พลิกชะตา ล่าหัวใจแม่ทัพ นิยาย บท 150

หมิงหยางยังคงลังเลอยู่บ้าง ขณะนั้นโม่ยางก็มาถึง “ท่านอ๋องไม่ได้อยู่ในจวน เหตุใดพวกเจ้าจึงไม่มีใครอยู่ข้างกายเลย?”

เมื่อไม่ได้รับคำสั่งจากท่านอ๋อง หมิงหยางมิกล้ากระทำการโดยพลการ พักเรื่องนี้ไว้ก่อน แล้วถามโม่ยางว่า “เจ้าจะกลับหุบเขาเมื่อใด?”

“วันพรุ่งนี้หลังจากเข้าเฝ้าท่านอ๋องแล้ว จะทูลถามว่ายังมีเรื่องใดที่ต้องใช้โม่ยางหรือไม่ หากชั่วคราวนี้ยังไม่มีรับสั่ง ข้าก็จะกลับไปรอรับคำสั่ง”

หมิงหยางพยักหน้า “วันนี้ท่านอ๋องเอ่ยขึ้นมาประโยคหนึ่ง ให้เจ้าอยู่ข้างกายตวนมู่สวี่ชิง เขาปฏิเสธไปแล้ว”

โม่ยางมีสีหน้าตกตะลึง “เหตุใดท่านอ๋องจึงมีข้อเสนอเช่นนี้? เป็นการลองใจคุณชายชิงรึ?”

นางเป็นองครักษ์หญิงเพียงคนเดียวใต้บัญชาท่านอ๋อง ถึงแม้วรยุทธ์จะไม่เก่งกาจเท่าองครักษ์หยางทั้งสี่คน แต่หากต้องออกรบจริงๆ ก็เป็นยอดฝีมือที่หนึ่งต่อร้อยได้ แต่ตอนนี้ท่านอ๋องกลับจะให้นางไปติดตามผู้ใต้บังคับบัญชาที่เพิ่งเข้าจวนอ๋องมาได้ไม่ถึงสามเดือน?

ท่านอ๋องอาจจะกำลังลองใจว่าตวนมู่สวี่ชิงมีความทะเยอทะยานหรือไม่ หรือไม่ก็เป็นนางเองที่ทำสิ่งใดให้ท่านอ๋องไม่พอพระทัย ท่านอ๋องจึงเตรียมจะทอดทิ้งนางแล้ว

ต้องรู้ไว้ว่า การมีอยู่ของนางโม่ยางนั้น ก็เพื่อปรนนิบัติรับใช้พระชายาในอนาคตอย่างใกล้ชิด

“ข้าก็ไม่รู้” หมิงหยางไม่รู้ความคิดในใจของท่านอ๋องจริงๆ

เสี่ยวซงจื่อมองดูคนเหล่านี้ที่ต่างก็ดูกังวลกลัดกลุ้ม ก็หัวเราะออกมาอย่างสบายใจ กล่าวว่า “พวกเจ้าจะคิดเรื่องให้ซับซ้อนไปทำไมกัน? ท่านหยิ่นเคยกล่าวไว้เป็นการส่วนตัวว่า ผู้ใดได้ตวนมู่สวี่ชิงมา ก็เท่ากับได้สำนักหมอหลวง ได้ห้องเครื่องหลวง ได้พ่อค้าหลวง คนที่มีความสามารถถึงเพียงนี้ แต่กลับไม่มีวรยุทธ์ หากไม่มีคนเก่งกาจคอยติดตามจะวางใจได้?”

ขณะที่กล่าวก็มองไปยังโม่ยาง “นั่นเป็นเพราะนายท่านไว้วางใจเจ้า”

แล้วก็หันไปมองหมิงหยาง “พวกเจ้าหลายคน สนิทสนมกับเสี่ยวชิงจื่อเกินไป อีกทั้งยังเป็นองครักษ์ข้างกายนายท่าน เสี่ยวชิงจื่อคงไม่กล้าพอที่จะใช้งานพวกเจ้า แต่โม่ยางเพิ่งมาใหม่ หากให้นางช่วยเหลือเสี่ยวชิงจื่อตั้งแต่แรก เขาย่อมจะคุ้นเคยไปเอง”

กล่าวจบก็มองขึ้นไปบนท้องฟ้า ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง “อีกอย่าง นายหญิงในอนาคตของเราอยู่ที่ใดก็ไม่มีใครรู้ แล้วโม่ยางจะติดตามนายหญิงได้อย่างไรกัน?”

เสี่ยวซงจื่อกลุ้มใจนัก เรื่องการปรนนิบัตินายน้อยนั้นยังอีกยาวไกล พูดถึงเรื่องใกล้ตัวก่อน ฝ่าบาทและเหนียงเหนียงต่างก็ทรงเป็นแม่สื่อให้ท่านอ๋อง ตรัสว่าบุตรีคนโตของเสนาบดีนั้นเป็นกุลสตรีที่ดีงามอย่างยิ่ง เหมาะสมที่จะเป็นพระชายาเอกแห่งจวนจิ้งอ๋อง แต่ท่านอ๋องของเขากลับไม่รีบร้อนแม้แต่น้อย... เฮ้อ กลุ้มใจจริงๆ จะทำอย่างไรดี!

เมื่อเขาวิเคราะห์เช่นนี้ หมิงหยางก็รู้สึกว่าดูเหมือนจะมีเหตุผลอยู่บ้าง

แต่โม่ยางยังคงยอมรับไม่ได้ นางคือองครักษ์ของจวนจิ้งอ๋อง เป็นสตรี จะไปอยู่ข้างกายบุรุษหนุ่มได้อย่างไร “วันพรุ่งนี้ข้าจะไปทูลลาท่านอ๋องกลับหุบเขา รอจนถึงเวลาที่ท่านอ๋องต้องการใช้ข้า ค่อยกลับมาใหม่”

กล่าวจบนางก็เดินจากไป เสี่ยวซงจื่อเลิกคิ้วอย่างจนใจ “นี่คือยังไม่เคยเห็นโลกกว้างสินะ ไม่รู้ว่าการติดตามตวนมู่สวี่ชิงนั้นได้กินดีอยู่ดีทุกวี่วัน มันดีแค่ไหนกัน!”