พลิกชะตาฝ่าลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 20

หลังจากบรรดาแขกผู้มีเกียรติกลับไปหมดแล้ว เหยี่ยนกั๋วกงจึงนำกล่องไม้กล่องหนึ่งมาเยี่ยมถึงบ้าน

ฮูหยินเฉียวเห็นบิดาแท้ ๆ ก็ดีอกดีใจและเข้าไปใกล้ด้วยความสนิทสนม

“ท่านพ่อ! ทำไมท่านเพิ่งมา!”

ถึงแม้ว่าเหยี่ยนกั๋วกงจะอายุมากแล้ว แต่ร่างกายแข็งแรง หลังเหยียดตรง ดูสุภาพดีมาก

เขาหัวเราะเหอะเหอะ เสียงดังกังวาน “จิ้งเอ๋อร์ ใช่ว่าเจ้าจะไม่รู้ว่าพ่อเกลียดงานแบบนั้นที่สุด”

ฮูหยินเฉียวส่ายหน้าอย่างจนปัญญา แล้วรีบไปอุ้มเฉียวเจียวเจียวมาทันที

เฉียวเจียวเจียวหลับมาพอสมควรแล้ว ระหว่างเดินทางเกิดการโคลงเคลง จึงตื่นนอนอย่างสมบูรณ์

ฮูหยินเฉียวยัดเฉียวเจียวเจียวใส่ในอ้อมแขนของเหยี่ยนกั๋วกง “เจียวเจียว รีบดูท่านตาของเจ้าสิ”

เฉียวเจียวเจียวเบิกตาจนกลมดิ๊ก

[ว้าว นี่คือท่านปู่อย่างนั้นหรือ ดูอ่อนเยาว์จริง ๆ ไม่เหมือนคนอายุหกสิบกว่าเลยสักนิด!]

ฮูหยินเฉียวเอามือปิดปากหัวเราะ น่าเสียดายท่านพ่อไม่ได้ยินความในใจของเจียวเจียว ไม่อย่างนั้นคงจะดีใจมาก

เหยี่ยนกั๋วกงอุ้มเฉียวเจียวเจียวอย่างทะนุถนอม จากนั้นก็ส่งกล่องไม้ในอ้อมแขนมา

“จิ้งเอ๋อร์ เก็บไว้ให้เจียวเจียวดี ๆ ล่ะ ต่อไปมันจะเป็นสินเดิมของนาง”

ฮูหยินเฉียวรับกล่องไม้มาด้วยใบหน้าประหลาดใจ จนเกือบจะทำกล่องไม้หล่นใส่เท้าแล้ว

“หนักขนาดนี้เชียวหรือ”

เมื่อนางเปิดกล่องดู ก็อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงเบาๆ

ทองคำเต็มกล่อง ทั้งหมดล้วนเป็นกุญแจอายุยืน กำไลข้อมือชนิดต่าง ๆ มีแม้กระทั่งปิ่นระย้า

ฮูหยินเฉียวดวงตาปรากฏความตกใจ มันมีมูลค่าไม่น้อยเลย!

“ท่านพ่อ มันเยอะเกินไป ลูกรับไว้ไม่ได้”

เหยี่ยนกั๋วกงกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “ไม่ได้ให้เจ้าสักหน่อย เอาให้เจียวเจียว ปฏิเสธไม่ได้ นั่นเป็นน้ำใจจากท่านยายของเจียวเจียว”

ฮูหยินเฉียวได้ยินแบบนั้นก็ชะงักทันที ท่านแม่จากไปหลายสิบปีแล้ว

เหยี่ยนกั๋วกงหยอกล้อเฉียวเจียวเจียว และกล่าวอย่างอ่อนโยนว่า “แม่ของเจ้าเตรียมไว้ตั้งแต่ตี้อี้คลอดออกมาแล้ว นางบอกว่าคนต่อไปต้องให้กำเนิดเด็กผู้หญิงแน่”

“เด็กผู้หญิงต้องออกเรือน สินเดิมต้องมากเอาไว้ ดังนั้นจึงเตรียมเอาไว้ล่วงหน้า ใครจะรู้ว่าครรภ์นี้รอมาสิบสี่ปีเต็ม ๆ”

ฮูหยินเฉียวฟังถึงตรงนี้ พลันระลึกถึงท่าทางอ่อนโยนและกระตือรือร้นของท่านแม่ขึ้นมา ก็เจ็บแปลบตรงปลายจมูก

เฉียวเจียวเจียวเห็นฮูหยินเฉียวเบ้าตาแดง ก็อดสงสารไม่ได้

[ท่านแม่คิดถึงแม่ของตัวเองแล้ว ท่านยายต้องเป็นผู้อาวุโสที่มีเมตตาและอ่อนโยนมากแน่ ๆ ถึงได้ไตร่ตรองเพื่อท่านแม่มายาวนานแบบนี้ หากนางรู้ว่าท่านแม่กลัดกลุ้มใจ ไม่รู้ว่านางจะเจ็บปวดใจแค่ไหน]

ได้จังหวะเอาข้ออ้างนี้บอกให้ท่านพ่อเอาใจใส่พี่ชาย และดูแลอย่างระมัดระวัง

เรื่องน่ารังเกียจเช่นนี้ ตอนท่านพ่อสั่งสอนพี่ชาย แน่นอนว่าไม่มีทางพูดถึงนาง

“ไม่ได้ ข้าจะลากเขากลับไปตีสักยกเดี๋ยวนี้!”

เหยี่ยนกั๋วกงกำลังจะเดินออกไปด้วยความรีบร้อน ฮูหยินเฉียวรีบดึงเขาไว้

“ท่านพ่อ ท่านรอเดี๋ยว ลูกยังมีอีกเรื่อง!”

เหยี่ยนกั๋วกงเบิกตากว้างทันที “หรือว่าไอ้ลูกหมานั่นมันยังคิดจะทำให้เทียนจิงเสียคนด้วย เพิ่มโทษอีกหนึ่งระดับ! เพิ่มโทษอีกหนึ่งระดับ!”

ฮูหยินเฉียว “…”

“ท่านพ่อ ท่านกลับไปอย่าขาดสติล่ะ แขนขาตีหักก็แล้วไป แต่อย่าทำให้ศีรษะของพี่ชายบาดเจ็บเชียว”

เหยี่ยนกั๋วกง “…”

พูดแบบนี้ ใครขาดสติกันแน่

ฮูหยินเฉียวเห็นท่าทางมึนงงของเหยี่ยนกั๋วกง ก็เอามือปิดปากยิ้ม แล้วปรับสีหน้าให้ถูกต้อง

“ท่านพ่อ เรื่องที่ลูกอยากบอกท่าน คือเรื่องของพี่สะใภ้ใหญ่

เหยี่ยนกั๋วกงขมวดคิ้ว “พี่สะใภ้ใหญ่ของเจ้าทำไมหรือ”