พลิกชะตาฝ่าลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 7

เดี๋ยวก่อนนะ อายุสิบสามปีงั้นหรือ!

นั่นไม่ใช่องค์ชายรองในตอนนี้หรอกหรือ!

“นายท่าน?”

คนรับใช้ที่รออยู่นอกประตูเพิ่งจะเจอกับเหตุการณ์กวาดล้างทั้งครอบครัวของหวาต้ามา ตอนนี้ยังคงหวาดกลัวอยู่จึงกล้าแค่เอ่ยเร่งเพียงเบา ๆ เท่านั้น

เฉียวจงกั๋วเหมือนเพิ่งตื่นจากภวังค์ฝัน เขารีบตั้งสติทันทีและใบหน้าก็ไม่แสดงถึงความผิดปกติใด ๆ

[อ๊ากกก! ข้าเองก็อยากเห็น! ข้าอยากเจอกับนางเอก! ฮือ ๆ ๆ ท่านพ่อ ท่านพาข้าไปด้วยนะ! ขอร้องล่ะ!]

เฉียวเจียวเจียวตะโกนอย่างร้อนรนด้วยความเหนื่อยล้าและหิวโหย แอบโกรธเคืองที่ไม่มีใครเข้าใจภาษาทารกของนางเลย

เดิมทีเฉียวจงกั๋วกำลังจะก้าวเท้าออกไป พอได้ยินเสียงของนางฝีเท้าของเขาก็ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะตะโกนออกไปว่า “ไปเชิญมาที่ห้องโถงใหญ่ ข้าจะอยู่ต้อนรับที่นี่”

[งื้อออ! ท่านพ่อ ข้ารักท่าน! ท่านเข้าใจข้าที่สุดเลย!]

เฉียวเจียวเจียวน้ำตาจิไหลออกมาแล้ว

เฉียวจงกั๋วได้ยินเช่นนี้ก็รีบไปรับความรักของเฉียวเจียวเจียวด้วยการอุ้มขึ้นมา ในใจคิดอย่างภาคภูมิใจ : ลูกสาวบอกรักเขาด้วยล่ะ!

เฉียวเทียนจิงกับเฉียวตี้อี้เคยเจอกับเมิ่งกู่เสวี่ยเมื่อคืนแล้ว

แต่ว่าในตอนนั้นพวกเขาไม่รู้มาก่อนว่าแม่นางน้อยที่อายุเพียงสิบขวบคนนั้นจะทำให้ตระกูลเฉียวของพวกเขาต้องประสบกับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่หลวง

ตอนนี้อีกฝ่ายเพิ่งจะอายุเพียงสิบขวบเอง จึงไม่มีอะไรต้องระวังว่าไม่งาม ตอนนี้สองพี่น้องจึงยิ่งไม่อยากออกไป

ผ่านไปไม่นานสองสามีภรรยาตระกูลเมิ่งก็ถูกเชิญเข้ามา และเมื่อเข้ามาเห็นประตูและหน้าต่างที่ปิดสนิท พวกเขาก็รู้สึกงงงวยไปเล็กน้อย

พอสายตาของพวกเลื่อนไปเห็นทารกในอ้อมแขนของเฉียวจงกั๋ว ก็เข้าใจในทันที

ฮูหยินเมิ่งส่วนตัวรู้สึกอิจฉาอย่างมาก

มีข่าวลือไปทั่วทั้งเมืองหลวงว่าผู้ตรวจการเฉียวรักภรรยาเท่าชีวิต และ...รูปร่างของเขาก็ยังดีเยี่ยมอยู่เสียด้วย

ดูสิ คนวัยกลางคนแล้วยังสามารถมีลูกสาวได้อีกคน อีกทั้งมาต้อนรับแขกยังอุ้มมาด้วยอีก เห็นแล้วก็รู้ว่าเอ็นดูเหมือนแก้วตาดวงใจมากแค่ไหน

แล้วดูบุตรชายสองคนของคนอื่นเขาสิ ล้วนเป็นบุคคลที่อยู่ท่ามกลางกลุ่มมังกรและหงส์กันทั้งคู่ ทั่วทั้งเมืองหลวงต่างพูดถึงฮูหยินเฉียว มีใครบ้างไม่อิจฉาตาร้อน?

ในทางกลับกันลองหันมามองตาเฒ่าของตัวเองดู ทั้ง ๆ ที่อายุน้อยกว่าผู้ตรวจการเฉียวถึงห้าปี แต่กลับมีพุงย้อยและกระหม่อมเริ่มมีผมเบาบางแล้ว อีกทั้งยังรับอนุแล้วอนุเล่าไม่หยุดหย่อน

ฮูหยินเมิ่งรู้สึกแค้นเคืองใจอย่างมาก!

เป็นมนุษย์เหมือนกันแท้ ๆ น่าโมโหยิ่งนัก!

แต่นายท่านเมิ่งไม่ได้เป็นคนที่ตระหนักได้ด้วยตัวเองแบบนั้น เขายังอกผายไหล่ผึ่งก้าวเข้าไปทักทายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม