พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นิยาย บท 126

ปรากฏว่าชายชราคนนี้มีลูกชายทั้งหมดสี่คน ซึ่งทั้งหมดเป็นคนบ้านนอกธรรมดา ในช่วงปีแรก ๆ การเก็บเกี่ยวไม่ดี แม้ทั้งตระกูลจะประหยัดแค่ไหนก็ไม่สามารถอิ่มท้องได้

ชาวนาในปีนี้ ไม่รู้จักวิธีการฉวยโอกาสใด ๆ พวกเขาได้แต่หลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดินตลอดทั้งวัน ไม่มีทางออกอื่นนอกจากทำงานในไร่นาและรอเก็บเกี่ยว

เวลานี้ ลูกพี่ลูกน้องของชายชราที่เป็นพ่อค้าเร่ร่อนได้แบกกล่องไว้บนหลัง สมรสมาหลายปีแต่กลับไม่มีลูกสักคน หลังจากทั้งสองตระกูลเจรจากันแล้ว ก็รับลูกชายคนหนึ่งจากบ้านลูกพี่ลูกน้องมาคนหนึ่ง เพียงเพื่อในอนาคตนั้นจะมีคนจุดธูปบูชาให้ตัวเองหลังตาย

ดังนั้นหลังจากเลือกลูกคนที่สามแล้วก็พาเขาจากไป และก่อนจากไป เขายังให้เงินจำนวนหนึ่งแก่ชายชราเพื่อเป็นการช่วยเหลือ และใช้ชีวิตมาโดยไม่มีเหตุการณ์ใดเกิดขึ้นเป็นเวลาหลายปี

จากนั้นพ่อค้าเร่ร่อนก็ใช้เงินที่เก็บหอมรอมริบมาเปิดร้านขายของชำ ในวันธรรมดาก็สามารถสร้างรายได้จากร้านได้ ดังนั้นเขาจึงมีรายได้จากธุรกิจของตระกูล

เมื่อหนึ่งปีที่แล้ว พ่อแม่บุญธรรมเสียชีวิตเนื่องจากอาการป่วย และธุรกิจของตระกูลก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของลูกบุญธรรม

ในเวลานี้ พ่อผู้ให้กำเนิดก็มาหาถึงบ้านและบอกว่าเขาคิดถึงลูกชายมากและต้องการให้เขากลับบ้านในฐานะสมาชิกคนหนึ่งของตระกูล พาเขากลับไปบ้านเกิด

เมื่อฟังแล้วไม่มีอะไรผิดปกติกับคำเหล่านี้ และแม้แต่คนที่ฟังอยู่นอกประตูก็คิดว่าสมเหตุสมผลมาก

ไม่อย่างไรก็เป็นลูกชายทางสายเลือดตระกูลและเป็นที่เข้าใจได้สำหรับผู้สูงอายุที่ต้องการให้คนในตระกูลอยู่ด้วยกัน

หลังจากที่ชายชราพูดจบ เขาก็มองไปที่ลูกชายของเขาอย่างมีชัย “ดูสิ พ่อและชาวบ้านก็คิดว่านี่เป็นคำขอที่สมเหตุสมผล หากเจ้าไม่ฟังข้าและไม่กลับไปบ้านเกิดพร้อมกับข้า ข้าจะฟ้องเจ้าและจับเจ้าเข้าคุก!”

คำพูดเหล่านี้ถูกพูดโดยไร้ความอาย เฟิ่งชิงหัวรู้สึกไม่พอใจอยู่ชั่วขณะเมื่อได้ยิน

เฟิ่งชิงหัวมองไปที่ชายวัยกลางคนที่อยู่ข้างๆ “เรื่องนี้เป็นอย่างที่พ่อแท้ ๆ ของเจ้าพูดหรือ? เจ้ายังต้องการพูดอะไรอีก?”

ชายวัยกลางคนมองแล้วร่างสูงกำยำ แต่น้ำเสียงของเขาอ่อนมากราวกับไร้เรี่ยวแรง เมื่อได้ยินว่าผู้ใหญ่บนแท่นสูงกำลังถามเขา และไม่ได้ตัดสินลงโทษเขาทันที เขาจึงคุกเข่าลงและเริ่มร้องไห้ทันที

ชายร่างใหญ่ที่ซื่อมาก แค่เอาแขนเสื้อเช็ดน้ำตาแล้วพูดอย่างเสียใจว่า “ใต้เท้า ท่านไม่รู้ขอรับ เรื่องก่อนหน้านี้ก็จริงอย่างที่พ่อแท้ ๆ ของข้าพูด แต่ไม่ว่าข้าจะเป็นเช่นไร ข้าได้ถูกมอบให้เป็นบ้านพ่อบุญธรรมของข้าและต้องการจุดธูปบูชาให้เขา ข้าจะหนีไปได้อย่างไรเมื่อทั้งคู่จากไป ยิ่งกว่านั้น หลายปีมานี้ พ่อผู้ให้กำเนิดของข้าไม่เคยสนใจเกี่ยวกับชีวิตและความตายของข้า ครั้งนี้ให้ข้ากลับไปเพราะอยากได้ร้านขายของชำที่และทรัพย์สินบางส่วนพ่อแม่บุญธรรมทิ้งไว้ให้ข้าเท่านั้นเอง”

“อะไรลูกบุญธรรมไม่ลูกบุญธรรม ไม่มีเอกสารการมอบลูกบุญธรรมด้วยซ้ำ จะนับได้อย่างไร? ข้าให้เจ้าจัดงานศพให้สองคนนี้ก็พอแล้ว เจ้าเป็นลูกชายของข้า ดังนั้นเจ้าควรกลับไปพร้อมกับข้า!” ชายชราไม่แยแส และพูดอย่างไร้เหตุผล

“แต่ในตอนนั้นก็เห็นพ้องต้องกันอย่างชัดเจน พ่อบุญธรรมของข้าได้ให้เงินจำนวนมากแก่เจ้า นั่นเป็นการมอบลูกบุณธรรมรุ? นั่นเป็นการขาย!” ชายวัยกลางคนพูดเสียงดัง

“ไอ้หนุ่ม เชื่อหรือไม่ว่าข้าจะตีแกให้ตาย!”

“ที่นี่คือศาล ใต้เท้ายังอยู่ด้านบน!”

“เป็นเรื่องธรรมดาที่พ่อจะตีลูกชาย กล้าดียังไงมาพูดอะไร!” ชายชราพูดด้วยความโกรธ

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฟิ่งชิงหัวเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดได้