พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นิยาย บท 164

เมื่อได้ยินเสียงเอ้อระเหยนี้ กระดูกของ "พี่หวาง" ก็เกือบอ่อนยวบไปเกือบครึ่ง เมื่อหันกลับมา เขารู้สึกตะลึงเล็กน้อยเมื่อเห็นหญิงสาวตรงหน้า เห็นเพียงหญิงที่มีรอยยิ้มมีเสน่ห์ยืนอยู่ตรงหน้าเขา หญิงคนนั้นกำลังมองเขาอย่าง “หลงใหล”

โดยเฉพาะสายตาอันแรงกล้าคู่นั้น แสดงความรักแต่ดูไม่คุ้นเคย

“แม่นางนี้รู้จักข้าหรือ?” “พี่หวาง” ปล่อยหญิงคนนั้นทันที เดินไปหาเฟิ่งชิงหัว พร้อมถูมืออย่างตื่นเต้น

เฟิ่งชิงหัวส่งสัญญาณผ่านสายตาให้หญิงคนนั้น หญิงคนนั้นเข้าใจทันทีและรีบวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็วโดยที่ชายหนุ่มไม่ได้สนใจ

ตอนนี้พี่หวางไม่มีใจไปสนใจ มีหญิงงามอยู่ข้างหน้าเขา ดีกว่าคนที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นมาก เรื่องดีแบบนี้ยอมกันและกันจะดีกว่า

“วันนั้นตอนที่ล่องเรืออยู่ในทะเลสาบและจากลากันบนสะพาน ในใจข้าคิดถึงพี่หวางอยู่เสมอ แต่คาดไม่ถึงว่าพี่หวางลืมข้าไปแล้ว” เฟิ่งชิงหัวแสดงความผิดหวัง

ทันทีที่เขาได้ยิน เขาก็รู้ว่าสาวงามตรงหน้าเขาอาจจำคนผิด แต่เขาคาดไม่ถึงว่าใบหน้าของเขาจะน่าดึงดูดสายตาทีเดียว ชายหนุ่มคิดในใจ

เนื่องจากผู้หญิงตรงหน้าเรียกตนเองว่าข้า(หนู่เจีย=คำเรียกตัวหญิงแบบถ่อมตน) นางคงไม่ใช่หญิงดีงามอะไร บางทีนางอาจเป็นคนของเรือสำราญไหนสักแห่ง

“จำได้ จำได้ ข้าจำได้แน่นอน หลังจากจากกันวันนั้น ข้าเองก็จะคิดถึงแม่นางมาก”

“ใช่ วันนั้น พี่หวางใช้เงินมากมายเพื่อซื้อเพลงหนึ่งเพื่อข้า ข้ารู้สึกขอบใจเจ้ามากและคิดถึงพี่หวางทุกวัน แต่หลังจากคืนแห่งความสุขนั้น พี่หวางก็หายตัวไป ทุกคนบอกว่าเจ้ากลับไปยังนครหลวงเพื่อไถ่ตัวข้า ข้ารออยู่ตั้งนานเจ้าก็ไม่มาจึงมาตามหาพี่หวางด้วยตัวเอง”

ชายหนุ่มตกใจมากเมื่อได้ยินแบบนี้ เขาไม่คาดคิดว่าหญิงตรงหน้าเขาจะเป็นหญิงอันดับหนึ่ง ชายหนุ่มคนนั้นอาจจะหลอกความบริสุทธิ์ของนางแล้วจากไป ยังพูดว่าเตรียมเงิน เห็นได้ชัดว่าเป็นเพียงข้ออ้างเท่านั้น แต่หญิงสาวที่ตามมาถึงนี่ เขาได้เปรียบแล้ว

ชายหนุ่มพูดทันทีว่า “เป็นความผิดข้า เกิดเรื่องที่บ้านจนล่าช้าจริงๆ ข้าคาดไม่ถึงว่าแม่นางจะให้ความสำคัญกับความรู้สึกเช่นนี้ ข้ารู้สึกขอบใจแม่นางจริงๆ เราหาสถานที่แห่งหนึ่งเพื่อคลายความคิดถึงเถอะ”

ขณะพูด เขาก็ยื่นมือออกไปจะจับมือของเฟิ่งชิงหัว

เฟิ่งชิงหัวก้าวถอยหลังทันที สีหน้าของนางเปลี่ยนไป ถามอย่างโกรธเคือง “บอกมาสิ เจ้ามีคนอื่นอยู่ข้างนอกใช่หรือไม่ เจ้าจึงไม่มาพบข้า”

“จะใช่ได้อย่างไร ในใจข้ามีแต่แม่นางเท่านั้น ข้าจะชอบหญิงสาวข้างนอกได้อย่างไร แม่นาง ข้า...” ก่อนที่ชายหนุ่มจะพูดจบ เฟิ่งชิงหัวก็ตบหน้าเขา

“เหตุใดเจ้าถึงเรียกข้าว่าแม่นางแม่นางอยู่นั่นแหละ ข้าไม่มีชื่อหรือ? เจ้าลืมข้าไปแล้วหรือไง!” เฟิ่งชิงหัวถามด้วยความโกรธด้วยสีหน้าเจ็บปวด

ชายหนุ่มรีบพูดว่าโดยไม่มีเวลาสนใจความเจ็บบนใบหน้า “ไม่ ไม่”

ทันทีที่เขาพูดจบก็มีเสียงตบหน้าดังขึ้น ใบหน้าอีกข้างก็โดนตบอีกครั้ง

“เจ้าลืมชื่อข้า งั้นข้าถามเจ้าหน่อย ปกติเจ้าเรียกข้าว่าอะไร?” เฟิ่งชิงหัวกล่าว

“ข้า ข้า ข้าเรียกเจ้าว่าคนงาม?”

“เพี้ยะ”ตบหน้าอีกครั้ง

“ไม่ถูก พูดต่อ”

ในขณะนี้ ชายหนุ่มถูกตบหน้าจนอึ้งไปแล้ว เขาไม่มีท่าทีขัดขืนเลย จิตใต้สำนึกเดาว่าจะเรียกหญิงตรงหน้าเขาว่าอะไร

“ที่รัก?”

“เพี้ยะ” “ไม่ถูก”

“น้องหวาน”