พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นิยาย บท 165

จ้านเป่ยเซียวยืนอยู่ด้านข้างดูเรื่องตลกนี้ เดิมทีเขาจะเข้าไปยุ่งเมื่อเห็นการเคลื่อนไหวของเฟิ่งชิงหัว แต่สีหน้าเขาขรึมลงทันทีเมื่อเขาได้ยินว่านางเรียกตัวเองว่าข้ากับท่าทางน่าเอ็นดู

เฟิ่งชิงหัวพับกระดาษเก็บไว้ในอ้อมอก เดินไปหาจ้านเป่ยเซียวพร้อมเงิน “เรามีเงินแล้ว ต้องการซื้ออะไร ข้าเลี้ยงเอง”

แต่จ้านเป่ยเซียวกลับมองนางอย่างเย็นชา หันหลังจากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ

“นี่ ทำไมเจ้าไปทางนั้นล่ะ” เฟิ่งชิงหัวรีบตามไป แต่เมื่อเห็นชายหนุ่มเดินเร็วขึ้นเรื่อย ๆ เวลาสั้น ๆ เขาก็เดินไปไกลในพริบตา

เฟิ่งชิงหัวเท้าสะเอวแล้วตะโกน “เจ้าเป็นอะไรกัน อยู่ ๆก็โกรธอีกแล้ว แปลกจริงๆ เจ้าไม่เที่ยวก็ช่าง ข้าเที่ยวคนเดียวเอง”

ว่าแล้วเฟิ่งชิงหัวก็ไม่สนใจชายที่จากไปจน “ฝุ่นตลบ” และเริ่มเดินเตร็ดเตร่ไปรอบ ๆ ซุ้มค้าขายเพียงลำพัง เมื่อนางเห็นโคมไฟที่ชอบและกำลังจะจ่ายเงิน เงินที่อยู่ในมือถูกแย่งไปทันที

เฟิ่งชิงหัวตกใจ มีคนกล้าแย่งเงินของนางด้วย นางมองอีกฝ่ายด้วยใบหน้าโกรธทันที แต่กลับเห็นจ้านเป่ยเซียวที่เคร่งขรึม ทั่วทั้งร่างได้ส่งสัญญาณว่า “ตายถ้าทำให้ข้าขุ่นเคือง”

“เหตุใดเจ้าถึงกลับมาล่ะ?” เฟิ่งชิงหัวขมวดคิ้ว

จ้านเป่ยเซียวไม่ตอบ

เฟิ่งชิงหัวยื่นมือออก “คืนเงินให้ข้า”

จ้านเป่ยเซียวไม่แม้แต่จะมองนาง

เฟิ่งชิงหัวหยิบเงินออกจากร่างอีกครั้ง ครั้งนี้แม้แต่กระเป๋าเงินก็ถูกชายหนุ่มเอาไป ครั้งนี้แม้แต่ผู้ขายก็ยังรู้สึกอายเล็กน้อย

“เอ่อ แม่นาง เจ้าจะซื้อหรือไม่ซื้อ? โคมไฟของข้านี้เป็นสมบัติของร้านข้า ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นความจริงใจของเจ้า ข้าคงไม่ยอมขาย”

เฟิ่งชิงหัวถาม “รับธนบัตรหรือไม่”

“เท่าไหร่?”

“หนึ่งพันตำลึง”

“ไป ไป ไป อย่ามารบกวนการค้าของข้า ร้านข้าเล็ก กำไรก็น้อย ไม่มีเงินทอน” พ่อค้าก็ไม่พอใจเช่นกัน รู้สึกว่าสองคนนี้แกล้งเขาเพื่อความสนุก

เฟิ่งชิงหัวมองโคมไฟนั้น หัวใจของนางรู้สึกคัน นางทำได้เพียงจ้องจ้านเป่ยเซียวอย่างโมโห คว้าแขนของชายหนุ่มแล้วเดินไปด้านข้าง จากนั้นยื่นมือออกมา “คืนเงินให้ข้า!”

จ้านเป่ยเซียวฮึ่มเสียงเย็น ส่งถุงเงินให้เฟิ่งชิงหัว เฟิ่งชิงหัวรับมาดู เศษเงินข้างในถูก บดขยี้ จน แตก หมด แล้ว

แตกแล้ว!

ไม่ต่างจากผงแป้งเท่าไหร่เลย ใช้ไม่ได้แล้ว

เฟิ่งชิงหัวโกรธมาก ขว้างถุงเงินไปยังจ้านเป่ยเซียว และผงก็หกออกมาปกคลุมจ้านเป่ยเซียวไปทั่ว

“จ้านเป่ยเซียว ข้ามีความแค้นกับเจ้าหรือ? ถ้าเจ้าไม่พอใจก็พูดออกมา เอาเงินของข้าไประบายความโกรธของเจ้าทำไม!”

“เงินของเจ้า? นี่เป็นเงินที่ได้มาอย่างไม่เหมาะสม” จ้านเป่ยเซียวพูดอย่างเย็นชา “ธนบัตร เอามา”

เฟิ่งชิงหัวถอยหลังไปสองสามก้าวทันที มองดูชายหนุ่มอย่างระแวดระวัง “เจ้าจะทำอะไร? ข้าด้ารับสิ่งนี้ด้วยความสามารถของข้า”

สายตาจ้านเป่ยเซียวมองเฟิ่งชิงหัว ทั่วทั้งร่างเขาเปล่งออร่าอันเยือกเย็นออกมา โดยปกติแล้ว เฟิ่งชิงหัวจะไม่กลัวเลย อย่างมากก็แค่ต่อสู้กับเขานางก็ไม่ได้เสียเปรียบมากนัก

แต่ตอนนี้ นางเป็นคนที่สูญเสียพลังภายในทั้งหมด ถ้าจ้านเป่ยเซียวต้องการสิ่งที่อยู่บนตัวนางก็เป็นเรื่องง่ายมาก

“เอามา” จ้านเป่ยเซียวกล่าวต่อ

เฟิ่งชิงหัวกัดฟัน “เอาล่ะ เราสองคนแบ่งกัน ได้ไหม? เจ้าไม่ได้ออกมาด้วยซ้ำ เมื่อเงินถูกส่งถึงจวนอ๋อง ข้าจะให้เงินเจ้าห้าพันตำลึง ได้ไหม?”