พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นิยาย บท 166

โม่เหลิงยิ้ม “ก็แค่สิ่งของเท่านั้น ท่านอ๋องส่งคนมาบอกว่าท่านชอบ จึงให้ข้าน้อยนำมามอบให้”

“รับมาเปล่าๆได้อย่างไร เจ้าเอาไปเถอะ” เฟิ่งชิงหัวพูด หันหลังจากไป และพูดในใจว่าแม้ว่าโคมไฟจะสวยงามมาก แต่นางก็เป็นคนที่มีหลักการเช่นกัน เขาจะชอบเขาตบหัวแล้วลูบหลังกัน

เฟิ่งชิงหัวเดินเล่นแล้วกลับไปจวนอ๋อง ความโกรธของนางลดลงไปมาก นางไม่ได้กลับไปที่ห้องของนาง แต่ไปที่ของจ้านเป่ยเซียว เมื่อเข้าไปนางเกือบจะตาบอดเพราะโคมไฟแก้วหลากสีนั้น

แสงระยิบระยับบนท้องฟ้ายามราตรี พร่างพราวอย่างอัญมณีที่ส่องแสงเปล่งประกาย สะท้อนแสงบนผนังเผยให้เห็นชิ้นส่วนสีแดง เหลือง และม่วง

เฟิ่งชิงหัวหันหลังไปมอง สบตาเข้ากับเป่ยเซียว และพูดอย่างเย็นชา “ข้าเป็นคนรักษาคำพูด พูดแล้วว่าจะเฝ้ากลางคืนก็เฝ้ากลางคืน ไม่เหมือนใครบางคนที่อกตัญญู”

หลังจากพูดจบ นางก็นอนลงบนเก้าอี้ยาวนอนในห้องด้านนอกและหลับตาลง

เนื่องจากมีโคมไฟอยู่ในห้อง ความสว่างจึงค่อนข้างแสบตา เฟิ่งชิงหัวรู้สึกไม่สบายตา นางนอนตะแคงหันหน้าเข้าหากำแพง แต่นางไม่รู้สึกง่วงเลย

เมื่อลืมตาขึ้น ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่บนกำแพง

เห็นแสงหลากสีบนกำแพงที่เปลี่ยนไปเรื่อย ๆ มีภาพผู้หญิงในแต่ละสีกำลังเต้นรำพร้อมสายลมหรือหลุบตาเขียนหนังสือ และผู้คนในภาพเหล่านั้นก็คุ้นเคยมาก

ในตอนแรก เฟิ่งชิงหัวไม่ทราบ แต่หลังจากดูอย่างละเอียด นี่ก็คือหนานกงเยว่ลั่ว และนางในตอนนี้ไม่ใช่หรือ?

เฟิ่งชิงหัวมองดูผนังอย่างละเอียด รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากโดยไม่รู้ตัว ในที่สุดก็ลุกขึ้นนั่ง มองโคมไฟแก้วบนโต๊ะ รู้สึกแปลกๆ เล็กน้อย

เฟิ่งชิงหัวเดินไปที่โต๊ะ เริ่มมองที่โคมไฟแก้ว หลักการถ่ายภาพไม่ใช่สิ่งแปลกใหม่สำหรับเฟิ่งชิงหัว แต่นางแค่สงสัยว่าอุปกรณ์อะไรอยู่ในโคมไฟแก้วนี้ ซึ่งไม่เพียงสร้างภาพเท่านั้น แต่ยังสร้างภาพเคลื่อนไหวเหล่านั้นให้เคลื่อนไหวเป็นรูปวิดีโอสั้น ๆ ซึ่งถือได้ว่าเป็นของวิเศษมากในสมัยโบราณ