พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นิยาย บท 167

“เผื่อบางคนไม่รู้จัก” จ้านเป่ยเซียวพูดเสียงต่ำ น้ำเสียงมีความอวดดีและเย่อหยิ่ง

เฟิ่งชิงหัวไม่ชอบใจทันทีเมื่อได้ยินแบบนี้ ถลึงตาใส่จ้านเป่ยเซียว “ใครที่ไม่รู้จัก? เจ้าหมายความว่าสิ่งนี้เจ๋งมากรึ? ในความรู้สึกของข้าก็งั้นๆแหละ”

“ปากแข็ง” จ้านเป่ยเซียวเยาะเย้ย “แค่ดูโคมไฟบนทางเท้าธรรมดาเจ้าก็มีความสุขมาก แต่เจ้าไม่ต้องการโคมไฟแก้วที่ข้ามอบให้เจ้ากลับไม่ชอบ ไม่ใช่เพราะเจ้าไม่รู้จัก แล้วเพราะอะไร?”

เฟิ่งชิงหัวพูดอย่างเย็นชา “ข้าแค่คิดว่างานฝีมือของโคมไฟนั้นไม่เลว และเป็นเทศกาลโคมไฟด้วย ข้าซื้อตามโอกาส ไม่เหมือนเจ้า ถ้าเจ้าอยากมอบให้โคมไฟข้า เจ้าก็ควรมอบให้แบบง่ายๆสิ หรือเจ้าต้องการให้ข้าถือสิ่งที่ทั้งหนักและมูลค่าเทียบเท่าเมืองหนึ่งเที่ยวเล่น? เจ้าไม่กลัวว่าข้าจะถูกปล้นก่อนจะถึงหน้าประตูจวนอ๋องหรือ?”

ตอนนี้เฟิ่งชิงหัวรู้สึกว่าจ้านเป่ยเซียวเป็นทรราชย์เศรษฐี แล้วยังเป็นประเภทที่สวมแหวนทองที่นิ้วทั้งสิบและมีสร้อยเส้นหนาๆ คล้องคอ ใครจะให้ของแบบนี้กับผู้หญิงกัน ละเอียดกว่านี้ไม่ได้หรือ?

จ้านเป่ยเซียวฟังแล้วดูเหมือนจะเข้าใจ แต่คนหยิ่งผยองจะยอมรับได้อย่างไรว่าสิ่งที่นางพูดนั้นถูกต้อง เขากล่าวอย่างเย็นชา “คนกล้าปล้นข้ายังไม่เกิด”

เฟิ่งชิงหัวเบะปากและพูดเสียงเบา “ไอ้หมาโง่”

“เจ้าพูดอะไร?” จ้านเป่ยเซียวขมวดคิ้ว

“ไม่มีอะไร ข้าแค่คิดว่ารสนิยมของเจ้ามีปญหาหนักมาก แต่ข้าชินแล้ว” เฟิ่งชิงหัวมีสีหน้าสุดจะพรรณนา

จ้านเป่ยเซียวเยาะเย้ย “เจ้าคิดว่าของขวัญของข้าไม่ดี ของเจ้าก็ดีแล้วหรือ? ของไม่กี่เหวินก็ถือเป็นของมีค่า โม้จนจะขึ้นสวรรค์แล้ว”

เพราะเขาเห็นว่านางยากจนนัก เขาจึงมอบของมีค่าแก่นาง แต่เขาคาดไม่ถึงว่าจะถูกดูถูก

เฟิ่งชิงหัวถลึงตาโตใส่เขา “ของสิ่งนั้นข้าเลือกอย่างตั้งใจ! จะเหมือนกันได้อย่างไร? อย่าบอกข้าว่ามันไร้ประโยชน์สำหรับเจ้า และดีกว่าปะการังของเจ้าซึ่งมองเห็นได้แต่ใช้ไม่ได้มาก จะพูดว่าแพง? เจ้าต้องซื้อสิ่งที่สามารถจัดการได้ด้วยเงินไม่กี่เหวิน ใช้เงินหลายสิบล้านตำลึงถึงจะถือว่าเป็นของมีค่า?”

จ้านเป่ยเซียวฟังแล้วก็โมโหมาก “เจ้านี่มัน เถียงข้าง ๆ คู ๆ!”

เฟิ่งชิงหัวฮึ่มและพูดว่า “เป็นข้าที่เถียงข้าง ๆ คู หรือว่าเจ้างี่เง่า? โคมไฟหนึ่งเหวิน ข้าต้องการตอนที่ข้าเที่ยวเทศการโคมไฟ แต่เจ้ากลับยืนกรานที่จะให้ของเก่าที่อาจเป็นมรดกตกทอดของตระกูลแก่ข้า เจ้าคิดว่าของขวัญนี้เยอะแล้วหรือ?”

จ้านเป่ยเซียวไม่ได้พูดอะไรสักคำ แต่ก็ถือว่ายอมรับ เขาเป็นถึงท่านอ๋องที่ให้ของขวัญ เขาจะให้ของขวัญธรรมดาๆ ได้อย่างไร ไม่อย่างนั้นเขาก็จะถูกนางเยาะเย้ยอีกน่ะสิ?

นางมีเหตุผบมากมายจริงๆ

จ้านเป่ยเซียวหันหลังให้นาง เฟิ่งชิงหัวไม่ตามใจเขา นางนั่งสบาย ๆ บนโต๊ะและมองดูอัญมณีล้ำค่าบนโคมไฟแก้ว แต่ละชิ้นมีขนาดเท่าไข่นกพิราบ การขัดเงานั้นมีความกลมเป็นพิเศษ แม้ว่าจะถูกแยกออกจากกัน ก็ยังถือเป็นสมบัติล้ำค่า

ในขณะนี้ หลิวหยิ่งมาที่ประตู “พบพระชายาอ๋อง พบท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”

หลิวหยิ่งยืนคำนับเป็นเวลานาน ไม่มีใครสนใจเขา หันกลับมามองอย่างเงียบ ๆ พบว่าทั้งสองคนหันหลังให้กัน เห็นได้ชัดว่าทะเลาะกันอีกแล้ว

หลิวหยิ่งคิดกับตัวเองว่าตอนนี้จะเป็นการดีที่จะไม่เข้าใกล้ทั้งสอง ดังนั้นเขาจึงหันหลังกลับและกำลังจะก้าวถอยหลัง ของในมือก็ถูกหยิบไป

“เดี๋ยวก่อน” เฟิ่งชิงหัวสังเกตเห็นด้วยดวงตาที่เฉียบคม และเดินไปหาหลิวหยิ่งทันที

หยิบหน้ากากออกจากมือเขามาดู เป็นหน้ากากที่ก่อนหน้านี้นางชอบ

นางเหลือบมองจ้านเป่ยเซียว ชายหนุ่มยังคงหันหลังให้นาง มือข้างหนึ่งไพล่หลังกำหมัด ดูเหมือนคนแปลกหน้าอย่าเข้าใกล้ แต่ในความรู้สึกของนาง เขาดูเหมือนจะโกรธ

เฟิ่งชิงหัวกระซิบ “ให้ข้าหรือ?”