พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นิยาย บท 19

เฟิ่งชิงหัวก้มหน้ามองดูจุดแดงพรหมจรรย์บนข้อมือของตนเอง ใบหน้าแสดงท่าทีอึดอัดใจที่จะพูดออกมา ปิดใบหน้าของตนเอาไว้เหมือนว่าวินาทีต่อมาก็จะเป็นล้มอย่างไรอย่างนั้น “เซียงเสว่ ข้ามีเรื่องจะเล่าให้เจ้าฟัง ข้าเล่าให้เจ้าฟังคนเดียว เจ้าอย่าได้บอกคนอื่นอย่างเด็ดขาด”

ทันใดนั้นเซียงเสว่ก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา เห็นทีคงจะเป็นเรื่องที่เป็นความลับอย่างแน่นอน

ไม่แน่ว่าอาจจะสามารถเอาไปบอกกับฮูหยินเพื่อประโยชน์ของตนเองก็เป็นได้

ด้วยเหตุนี้เซียวเสว่ก็เริ่มทำการแสดงขึ้นมา รีบเดินเข้าไปประคองเฟิ่งชิงหัวเอาไว้ ประคองให้นางนั่งลงข้างๆ เอ่ยขึ้นราวกับเป็นคนรู้ใจของคุณหนู “คุณหนูพูดมาเถอะ เซียงเสว่ไม่มีทางบอกใครแน่นอน ”

เฟิ่งชิงหัวเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเศร้า “เดิมทีข้าได้หมั้นหมายกับองค์รัชทายาท แต่คิดไม่ถึงว่าจะถูกเปลี่ยนเป็นท่านอ๋องเจ็ดอย่างกะทันหัน ข้าดวงชะตาไม่ดี แม้จะเสียใจแต่ก็ต้องยอมรับ ได้แต่หวังว่าท่านอ๋องจะรักและสงสารข้าบ้าง ให้ข้าได้มีที่ยืนในจวนอ๋อง แต่กลับคิดไม่ถึงว่า คิดไม่ถึงว่า ท่านอ๋องเขา นกเขาไม่ขันแล้ว”

เมื่อพูดถึงจุดที่เศร้าเสียใจ สองมือก็ปิดหน้าร้องไห้ออกมา เปล่งเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้น

“ข้ารู้ ข้ารู้ ท่านอ๋องได้รับบาดเจ็บสาหัสขนาดนั้น จุดนั้นจะไม่มีปัญหาได้อย่างไร ไม่เช่นนั้นจวนอ๋องที่ใหญ่โตขนาดนี้จะไม่มีแม้แต่รองพระชายาหรือเมียทาสเลยได้อย่างไร ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง เป็นเช่นนี้นี่เอง”สีหน้าของเซียงเสว่ผิดปกติไปเล็กน้อย

เดิมทีนางถูกส่งมาให้ปีนขึ้นเตียงท่านอ๋อง ขอเพียงสามารถอยู่ในสายตาของท่านอ๋อง ก็จะสามารถกดขี่หนานกงเยว่ลั่วไว้ในกำมือไม่ให้อยู่เหนือตนเองได้ แต่ว่าตอนนี้ ท่านอ๋องไม่เพียงแต่เป็นคนที่นกเขาไม่ขันแล้ว ยังชอบทรมานผู้หญิงเพราะอาการป่วยด้วย นางควรจะทำอย่างไรดี

เซียงเสว่รู้สึกสับสนในใจมาก

ฐานะสูงส่งก็อยากได้ แต่ชีวิตก็สำคัญมาก

“เซียงเสว่ เซียงเสว่ เจ้าว่าข้าควรจะทำอย่างไรดี”ท่าทีของเฟิ่งชิงหัวเต็มไปด้วยความสับสนและเจ็บปวด

“ไม่ได้การ ไม่ได้การ ข้าต้องคิดดูดีๆก่อน ต้องวางแผนดีๆ”สีหน้าของเซียวเสว่กระวนกระวายพยายามดิ้นรนให้พ้นจากมือของเฟิ่งชิงหัว วิ่งออกไปข้างนอกทันที

เฟิ่งชิงหัวเช็ดน้ำตาและลุกขึ้น เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์

ฮึ ไม่ให้ข้ากินข้าว ข้าก็จะทำให้ข่าวลือเรื่องนกเขาไม่ขันของท่านแพร่กระจายจนรู้กันทั่ว

เฟิ่งชิงหัวฮัมเพลงเดินกลับไปนอนกลางวันที่ห้อง

พอนอนก็หลับไปสามชั่วยามเต็มๆ รู้สึกแจ่มใสมาก หลังจากนอนตื่นแล้วเฟิ่งชิงหัวก็รู้สึกหิวขึ้นมาบ้างแล้ว

“ศิษย์พี่ ท่านจะไปดูพร้อมกับข้าหรือไม่”

จิ่งยี่จ้องมองจ้านเป่ยเซียว รอเขาตัดสินใจ ถ้าหากเขาบอกไม่ไป เช่นนั้นเขาก็ไม่ไป จะเป็นการแสดงออกมาเขาให้ความสนใจหญิงสาวคนนั้นมากเกินไป

ใบหน้าที่เย็นชาราวกับน้ำแข็งของเขามีอารมณ์อย่างหนึ่งผุดขึ้นมา รวดเร็วมาก ทำให้จิ่งยี่ไม่ทันจับสังเกต และได้ยินชายหนุ่มพูดขึ้นว่า “แล้วแต่เจ้า”

แล้วแต่เขา

จิ่งยี่นิ่งอึ้งไป จากนั้นก็หัวเราะออกมา “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็ไปกันตอนนี้เลย ถึงตอนนั้นพวกเราค่อยไปจัดเลี้ยงที่เรือนของนาง กินอาหารมื้อใหญ่ต่อหน้านาง ให้นางเห็นแต่ไม่ได้กิน ให้นางอกแตกตายไปเลย”

จ้านเป่ยเซียวมองดูเขาที่ทำท่าขยิบตา มุมปากก็กระตุกขึ้นมา เบือนสายตาไปทางอื่น

ทั้งสองคนไม่ทำให้คนอื่นรู้ตัว ไปที่เรือนของเฟิ่งชิงหัวอย่างไร้สุ้มเสียง