พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นิยาย บท 229

ดวงตาของจ้านเป่ยเซียวนั้นระแวดระวัง พร้อมที่จะกระโดดลงจากแพพร้อมกับเฟิ่งชิงหัวได้ทุกเมื่อ ในขณะนี้ จู่ๆ ก็มีปลาตัวหนึ่งกระโดดขึ้นจากน้ำโดยนำหยดน้ำจำนวนหนึ่งหยดลงบนหน้ากากของจ้านเป่ยเซียว

จากนั้นปลาก็แหวกอากาศกระโดดรอบแพของพวกเขาและตกลงไปอีกด้านหนึ่ง

ร่างของจ้านเป่ยเซียวเปียกโชกไปด้วยน้ำเมื่อปลากระโดดขึ้นและลง สีหน้าของเขาทำอะไรไม่ถูกชั่วขณะหนึ่ง

เมื่อเห็นเขานอนอยู่ในอาการงุนงง เฟิ่งชิงหัวก็อดไม่ได้ที่จะกุมท้องหัวเราะ

“ท่านอ๋อง ท่านประหลาดใจหรือไม่? ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า” เฟิ่งชิงหัวเปลี่ยนทางนขณะที่หัวเราะ

จ้านเป่ยเซียวเงยหน้าขึ้นมองนาง สายตาของเขาจ้องนางนิ่ง

เบื้องหน้าเขามีพระจันทร์สว่างไสว หญิงงาม และรอยยิ้มตราตรึงในดวงตาของเขา

บทกวีบทหนึ่งอดไม่ได้ที่จะผุดขึ้นมาในสมองของเขา

พระจันทร์ที่อยู่ก้นทะเลคือพระจันทร์บนท้องฟ้า และคนที่อยู่ข้างหน้าคือคนในดวงใจ

ไม่ใช่ใบหน้าที่สวยงาม แต่กลับปรากฏอยู่ตรงหน้าเขาบ่อยๆ

ทั้งที่รู้ว่าตัวบนร่างนางมีความลับมากเกินไป แต่ก็ยังหลงไหลและหลงเสน่ห์นางที่ไม่เหมือนกับใคร

เฟิ่งชิงหัวไม่กล้าเล่นมากเกินไป ปล่อยให้ปลาทั้งหมดแยกย้ายกันจากไป กลัวว่าจ้านเป่ยเซียวจะสะสางบัญชีกับนาง เฟิ่งชิงหัวก็พูดเรื่องไร้สาระ “ท่านอ๋อง ปลาพวกนี้ชอบเจ้ามาก”

จ้านเป่ยเซียวมองนางด้วยสายตาที่ลึกล้ำ “จริงรึ?”

“แน่นอนอยู่แล้ว” เฟิ่งชิงหัวยกยอเขาโดยไม่มีความกดดัน

“แต่ไม่มีความประหลาดใจ เจ้าคิดว่าข้าจะเตะเจ้าลงไปไหม?” จ้านเป่ยเซียวล้อนาง

เมื่อเฟิ่งชิงหัวได้ยินเช่นนี้ นางย่นจมูกตามคาด จากนั้นมองดูชายหนุ่มที่เปียกไปทั่วร่าง

เขาไม่ได้ใส่ชุดนั้นเลยด้วยซ้ำ ร่างกายท่อนบนของเขาถูกเปิดทิ้งไว้ เผยให้เห็นผิวที่ขาวเนียนของเขา บนนั้นยังมีน้ำเกาะอยู่ แสงสะท้อนของแสงจันทร์ ทำให้ตาพร่ามาก

สำหรับความงามของจ้านเป่ยเซียวโดยที่ไม่รู้ตัว เฟิ่งชิงหัวทำได้เพียงแค่หลอกตัวเองว่านางมองไม่เห็น

หันหลังให้เขา นางพูดว่า “เจ้าบอกว่าไม่มีความประหลาดใจเพราะเจ้าไม่ดูให้ดี เจ้าไม่ได้นับด้วยซ้ำว่าเมื่อครู่นี้มีปลากี่ตัว”

“หนึ่งร้อยสามสิบเอ็ด” ชายหนุ่มพูดเรียบๆ

เฟิ่งชิงหัวรู้สึกประหลาดใจ “เจ้านับจริงๆเหรอ? เจ้าว่างมากแค่ไหนกัน?”

ประโยคหลังเพียงกล้าพูดกับตัวเอง

“หือ?” ชายหนุ่มลากเสียงยาวอย่างอันตราย

เฟิ่งชิงหัวรีบพูด “ท่านอ๋อง ท่านคงเบื่อแล้ว ให้ข้าร้องเพลงเพื่อแสดงความรู้สึกที่ถูกช่วยชีวิต?”

เฟิ่งชิงหัวยกย่องตัวเองในใจ นางฉลาดจริงๆ

แบบนี้แล้ว ไม่เพียงเบี่ยงเบนความสนใจ แต่ยังป้องกันไม่ให้จ้านเป่ยเซียวพูดถึงการช่วยชีวิตนางในครั้งนี้อีก ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว เล่ห์เหลี่ยมดีจริง

แต่ในช่วงเวลาต่อมา เฟิ่งชิงหัวก็ได้ยินชายหนุ่มที่อยู่ข้างหลังนางเสียงเรียบ “บุณคุณที่ช่วยชีวิต ไม่ควรยกชีวิตให้อีกฝ่ายหนึ่ง?”

“ใครกล่าวกัน?”

“ช่วงนี้นิทานที่อ่านกล่าว”

“จ้านเป่ยเซียว ทำไมเจ้าถึงค้นสิ่งของของข้า ไม่แปลกใจเลยที่ข้าหาไม่เจอ ข้ายังอ่านไม่เสร็จเลย” เฟิ่งชิงหัวหงุดหงิด นางจำได้ว่านางยัดมันไว้ที่ใต้เตียง แต่หลังจากนั้นก็หาไม่เจอ..

“ยกชีวิตให้อีกฝ่ายหนึ่ง ไม่มี เพลงเจ้าจะฟังหรือไม่ก็ตามใจเจ้า”

“นี่คือการโกงหรือ? ชีวิตเจ้าไร้ค่าขนาดนั้นเลยรึ?” จ้านเป่ยเซียวกล่าวอย่างเย็นชา