พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นิยาย บท 240

เจียงหยูหวันยืดหลังแข็งตรง เงยหน้าขึ้นมององค์หญิงเหออาน ฝืนยิ้มกล่าวด้วยความเจ็บปวด: “องค์หญิง หม่อมฉันและท่านอ๋องเจ็ด ไม่ได้แอบพลอดรักกัน คนที่เย็นชาเยี่ยงเขา จะมามีความสัมพันธ์ชายหญิงกับข้าได้อย่างไร เกรงว่าพระองค์คงไปได้ยินเรื่องของผู้อื่นมา แล้วจำผิดไปหรือเปล่า?”

ในคำพูดของเจียงหยูหวันเต็มไปด้วยคำใบ้ ในสายตายิ่งแฝงไปด้วยความอ้อนวอน หวังว่าองค์หญิงเหออานจะรู้สึกตัว ล้มเลิกสิ่งที่ได้กล่าวไปเมื่อก่อนหน้านี้

แต่ทว่า องค์หญิงเหออานกลับคิดว่าเจียงหยูหวันไม่อยากจะทำลายชีวิตสมรสของจ้านเป่ยเซียวกับหนานกงเยว่ลั่ว ยินยอมที่จะกัดฟันฝืนทน ในฐานะเพื่อนที่ดีที่สุด เรื่องแค่นี้จะไม่ช่วยได้อย่างไรกัน ดังนั้นจึงได้ส่ายศีรษะมุ่งมั่น

“เสด็จแม่ ลูกมิได้กล่าวเหลวไหล ลูกกล้าสามบานกับสวรรค์ ลูกไม่ได้โกหกเลยแม้แต่คำเดียว หยูหวันรักใคร่ท่านอ๋องเจ็ดมานาน หลังจากรับรู้ข่าวการอภิเษกของเขายังได้มาดื่มสุราคลายทุกข์กับลูกอยู่เลย บอกว่าชาตินี้ไม่อยากจะแต่งกับใครแล้ว เนื่องจากยังทำใจไม่ได้ เมื่อรู้ว่าพี่เจ็ดพาสตรีนางนั้นเข้ามาในวังจึงได้พาหม่อมฉันไปหาสตรีนางนั้น”

“เสด็จแม่ ในใจของพี่เจ็ดก็มีหยูหวันอยู่เช่นกัน ไม่อย่างนั้นละก็เหตุใดวันที่อภิเษกถึงได้ปิดประตูใหญ่ไม่ให้เกี้ยวเจ้าสาวเข้าไป นี่คือการคัดค้านที่เขาแสดงออกมา กระทั่งถึงตอนนี้หนานกงเยว่ลั่วยังมิได้ไหวฟ้าดินกับพี่เจ็ดเลย เดิมทีพวกเขาสองคนก็ไม่ใช่สามีภรรยากันอย่างถูกต้อง เสด็จแม่ ท่านส่งเสริมความรักระหว่างหยูหวันกับพี่เจ็ดเถอะนะเพคะ” เหออานกล่าวไป จากนั้นก็พลันคุกเข่าลงที่ตรงหน้าฮองเฮา และเดินเข่าเข้าไปหาฮองเฮา จับมือของนางเขย่าไปมาเบา ๆ สบสายตาเข้ากับฮองเฮาที่มีสีหน้าหม่นหมอง

“แปะ ๆ ๆ ......” ก็ชิงหัวยืนปรบมืออย่างกระจัดกระจาย ในแววตาเต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยม: “ฮองเฮาเหนียงเหนียง ข้าพูดไม่ผิดใช่ไหม? พระองค์มั่นใจหรือว่า จะเป็นคนกลางเรื่องงานสมรสระหว่างองค์รัชทายาทและคุณหนูเจียง ทำให้คู่รักคู่หนึ่งต้องเลิกรา?”

“ว่าอย่างไรนะ? เสด็จแม่ ท่านจะประทานหยูหวันให้กับเสด็จพี่องค์รัชทายาท? จะได้อย่างไรเพคะ? หยูหวันเป็นคนของพี่เจ็ดนะเพคะ” เหออานเงยหน้ากล่าวอย่างไม่เข้าใจ

ฮองเฮากล่าวอย่างเย็นชา: “คนของพี่เจ็ดขอองเจ้า? คุณหนูเจียง ที่องค์หญิงทั้งสองกล่าวมานั้นเป็นความจริงหรือ?”

เหออานมองไปยังหยูหวันอย่างเฝ้ารอ: “หยูหวัน เจ้าพูดออกมาให้ดัง ๆ เลย ขอเพียงเจ้าพูดออกมา เสด็จแม่จะต้องช่วยเจ้าอย่างแน่นอน”

“ใช่แล้ว ข้าจะต้องช่วยตัดสินใจให้นางอย่างแน่นอน” แววตาอันเย็นยะเยือกของฮองเฮามองไปยังเจียงหยูหวัน

เจียงหยูหวันเสียวสันหลังวาบ คุกเข่าสองข้างลงกับพื้น: “เหนียงเหนียงโปรดตรวจสอบให้ชัดเจน หยูหวันและท่านอ๋องเจ็ดคอยพบกันเพียงครั้งเดียวเมื่อยังเยาว์วัย และไม่ได้พบกันเป็นการส่วนตัวอีกเลย หยูหวันเพื่อหลบเลี่ยงการสมรสกับท่านอ๋องเจ็ด จึงได้กลับบ้านเกิดไปพร้อมกับท่านย่า รอจนท่าอ๋องอภิเษกแล้วถึงได้กลับเมืองหลวงมา สิ่งเหล่านี้ล้วนสืบหาความจริงได้ หยูหวันมิได้มีใจให้ท่านอ๋องเจ็ด เพียงแต่ว่า เพียงแต่เกรงว่าคำสั่งกษัตริย์มิอาจคัดค้าน ถึงได้หลอกลวงองค์หญิงไป หยูหวันผิดไปแล้ว ขอเหนียงเหนียงโปรดลงโทษ!”

เหออานได้ฟังคำพูดของเจียงหยูหวัน แววตาเต็มไปด้วยความตกตะลึง ท่าทางมึนงง: “หลอกข้าหรือ? เจ้าบอกว่าเจ้าชอบพี่เจ็ดของข้า บอกว่าเสียใจที่เขาสมรสกับคนอื่น ล้วนหลอกลวงข้า? เพราะอะไร? พวกเราเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดนะ!”

เหออานกล่าวด้วยความเสียใจ