พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นิยาย บท 286

เมื่อเฟิ่งชิงนึกถึงเรื่องนี้ได้นางมักจะชอบขู่เขาและคนหน้าเย็นชาอยู่ตลอดเวลาถูกนางรังแกอย่างรุนแรงด้วยการทานบะหมี่พริกที่มีส่วนผสมเข้มข้นหมดชาม นางก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะมา

หากเป็นคนอื่น จะไม่มีผลที่น่าทึ่งเช่นนี้แน่นอน

ผู้ที่นางแกล้งนั้นไม่ใช่คนอื่น แต่คือจ้านเป่ยเซียว

คนที่มักจะพูดไม่เกินสามประโยคและไม่เกินสิบคำในหนึ่งประโยคแล้วยังชอบทำหน้าบูดบึ้งอยู่เสมอ

เฟิ่งชิงหัวหัวเราะพอแล้ว เงยหน้าขึ้น แต่เห็นว่าคนที่อยู่ตรงข้ามยังคงอยู่ที่นั่น

เฟิ่งชิงหัวรู้สึกประหลาดใจมาก

ชายคนนี้ไม่ได้สะบัดแขนเสื้อและจากไปโดยไม่โกรธเคือง และเขายังคงนั่งอยู่ที่นั่นอย่างสงบ

สมกับเป็นจ้านเป่ยเซียว หากเป็นคนอื่น คงโกรธจัดจนกระโดขึ้นมาชี้หน้านางพร้อมกับด่านางแล้ว

ถ้านางไม่รู้ว่าพริกเผ็ดแค่ไหน เหงื่อที่ไหลออกมาจากหน้าผากของจ้านเป่ยเซียวในขณะนี้ และริมฝีปากสีแดงเรื่อที่ค่อยๆ แดงและบวมขึ้น นางรู้สึกว่าจริงๆแล้วจ้านเป่ยเซียวแค่แสร้งเท่านั้น

เมื่อมองไปที่ริมฝีปากที่บวมของจ้านเป่ยเซียว กว่าที่เฟิ่งชิงหัวจะหยุดหัวเราะได้ตอนนี้ก็หลุดหัวเราะออกมาอีกครั้ง

หลังของจ้านเป่ยเซียวแข็งทื่อ มือของเขาถูกกดเข่าแน่น เส้นเลือดสีแดงในดวงตาของเขาสู้ริมฝีปากแดงเรื่อของเขาได้ เขาเม้มริมฝีปากแน่นและจ้องมองเฟิ่งชิงหัวซึ่งกำลังกลั้นหัวเราะจนร่างสั่นอย่างไม่มีมารยาท สีหน้าของเขาน่ากลัวมาก

เฟิ่งชิงหัวพยายามอย่างเต็มที่ที่จะควบคุมตัวเอง พยายามให้บรรยากาศที่น่าอึดอัดนี้ดีขึ้น “จริง ๆ แล้ว ไม่ได้ปลอมทั้งหมดนะ สิ่งนี้สามารถต้านทานความเย็นในร่างกายของเจ้าได้จริงๆ อย่าโกรธเกินไป เจ้าทานหมดแล้ว คายออกมาอีกก็ไม่ดีใช่ไหมล่ะ?”

ถึงจะคายออกมาก็ไร้ประโยชน์ เพราะยังไงพริกก็เผ็ด อย่าพูดว่าทานลงไป ต่อให้เอานิ้วไปแตะก็จะบวมอยู่ดี

จ้านเป่ยเซียวยังคงเม้มริมฝีปากแน่นและไม่พูดอะไร แต่รู้สึกได้ถึงเส้นประสาทที่สั่นทอยู่ที่ริมฝีปากของเขา และในใจของเขาก็แผดเผายิ่งกว่าเดิม

เฟิ่งชิงหัวเอื้อมมือไปตบแก้ม ลุกขึ้นยืน หยิบขวดหนึ่งออกมาจากอก แล้วส่งให้จ้านเป่ยเซียว “นี่ นี่คือยาที่สามารถบรรเทาอาการแสบร้อนจากพริกได้”

จ้านเป่ยเซียวยังคงจ้องเฟิ่งชิงหัวด้วยสายตานิ่ว และไม่เอื้อมมือไปหยิบมา

ไม่รู้ว่าเป็นความเย่อหยิ่งหรือความโกรธ

เฟิ่งชิงหัวเปิดขวดออกเมื่อปากขวดแตะที่ริมฝีปากของจ้านเป่ยเซียวก็ประจบว่า “เอาน่า ดื่มแล้วก็ไม่รู้สึกแย่แล้ว”

จ้านเป่ยเซียวยกมือขึ้นและเหวี่ยงขวดออกไป ตกลงไปที่พื้นและแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ยาในขวดกระเซ็นไปทั่ว

“นี่ เจ้า...” เฟิ่งชิงหัวรู้สึกประหลาดใจ แต่ในวินาทีต่อมา จ้านเป่ยเซียวดึงนางไปนั่งที่ตัก จับแขนนาง มือกุมศีรษะนางจากด้านหลัง และจูบนางโดยตรง

ริมฝีปากของนางซึ่งปกติจะอุ่นและเย็น ตอนนี้เหมือนเตาหลอม

ทันทีที่เขาสัมผัสนาง เฟิ่งชิงหัวก็รู้ว่าชายหนุ่มต้องการจะทำอะไร เขาจะแก้แค้นนาง!

เฟิ่งชิงหัวพยายามดิ้นให้หลุด แต่มือของชายหนุ่มเหมือนโซ่เหล็ก ไม่เพียงแต่ความรู้สึกแสบร้อนที่ค่อยๆ แผ่ออกมาจากริมฝีปากของเขาเท่านั้น ปากของนางก็ชาไปด้วย

เมื่อหลิวหยิ่งมาพร้อมกับจดหมาย เขาเห็นทั้งสองคนจูบกันอยู่ในศาลา ก็ถอยกลับทันทีอย่างชาญฉลาดโดยไม่รบกวนพวกเขา

เฟิ่งชิงหัวถูกจ้านเป่ยเซียวบดขยี้เพียงฝ่ายเดียว ใบหน้าของนางแดงและหน้าผากของนางเริ่มมีเหงื่อออก นางไม่รู้ว่านางโมโหหรือเผ็ดกันแน่

เป็นการขว้างก้อนหินใส่เท้าตัวเองจริงๆ จัดการศัตรูได้หนึ่งพัน ฝั่งตนสูญเสียไปแปดร้อย

หลังจากนั้นไม่นาน จ้านเป่ยเซียวก็ปล่อยเฟิ่งชิงหัวให้เป็นอิสระ ริมฝีปากของเขายังคงบวม แต่ความเย็นชาบนใบหน้าของเขาลดลงมาก เขาจ้องเฟิ่งชิงหัวและพูดอย่างเย็นชา “ชิมแล้ว? สนุกไหม?”

ตอนนี้เฟิ่งชิงหัวจะมีเวลาเถียงกับเขาเรื่องนี้ได้อย่างไร นางเดินวนไปมา ใช้มือทั้งสองข้างพัดหน้าและหายใจออกเพื่อลดความรู้สึกแสบร้อน น้ำตาไหลอาบใบหน้า

เหี้ยมกินไป ผู้ชายคนนี้เหี้ยมเกินไป

เขาไม่เพียงโหดร้ายกับคนอื่นเท่านั้นแต่เขายังโหดร้ายกับตัวเองด้วย เพื่อแก้แค้นนาง เขาลากนางทรมานด้วยกันโดยไม่แม้แต่จะร้องขอยาถอนพิษ

บนภูเขาไม่มีชา เฟิ่งชิงหัวจึงรีบหยิบขนมกรอบออกมาจากกล่องอาหาร แล้วเคี้ยวสามแผ่นก็ไม่สามารถลดความเผ็ดได้