พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นิยาย บท 290

“ชิงหัว เจ้ากำลังทำอะไรอยู่?” หยูจีถามด้วยความสงสัย

“ท่านแม่ ข้ากำลังทำเสื้อผ้าอยู่” เฟิ่งชิงหัวจ้องไปที่ผ้าโดยไม่หันศีรษะ

“ว้าว ผ้านี้ดีมาก ตอนที่สวมใส่ต้องสบายมาก และสีก็สดใสมาก ชิงหัวใส่แล้วดูดีแน่นอน” หยูจีชม และไม่ลืมที่จะกัดขนมอีกคำหนึ่ง

เฟิ่งชิงหัวพูดอย่างหมดหนทาง “ไม่ใช่ทำเพื่อข้า แต่ทำเพื่อลูกเขยที่ดีของท่าน เอารังแกข้าอยู่ทั้งวัน”

แต่หยูจีเลือกที่จะลืมประโยคสุดท้ายของเฟิ่งชิงหัวไปและพูดด้วยดวงตาที่เปล่งประกาย “ว้าว ภรรยาทำเสื้อคลุมให้สามี ช่างโรแมนติกเสียจริง อย่างที่คาดไว้ ลูกสาวของข้าเป็นภรรยาที่ดีที่สุดในโลกจริงๆ พวกเจ้าสองคนหวานมากเลย”

เฟิ่งชิงหัวหัวเราะสองครั้ง “ท่านแม่ อย่ารบกวนข้าเลย นั่งเล่นตรงนั้นเถอะ ข้าต้องคิดใหม่อีกครั้งว่าจะเริ่ใตัดชุดจากที่ไหน”

“เจ้าไม่รู้วิธีการทำหรือ?” หยูจีมองดูเฟิ่งชิงหัวจดจ่ออยู่กับเนื้อผ้า ราวกับว่าผ้าเหล่านั้นจะกลายเป็นเสื้อผ้าสำเร็จรูปโดยอัตโนมัติเพียงแค่นางปล่อยพลังเข้าไป

เฟิ่งชิงหัวพูดไม่ออก “ท่านคิดว่าข้ามีใบหน้าที่ดูเหมือนข้าสามารถทำงานหัตถกรรมได้หรือ? คนงาม ไม่จำเป็นต้องทำสิ่งเหล่านี้ แค่ต้องรับผิดชอบต่อความงามเท่านั้นก็เพียงพอ”

โดยไม่คาดคิด ทันทีที่เฟิ่งชิงหัวพูดจบ นางก็โดนหยูจีโจมตีอย่างหนัก

“ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าพูดแบบนั้นเกี่ยวกับตัวเจ้า ยิ่งไม่ยอมให้เจ้าพูดคนงามเช่นนี้ เราไม่ใช่แจกันดอกไม้ ข้าเกลียดการถูกเรียกว่าแจกันดอกไม้ เพียงแค่เสื้อผ้าไม่ใช่หรือ ข้าจะสอนวิธีทำแก่เจ้า! ไม่มีอะไรที่ข้าทำไม่ได้!” หยูจีพูดอย่างโกรธๆ

เฟิ่งชิงหัวกลืนน้ำลาย “ท่านแม่ ท่านทำเป็นจริงๆหรือ?”

“ข้าไม่เพียงทำเป็นเท่านั้น ยังรู้วิธีการเย็บปักถักร้อยอีกด้วย เจ้าไม่ต้องกังวล ข้าจะสอนเจ้าจนเจ้าทำเป็น” ขณะที่นางพูด หยูจีก็หยิบกรรไกรขึ้นมาและเริ่มตัดทันที

เฟิ่งชิงหัวมองจากด้านข้างอย่างตกตะลึง นางหวังจริงๆ ว่าท่านแม่ของนางจะสามารถทำเสื้อผ้าได้ แต่เมื่อนางดูท่านแม่ตัดผ้าเป็นรูปทรงแปลกๆ หลายชนิดแล้ว ก็รู้เลยว่าไม่ดี จากนั้นนางก็พูดอย่างช้าๆ ราวกับเพิ่งนึกได้ “ท่านแม่ ท่านไม่ได้ดูขนาดเลย!”

หยูจีกลอกตา “ใครบอกว่าข้าจะช่วยเจ้าเย็บเสื้อผ้า”

“ถ้าอย่างนั้นท่านกำลังเยาะเย้ยข้าเหรอ? ผ้าผืนนี้แพงมากเลยนะ” หัวใจของเฟิ่งชิงหัวแทบแตกสลาย นางไม่รู้ว่าผ้าที่เหลือจะเพียงพอสำหรับทำชุดหนึ่งชุดหรือไม่

“ไม่ใช่ ข้าแค่ทำชุดเล็กๆ ให้เจ้าดู แล้วเจ้าก็ทำตามข้า”

เฟิ่งชิงหัวมีความสงสัยอยู่เสมอ แต่เมื่อนางเห็นหยูจีใช้กรรไกรตัดด้วยความเร็วที่คล่องแคล่วเป็นพิเศษ ผ้าในมือของนางมีรูปร่างทีละน้อยและกางออกทีละชิ้นบนโต๊ะ ดวงตาของเฟิ่งชิงหัวก็เปลี่ยนทันที

“ท่านแม่ ท่านเก่งมากเลย” ดวงตาของเฟิ่งชิงหัวเป็นประกาย

“อืม” หยูจีกระพริบตาอย่างได้ใจ แล้วพูดว่า “มาเลย ตัดผ้าตามขนาดก่อน”

“อ่อ อื้อ” เฟิ่งชิงหัวหยิบกระดาษที่มีขนาดกำกับไว้ จากนั้นมองหยูจี

“มองข้าทำไม ตัดเลย”

“เอ่อ การตัดครั้งแรก จะตัดอย่างไร?” เฟิ่งชิงหัวถามอย่างไร้ยางอาย

“เฮ้อ เจ้าช่างโง่จัง ดูนี่สิ นี่คือพู่กันสำหรับวาดผ้า ขีดแล้วตัดตามเส้นได้เลย”

“แล้วข้าจะวาดยังไงดี?” รอยยิ้มของเฟิ่งชิงหัวเต็มไปด้วยความอาย นางฉลาดและรู้ทุกอย่าง แต่สำหรับคำแนะนำของหยูจี นางแค่อยากจะบอกว่า: มันยากเกินไป

ในท้ายที่สุด หยูจีเป็นคนสอนนางถึงวิธีการวาดเส้นและวิธีเว้นช่องว่างสำหรับการเย็บ ดังนั้นนางจึงตัดผ้านเสร็จอย่างทุลักทุเล

เมื่อมองไปที่ผ้าชิ้นใหญ่ชิ้นเล็ก เฟิ่งชิงหัวเบิกดวงตาโตและสวยงามคู่นั้นอีกครั้ง และถามคำถามที่วันนี้ถามมาไม่ต่ำกว่าสิบครั้งว่า “อะไรต่อล่ะ?”

เวลาที่ยุ่งมักจะผ่านไปอย่างรวดเร็วเสมอ และเมื่อถึงเวลาที่เฟิ่งชิงหัวรู้ว่าผ้าชิ้นไหนควรจะเย็บเข้าด้วยกันภายใต้การแนะนำของหยูจีแล้ว พระอาทิตย์ก็กำลังจะตกดิน

“ชิงหัว ค่อยทำพรุ่งนี้เถอะ ข้าหิวแล้ว” เมื่อได้อาหารแล้ว หยูจีก็เปลี่ยนจากอาจารย์ที่เข้มงวดเป็นแม่ที่อ่อนโยนและน่ารักทันที

เฟิ่งชิงหัวยังคงต่อสู้กับเศษผ้าเหล่านั้น เหมือนกับเผชิญหน้ากับกองซากศพที่คลี่ออกและศึกษาวิธีการเย็บเข้าด้วยกัน

เฟิ่งชิงหัวพูดโดยไม่หันมา “ท่านให้ ม่านเฉ่าเตรียมอาหารให้ท่าน ข้าดูอีกนิด”

“ข้าอยากทานอาหารที่ชิงหัวทำ” ท่านแม่มองไปที่เฟิ่งชิงหัวอย่างน่าสงสาร

เฟิ่งชิงหัวพูดอย่างจนปัญญา “ท่านแม่ วันนี้ข้าไม่มีเวลา ท่านทานง่ายไปก่อน แล้วพรุ่งนี้เช้าข้าจะทำให้ท่าน?”

หยูจีเม้มริมฝีปาก “ชิงหัว เจ้ารังเกียจข้าหรือเปล่า?”

“เปล่า ข้าแค่ไม่ว่าง

หยูจีเบะปากและวิ่งออกไปข้างนอกโดยไม่พูดอะไรสักคำ