พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นิยาย บท 297

หลังจากเนี่ยหานซิงเข้ามาแล้วก็เห็นเฟิ่งชิงหัวที่กำลังเคี่ยวยาอยู่ใต้ระเบียง ก็มองนางที่แต่งตัวเป็นหญิงไม่ออกเลย หลังจากกวาดสายตามองตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วก็หันกลับมามองไปยังอู่ตู๋จื่อ: “หมอเทวดา ขอถามหน่อยว่าผู้อาวุโสท่านนั้นตอนนี้อยู่ที่ใด? รบกวนท่านให้ความกระจ่างแก่ข้าหน่อย”

สายตาของอู่ตู๋จื่อมองมายังเฟิ่งชิงหัว รอนางแสดงเจตนา

เฟิ่งชิงหัวกลับมองค้อนเขาไปครู่หนึ่ง แล้วก็ลุกขึ้นยืนทันที แล้วเสียบพัดไว้ข้างเอว จากนั้นกล่าวถามว่า: “หาข้ามีธุระอะไร?”

เนี่ยหานซิงหันหน้าไปก็เห็นเฟิ่งชิงหัวในชุดสตรี และรูปลักษณ์แบบนั้นยังไงก็เป็นรูปลักษณ์ของสตรี ก็เลยยืนอึ้งอยู่ตรงนั้นไปเลย

ผ่านไปนานมากจึงค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้ๆ ยืนอยู่ตรงกลางลานเรือน ห่างจากเฟิ่งชิงหัวด้วยรั้วที่กั้นไว้ เงยศีรษะขึ้นแล้วกล่าวว่า: “ผู้อาวุโส?”

“อืม” เฟิ่งชิงหัวพยักหน้า

เนี่ยหานซิงก็ยังไม่อยากจะเชื่ออีก สังเกตไปยังเฟิ่งชิงหัวอย่างไม่หยุดแล้วกล่าวออกมาอย่างประหลาดใจว่า: “ผู้อาวุโส แต่ละครั้งที่ผู้น้อยพบท่าน ท่านต่างใช้รูปลักษณ์ที่ไม่เหมือนกันสักครั้งเลย ไม่แปลกเลยที่เป็นยอดฝีมือ”

เนี่ยหานซิงยังไงก็คิดไม่ถึงว่าคนที่มีฝีมือทางการแพทย์สูงส่งเช่นนี้คนหนึ่งจะเป็นสตรีไปได้

เพียงแต่ว่าในสายตาของเขา สตรีที่โตกว่าตนไม่เท่าไหร่ที่อยู่ตรงหน้านี้อย่างมากก็ย่อมมีวิธีในการรักษาความอ่อนเยาว์เอาไว้ได้

เฟิ่งชิงหัวยิ้มขึ้นที่มุมปปากเล็กน้อย กล่าวออกมาอย่างจนปัญญาว่า: “เจ้ามาหาข้ามีเรื่องอะไรหรือ?”

เนี่ยหานซิงกล่าวว่า: “ผู้อาวุโส ผู้น้อยมาในครั้งนี้ก็เพื่อเรื่องเมื่อ 10 วันก่อนหน้านี้ ท่านไม่ใช้ให้ข้าไปบ้านเกิดของสตรีนางนั้นไปหาบ้านของนางหรือ จากนั้นก็ไม่อยู่นอกเหนือความคาดหมายของท่านจริงๆ สตรีนางนั้นอันที่จริงแล้วก็ได้รู้จักกับเจียงทาวมาตั้งนานแล้ว ผู้น้อยหยิบเอาภาพวาดของเจียงทาวออกมาให้พ่อแม่ของสตรีนั้นดู พวกเขาต่างก็บอกว่าเคยพบเจอมาก่อน”

“อีกอย่าง ข้ายังได้สืบถึงความสัมพันธ์อันลึกลับของเซียวโร่สุ่ยด้วยเล็กน้อย ได้ทราบมาว่านางเคยมีการไปมาหาสู่กับใครบางคนมาก่อนจริงๆ เพียงแต่ไม่ใช่ในหนึ่งปีมานี้ แต่เป็น 3 ปีก่อน หลังจากนั้นคนนั้นก็ทอดทิ้งนางแล้วจากไป”

พอพูดถึงจุดนี้ เนี่ยหานซิงก็ลูบคลำดั้งจมูกไปมา แล้วก็กล่าวออกมาอย่างรู้สึกไม่ค่อยดีนัก: “ท่านให้ข้าไปสืบว่าให้ถามนางว่าเคยตั้งครรภ์มาก่อนหรือไม่ ข้าก็ได้หาหมอตำแยในพื้นที่นั้น ปรากฏว่ามีเรื่องนี้จริงๆ เพียงแต่ที่มาที่ไปของเด็กคนนั้นกลับไม่มีใครทราบเลย”

เฟิ่งชิงหัวพยักหน้า: “สามารถมั่นใจในจุดนี้ได้ก็น่าจะพอประมาณการได้แล้ว”

เนี่ยหานซิงกล่าวออกมาอย่างสงสัย: “ผู้อาวุโส ท่านให้ข้าไปสืบเรื่องนี้มีความเกี่ยวพันกับการตายของเซียวโร่สุ่ยงั้นหรือ?”

“เกี่ยวพันกัน แล้วก็ไม่เกี่ยวพันกันก็ได้” เฟิ่งชิงหัวกล่าวออกมาอย่างพึมพำเคร่งขรึม

ปมที่อยู่ในนี้ นางยังไม่อธิบายให้เนี่ยหานซิงฟังในชั่วขณะนี้ง่ายๆ หรอก

เพียงแค่เปลี่ยนหัวข้อสนทนาไป: “แม่เลี้ยงของเจ้าท่านนั้นตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง?”

พอพูดถึงตรงนี้เนี่ยหานซิงผู้นี้กลับดูหน้าม่อยคอตกไปเล็กน้อย: “นางจะเป็นยังไงได้? เดิมทีธุระที่นางมอบหมายข้าจัดการ ข้าก็จัดการเสร็จเรียบร้อยแล้ว เพียงแต่เพราะว่าหลังจากกลับบ้านไปได้ทราบว่านางก็ตั้งครรภ์ขึ้นมาอีก ทุกคนในบ้านต่างระแวดระวังกันไปหมด พอนางเห็นข้าก็โทษว่าเป็นเพราะข้าเป็นเหตุพัวพันให้น้องชายต้องตายอย่างอนาถ เอะอะโวยวายเสียงดังไปหมดในจวนอย่างไม่สงบเลย มาถึงวันนี้ผู้น้อยถึงได้มีเวลาว่างมาที่นี่ได้”

“นางตั้งครรภ์อีกแล้วงั้นหรือ?” เฟิ่งชิงหัวฟังถึงจุดนี้ราวกับว่าจะยิ้มก็ไม่เชิง

“ใช่แล้ว ในจวนเชิญหมอหลวงมาหลายท่านเพื่อตรวจชีพจรพร้อมกัน ตั้งครรภ์ได้ 3 เดือนแล้ว แต่ดูไม่ออกว่าตั้งครรภ์เลย” เนี่ยหานซิงกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆ : “รอจนเจ้าตัวน้อยคลอดออกมา ก็ได้เวลาที่ข้าจะออกจากจวนโหวพอดีด้วย”

เฟิ่งชิงหัวลูบคลำคางไปมา ครั้งที่แล้วนางจับดูฮูหยินโหวท่านนั้นแล้ว แล้วก็เคยตรวจชีพจรนางด้วย สภาพร่างกายของนางยังไงก็ไม่อาจติดลูกได้สำเร็จ ยิ่งไม่ต้องพูดว่านางจะมีชีพจรครรภ์ขึ้นมาได้เลยแม้แต่นิด

“นางให้เจ้าออกจากจวนโหว?” เฟิ่งชิงหัวเลิกคิ้ว