พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นิยาย บท 35

มาถึงจวนเฉิงเซี่ยง ย่อมมีมารยาทพิธีการระหว่างผู้ปกครองกับข้าราชบริพารอยู่แล้ว แม้แต่เฟิ่งชิงหัวก็ได้รับการต้อนรับที่ทรงเกียรติภูมิสูงสุด ยังถูกมารดาในนามคนนั้นดึงตัวไปด้านข้างพูดคุยด้วยความห่วงใย

มาถึงสถานที่ไม่มีคน ฮูหยินเฉิงเซี่ยงก็สะบัดมือของนางทิ้งโดยตรง ยกมือขึ้นตามสถานการณ์ก็จะจู่โจมมาทางใบหน้าของนาง

เฟิ่งชิงหัวตาไวมือเร็ว คว้าข้อมือของผู้หญิงมาจับไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง ก็เห็นบนมือของผู้หญิงสวมแหวนไว้วงหนึ่ง ข้างบนมีเข็มเล็กๆนูนออกมา ทันทีที่ถูกกวาดโดน อย่างเบาหน่อยก็ผิวหน้าถูกบาดเป็นแผล ในกรณีที่รุนแรงผิวหนังและเนื้อจะถูกเปิดออกโดยตรง

“ท่านแม่ ตกลงข้าเป็นลูกสาวแท้ๆของท่านหรือเปล่า ท่านเกลียดข้ามากขนาดนี้เลยหรือ? อยากจะทำลายข้าขนาดนี้เลยหรือ?” สายตาของเฟิ่งชิงหัวกวาดมองไปทางผู้หญิงอย่างเฉียบคม ถึงแม้ว่าจะกำลังพูดคำพูดที่อ่อนแอ แต่ในสายตานั่นกลับปกปิดความดื้อรั้นไม่ยอมคนเอาไว้ไม่อยู่

“เจ้า นังตัวซวยคนนี้ เจ้ากล้ามีชีวิตรอดกลับมาได้อย่างไร พี่สาวเจ้าถูกแส้เจ้าตีจนถึงตอนนี้ก็ยังนอนอยู่บนเตียง ทำไมเจ้าไม่ตายในจวนอ๋องเฉิน!”

เฟิ่งชิงหัวเข้าใจในทันที: “ดังนั้นท่านก็เลยจงใจให้หนานกงเยว่หลีไปบอกองค์ราชทายาท ว่าให้เปลี่ยนข้าให้กับท่านอ๋องเจ็ด ก็เพื่อจะปราบข้า? ใช่ว่าข้าจะพูดให้ได้ ท่านแม่ ความเชื่องมงายล้าสมัยใช้ไม่ได้ เราต้องนิยมนับถือวิทยาศาสตร์”

“ยังเด็กแพศยา……” ฐานะเดิมในอดีตของฮูหยินเฉิงเซี่ยงมาจากตลาด หากไม่ใช่พ่อของนางเห็นว่าหนานกงจี๋มีความสามารถระดับจอหงวน ระหว่างทางที่เขาเดินทางเข้าเมืองหลวงให้เงินไปไม่น้อย เกรงว่าตอนนี้คงไม่มีเรื่องอะไรของผู้หญิงโง่เขลาคนนี้แล้ว

ในตอนที่ฮูหยินเฉิงเซี่ยงอยู่ต่อหน้าคนอื่นชอบตีความตามอักษรเคร่งครัดอวดความรู้ตัวเอง แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าหนานกงเยว่ลั่วสิ่งไหนชั่วร้ายก็จะพูดสิ่งนั้น สิ่งไหนที่สามารถลดคุณค่าคนอื่นได้ก็จะด่าสิ่งนั้น

ฮูหยินเฉิงเซี่ยงมือเท้าเอวตะโกนพ่นน้ำลายด่าทอ สะดุ้งตกใจเมื่อเห็นแววตาของหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า ไม่ได้ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทางขลาดกลัวและอ่อนแอเหมือนในอดีต กลับใช้ดวงตากลมโตที่สดใสคู่หนึ่งมองดูนางอย่างไม่ละสายตา ริมฝีปากแดงยิ้มมุมปากจางๆ ไม่แข็งกร้าวจนดูเย่อหยิ่งและไม่ถ่อมตนจนดูต่ำต้อย

“ท่านแม่ ตอนนี้ท่านมีฐานะเป็นถึงฮูหยินเฉิงเซี่ยงแล้ว การพูดการจาอย่าให้เหมือนหญิงปากร้ายในตลาดเลย หากถูกคนขุดเจอว่าในอดีตท่านปรากฏตัวขายเต้าหู้ในที่สาธารณะ กลัวแต่ว่าจะเป็นอุปสรรคต่อการแต่งงานของพี่สาวใหญ่ใช่ไหม? ถ้าเกิดวันไหนลูกไม่ทันได้ระวังเผลอพูดออกไป เช่นนั้นจะทำอย่างไร” ในตอนที่เฟิ่งชิงหัวพูดคำนี้ยังแฝงไปด้วยความกลัดกลุ้ม แต่ว่าความดื้อรั้นไม่ยอมคนในดวงตาคู่นั้นกลับทำให้คนรู้สึกขวางหูขวางตา

“เจ้า นี่เจ้าถึงกับกล้าข่มขู่ข้า!” ฮูหยินเฉิงเซี่ยงทำท่าทางจะตบไปทางใบหน้าของเฟิ่งชิงหัวอีกครั้ง เฟิ่งชิงหัวบิดตัวไปตามสถานการณ์ แหวนวงนั้นเลื่อนผ่านลำคอของฮูหยินเฉิงเซี่ยงไป บาดเป็นรอยเลือดขึ้นมา

“โธ่ ท่านแม่ทำไมไม่ระวังเช่นนี้ ดูท่าทางคงเพราะอายุมากแล้ว เช่นนั้นก็ควรจะนอนพักฟื้นดีๆ อย่าวิ่งออกมาทำเรื่องบ้าบออีก ให้ท่านอ๋องเห็นเข้ามันจะดูไม่ค่อยดี” เฟิ่งชิงหัวพูดไป ก็ปิดปากและจากไปพร้อมกับรอยยิ้ม ฮูหยินเฉิงเซี่ยงมองดูแผ่นหลังของนางโกรธจนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

“ท่านแม่ เป็นอะไรไป?” หนานกงเยว่หลีเดินออกมาจากด้านหนึ่ง หลังจากที่เห็นรอยเลือดบนคอของมารดาตัวเองแล้วก็อดสะดุ้งตกใจไม่ได้ รีบร้อนดึงผ้าเช็ดหน้ามาห้ามเลือดให้นาง

“นังเด็กแพศยานั่นตอนนี้มันลื่นเหมือนไส้เดือน ดูเหมือนว่าเจ้าจะพูดถูก ตอนนี้นางอาศัยฐานะของท่านอ๋องเจ็ด เห็นตัวเองเป็นพระชายาไปแล้วจริงๆ?”

“กลัวแต่ว่ายังไม่ทันได้ปีนขึ้นไปก็ต้องถูกลากลงมาแล้ว เซียงเสว่ เจ้าพูดสิ” หนานกงเยว่หลีเรียกสาวใช้ที่ยืนอยู่ด้านข้างเข้ามา

เซียงเสว่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าของฮูหยินเฉิงเซี่ยง ก็เลียนแบบคำพูดที่เฟิ่งชิงหัวพูดกับนางวันนั้นออกมาอย่างไพเราะเพราะพริ้ง

ฮูหยินเฉิงเซี่ยงได้ยินก็ตกใจมาก: “เป็นเช่นนั้นจริงๆ? ท่านอ๋องเจ็ดไม่สามารถแข็งตัวได้? และยังมีความชอบพิเศษแบบนั้นด้วย?”

เซียงเสว่พยักหน้าซ้ำๆ: “คุณหนูรองยังเคยให้บ่าวดูบาดแผลทั้งตัวนั่นด้วย น่ากลัวจนทนดูไม่ได้”

“ที่แท้นังเด็กแพศยานั่นก็แค่ทำเป็นวางมาดใหญ่โตตบตาเราเท่านั้น? คอยดูว่าข้าจะเอาเรื่องนี้ไปพูด ดูสิว่านางจะเอาหน้าไปไว้ไหน?”

“ท่านแม่ ไม่ได้ เมื่อทำเช่นนี้ กลัวแต่ว่าจะเป็นการล่วงเกินท่านอ๋องเจ็ด แต่ลูกมีแผนการ” พูดไป หนานกงเยว่หลีก็พูดความคิดของตัวเองออกมา