พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นิยาย บท 68

“วางข้าลงนะ !” จ้านเป่ยเซียวตะโกนขึ้นด้วยความโกรธ ท่านอ๋องผู้สูงส่งเช่นเขา แต่กลับถูกผู้หญิงคนหนึ่งอุ้ม ใช้ได้ที่ไหน !

“อ้อ” เฟิ่งชิงหัวเชื่อฟังอย่างยิ่ง จึงวางเขาลงตามคำสั่งทันที

จ้านเป่ยเซียวกลับไม่ได้ล้มลงกับพื้น สิ่งที่สัมผัสอยู่ใต้ร่างกายคือเบาะนุ่ม ในขณะเดียวกัน จ้านเป่ยเซียวก็ตั้งสติขึ้นมาได้ และรู้ว่าจุดของตนเองถูกคลายนานแล้ว

จ้านเป่ยเซียวดึงผ้าเช็ดหน้าที่ปิดตาออกทันที สิ่งที่เห็นคือใบหน้าอมยิ้มของเฟิ่งชิงหัว กำลังยืนกอดอกจ้องมองเขา

ตอนนี้ทั้งสองกำลังอยู่บนตั่งในรถม้า

“พระชายา ออกเดินทางได้หรือยังพ่ะย่ะค่ะ ?”

“ไปได้แล้ว” เฟิ่งชิงหัวตอบรับผู้คุมที่อยู่ด้านนอก จากนั้นจึงพยุงตัวขึ้น แล้วใช้เข่าทั้งสองข้างปีนขึ้นไปหาจ้านเป่ยเซียว และพลิกตัวลงนอน

“ทำให้ข้าต้องเหนื่อยแทบตาย ท่านอ๋อง ท่านไม่รู้หรอกว่าท่านตัวหนักขนาดไหน ร่างกายอันบอบบางของข้าแทบจะถูกท่านทับจนแบนแล้ว” เฟิ่งชิงหัวพูดขึ้น พลางแสร้งนวดแขนของตนเองอย่างอ่อนล้า

จ้านเป่ยเซียวก้มหน้าลงมองนาง ในรถมืดสลัว แต่กลับไปอาจบดบังสายตาของเขาได้

หน้าผากของหญิงสาวเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ บนแก้มเป็นสีแดงระเรื่อเล็กน้อย

จ้านเป่ยเซียวหันมองผ้าเช็ดหน้าที่อยู่ในมือ เขาลังเลอยู่สักพัก แล้วสอดเก็บเข้าไปในแขนเสื้อ จากนั้นจึงนำผ้าเช็ดหน้าที่เหน็บอยู่ตรงหน้าอกออกมา แล้วโยนใส่หน้าของหญิงสาว และพูดด้วยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา : “รีบเช็ดเร็วเข้า สกปรกจริง ๆ”

สัมผัสเย็นวาบตกลงตรงใบหน้า เฟิ่งชิงหัวยื่นมือออกไปโดยไม่รู้ตัว นางมองดูผ้าเช็ดหน้า แล้วพิจารณาคุณภาพอย่างละเอียดสักครู่หนึ่ง จากนั้นจึงพูดขึ้นด้วยความลังเลเล็กน้อยว่า : “นี่ คงไม่ใช่ไหมเมฆละมุนอันล้ำค่านั่นหรอกใช่ไหม ?”

ชายหนุ่มพ่นลมฟึดฟัดออกจากจมูก

เฟิ่งชิงหัวกลืนน้ำลาย : “ท่านใช้ไหมเมฆละมุนนี่ซับเหงื่ออย่างนั้นหรือ ?”

“หุบปาก เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว”

เฟิ่งชิงหัวลองหยิบผ้าเช็ดหน้าที่ขาวสะอาดอ่อนนุ่มขึ้นมาเช็ดหน้าผากของตนเองอย่างกระตือรือร้น ในใจแฝงไปด้วยความรู้สึกผิด

ผ้าผืนนี้น่าจะมีมูลค่าเท่ากับทองนับพันชั่ง นับว่าจวนอ๋องเจ็ดใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายจริง ๆ

น้ำเสียงอันชั่วร้ายของชายหนุ่มดังขึ้นข้าง ๆ หูอีกครั้ง : “เช็ดเสร็จแล้วนำไปซักให้สะอาดแล้วเอามาคืนข้า”

เฟิ่งชิงหัวรู้สึกไม่เชื่อนัก : “ท่านร่ำรวยและมีอำนาจเช่นนี้ ยังจะเสียดายของที่ใช้แล้วอีกหรือ อีกอย่าง เสื้อผ้าของท่านเคยซักเสียเมื่อไหร่กัน ?”

อย่าคิดว่านางไม่รู้ อ๋องเจ็ดพระองค์นี้ของพวกเขา ใช้ชีวิตหรูหราอย่างยิ่ง

เสื้อผ้าที่เคยใส่แล้วครั้งหนึ่ง จะไม่ใส่อีกเป็นครั้งที่สอง นางยังสงสัยว่าเสื้อผ้าที่เขาใส่เป็นเสื้อผ้าขายส่งหรือไม่ ไม่สิ เป็นการสั่งตัดแบบยกโหลต่างหาก