พลิกปฐพี ชายาไร้ใจ นิยาย บท 107

ตอนที่ 107 ใบหน้าหลังหน้ากาก

แสงแดดในยามเช้าค่อยๆส่องแสงสว่างขึ้นภายในห้อง

แต่ลมหายใจอันคลุมเครืออย่างหนักแน่นภายในห้อง กลับไม่ได้หายไป

ตามคำสั่งของหันยี่ฉี ห้องนี้ถูกตกแต่งให้เป็นห้องมงคลอย่างเป็นพิเศษ ทุกหนทุกแห่งล้วนเต็มไปด้วยผ้าม่านสีแดงแขวนอยู่ แม้แต่ผ้าห่มก็เป็นสีแดง ส่องแสงภายใต้แสงแดดยามเช้าน่าปิติยินดีโดยเฉพาะ

เทียนคู่มังกรและฟีนิกซ์เผาจนเกือบหมดแล้ว เมื่อเทียบกับช่วงเวลาของเมื่อคืนวาน

“ อู้ย...” จางยวี่โหร่วส่งเสียงร้อง ตื่นขึ้นมาและค่อยๆรู้สึกถึงความปวดเมื่อยของร่างกายเล็กน้อย นางดึงสติออกมาจากภวังค์อีกครั้ง จากนั้นก็ค่อยๆลืมตาขึ้น

ห้องที่แปลกตาแต่คุ้นเคย ด้านข้างมีร่างกายที่แข็งแรงกำยำนอนอยู่ มือของเขายังคงโอบกอดนางไว้ในอ้อมแขนแน่นตรงเอวของนาง

อุณหภูมิร่างกายของเขาถ่ายทอดมายังร่างกายของนาง ทำให้นางรู้สึกถึงความปลอดภัยอย่างไม่มีใครเทียบ

เมื่อคิดถึงความยอดเยี่ยมในคืนนั้น ใบหน้าของจางยวาโหร่วก็แดงขึ้นมาทันที

ต่อให้นางไม่อยากจะกลับไปนึกถึงอีก แต่ความทรงจำเหล่านั้นก็ยังคงอยู่ในหัวของนางเต็มไปหมด ย้ำเตือนนางถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

เมื่อวานเขาอ่อนโยนมากจริงๆ ใส่ใจกับความรู้สึกของนางตลอดเวลา เพียงแต่เมื่อถึงตอนสุดท้ายเขากลับสูญเสียการควบคุมเล็กน้อย

ในตอนสุดท้าย นางร้องไห้และขอให้เขาหยุดครั้งแล้วครั้งเล่า เขาก็ไม่ยอมปล่อยนางไป

เห็นได้ชัดว่าร่างกายเหนื่อยล้าจนถึงที่สุดแล้ว แต่ก็อดไม่ได้ที่จะถลำลึกเข้าไปในความเร่าร้อนของเขา เขามีสิ่งที่ทำให้นางมีความสุขจริงๆ

ถูกเขากอดไว้ในอ้อมแขนแบบนี้ จางยวี่โหร่วรู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก มองดูหน้ากากหมาป่าสีบรอนซ์อันดุร้าย เห็นได้ชัดว่าเมื่อก่อนเวลาเห็นนางรู้สึกกลัวมาก แต่ตอนนี้กลับคิดว่าเป็นกันเองอย่างมาก ราวกับว่าสัญลักษณ์บางอย่างของผู้ชายคนนี้ได้รวมเข้ากับตัวเขาไปแล้ว

เขา...หน้าตาเป็นอย่างไรกันแน่นะ?

ทุกคนต่างเล่าต่อๆกันว่าท่านอ๋องชิงผินหน้าตาอัปลักษณ์ ดังนั้นจึงปิดบังใบหน้าด้วยหน้ากาก เช่นนั้นภายใต้หน้ากากของเขาล่ะ จะมีหน้าตาแบบไหน?

ไม่ว่าเขาจะมีหน้าตาแบบไหน จางยวี่โหร่วก็ไม่สนใจ

เดิมทีแล้วนางคิดว่าความเจ็บปวดในชาติก่อนทำให้นางไม่สามารถเชื่อใจผู้ชายและไม่เชื่อในความรู้สึกอีก แต่นางก็ไม่รู้ว่าทำไมนางถึงถลำลึกลงไปอย่างอดไม่ได้ นี่เป็นสิ่งที่ตัวนางเองก็คิดไม่ถึง

นางเป็นคนเริ่มยั่วยวนเขาก่อนเองในตอนแรก เพียงแค่ต้องการใช้เขาเรื่องการแต่งงานกับเป่ยจื่อห้าว แต่กลับไม่คิดว่าจะทำให้ชะตากรรมของพวกเขาทั้งคู่พัวพันกันแน่น

เขาทำสิ่งต่างๆเพื่อนางมากมาย ช่วยนางแก้ไขปัญหาซ้ำแล้วซ้ำเล่ามากกว่าเป่ยจื่อห้าวไม่รู้ตั้งกี่เท่าต่อกี่เท่า จางยวี่โหร่วรู้สึกว่าครั้งนี้ตัวเองได้พบกับคนที่ใช่จริงๆ

ในเมื่อตอนนี้พวกเขาเป็นคู่สามีภรรยาที่แท้จริงแล้ว เช่นนั้นนางก็สามารถมองดูใบหน้าหลังหน้ากากของเขาอย่างดีได้แล้วสิ

ถึงแม้ใบหน้าที่แท้จริงของเขาจะอัปลักษณ์อย่างมาก นางก็จะไม่รังเกียจอย่างแน่นอน

ฉวยเวลาในขณะที่เขาหลับสนิทและยังไม่ตื่น นางค่อยๆเอื้อมมือเล็กๆออกไป ต้องการที่จะถอดหน้ากากออก

แต่ยังไม่ทันจะแตะโดน กลับถูกหยุดไว้กลางอากาศ

“ เจ้ากำลังทำอะไร? ” เสียงเยือกเย็นและแหบเล็กน้อย จางยวี่โหร่วถูกทำให้ตกใจในทันที

ใบหน้าของจางยวี่โหร่วแดงขึ้นยิ่งกว่าเดิม บอกแล้วไม่ให้พูด เหตุใดผู้ชายคนนี้ถึงทวีความรุนแรงเพิ่มขึ้นไปอีก?

เมื่อเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเขินอายและประหม่าที่ถูกเขาแกล้งของนาง ชายหนุ่มก็เลิกคิ้วขึ้นอย่างอดไม่ได้ ดวงตาและหางคิ้วเผยให้เห็นรอยยิ้มอย่างชัดเจน

นางไม่รู้หรือว่า ยิ่งนางมีท่าทางแบบนี้ เขาก็ยิ่งอยากจะแกล้งนางมากขึ้น?

ความรู้สึกที่ได้แกล้งนางนั้นไม่เลวเลยจริงๆ และยิ่งทำให้ติดเป็นนิสัยง่าย

เมื่อคืนนางน่าอายขนาดนี้ ไม่สามารถปล่อยวางอะไรได้ แม้ว่าเขาจะพยายามชี้นำนางอย่างดีที่สุดก็ไม่สามารถทำได้

เมื่อถึงนาทีสุดท้าย เขาจงใจอยากจะลงโทษนาง เห็นได้ชัดว่าตัวเองก็อดทนอย่างลำบาก กลับจงใจยืดเวลาเพื่อให้นางขอร้องเขา

ในตอนนั้นจางยวี่โหร่วถูกความปรารถนาทรมานจนไม่มีสติแล้ว ภายใต้อำนาจเผด็จการของเขาจึงทำได้เพียงประนีประนอมเท่านั้น ในตอนนี้กลับถูกชายหนุ่มจับจุดอ่อนของนางไว้ นางอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้วจริงๆ แทบอยากจะหาซอกเข้าไปหลบอยู่ในนั้น

ระดับความร้อนกำลังพอดีแล้ว หากทำต่อไปคาดว่าตัวนางคงจะสุกแน่

ในที่สุดชายหนุ่มก็ปล่อยนางอย่างใจอารีและจบลงด้วยเสียงหัวเราะ จากนั้นลุกขึ้นจากเตียง พร้อมกับสั่งให้คนเอาน้ำเข้ามา ดูแลล้านหน้าล้างตาและเปลี่ยนเสื้อผ้านาง

เมื่อสาวใช้เหล่านั้นเห็นจางยวี่โหร่วห่มตัวอยู่ในผ้าห่ม ผิวที่เปิดเผยออกมามีรอยประทับสีแดงอย่างชัดเจน จนพากันหน้าแดงทุกคน

สีหน้าของจางยวี่โหร่วก็ไม่ได้ดีไปกว่าพวกนาง นางดึงผ้าห่มอย่างแน่น ให้ตายก็ไม่ยอมให้พวกนางถึงออกและต้องการไล่พวกนางออกไป

หากถูกคนอื่นเห็นร่องรอยบนตัวนางแบบนั้น สู้นางเอาหัวชนตัวเองตายเสียดีกว่า