พลิกปฐพี ชายาไร้ใจ นิยาย บท 12

ตอนที่ 12 ปรมาจารย์แห่งการเล่นละคร

“แย่งชิงกันอย่างเป็นธรรมเยี่ยงไรหรือ?” ฮ่องเต้รีบถาม

“จางยวี่โหร่วกับข้าเราผ่านพิธีแต่งงานกันแล้ว และเข้าเรือนหอแล้วด้วย นางเป็นภรรยาตามกฎหมายและตามประเพณีของข้า ไม่แน่ตอนนี้ในท้องนางอาจจะมีสายเลือดของข้าก็เป็นไปได้ ข้าจะทิ้งนางแบบนี้เลยหรือ?”

ปัญหาที่เขาพูดอยู่นั้น ก็เป็นสิ่งที่ทุกคนไม่ได้คำนึงถึง ใช่สิ ในเมื่อมีความสัมพันธ์กันด้านร่างกายแล้ว นี่ก็ใช่ว่าจะเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

เปลี่ยนคนกลับมานั้นเป็นเรื่องง่าย แต่ถ้าเกิดจางยวี่โหร่วท้องขึ้นมาล่ะ ลูกต้องเป็นของใคร สายเลือดของราชวงศ์นั้นไม่สามารถเปรอะเปื้อนได้เลยแม้แต่นิด

จางยวี่โหร่วไม่สามารถไม่ชื่นชมวิธีการที่ดีของหันยี่ฉีได้ แค่ประโยคเดียวก็ทำให้ฝ่ายตนเองมีจุดแข็งขึ้นมา นางมองสีหน้าที่โกรธแค้นและกัดริมฝีปากของลี่เฟยกับแววตาความโกรธของเป่ยจื่อห้าวแล้ว ในใจของนางรู้สึกได้ใจมาก

“แต่ข้าเห็นแก่ความรักที่ลึกซึ้งขององค์ชายสาม และเพราะว่าเขากับยวี่โหร่วมีการหมั้นหมายมาก่อน เพราะงั้นข้าเลยยอมถอยหนึ่งก้าว ให้เวลาสามเดือน ให้ข้ากับองค์ชายสามได้แย่งชิงกันอย่างเป็นธรรม และให้ยวี่โหร่วตัดสินใจเอง ถ้าถึงเวลานั้นแล้ว นางยังอยากแต่งงานกับองค์ชายสาม ข้าจะไม่ยุ่งอีกแน่นอน แต่ถ้าเกิดคนที่นางเลือกคือข้า งั้นหลังจากนั้นเป็นต้นไปองค์ชายสามห้ามมารบกวนชายาของข้าอีก วิธีนี้ได้ไหม?”

“ได้ เอาตามนี้เลย!” ฮ่องเต้ยังไม่ทันพูด เป่ยจื่อห้าวก็รีบตอบตกลงเลย

เขาไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติของจางยวี่โหร่วในตอนนี้ ยังมีความมั่นใจเต็มร้อยว่านางยังคงรักตนเองอยู่ เพียงแต่ว่าเสียความบริสุทธิ์ไปเลยรู้สึกผิดต่อตนเอง

วันนี้เขาพูดคำพูดจากใจไปขนาดนั้น ซ้ำยังตั้งใจแสดงให้นางเห็นว่าสามารถทิ้งชีวิตเพื่อนางได้ ความซึ้งในใจของนางน่าจะทวีคูณ ไม่แน่เดี๋ยวออกไปก็อาจจะพุ่งเข้ามาในอ้อมกอดเขาเลยก็เป็นไปได้

จางยวี่โหร่วแสดงเก่งมาก นางแสดงสีหน้าตามที่เขาอยากเห็นจริงๆ เป่ยจื่อห้าวเลยไม่มีความสงสัยใดๆเลย

มีเพียงลี่เฟยที่กลัวลูกชายตนเองเสียเปรียบ เลยรีบพูดเพื่อประโยชน์ของตนเอง

“ในเมื่ออ๋องชิงผินพูดเช่นนี้ พวกข้าก็ต้องยอมรับอยู่แล้ว แต่ว่ายวี่โหร่วจะอยู่ที่ตำหนักอ๋องชิงผินไม่ได้ ต้องอยู่ที่ตำหนักไท่ซือ ถ้าจื่อห้าวหรืออ๋องชิงผินอยากพบนาง ก็ไปหาได้เลยโดยตรง เพื่อป้องกันคนนินทากัน”

คำพูดของลี่เฟยตรงใจของจางยวี่โหร่วพอดี ในใจของนางดีใจมาก ตอนแรกคิดว่าลูกสาวที่ออกเรือนแล้วก็เปรียบเสมือนน้ำที่สาดออกไป แต่งงานแล้วก็ไม่สามารถอยู่กับพ่อแม่ได้แล้ว การได้อยู่กับครอบครัวของตนเอง นางฝันก็ไม่เคยฝันว่าจะมีเรื่องดีแบบนี้

ถ้าลี่เฟยรู้ความคิดของจางยวี่โหร่วแล้ว ก็ไม่รู้ว่าอารมณ์ของนางจะแย่แค่ไหน ตอนนี้นางน่าจะคิดว่าตนเองกำลังได้เปรียบใหญ่เลย

“เอาตามนี้เลย!” ฮ่องเต้โบกมือขึ้นเบาๆ ตามใจพวกเขาเลย

หลังเดินออกจากห้องหนังสือ หันยี่ฉีพูดเสียงต่ำ ใช้ระดับเสียงที่ได้ยินกันแค่สองคนพูดเบาๆข้างใบหูของนาง “ตัวแสบ เจ้าติดค้างข้าอีกแล้ว คิดดูดีๆว่าจะตอบแทนข้ายังไง”

พูดจบ เขาก็หันหลังแล้วเดินออกไปเลยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จางยวี่โหร่วดูแผนหลังที่ยาวของเขา ในแววตามีความสับสนเล็กน้อย

……

เป่ยจื่อห้าวบาดเจ็บ เวลานี้หมอหลวงก็รีบตามมาทำแผลให้เขา จางยวี่โหร่วอยากจะไป แต่เขากลับจับมือของนางไว้อย่างแน่น ยังพูดอีกว่าถ้านางไปแล้วเขาจะไม่ยอมทำแผล ยอมเลือดไหลไม่หยุดจนตาย

จางยวี่โหร่วไม่อยากสนใจความเป็นตายของเขาอยู่แล้ว แต่ลี่เฟยยืนมองอยู่ข้างๆ นางเลยต้องจำใจอยู่ต่อ

หมอหลวงดูแล้วบอกว่าแผลไม่ลึกมาก ไม่มีอันตรายถึงชีวิต แค่เปลี่ยนยาตรงเวลา ไม่ให้โดนน้ำ ก็จะไม่เป็นอะไรมาก

เชอะ......หน้าซื่อใจคด! เอาเข้าจริงๆ เขาก็แค่อยากใช้อำนาจของตระกูลจางเพื่อบรรลุเป้าหมายของเขา นางไม่ยอมให้เขาสำเร็จลุล่วงแน่นอน

เป่ยจื่อห้าว เจ้าทำร้ายผู้อื่นนับไม่ถ้วน ตอนนี้ข้าจะให้เจ้าได้ลิ้มรสชาติของการโดนทำร้ายบ้าง

สีหน้าที่เสียใจที่สุดของจางยวี่โหร่ว นางใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำตา “ข้าก็หวังว่าทุกอย่างจะผ่านไปได้ แต่ตอนนี้ข้าไม่บริสุทธิ์แล้ว ข้าจะคู่ควรกับเจ้าได้ยังไง?”

“ข้าพูดแล้วว่าข้าไม่สนใจ ไม่ว่าเจ้าจะกลายเป็นยังไงข้าก็ไม่สนใจ เจ้าเป็นหญิงสาวที่ดีงามที่สุดในใจของข้าตลอดไป”

“จื่อห้าว ข้าชอบเจ้ามากจริงๆ ข้าใฝ่ฝันอยู่ตลอด วันแต่งงานของพวกข้าจะสวยงามเพียงใด หลังแต่งงานกับเจ้าแล้วข้าต้องเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลก แต่ว่า..... ฟ้าไม่ได้ตามใจคน ทำไมโชคชะตาถึงกลั่นแกล้งข้าเช่นนี้”

ทั้งสองต่างก็แสดงละคร แยกไม่ออกจริงๆว่าใครฝีมือดีกว่า แต่เวลานี้คนที่จากเหยื่อกลายเป็นผู้ล่านั้นเป็นจางยวี่โหร่ว เป่ยจื่อห้าวต้องคิดไม่ถึงแน่ว่านางล่วงรู้แผนการของเขาตั้งแต่แรกแล้ว นางยังต้องแสดงเป็นหญิงสาวที่หลงใหลรักใคร่เป่ยจื่อห้าวไปเรื่อยๆ ให้เขาปล่อยวางความระวังที่มีต่อนางอย่างสิ้นเชิง

“โหร่วเอ๋อ ข้าบอกแล้วว่าไม่เป็นไร ตอนนี้ฟ้าก็ให้โอกาสใหม่กับพวกข้าแล้วไม่ใช่หรือ? อ๋องชิงผินนั่นบอกว่าให้เวลาสามเดือน แค่หลังจากนี้สามเดือนเจ้าปฏิเสธต่อเสด็จพ่อ หลังจากนั้นเขาจะไม่มายุ่งกับเจ้าอีกแน่นอน”

“แต่ว่า.....” นางยื่นมือออกมาจับที่ท้องเล็กของตนเอง “ถ้าเกิดว่าข้าท้องลูกของเขาขึ้นมาจริงๆล่ะ?”

เป่ยจื่อห้าวโมโหจนเกือบจะควบคุมความโกรธในแววตาไม่อยู่ สีหน้าที่พยายามควบคุมและกดดันนั้น ดูแล้วน่าตลกนัก”

“ไม่เป็นไร ถ้าเป็นลูกของเจ้า ข้าชอบหมด อีกทั้งจะเห็นเป็นลูกของตนเองอีกด้วย”