พลิกปฐพี ชายาไร้ใจ นิยาย บท 132

ตอนที่ 132 นกกระยางสู้กับหอย คนจับปลาจับได้หมด

หลินจื่อถูกพากลับมายังตำหนักหลิน

เมื่อผู้ใหญ่ตระกูลหลินทั้งสองเห็นว่าลูกสาวสุดที่รักที่ออกไปดีๆ ในตอนเช้าถูกพากลับมาในสภาพเช่นนั้นก็เต็มไปด้วยความโศกเศร้า โดยเฉพาะฮูหยินเชิ่น นางร้องไห้คร่ำครวญออกมาจนเกือบจะเป็นลมไป

เป่ยจื่อหัวอยู่เคียงข้างไม่ห่างออกไปแม้แต่ก้าวเดียว ภายในห้องเต็มไปด้วยกลิ่นอายของความเสียใจ

จางอวี่โหร่วยืนเฝ้ามองอยู่ข้างๆ เมื่อได้พบกับสถานการณ์เช่นนี้ เดิมทีนางก็ไม่อาจจะทำอะไรได้

นอกจากคอยเฝ้าให้ฟ้าเห็นใจ ปกป้องให้หลินจื่อรีบฟื้นขึ้นมา ตอนนี้สิ่งเดียวที่นางสามารถทำได้ก็คือการคิดวิธีการแก้แค้นให้กับหลินจื่อ

เฉินซูเสียนอาศัยองค์รัชทายาท ตอนนี้ถึงได้กล้ากระทำก้าวร้าวเช่นนี้ อีกไม่นานแผนการของนางก็คงจะใกล้เป็นความจริงแล้ว

ตอนนี้นางเกลียดชังองค์รัชทายาทมาก และไม่ได้รู้สึกเห็นใจเลยแม้แต่น้อย การมีอยู่ของเขาก็เป็นเหมือนตัวนำพาความซวยเท่านั้น

ก่อนหน้านี้ไม่ควรจะช่วยเหลือเขาเลย หากว่าเขาตายไปเสีย ตอนนี้หลินจื่อก็คงจะไม่ถูกพวกเขาทำร้ายถึงเพียงนี้

......

ภายในห้องหนังสือตำหนักอ๋องชิงผิง

ชายหนุ่มกำลังตวัดพู่กันอยู่ที่หน้าโต๊ะอย่างตั้งใจ ทุกๆ ตัวอักษรเต็มไปด้วยพลัง ปรากฏขึ้นบนกระดาษอย่างมีชีวิตชีวาราวกับมังกรแหวกว่าย หงษาเริงระบำ

แม้ว่าจะไม่ทำอะไร และเพียงมองดูเขาเขียนอักษรก็รู้สึกดุจดั่งศิลปะอันสมบูรณ์แบบ

ในเวลานี้ อยู่ๆ หญิงสาวที่รูปลักษณ์งดงาม รูปร่างสะสวยก็เดินเข้ามาจากทางประตู

ยามปกติเมื่อนางพบเจอเขา ใบหน้าก็จะประดับไปด้วยรอยยิ้มหวาน แต่ว่าในตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความอึมครึมไม่สดใส

เมื่อเห็นท่าทีไม่เป็นสุขเช่นนี้ของนาง ภายในใจของเขาก็บีบแน่นขึ้นมา

ตอนนี้ดูเหมือนว่าอารมณ์ของนางะสามารถชักจูงจิตใจของเขาได้อย่างง่ายดาย ทำให้เขาอดนึกถึงเหตุผลที่ทำให้นางไม่มีความสุขขึ้นมาไม่ได้

“เป็นเช่นใด?” เขาวางพู่กันลงไปยังที่วาง หลังจากนั้นก็เดินไปยังด้านหน้าของนาง

ใบหน้ารูปไข่ที่งดงามเช่นนี้ ถ้าหากไร้รอยยิ้ม มันก็ทำให้รู้สึกน่าเสียดายจริงๆ

จางอวี่โหร่วเงยหน้าขึ้นไปจ้องมองเขาราวกับมีเพียงมองเห็นหน้ากากเขี้ยวหมาป่าทองแดงอันดุร้ายนี้เท่านั้น นางจึงจะสัมผัสได้ถึงความปลอดภัยมากมาย

อยู่ๆ นางก็ยื่นมือออกไปกอดเขาเอาไว้ หลังจากนั้นก็ซุกตัวลงในอ้อมอกของเขา

“มีใครรังแกเจ้าหรือไม่ บอกข้ามา ข้าจะไปร้องความเป็นธรรมแก่เจ้า”

จางอวี่โหร่วส่ายหน้า : “คนที่ถูกรังแกมิใช่ข้า ข้าช่างไร้ประโยชน์ แม้แต่คนเคียงกายก็ยังไม่อาจจะปกป้องได้ เมื่อเห็นนางได้รับบาดเจ็บหนักเช่นนั้น หรือบางทีอาจจะไม่ฟื้นขึ้นมาอีก ข้ารู้สึกกลัวมากจริงๆ”

แผนการแก้แค้นของนางยังไม่สำเร็จลุล่วง แต่คนเคียงกายนางกลับเริ่มต้องสังเวยชีวิต การโจมตีเช่นนี้ จางอวี่โหร่วจะสามารถอดทนรับได้อย่างไร?

“เจ้าหมายถึงหลินจื่อ? ตอนบ่ายที่ข้ากลับมา ข้าได้ยินผู้ดูแลกล่าวว่าชาวใช้ตำหนักหลินมาหาเจ้า หลังจากนั้นเจ้าก็รีบร้อนจากออกไป เกิดเรื่องอันใดขึ้น?”

เมื่อจางอวี่โหร่วได้ยินเสียงที่อบอุ่นของเขา ภายในใจของนางก็แสบร้อยขึ้นมา นางทั้งเจ็บใจและเสียใจ น้ำตาจึงรินไหลลงมาอย่างอดกลั้นไม่อยู่ หลังจากนั้นนางก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ให้เขาฟัง

ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้!

แววตาด้านหลังหน้ากากของชายหนุ่มประกายความหม่นหมองออกมา

หลินจื่อถูกองค์รัชทายาทและเฉินซูเสียนทำให้เดือดร้อน พาตัวไปยังตำหนักดองกง และข่มเหงกระทำชำเรากับนาง และยังให้องค์รัชทายาทกระทำเรื่องไร้ยางอาย ต้องการจะทำลายความบริสุทธิ์ของนางอีก

คิดไม่ถึงว่าเขาเพิ่งจะจากไปได้เพียงหนึ่งวัน ภายในราชวังจะเกิดเรื่องน่าสนใจมากมายเพียงนี้

ในตอนนั้นเขาก็พูดออกมาแล้ว เพียงแค่มีจางอวี่โหร่วอยู่ ราชวงศ์หนานหชู่แห่งนี้จะต้องเต็มไปด้วยความวุ่นวาย และเริ่มพังทลายจากภายใน

ในตอนนั้นเอง ขอเพียงแรงกดดันจากภายนอกเพียงเล็กๆ ทุกสิ่งของหนานหชู่ก็จะสามารถพังทลายได้อย่างง่ายดาย

แต่ว่าเขายังคิดไกลไม่พอ ก่อนหน้านั้นเขายังต้องอาศัยสิ่งนี้ก่อให้เกิดสงครามสี่แคว้นขึ้น ดังนั้นตอนนี้มันเป็นเพียงการเริ่มต้นเท่านั้น

หลังจากที่จางอวี่โหร่วบอกเล่าเรื่องราวทั้งหมดแก่เขาแล้ว การตอบสนองของชายหนุ่มก็คือการกอดรัดนางแน่นเข้าไป มันแน่นเสียจนราวกับต้องการจะรั้งนางให้แทรกซึมเข้าไปในกายของเขาและเกือบจะหายใจไม่ออก

เขาทำอะไรอยู่? นางบอกเรื่องของหลินจื่อออกไป หวังว่าหลังจากพูดออกไปแล้วเขาจะช่วยคิดหาวิธี ทำไมเขาถึงกระทำเช่นนี้?

“ยังดีที่ไม่ใช่เจ้า!” ในตอนที่เขาพูดออกมาในที่สุด เขาก็พูดออกมาอย่างชัดเจน

ในใจของจางอวี่โหร่วชะงักไป นางจ้องเจ้าไปภายในดวงตาที่เต็มไปด้วยความกังวลของเขา ภายในใจของนางเต็มไปด้วยความรู้สึกซาบซึ้งมากมาย

ไม่แปลกเลยว่าทำไมเมื่อสักครู่เขาถึงตื่นตระหนกเพียงนั้น ที่แท้เขาก็กังวลในความปลอดภัยของนาง นางรับรู้ความรู้สึกนี้ของเขาแล้ว