พลิกปฐพี ชายาไร้ใจ นิยาย บท 36

ตอนที่ 36ระบำในพิณภาพวาดในระบำ

หญิงสาวผู้นั้นเต้นรำไปตามเสียงพิณ ท่วงท่างดงามอ่อนช้อย

เสียงพิณนั่นก็ช่างวิเศษนัก เพียงเริ่มบรรเลงก็ราวกับน้ำพุไหลดังกริ๊งกร๊าง ทันใดนั้นจังหวะเพลงก็เปลี่ยนเป็นดังกังวาน ราวกับยืนอยู่บนยอดเขาสูง ภาพทิวเขาสลับซับซ้อนเข้ามาในดวงตา ท่วงท่าของหญิงสาวก็เร่งจังหวะเร็วขึ้นตาม ระบำสอดคล้องไปกับจังหวะเพลงได้ดั่งเสื้อสวรรค์ที่ไร้รอยต่อ

ทุกคนต่างตะลึงงัน คาดไม่ถึงว่าจางยวี่โหร่วผู้นี้จะมีฝีมือในการดีดพิณได้วิเศษถึงปานนี้ สามารถบรรเลงเพลงพิณให้รู้สึกราวกับว่าร่างกายอยู่สุดขอบจักรวาล เหมือนจิตวิญญาณดังก้องไปตามเพลงพิณ

เพียงเริ่มบรรเลง ความรู้สึกของทุกคนก็ดำดิ่งไปพร้อมกับเสียงพิณ แต่กับท่าเต้นรำนั้นแม้จะเต้นได้อย่างอ่อนช้อยงดงาม แต่ก็ไม่รู้สึกมีอะไรแปลกใหม่

ในตอนนั้นเอง สาวชุดขาวก็ยืนบนปลายนิ้วเท้า ดีดตัวไปบนอากาศ แขนเสื้อกว้างสีขาวนั้นก็ยาวขึ้นอีกหลายนิ้ว เปลี่ยนไปเป็นผ้ายกดอกสีขาวยาว จุ่มลงไปในอ่างน้ำหมึก เมื่อยกสะบัดขึ้น ก็ได้รอยหมึกเป็นแต้มๆกระจายอยู่บนฉากกั้นสีขาว

ถึงตอนนี้ทุกคนถึงได้เข้าใจความหมายของคำว่าคนเมาไม่ใช่เพราะเหล้า ที่แท้นี่ไม่ใช่การแสดงเต้นรำล้วนๆ แต่ใช้การเต้นรำมาวาดภาพต่างหาก

แต่ในมือของนางไม่มีพู่กันวาดภาพ มีแต่ผ้ายกดอกที่ปลายแขนเสื้อเท่านั้น ทำไมถึงได้วาดภาพออกมาได้น่าดูถึงขนาดนี้ได้ล่ะ?

แต่ในเวลาอันรวดเร็ว ทุกคนถึงได้รู้ว่าที่ตัวเองคิดนั้นยังห่างอยู่อีกมาก

เสียงพิณของจางยวี่โหร่วนั้นแน่นอนว่าช่างมหัศจรรย์นัก ทำให้คนฟังรู้สึกบันเทิงได้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด ยิ่งได้ดูระบำของสาวชุดขาวด้วยแล้วยิ่งทำให้รู้สึกจิตใจสงบไม่วุ่นวายแม้สักน้อย ระบำไปตามเสียงพิณบรรเลง ท่าระบำก็งดงามจับใจคน ทุกครั้งที่ปลายแขนเสื้อสะบัดรำ ฉากกั้นก็จะเกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้น

อย่างช้าๆ สีหน้าของผู้ที่อยู่ในที่นั้นต่างเปลี่ยนเป็นตกตะลึง ถึงกับมีคนส่งเสียงร้องขึ้นเบาๆด้วยความตกตะลึง แม้แต่องค์ชายรองเป่ยจื่อหัวก็ยังจ้องมองตาไม่กระพริบ กลัวว่าจะพลาดวินาทีสำคัญได้

คนทั้งหลายล้วนจ้องมองไปที่สาวงามชุดขาวที่กำลังร่ายรำพร้อมภาพวาดบนฉากกั้น แต่มีเพียงคนเดียว ที่สายตาจดจ่ออยู่กับร่างของหญิงสาวชุดแดงที่ดีดพิณได้อย่างมหัศจรรย์คนนั้นตลอดตั้งแต่ต้นจนจบ

ในยามนี้ เสียงพิณก็ได้เปลี่ยนเป็นบรรเลงเร่งดังขึ้น ฉากกั้นทั้งสี่ฉากก็หมุนไม่หยุด ภาพวาดบนฉากก็เปลี่ยนรูปร่างไป ทุกภาพล้วนออกมาได้อย่างมหัศจรรย์ยิ่ง ไม่ต้องถึงกับเต้นรำไปด้วยวาดภาพไปด้วยหรอก แค่ถือพู่กันตั้งใจวาดภาพก็ยังไม่แน่ว่าจะวาดออกมาได้วิเศษเท่านี้หรือไม่

สุดท้าย เสียงพิณของจางยวี่โหร่วก็หยุดลงตรงช่วงขณะนั้นทันที ภาพวาดแต้มตาเติมวิญญาณอันสุดท้ายบนฉากกั้นก็จบลงพอดีเช่นกัน

ฉากกั้นทั้งสี่บาน วาดออกมาได้ภาพเขาสูง สายน้ำ อาทิตย์ขึ้น และสะพานน้อย

คนทั้งหลายพอเห็นแล้ว ถึงได้คิดออกว่าเสียงพิณแสนไพเราะที่ขับกล่อมอยู่ข้างหูเมื่อครู่นั้น ไม่ได้เป็นส่วนสำคัญที่สุดของภาพวาดทั้งสี่ที่พิณบรรเลงออกมาหรือนี่?

ในตอนนี้เฉินซูเสียนกัดริมฝีปากจนแน่น ทั้งโมโหทั้งแค้นจนอยากขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน คนอย่างนางยังไงก็ไม่มีวันยอมแพ้แน่ เพียงแต่พูดอะไรไม่ออกเท่านั้น

นอกจากนางแล้ว ทุกคนในที่นั่นต่างร้องขึ้นด้วยความตกตะลึง ช่างสวยงามอะไรเช่นนี้ !

เสียงเพลงไพเราะ ภาพวาดวิจิตร ระบำงดงาม คนก็สวยอีกด้วย !

จางยวี่โหร่วลุกขึ้นยืน เดินมาข้างหน้าพร้อมกับสาวชุดขาวผู้นั้น คุกเข่าลงกับพื้นพร้อมกัน แล้วพูดพร้อมกันว่า “บทเพลงภูเขาสูงสายน้ำไหลบทนี้ขอมอบให้กับพระสนมเสียนเฟย ขอพระสนมมีแต่ความสำราญใจเพคะ”

เห็นได้ชัดว่าเสียนเฟยรู้สึกประทับใจอย่างที่สุด จนนึกไม่ออกว่าควรพูดอะไรดี

ถึงตอนนี้ ฮ่องเต้จึงได้ทรงลุกขึ้น พร้อมกับปรบมือพูดว่า “ช่างเป็นภูเขาสูงสายน้ำไหลที่งดงาม วันนี้ข้าเหมือนได้เปิดตาเห็นโลกกว้าง ไม่นึกว่ายวี่โหร่วเจ้าจะเก็บงำความสามารถได้เก่งนัก เพื่อของขวัญชิ้นนี้แล้วเจ้าคงทุ่มเทความคิดไปไม่น้อยเลยสินะ เจ้าเป็นผู้คว้าที่หนึ่งของวันนี้ไปอย่างไม่ต้องสงสัย ข้าต้องตบรางวัลให้เจ้าอย่างงาม”