พลิกปฐพี ชายาไร้ใจ นิยาย บท 45

ตอนที่45 แผนซ้อนแผน

“หลันเชียง...” จางยวี่โหร่วพึมพำท่องชื่อนี้เบา ๆ อีกครั้ง หลังจากนั้นกล่าวว่า “หม่อมฉันจำได้ว่านางอยู่ข้างพระกายท่านมานานมากแล้วเพคะ”

ผู้คนในพระตำหนักเสียนเฟยมีสิบกว่าคนเท่านั้น จางยวี่โหร่วมักจะมาบ่อย ๆ จึงคุ้นเคยกับพวกเขาทั้งหมดแล้ว ดังนั้นก็รู้ได้เป็นธรรมดา

“ใช่ นางได้รับเลือกให้เป็นนางกำนัลอยู่ปรนนิบัติรับใช้ในพระตำหนักของข้าตั้งแต่ข้าเข้าพระราชวังมาแล้ว อยู่ข้างพระกายข้ามาตลอด เอาจริงเอาจังละเอียดอ่อนรอบคอบมาก” เสียนเฟยชมเชยหลันเชียงรอบหนึ่ง หลังจากนั้นทรงถามอย่างแปลกพระทัย “จู่ ๆ เจ้าถามนางทำไม?”

“พี่เสียนเฟย ถ้าท่านเองซ่อนสุนัขป่าในคราบแกะตัวหนึ่ง นั่นเป็นสิ่งที่อันตรายอย่างไร้ขีดจำกัดในภายหลังจริง ๆ ขนาดคนในพระราชวังที่ได้ติดตามท่านมาหลายปีขนาดนั้นยังสามารถก่อเรื่องกบฏออกมาได้ เช่นนั้นแล้วยังมีใครที่มีคุณค่าให้น่าเชื่อถืออย่างแท้จริงได้อีกเล่า?”

ด้วยสติปัญญาของเสียนเฟย ต้องสามารถฟังออกเข้าใจถึงความหมายนอกเหนือวาจาที่นางได้กล่าว

“ความหมายของท่านคือ...หลันเซียงได้กบฏต่อเปิ่นกงแล้ว?”

นางตั้งใจเข้าพระราชวังเป็นพิเศษแสดงว่ามีเรื่องจะบอกนางอย่างชัดเจน ทั้งยังเตรียมทางถอยทั้งซ้ายขวา ยังได้ถามเรื่องของหลันเซียงอย่างเจตนา เช่นนั้นก็มีเพียงแสดงให้เห็นจุดนี้อย่างแน่ชัดแล้ว

“หรือว่าท่านไม่ได้สังเกตเห็นสักนิดมาก่อนหรอกหรือ? ก็ใช่ นางติดตามอยู่กับท่านมานานหลายปีขนาดนั้น ถ้าสามารถรู้ได้ก็น่าจะรู้นานมาแล้ว หรือว่านางไม่อาจทำตามใจตนเอง แต่กบฏก็คือกบฏ เหตุผลการอธิบายใด ๆ ล้วนสูญเปล่า นางทำการเพื่อลี่เฟย คิดหยิบยืมใช้นามเลี้ยงฉลองวันครบรอบพระชนม์พรรษาของท่านพี่วางยาพิษองค์รัชทายาทใส่ร้ายท่าน ถ้าประสบผลสำเร็จเมื่อไร ถ้าเช่นนั้นถึงเวลานั้นท่านพี่ต้องตกอยู่ในสถานการณ์ใด เพียงอาศัยจุดนี้ นางก็สมควรตาย!”

จางยวี่โหร่วไม่ได้เป็นคนใจโลเลไม่มีความเด็ดขาดคนนั้นเมื่อก่อนแล้ว นางจะไม่ปรานีมือไม้อ่อนต่อศัตรูอย่างเด็ดขาด

“เจ้าว่าอะไร?” ครั้งนี้เสียนเฟยยิ่งตื่นตระหนกไร้ที่เปรียบปาน “วันนั้นเจ้าจงใจชนเข้าใส่อ้อมอกขององค์รัชทายาท ตอนนั้นเปิ่นกงยังรู้สึกแปลก ๆ บ้าง เป็นเจ้ารู้ว่าในสุรามีพิษดังนั้นจึงได้ตั้งใจทำการหรือ?”

หลังจากได้เห็นจางยวี่โหร่วพยักหน้า นางรู้สึกยากที่จะรับได้ยิ่งนัก

ตั้งแต่เสียนเฟยรู้ว่าตนต้องทรงพำนักในพระราชวัง ก็ทรงถ่อมตนจริงจังมาตลอด ไม่เคยมีข้อพิพาทบาดหมางกับผู้คน

และนางมีพระธิดาเพียงองค์เดียวเท่านั้น ยิ่งไม่ก่อให้เกิดการคุกคามใด ๆในเรื่องแย่งชิงพระราชบัลลังก์ แต่ไม่คิดว่านางไร้การแย่งชิงกับโลกเช่นนี้ กลับยังสามารถกลายเป็นหนามในสายตาของผู้อื่น ที่มีใจคิดใคร่ครวญสั่งสมจะทำร้ายนางได้

ตอนนี้เมื่อนางได้คิดวิธีนี้ออกทันที ก็รู้สึกทั่วร่างกายเยือกเย็นขึ้นมา ยิ่งมิอาจจินตนาการได้ว่าลี่เฟยที่นางให้ความเคารพยำเกรงดุจพี่สาวมาตลอดกลับอำมหิตเช่นนี้

“มิน่าวันนั้นในงานเลี้ยงเฉลิมฉลองที่พระราชวัง นางเอ่ยถึงเรื่องการหมักสุราดอกหอมหมื่นลี้มาตลอด เป็นเพราะนางได้เตรียมการแต่เนิ่น ๆไว้แล้ว ในเหตุการณ์แผนการอำมหิตนี้คิดจะยืมมือเปิ่นกงกำจัดองค์รัชทายาท แล้วให้ร้ายเปิ่นกง โหร่วเอ้อร์ เจ้ารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร แล้วดูออกว่าหลันเซียงกับลี่เฟยสมรู้ร่วมคิดกันได้อย่างไร?”

เรื่องนี้...นางไม่สามารถพูดได้ว่าเพราะเคยประสบสิ่งเหล่านี้ไปแล้วในภพก่อน ดังนั้นจึงได้สามารถคาดการณ์รู้ล่วงหน้า

“เพราะหม่อมฉันได้สงสัยลี่เฟยกับองค์ชายสามมานานแล้ว ดังนั้นจึงได้สอดแนมพวกเขาอย่างลับ ๆ มาตลอด”

เสียนเฟยคิดพลาง บางทีอาจจะผ่านการคาดเดาดังนั้นจึงได้ผลออกมา ก็ไม่ได้ซักถามรายละเอียดต่อไป

“แต่ว่าตอนนั้นสุราหมักดอกหอมหมื่นลี้ทั้งหมดก็ถูกเทออกมาจากห้องใต้ดินแห่งหนึ่ง แล้วจากนั้นก็แบ่งใส่ป้านสุรา หลันเซียงไม่เพียงแต่เคยรินสุราให้องค์รัชทายาท แต่ยังมีรินคนอื่นอีก ถ้างั้นทำไมพวกเขาดื่มสุราแล้วล้วนไร้เรื่องราว นี่เป็นเพราะอะไรหรือ?”

จางยวี่โหร่วรู้ว่านางต้องตั้งคำถามนี้แน่นอน ดังนั้นนางส่งสายตาไปครา เสี่ยวฟงก็รีบยกสุราป้านหนึ่งขึ้นมาทันที

“นี่เป็นหม่อมฉันสั่งให้เสี่ยวฟงยกกลับมา ก็คือป้านที่หลันเซียงใช้ในการรินสุราถวายองค์รัชทายาทในงานเลี้ยงเฉลิมฉลองที่พระราชวัง ท่านพี่โปรดเปิดดูก็จะทราบแล้วเพคะ”

ป้านสุราหนึ่งป้านจะสามารถแอบซ่อนกลไกอะไรไว้น่ะ? เสียนเฟยรับมาดูคราหนึ่ง สีพระพักตร์เปลี่ยนไปอย่างมาก เห็นได้ชัดว่านางทรงเข้าใจแล้ว

“นี่เรียกว่ากาหยินหยาง ที่ในมือจับมีกลไก เวลารินสุราขอเพียงกดกลไกคราหนึ่งก็สามารถควบคุมได้ว่าแท้จริงสุราที่เทรินออกมาเป็นสุราพิษหรือไม่ ดูไปแล้วลี่เฟยมีใจสั่งสมทำการจริง ๆ กลับกระทั่งสามารถใช้เล่ห์กลไม้นี้ออกมาได้ทั้งหมด

บางทีอาจเป็นเพราะแผนการของพวกเขาล้มเหลวและไม่ได้ทำให้ผู้คนเป็นอันตราย ในที่สุดโกรธจนจากไปอย่างเร่งด่วน หลันเซียงรีบมากจนไม่ทันได้ไปเก็บป้านสุรา จึงถูกเสี่ยวฟงชิงหยิบไปก่อนก้าวหนึ่งแล้ว

ตอนนี้เสียนเฟยยังไม่มีความสงสัยในเรื่องนี้สักนิด เพียงแต่นางโกรธสุด ๆ จริง ๆ

แม้ว่าจะชินตากับสถานการณ์ที่ไม่มั่นคงในพระราชวัง แต่กลับไม่คิดว่าจะมีเรื่องที่โหดเหี้ยมอำมหิตเช่นนี้ เมื่อถึงเวลานางต้องตกอยู่ในสภาพเป็นอาชญากรปองร้ายองค์รัชทายาทต้องถูกประหารทั้งตระกูล

ถ้าไม่ใช่จางยวี่โหร่วได้พบก่อนแต่เนิ่น ๆ ลอบช่วยให้นางพ้นจากภาวะวิกฤติ มิฉะนั้นผลบั้นปลายแทบมิอาจจินตนาการได้