พลิกปฐพี ชายาไร้ใจ นิยาย บท 81

ตอนที่81ความทุ่มเทของเสี่ยวเฟิง

“เสี่ยวเฟิงไม่ได้เด็ดขาดต่อให้ท่านปู่และท่านพ่อรู้เรื่องแล้วจะทำอย่างไรได้มีแต่จะยิ่งทำให้พวกท่านกังวลใจมากขึ้นเท่านั้นพวกเราเพิ่งจะวุ่นวายลำบากเพราะเรื่องของเฉินซูเสียนไปและก็เท่ากับสร้างความขัดแย้งกับเฉินกั๋วกงไปแล้วในช่วงสำคัญแบบนี้จะมีเรื่องขึ้นมาไม่ได้อีกแล้ว”

เสี่ยวเฟิงไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไปดีดังนั้นจึงทำได้เพียงกอดนางร้องไห้ออกมา

ตอนนี้คุณหนูของนางเป็นผู้ใหญ่มากแล้วความไม่พอใจมากมายขนาดนี้ก็ยังสามารถเก็บซ่อนเอาไว้ได้นางรู้ดีว่าสิ่งที่คุณหนูพูดออกมามีเหตุผลและผ่านการคิดเรื่องผลประโยชน์ของตระกูลจางมาแล้วดังนั้นเสี่ยวเฟิงจึงทำได้เพียงเคารพในการตัดสินใจของนาง

และก็ใช่ด้วยความรักความเอ็นดูที่ท่านไท่ชือและนายท่านมีต่อคุณหนูถ้าหากพวกเขารู้เข้าว่าเมื่อสักครู่องค์ชายสามเกือบจะฆ่าคุณหนูไปแล้วพวกเขาก็จะต้องโมโหมากและไม่รู้ว่าจะวุ่นวายไปถึงระดับไหน

ตระกูลจางมีความสงบใจในการรับมือกับทุกๆเรื่องแต่มีเพียงคุณหนูเท่านั้นที่พวกเขาจะปกป้องด้วยชีวิต

“คุณหนูถ้าเช่นนั้น......ตอนนี้พวกเราควรจะทำอย่างไร?ถ้าหลังจากนี้องค์ชายสามลงมือกับคุณหนูอีกพวกเราจะทำอย่างไรดี?”เสี่ยวเฟิงพูดออกมาด้วยความเป็นห่วงเป็นใยตอนนี้นางตกใจจนแทบตายแล้วนางไม่กล้าย้อนคิดไปถึงภาพเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเลยสักนิดมันน่ากลัวเกินไป

“เขาไม่อาจกล้าหากเขาฆ่าข้าไปนั่นก็หมายความว่าเขาดับหนทางของตัวเองไปด้วย”

จักรพรรดิฝ่าฝืนกฎประชาชนก็ร่วมผิดเป่ยจื่อห้าวทะเยอทะยานต้องการแย่งชิงตำแหน่งฮ่องเต้เขาไม่มีทางทำให้ตัวเองตกไปอยู่ในที่นั่งลำบากหรอกใช่ไหม?

และแม้ว่าเมื่อสักครู่เขาจะบีบคอของนางเอาไว้แต่ว่าภายในแววตาของเขาก็มีเพียงความโมโหไร้ความต้องการฆ่าไม่อย่างนั้นนางก็คงจะถูกเขาจัดการอย่างเลือดเย็นไปแล้วจะไปอยู่รอจนเสี่ยวเฟิงมาถึงได้อย่างไร

เมื่อได้ยินเช่นนี้ในที่สุดเสี่ยวเฟิงก็ค่อยๆสบายใจขึ้นมา

เสี่ยวเฟิงพยุงจางอวี่โหร่วมานั่งที่ข้างเตียงจากนั้นก็รินน้ำให้แก้วหนึ่งและคอยยืนจ้องมองอยู่ที่ข้างเตียงด้วยใบหน้ากังวลราวกับกลัวว่าในชั่วพริบตานางจะหายไปอย่างไร้ร่องรอย

จางอวี่โหร่วพักไปสักพักจนในที่สุดจิตใจของนางก็กลับมาสงบได้อีกครั้งนางมองไปยังเสี่ยวเฟิงที่อยู่ข้างกายก่อนที่ในใจจะเกิดความรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา

ไม่ว่าจะเป็นตอนไหนเสี่ยวเฟิงก็จะอยู่ข้างกายของนางมาตลอดในชั่วเวลาที่ฉุกละหุกอย่างเมื่อสักครู่เสี่ยวเฟิงก็ยังคงดิ้นรนเข้ามาช่วยนางอย่างไม่คิดชีวิต

เมื่อนึกไปถึงว่าเมื่อสักครู่นางเพิ่งจะถูกเป่ยจื่อห้าวผลักลงที่พื้นจางอวี่โหร่วก็รีบจับมือของนางและเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง:“เสี่ยวเฟิงเจ้าไม่ได้รับบาดเจ็บใดใช่หรือไม่?”

“ไม่เป็นอันใด”

แต่ว่าเมื่อจางอวี่โหร่วเผลอสัมผัสกับแขนของนางอย่างไม่ระวังเสี่ยวเฟิงก็เผลอขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความเจ็บปวด

“ไม่เป็นอันใดอะไรกันรีบมาให้ข้าดูเร็วเข้า”จางอวี่โหร่วดึงดันจับมือของนางเอาไว้หลังจากนั้นก็ถลกแขนเสื้อของนางขึ้นเบาๆจากนั้นก็ได้เห็นรอยแผลถลอกบริเวณข้อศอกของนางเห็นได้ชัดว่านางบาดเจ็บตอนที่ถูกผลักล้มลงไปเมื่อเห็นสถานการณ์เป็นเช่นนี้จางอวี่โหร่วก็ยิ่งปวดใจขึ้นมา

“เจ้าเด็กสาวโง่เขลาบาดเจ็บแล้วเหตุใดจึงไม่บอกกันเล่า?”

เมื่อสักครู่เสี่ยวเฟิงคอยแต่เป็นห่วงนางแต่กลับไม่ได้สนใจตัวเองเลยแม้แต่น้อยจางอวี่โหร่วได้แต่โทษตัวเองและรีบร้อนหากล่องยาเพื่อทำแผลให้กับเสี่ยวเฟิง

“คุณหนู......ไม่ต้องหรอกข้าข้า......ทำเองได้”เสี่ยวเฟิงพยายามออกแรงดึงมือของตัวเองกลับไปแต่มือของนางกลับถูกจางอวี่โหร่วจับเอาไว้แน่นขึ้น

นางเป็นเพียงสาวใช้คนหนึ่งจะให้คุณหนูมาดูแลด้วยตัวเองขนาดนี้ได้อย่างไร?

จางอวี่โหร่วแสร้งโมโหมองไปที่นาง:“ก่อนหน้านี้ข้าไม่ได้บอกไปแล้วหรือว่าให้เจ้าเรียกข้าว่าท่านพี่เหตุใดจึงไม่รักษากฎเล่า?พี่ดูแลน้องไม่ใช่สิ่งที่ควรจะทำอยู่แล้วหรอกหรือ?”