พลมังกรเวทย์ประการ นิยาย บท 13

คนรับใช้ที่ขวางประตูโค้งคำนับทันที และก้าวถอยหลัง จากนั้นชายชราสวมชุดถังจีนสีดำ ก็เดินออกมาข้างหลังเขาด้วยสายตาที่เย็นชาและเฉียบคม และตามมาด้วยออร่าของความน่าเกรงขาม!

โดยเฉพาะอย่างยิ่งดวงตาคู่นั้นมีความเยือกเย็นในความโกลาหล ที่ทำให้คนรู้สึกลุกลี้ลุกลนและก้มหน้าโดยไม่รู้ตัว!

แต่ว่า มันไม่มีผลกับเซียวจ้าน! เซียวจ้านได้เห็นดวงตาที่เย็นชาและอาฆาตมากี่แสนครั้งในสนามรบก็ไม่รู้!

แต่ในขณะนี้ หลังจากที่เจียงไท่ชางเห็นเจียงอวี่โหรว ความรู้สึกขยะแขยงก็ปรากฏขึ้นที่หางตา!

จากนั้นดวงตาที่เย็นชาของเขาก็สบเข้ากับเซียวจ้าน และหัวใจของเขาก็เต้นรัว!

ออร่าของหนุ่มคนนี้น่ากลัวมาก! โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้นราวกับยมทูต! แม้แต่หมาจิ้งจอก เสือโคร่งและเสือดาวก็ยังวิ่งหนีเมื่อเห็นเซียวจ้าน นับประสาอะไรกับชายชราอายุเจ็ดแปดสิบ!

เจียงไท่ชาง ในวัยเจ็ดสิบรับผิดชอบตระกูลเจียง คือการดำรงอยู่ของตระกูลเจียงที่สัญญาทุกอย่าง! นอกจากนี้ยังเป็นเสาหลักทางจิตวิญญาณของตระกูลทั้งตระกูลเจียง!

เจียงไท่ชางอยู่ในซูหางยังเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงอีกด้วย! เขานำพาตระกูลเจียงทั้งหมดเติบโตจากครอบครัวชั้นสี่ที่ต่ำต้อยในซูหาง สู่ตำแหน่งปัจจุบันของครอบครัวชั้นสองในซูหาง! และยังมีศักยภาพที่จะได้รับการเลื่อนขั้นเป็นตระกูลชั้นหนึ่ง!

"คุณปู่! ดูสิ เจียงอวี่โหรวไอ้เวรนี้ กล้าพาผู้ชายเลวมาที่บ้านของตระกูลเจียงของเรา! ยังพูดโอ้อวดว่าจะให้พวกคุณออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง!"เจียงเหม่ยเหยียนที่พยุงเจียงไท่ชาง พูดอย่างจุดไฟ!

เธอเกลียดเจียงอวี่โหรวนี้แทบตายอยู่แล้ว ในตระกูลเจียง แม้ว่าเธอจะเป็นลูกพี่ลูกน้องของเจียงอวี่โหรว แต่เธอก็ไม่สามารถได้รับความโปรดปรานและความรักจากเจียงไท่ชางเลย ไม่ว่าเป็นของอร่อยและเสื้อสวยๆ หรือแม้แต่งานสำคัญบางอย่าง เจียงไท่ชางก็คิดถึงเจียงอวี่โหรวเท่านั้น!

ตอนนี้ เธอไม่ต้องการให้เจียงอวี่โหรวปรากฏตัวในบ้านตระกูลเจียงแน่นอน!

คิ้วของเจียงไท่ชางขมวด ดวงตาที่เย็นชาของเขาจับจ้องไปที่เจียงอวี่โหรว และพูดอย่างเย็นชาว่า:"เจียงอวี่โหรว เธอถูกไล่ออกจากตระกูลเจียงแล้ว ที่มาในวันนี้ ต้องการจะทำอะไร? ! ตระกูลเจียงของฉัน ไม่มีคนที่ทำให้ชื่อเสียงตระกูลเสียหาย! ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ก็รีบออกไปจากที่นี่ซะ! ! !"

"คุณปู่!"ทันทีที่เจียงอวี่โหรวเห็นเจียงไท่ชาง เธอน้ำตาไหลพราก น้ำตาของเธอเหมือนสายน้ำที่ไหลออกมาจนเขื่อนแตก!

ตั้งแต่เด็ก ปู่รักเธอมากที่สุด แต่เธอทำผิดพลาดอย่างไม่น่าให้อภัย ซึ่งทำให้ตระกูลเจียงเสียหน้าในซูหาง และทำให้ตระกูลเจียง สูญเสียโอกาสอันมีค่าในการเลื่อนขั้นเป็นตระกูลชั้นหนึ่ง…….

เจียงอวี่โหรวไม่เคยโทษตระกูลเจียงเลย และยิ่งไม่เคยเกลียดเจียงไท่ชางเลย เพราะเธอคิดเสมอว่าเธอทำให้ตระกูลเจียงเสื่อมเสียชื่อเสียง ดังนั้นเมื่อเห็นเจียงไท่ชาง เจียงอวี่โหรวรู้สึกผิดมากในใจ สั่นไปทั้งตัวและร้องไห้อย่างควบคุมไม่ได้

เซียวจ้านกอดเจียงอวี่โหรวไว้แน่น มองดูผู้หญิงโง่ๆ ตรงหน้าเขา เขาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ในใจตอนนี้

นี่ไม่ใช่ความผิดของเจียงอวี่โหรวเลย! มันเป็นความผิดของเขาเอง! มันเป็นความผิดของตระกูลหนิงและสี่ตระกูล!

แต่ผู้หญิงโง่แสนดีคนนี้แบกรับทุกอย่างไว้คนเดียว หญิงสาวที่เคยสดใสและยิ้มได้ ตอนนี้กลายเป็นแม่และต้องเผชิญกับความทุกข์ยากมากมาย

"ตุบ!"เจียงอวี่โหรวผลักเซียวจ้านออกไป และคุกเข่าลงต่อหน้าเจียงไท่ชาง ร้องไห้และอ้อนวอน:"คุณปู่ อวี่โหรวกลับมาเยี่ยมแล้ว มันเป็นความผิดของอวี่โหรวเอง ขอให้คุณปู่ยกโทษให้อวี่โหรวด้วยค่ะ ฮือฮือฮือ……"

เจียงไท่ชางไม่แม้แต่จะมองเธอด้วยซ้ำ และพูดอย่างเย็นชา:"ฮึ! อย่ามาเล่นไม้นี้กับฉัน! ออกไปให้พ้น ฉันยังต้องออกไป!"

"ได้ยินไหม! เจียงอวี่โหรว ยัยเลวหลีกทางให้เร็วๆ ! คุณปู่ยังต้องไปพบแขกผู้มีเกียรติ! ถ้าเสียเวลาแขกผู้มีเกียรติ เธอจะรับความรับผิดชอบได้ไหม? ! "เจียงเหม่ยเหยียนด่าอย่างเย็นชา:"นี่ พวกแก ลากนังนี่ออกไปซะ!"

"ฉันจะดูว่าใครกล้า!"เซียวจ้านก้าวไปข้างหน้าอย่างกะทันหัน นัยน์ตาของเขาจ้องมองอย่างเย็นชา ทำให้คนรับใช้หวาดกลัวจนไม่กล้าขยับ!

"แกเป็นใคร? ก่อนหน้านี้ไม่ได้ชำระบัญชีกับแก แกยังจะกล้ามาทำร้ายที่ตระกูลเจียงของฉันอีก! คิดว่าตระกูลเจียงไม่มีใครอยู่รึไง? !"เจียงเหม่ยเหยียนโกรธ นี่คือครั้งที่สองของวันนี้ที่เธอถูกผู้ชายบ้าที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ขัด! น่าโมโหจริงๆ!

ในเวลานี้เจียงไท่ชางไปที่เซียวจ้านอย่างขมวดคิ้ว และหลังจากมองเป็นเวลานาน เขาก็ถามอย่างสงสัย:"นายเป็นไอ้เหลือขอของตระกูลเซียวในตอนนั้นใช่ไหม?"

เซียวจ้านมองไปที่เจียงไท่ชางอย่างเย็นชา และพูดว่า:"ใช่แล้ว! ฉันคือเซียวจ้าน!"

ทันทีที่พูดออกมา เจียงไท่ชางกับเจียงเหม่ยเหยียนก็ตกตะลึง!

ดวงตาของเจียงไท่ชางเต็มไปด้วยความเคร่งขรึมและความเกลียดชัง!

ใบหน้าของเจียงเหม่ยเหยียนเต็มไปด้วยความประหลาดใจ จากนั้นก็กลายเป็นการเยาะเย้ยและเหน็บแนมอย่างเย็นชา ชี้ไปที่เจียงอวี่โหรว ที่คุกเข่าร้องไห้ไม่หยุดบนพื้น:"เจียงอวี่โหรว! เธอพาขยะนี้กลับมาทำไม? นี่เธอกำลังพยายามทำอะไร? จะมาทวงหนี้ตระกูลเจียงงั้นหรือ? ! เธอคิดว่าเธอยังทำให้ตระกูลเจียงแย่ไม่พอเหรอ?"

"ไม่ใช่ ไม่ใช่......"เจียงอวี่โหรวร้องไห้จนอึดอัด เอาแต่ส่ายหัว จับชายเสื้อของเซียวจ้าน เงยหน้าขึ้น แล้วพูดทั้งน้ำตาว่า:"เซียวจ้าน ได้โปรด…..."

แม้ว่าเจียงอวี่โหรวจะพูดเพียงประโยคง่ายๆ แต่เซียวจ้านก็เข้าใจและลุกขึ้นพร้อมกับขมวดคิ้ว เขาอยากดึงเจียงอวี่โหรวขึ้นมา แต่ผู้หญิงคนนี้ดื้อรั้นเช่นกัน

เจียงไท่ชางร้องฮึสองสามครั้ง และก้าวขากำลังจะไป!

เจียงอวี่โหรวรีบดึงขากางเกงของเจียงไท่ชาง และร้องว่า:"คุณปู่ ได้โปรด อวี่โหรวมีเรื่องจะขอร้องคุณ…… ช่วยหนูด้วย ช่วยเข่อเข่อ ช่วยเซียวจ้าน…...ฮือฮือฮืออ……"

"ออกไป!"เจียงเหม่ยเหยียนผลักเจียงอวี่โหรวออกไปทันทีและด่าด้วยความขยะแขยง:"นังบ้า! ตระกูลเจียงของเราจะไม่มีทางช่วยเธอและไอ้สารเลวนั่น! เรื่องของพวกเธอ พวกเราได้ยินหมดแล้ว! ทำให้ตระกูลจินขุ่นเคือง พวกแกหาเรื่องเอง! พวกแกสามพ่อแม่ลูก รอตายเถอะ"