พลมังกรเวทย์ประการ นิยาย บท 14

ก่อนที่จินเจิ้งหู่จะเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เขาก็ถูกคนของเฉียวเจิ้นซานไล่ออกไป!

เมื่อเห็นโทรศัพท์ทำให้เฉียวเจิ้นซานผิดปกติ หัวใจของจินเจิ้งหู่เต้นแรงและเหงื่อเย็น ๆ ก่อตัวขึ้นที่หน้าผากของเขา!

สัมผัสที่หกบอกเขาว่าสายนี้อาจเกี่ยวข้องกับเซียวจ้านคนนั้น!

จินเจิ้งหู่ยังมีการเส้นสายอยู่บ้าง และได้รับชื่อเซียวจ้านแล้ว แต่ไม่มีข้อมูลเฉพาะเกี่ยวกับเซียวจ้าน นี่คือเหตุผลที่จินเจิ้งหู่มาที่เขตเจียงหนาน!

"ไป! พาฉันกลับเร็ว!"จินเจิ้งหู่ไม่กล้ารอช้า เขาต้องบอกพี่ชายของเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้โดยเร็วที่สุด!

เพราะเขาเริ่มตื่นตระหนักมากขึ้นเรื่อย ๆ ความรู้สึกแย่ ๆ ยังคงวนอยู่ในใจของเขา!

เซียวจ้านคนนี้ไม่ธรรมดาเลย!

ตระกูลจินน่าจะเจองานหิน!

แต่ว่า เมื่อเข้าสู่ถนนซูหาง จี๊ปสีเขียวสี่คันก็ปรากฏขึ้นรอบๆ บังคับให้รถของเขาหยุดอย่างโหดเหี้ยม!

"เอี้ยด!"เสียงเบรกกะทันหันดังก้องไปทั้งถนน!

รถของจินเจิ้งหู่ ทิ้งรอยยางสีดำไว้บนพื้นยาวกว่าสิบเมตร และยางก็ปล่อยควันสีขาวออกมา!

"เกิดอะไรขึ้น!"จินเจิ้งหู่ซึ่งนั่งอยู่แถวหลังตะโกนด้วยใบหน้าที่โกรธจัด!

ผู้ชายที่อยู่แถวหน้ากำลังอยากจะลงไปตรวจสอบ เมื่อประตูถูกเปิดออกอย่างแรงจากด้านนอก!

จากนั้น บุคลากรพิเศษบางคนในเสื้อคลุมสีดำก็เข้าควบคุมยานพาหนะโดยตรง!

แถวหลัง มีคนสองสามคนถือปืนและจ่อไปที่หน้าผากของจินเจิ้งหู่ แล้วพูดอย่างเย็นชา:"จินเจิ้งหู่ คุณถูกควบคุมตัวชั่วคราว! จากนี้ไป คุณจะไม่สามารถติดต่อกับโลกภายนอกได้!"

จินเจิ้งหู่ดือด!

ยังไงซะ เขายังเป็นเจ้าหน้าที่ของเขตทหารใหญ่ของเจียงหนาน เขาถูกควบคุมตัวที่ถนนสายหลักบนเขตแดนซูหาง ซึ่งเป็นของตระกูลจิน!

"บังอาจ! พวกแกอยากตายใช่ไหม? พวกแกเป็นใครกัน! รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? ! ฉันชื่อจินเจิ้งหู่! เป็นท่านสองของตระกูลจินแห่งซูหาง! และยังเป็นเจ้าหน้าที่ของเขตทหารใหญ่ของเจียงหนานอีกด้วย! เรียกคนข้างหลังของพวกแกออกมา! ฉันอยากรู้ว่าใครกล้าจับฉัน!"

จินเจิ้งหู่ตะโกนลั่น!

"ฉันเอง!"

ทันใดนั้น เสียงอันเยือกเย็นก็ดังขึ้นจากด้านหลังฝูงชน!

หานลี่หมินเดินออกมา เอามือไขว้หลัง และยิ้มมุมปาก เขาจัดเครื่องแบบทหารและจัดหมวกให้ตรง แล้วพูดว่า:"จินเจิ้งหู่ ไม่เจอกันนานเลย! สบายดีนะ!"

"หานลี่หมิน? นายจะทำอะไร? ! ฉันเป็นคนของเขตเจียงหนานนะ แกกล้าดียังไงมาจับฉัน? ! "ใบหน้าของจินเจิ้งหู่บึ้งลงอย่างรวดเร็ว เขาไม่เข้าใจว่าหานลี่หมินเป็นหัวหน้าผู้บัญชาการประจำการในซูหาง สูงกว่าเขาหนึ่งระดับ แต่เขาไม่มีสิทธิ์จับตัวเองแบบนี้!

หานลี่หมินส่ายหัว และพูดว่า:"ดูเหมือนว่าตระกูลจินของคุณไม่ได้ตระหนักถึงสิ่งที่คุณทำผิด! พาไป! ! !"

หานลี่หมินไม่เปิดโอกาสให้จินเจิ้งหู่พูดกดดัน พาคนออกไปโดยตรง!

แม้ว่าจินเจิ้งหู่จะเอาแต่สบถ แต่หานลี่หมินกลับทำเป็นหูหนวก!

"หัวหน้าหาน เราจะทำอย่างไรต่อไปดี?"ผู้ใต้บังคับบัญชาถาม

หานลี่หมินมองไปที่ท้องฟ้าสดใส และเมฆสีขาวเหนือหัว จากนั้นเอื้อมมือไปตบไหล่ของอีกฝ่าย แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม:"แน่นอนว่าต้องเก็บของแล้วกลับไป ช่วงนี้ให้เหล่าพี่น้องพักผ่อน ทำงานและพักผ่อนให้สมดุลกัน ส่วนที่เหลือเราจะไม่สามารถเข้าร่วมได้"

"......เอ่อ…...ครับ"ผู้ใต้บังคับบัญชายืนตัวตรง แล้วรีบแจ้ง!

ในวิลล่าตระกูลจิน จินเจิ้งซานยืนอยู่ในห้องโถงด้วยสีหน้ามืดหม่นอย่างมาก!

"ยังติดต่อท่านสองไม่ได้เหรอ?"ใบหน้าของจินเจิ้งซานแย่มาก และสมาชิกหลักของตระกูลจินที่อยู่รอบข้าง ต่างก็มองมาที่เขาเพื่อรอคำสั่งต่อไป

"ครับเจ้าบ้าน ยังไม่ได้…... บางทีท่านสองอาจติดธุระที่เขตเจียงหนานก็ได้ครับ เราควรส่งคนไปถามสถานการณ์ที่เขตเจียงหนานหรือไม่?" ผู้ใต้บังคับบัญชาถาม

จินเจิ้งหลงขมวดคิ้ว ใบหน้าของเขาเย็นชาราวกับน้ำ หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ยกมือขึ้นและส่งสัญญาณ:"ไม่จำเป็น! ทุกอย่างเป็นไปตามแผนเดิม! หลังจากเจ็ดวัน ฉันจะดูว่าเซียวจ้านคนนี้มีความสามารถอะไร! กล้าบุกเข้าวิลล่าตระกูลจินของฉัน! ! !"

ตระกูลจินและเซียวจ้าน เป็นศัตรูไม่มีวันตายอยู่แล้ว!

และเมื่อย้อนกลับไปที่เซียวจ้าน หลังจากที่เขาส่งเจียงอวี่โหรวกลับไปที่วิลล่าหลั่งเยว่อย่างปลอดภัย เจียงอวี่โหรวก็แอบอยู่ในห้องคนเดียวโดยไม่เจอใคร

เซียวจ้านเฝ้าหน้าประตูอยู่ตลอด สีหน้าเศร้ามาก

เขารู้ว่าเจียงอวี่โหรวต้องการเวลาในการแยกแยะและสงบสติอารมณ์

เจียงอวี่โหรว เชื่อฉัน ตระกูลเจียงจะคุกเข่าขอร้องให้คุณกลับไปเหมือนวันนี้! นี่คือสิ่งที่ฉันสัญญากับคุณ!

"จอมพล ทุกอย่างจัดการไว้แล้ว คนจากวิหารเทพมังกรมาถึงซูหางทั้งหมดแล้ว! สี่ผู้พิทักษ์มังกรก็ประจำการอยู่นอกเมืองตามคำสั่งของคุณแล้ว! ฟังคำสั่งได้ทุกเมื่อ!"หลงอีวิ่งมาอย่างรวดเร็ว รู้สึกตื่นเต้นมาก!

นี่น่าจะเป็นการรวบรวมสมาชิกทั้งหมดของวิหารเทพมังกร ในช่วงเวลานี้อย่างสมบูรณ์ที่สุด!

ครั้งล่าสุด คือตอนที่ต่อต้านกองทัพนับล้าน!

ในการต่อสู้ครั้งนั้น ชื่อเสียงของวิหารเทพมังกรดังก้องไปทั่วโลก! ต่างประเทศตกตะลึง!

เซียวจ้านพยักหน้า แววตาของเขาเย็นชา เขาถามว่า:"จินไท่เป็นอย่างไรบ้าง?"

"ตามคำสั่งของจอมพล ให้รักษาเขาดีที่สุดทุกวัน จากนั้นค่อยให้เขาเจ็บปวดถึงกระดูก! หมอนี้ขี้ขลาดอีกด้วย กลัวตายมาก!"หลงอีพูดอย่างเหยียดหยาม เขาดูถูกไอ้พวกขี้โกงที่ทำได้ทุกอย่างเพื่อเอาชีวิตรอด!

ไร้ศักดิ์ศรี! ไม่ใช่การกระทำของลูกผู้ชาย!

"ดี! อีกเจ็ดวัน ฉันจะพาเขาไปที่วิลล่าตระกูลจินเอง!"เซียวจ้านพูดพร้อมกับแพร่พลังชั่วร้ายที่สามารถทะลุทะลวงเมฆได้!

เจ็ดวัน เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว!

ในช่วงเจ็ดวันนี้ สิ่งที่เซียวจ้านทำทุกวันคือไปอยู่กับเจียงอวี่โหรวและเข่อเข่อ

เนื่องจาก เจียงอวี่โหรวไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับเซียวจ้านอย่างไร!

หลายครั้งที่เธอไม่สามารถทนกับความผิดหวังได้ เธอหวังว่าชายคนนี้จะสามารถปรากฏตัวมาก แต่ความผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำให้เจียงอวี่โหรวพรุนไปหมดทั้งตัว

แต่คราวนี้เซียวจ้านปรากฏตัวขึ้นในช่วงเวลาที่หมดหนทางและสิ้นหวังที่สุดของเธอ

เขาเป็นเหมือนแสงในช่วงเวลาที่มืดมนของเจียงอวี่โหรว ส่องสว่างทุกสิ่งเกี่ยวกับตัวเธอและอนาคตของเธอ

แต่ว่า เธอยังไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับเซียวจ้านอย่างไร

ในห้องนอน เจียงอวี่โหรวดูแลเข่อเข่อเป็นอย่างดี ภายใต้การรักษาของหมดเทวดาสามคน เข่อเข่อฟื้นตัวอย่างรวดเร็วจากอาการบาดเจ็บ

ในขณะนี้ เข่อเข่อมีรอยยิ้มหวานบนใบหน้า ถือตุ๊กตากระต่ายตัวน้อยที่เซียวจ้านซื้อไว้ในอ้อมแขน และร้องเสียงหวาน:"โอ้ นี่คือสิ่งที่พ่อซื้อให้เข่อเข่อ และเป็นของขวัญชิ้นแรกที่พ่อให้เข่อเข่อ ฮิฮิฮิ......"

เข่อเข่อมีความสุขมาก เซียวจ้านยืนอยู่ข้างๆ ด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเอ็นดู และพูดว่า:"ถ้าเข่อเข่อชอบ พ่อจะซื้อให้หนูทุกวัน"

เจียงอวี่โหรวกลอกตาไปที่เขา และพูดว่า:"คุณอย่าตามใจเด็กแบบนี้สิ จะตามใจเกินไปนะ"

เซียวจ้านเลิกคิ้วและพูดว่า:"ลูกสาวของผม ผมเต็มใจ"

เข่อเข่อก็เบะปาก แลบลิ้นไปทางเจียงอวี่โหรวเล็กน้อย และพูดว่า:"พ่อชอบเข่อเข่อ และเข่อเข่อก็ชอบพ่อด้วย แม่ไม่ดี เข่อเข่อไม่รักแม่แล้ว"

เมื่อพูดเช่นนั้น เข่อเข่อก็โผเข้าสู่อ้อมแขนของเซียวจ้านเงยหน้าขึ้น และยิ้มน่ารักอย่างมีความสุข

แน่นอนว่า เจียงอวี่โหรวรู้ว่านี่เป็นเรื่องตลกตามธรรมชาติของเด็ก ดังนั้นเธอจึงจงใจกำกำปั้นเล็กๆ ไว้ในมือทั้งสองข้าง กลอกตาและแสร้งทำเป็นร้องไห้:"ฮือฮือฮือ แม่จะร้องแล้วนะ นี่แค่กี่วันเอง เข่อเข่อก็จะทิ้งแม่แล้ว……"

จากนั้น เจียงอวี่โหรวรีบวิ่งไปจั๊กจี้เข่อเข่อ

คิกคิกคิก…...

เสียงหัวเราะของเข่อเข่อนั้นสดใสเหมือนระฆังทองแดง และครอบครัวทั้งสามคนก็ดื่มด่ำกับช่วงเวลาแห่งความสุขเช่นนี้

หลงอีถึงหลงปาที่หน้าประตู เมื่อเห็นฉากนี้ พวกเขาทั้งหมดแสดงรอยยิ้มอย่สงเอ็นดูทันที

แต่ว่า คำพูดกะทันหันของเข่อเข่อ ทำให้บรรยากาศในห้องนอนเย็นลงทันที

"แม่คะ เมื่อไหร่เข่อเข่อจะเห็นหน้าแม่กับพ่อสักที ทำไมตรงหน้าเข่อเข่อมันมืดไปหมดล่ะ……"เข่อเข่อวัยสี่ขวบนั่งอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ สวมชุดนอนเจ้าหญิงน้อยสีชมพู ห่อด้วยผ้าก๊อซเปื้อนเลือด รอบดวงตาของเข่อเข่อ

เข่อเข่อตาบอด…...

การสูญเสียอย่างถาวร ความน่าจะเป็นของการฟื้นตัวต่ำมาก!

หมอเทวดาทั้งสามตามหาแผนการรักษาวันแล้ววันเล่า แต่ไม่พบแผนการที่เหมาะสมที่สุดและมีอัตราความสำเร็จสูงสุด…...

เซียวจ้านตบหัวเล็ก ๆ ของเข่อเข่อเบา ๆ และพูดเสียงอ่อนโยนว่า:"เข่อเข่อไม่ต้องกลัว พ่ออยู่ที่นี่ เข่อเข่อพักผ่อนให้เพียงพอ เชื่อฟังคุณปู่ทั้งสามคนอย่างเชื่อฟัง และรักษาตัวให้ดี จะได้เห็นพ่อ เร็วๆ "

"ค่ะ…...เข่อเข่อจะเชื่อฟัง"เข่อเข่อพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม ลักยิ้มลูกแพร์ที่มุมปากของเธอช่างน่าเวทนายิ่งนัก

เธอยังไม่รู้ว่าเธออาจไม่เคยเห็นแสงสี หรือพ่อแม่ของเธอตลอดชีวิต…...

เจียงอวี่โหรวไม่สามารถยอมรับความจริงที่อยู่ตรงหน้าได้ เธอลุกขึ้น เดินไปที่หน้าต่างข้างๆ และร้องไห้เอามือปิดหน้า