พลมังกรเวทย์ประการ นิยาย บท 27

เมื่อได้ยินเซียวจ้านตอบตกลง ทุกคนในตระกูลเจียงต่างก็มีสีหน้าดูถูก!

เจ้าคนนี้ พูดจาบ้าคลั่งเกินไปแล้ว!

สัญญาร่วมงานโครงการมรดกนี้ ได้มาง่ายขนาดนั้นที่ไหนกัน? หากว่าหมาไร้บ้านอย่างมันสามารถได้มา อย่างนั้นตระกูลเจียงที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ ก็เทียบไม่ได้แม้แต่หมาไร้บ้านงั้นหรือไง!

เจียงไท่ชางหัวเราะเยาะ พูดว่า “เซียวจ้าน เมื่อกี้เจียงอวี่โหรวพูดว่านายก็แค่ปลดทหารกลับมา คาดว่าคงเป็นเพราะนายอยู่ในกองทหารไม่ได้ ถึงได้ปลดประจำการออกมา นายผู้ไม่มีความสามารถและความสัมพันธ์ผู้คนใดๆเช่นนี้ มีสิทธิ์อะไรมาตอบตกลง? โครงการมรดกที่ตระกูลจินเหลือไว้ ตระกูลและธุรกิจมากมายต่างก็คิดหาวิธีกันแทบตายเพื่อยากได้มา หากว่านายสามารถได้มันมาภายในสิบวัน ฉันไม่เพียงแต่จะให้เจียงอวี่โหรวกลับสู่ตระกูลจิน แล้วยังสามารถยอมรับว่านายเป็นหลานเขยได้ด้วย!”

เจียงไท่ชางแก่แล้วแต่จิตใจยังไม่แก่ เพียงแค่ได้รับโครงการมรดกบางส่วนที่ตระกูลจินเหลือทิ้งไว้มาได้ ตำแหน่งของตระกูลเจียงก็จะสูงมากขึ้น! แล้วการที่ให้เซียวจ้านเป็นเขยเข้าบ้าน ก็เพื่อปกปิดข่าวเสียหายเมื่อตอนนั้น

ยังไงซะ เจียงอวี่โหรวก็เป็นคนของตระกูลเจียง หากเลี้ยงลูกอยู่ภายนอกเพียงคนเดียว ยังไงก็ต้องเป็นเรื่องตลกของผู้อื่น สุดท้ายแล้วผู้ที่ได้รับผลกระทบก็คือตระกูลเจียง หากให้เขาเป็นเขยเข้าบ้าน ก็ยังสามารถปิดปากคนอื่นได้อีกด้วย

เพียงแต่ว่า คำขอนี้ เป็นสิ่งที่ไม่สามารถทำได้สำเร็จในสายตาของเจียงไท่ชางรวมทั้งคนอื่นๆด้วย! เขาตั้งใจให้เซียวจ้านรู้จักคิดและท้อถอย!

แต่ว่า เซียวจ้านกลับพูดนิ่งๆว่า “ต้องใช้เวลาถึงสิบวัน แค่วันเดียวก็พอ”

“ช่างกล้าพูด! นายรู้มั้ยว่าโครงการมรดกที่ตระกูลจินเหลือทิ้งไว้อยู่ในกำมือของใคร? คิดอยากจะได้จดหมายแสดงความจำนงร่วมงานกับท่านผู้นั้น ช่างเป็นคนโง่เพ้อฝันสิ้นดี！” เจียงเหม่ยเหยียนพูดอย่างดูถูก

เจียงอวี่โหรวเองก็รีบเข้าไปขอร้องอ้อนวอน “คุณปู่คะ เซียวจ้านเพิ่งกลับมา ไม่รู้จักกับใครเลย เขาจะเอามันมาได้ยังไงกันคะ….”

แต่ว่า เจียงไท่ชางกลับไม่สนใจ พูดเสียงเย็นชาว่า “นั่นมันเรื่องของเขา！ในเมื่อมันอยากจะปกป้องเธอ อย่างนั้นสิ่งนี้ก็ถือเป็นแค่บททดสอบเล็กๆน้อยๆสำหรับเขาเท่านั้น！”

เจียงอวี่โหรวร้อนใจแทบตายแล้ว ดวงตามีน้ำตาคลอ ยังคิดอยากจะพูดอะไรเพิ่มอีก แต่กลับถูกเซียวจ้านห้ามไว้ว่า “อวี่โหรว เชื่อใจฉัน ฉันสามารถนำสัญญาร่วมธุรกิจโครงการมรดกมาได้”

“แต่ว่า…” เจียงอวี่โหรวสีหน้าร้อนรนและเป็นกังวล

“เหอะๆ พูดจาเหิมเกริม！แค่หมาไร้บ้านคนหนึ่งยังกล้าพูดจาเหิมเกริมเช่นนี้！” ขณะนี้เจียงเฉินที่อยู่ด้านข้างพูดจาดูถูกออกมา

แขนของเขายังเจ็บอยู่ ภายในใจเกลียดเซียวจ้านอย่างมาก！

ต้องมีสักวันที่ตัวเองจะฆ่าเขาทิ้งซะ！

“นั่นสิ! ไม่ตักน้ำชะโงกดูเงาตัวเองเลยว่าตัวเองเป็นยังไง!” สวีเฟินเห็นใจลูกชายจึงด่าทอตามด้วย

ทางด้านนี้ อู๋ควนเย่เองก็จ้องมองเซียวจ้านด้วยสายตาเย็นชา “ไอ้หนุ่ม! แกรอไว้เลย ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่!”

พูดจบ อู๋ควนเย่ก็เดินจากไปภายใต้สายตาของทุกคน เจียงเหม่ยเหยียนเองก็รีบตามไป

ในเวลาที่เจียงเหม่ยเหยียนและอู๋ควนเย่เพิ่งจากไป หน้าประตูห้องโถงก็มีคนสองคนยกกล่องสีแดงขนาดใหญ่เดินเข้ามา

“ปึง!”

กล่องวางลงบนพื้นส่งเสียงดังออกมา จากนั้นหนึ่งคนในนั้นก็เดินมา แล้วนำเอารายการของขวัญยื่นให้กับเจียงไท่ชางที่ตกตะลึงอยู่ “คุณท่านเจียง นี่คือของขวัญวันเกิดของคุณ รบกวนเซ็นรับด้วยครับ”

“ของขวัญวันเกิดให้ฉัน?” เจียงไท่ชางสีหน้างุนงง และในเวลานี้กล่องก็ได้ถูกเปิดออก

ทันใดนั้น ตระกูลเจียงทุกคนต่างก็ตกตะลึงกับของขวัญในกล่อง

ของขวัญล้ำค่ามากมายเต็มกล่อง ด้านบนสุดยังมีแท่งทองหลายแท่งส่องแสงทองอร่ามอยู่!

หยกเพชรพลอยต่างๆยิ่งเยอะแยะเต็มไปหมด แล้วยังมีเงินสดอีกหนึ่งกล่อง!

พวกนี้อย่างน้อยก็มูลค่านับพันล้านแล้ว!

“นี่ๆๆ…ใครเป็นคนให้มางั้นหรอ?” เจียงไท่ชางรีบไปไล่ถามคนที่กำลังเดินจากไป ของขวัญล้ำค่าเช่นนี้ อีกฝ่ายต้องเป็นคนมีเงินที่ใจกว้างมากแน่นอน

คนเช่นนี้ ตระกูลเจียงต้องสานสัมพันธ์ไว้ให้ดี!

อย่าว่าแต่เขาเลย คนอื่นในตระกูลเจียงเองต่างก็ตกตะลึงอย่างมากเช่นกัน ดวงตาเบิกกว้างมองดูทองแท่งและเงินสดล้ำค่าพวกนั้น