พลมังกรเวทย์ประการ นิยาย บท 36

ทั้งห้องนั่งเล่นเงียบกริบลง！

ทุกคนมองเซียวจ้านที่อุ้มเข่อเข่ออย่างสงสัย แล้วเสียงหัวเราะก็ดังขึ้น !

“เรื่องบ้าอะไรนี่ ? เขาพูดว่าอะไรน่ะ เขาสามารถขอบัตรเชิญมาเป็นลำรถ ? ”

“ว้าว ! เซียวจ้าน นายจะตายเหรอถ้าไม่แกล้งทำเป็นบ้า ? รู้ไหมว่านายทำแบบนี้ก็ราวกับไอ้โง่ ! ”

“ ชื่นชมจริง ๆ ! เจียงอวี่โหรวเอาขยะที่พูดเก่งแบบนี้กลับมาได้ยังไง มันช่างน่าตลกเสียจริง ! ”

ซูเหมยฮัมเพลงและหัวเราะสองสามครั้งแล้วพูดว่า “โอ้ ฉันได้ยินผิดไปทุกครั้งใช่ไหม ? สวีเฟิน นี่คือลูกเขยที่ดีของเธอเหรอ ? เขาบอกว่าเขาสามารถรับบัตรเชิญได้มากมาย หรือคุณให้ลูกเขยที่ดีของของคุณ มาลองมาลองกันตอนนี้ ? ให้ทุกคนได้เปิดหูเปิดตาเป็นยังไง ?”

ซูเหมยมีความสุขมาก เธอไม่เคยเห็นคนงี่เง่าแบบนี้มาก่อน !

เซียวจ้านผู้นี้ เขาเผาผลาญสมองด้วยการเข้าร่วมกองทัพเหรอ ?

ทำไมถึงชอบพูดใหญ่โตแบบนั้นล่ะ ?

เจียงเหม่ยเหยียนเอนตัวไปข้างหน้าและข้างหลังด้วยความสุข ปิดท้องของเธอหัวเราะ แล้วพูดว่า “ฮ่า ฮ่า ฮ่า ! เซียวจ้าน คุณช่างไร้ยางอายจริง ๆ ! คุณรู้ไหมว่าเมื่อกี้ตัวคุณเองโง่เขลาถึงเพียงใด ?”

จากนั้น เธอก็หันหน้าไปมองเจียงอวี่โหรวอย่างยั่วยุและเหยียดหยามแล้วพูดว่า“เจียงอวี่โหรว นี่คือสามีที่ดีของเธอเหรอ ? ทำไมถึงดูเหมือนคนโง่จัง ? ”

เจียงไท่ชางก็ตะคอกอย่างเย็นชาและพูดด้วยความโกรธ “พอแล้ว ! พูดไร้สาระอะไรกัน ! ถ้าคุณสามารถนำบัตรเชิญมาได้เต็มลำรถ ฉันจะยอมรับทันทีว่าคุณเป็นหลานเขยฉัน !”

อู๋ควนเย่เย้ยหยันมากยิ่งขึ้น จิบชาแล้วพูดว่า “คนบางคน สิ่งสำคัญคือต้องมีความรู้ในตนเอง พวกเขาไม่รู้อะไรเลยและไม่มีอะไรเลย เอาแต่ทำเป็นหน้าใหญ่ใจโต พฤติกรรมแบบนี้ในสายตาคนโง่เท่านั้นที่จะทำได้！”

เมื่อเผชิญหน้ากับการเยาะเย้ย และความอัปยศอดสูของคนกลุ่มหนึ่ง เจียงอวี่โหรวก็ก้มหน้าลงพร้อมกับน้ำตาที่ส่องประกายในดวงตาของเธอ

เธอค่อย ๆ ดึงมือเล็ก ๆ ของเธอออกจากฝ่ามือของเซียวจ้าน และพูดด้วยเสียงสะอื้น “เซียวจ้าน ขอร้องคุณล่ะ ได้โปรดหยุดพูดเรื่องไร้สาระ

ฉันไม่ต้องการมันจริง ๆ มันน่าอายเกินไปแล้ว ……”

เจียงอวี่โหรวไม่เคยรู้สึกละอายเช่นนี้มาก่อน และทั้งหมดนี้ ก็ล้วนเป็นเพราะผู้ชายที่อยู่ต่อหน้าเธอ

เธออยากจะรักผู้ชายคนนี้ให้ดี เพราะเขาปรากฏตัวในเวลาที่เธอต้องการมันมากที่สุด ช่วยชีวิตเข่อเข่อและตัวเธอเอง

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เซียวจ้านทำในวันนี้ ทำให้เจียงอวี่โหรวรู้สึกกลัวและขยะแขยงเป็นอย่างมาก

เขากลายเป็นแบบนี้ได้อย่างไร ?

ทำไมคุณถึงอยากพูดเอาใจต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้ด้วย ?

ทำไมต้องทำให้ตัวเองอับอายตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วย !

จากนั้น เจียงอวี่โหรวเช็ดน้ำตาของเธอ ใช้ฝ่ามือปิดปาก และรีบออกจากห้องนั่งเล่น

เมื่อเซียวจ้านเห็นสิ่งนี้ หัวใจเขาสั่นไหว เขาวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว วิ่งตามเจียงอวี่โหรวที่วิ่งออกจากวิลล่า คว้าแขนของเธอและพูดว่า “อวี่โหรว ผมขอโทษ มันเป็นความผิดของผมเอง ผมไม่ได้ไม่ดูแลถึงความรู้สึกของคุณ”

“คุณปล่อยฉันนะ ! ”

เจียงอวี่โหรว พยายามผลักเซียวจ้านออกไป ดวงตาของเธอแดงและเต็มไปด้วยน้ำตา เธอสะอื้นให้อย่างเจ็บปวด “เซียวจ้าน ฉันคิดว่าคุณคือคนที่ฉัน เจียงอวี่โหรวรอคอยมาตลอดชีวิต ! แต่วันนี้คุณทำให้ฉันผิดหวังมาก ทำไมคุณถึงพูดโอ้อวดเหล่านั้นซ้ำแล้วซ้ำอีกต่อหน้าผู้คนมากมาย ? รู้ไหมว่าเราก็เหมือนลิง ถูกพวกเขาเยาะเย้ยและเยาะเย้ย……ทำไมคุณต้องทำแบบนี้ ทำไม ? ฮือฮือ ฮือ……”