พลมังกรเวทย์ประการ นิยาย บท 37

หลังจากพูดจบ เซียวจ้านก็วางสาย

ในห้องนั่งเล่น ทั้งหมดเกิดความเงียบงัน !

ทุกสายตาล้วนจับจ้องไปที่บนตัวของเซียวจ้าน !

ส่วนใหญ่เป็นเพราะความเย่อหยิ่งและสายตาเย็นชาของเซียวจ้านในตอนนี้ ซึ่งทำให้พวกเขามึนงงเล็กน้อย !

พวกเขาเริ่มสงสัยในใจ สิ่งที่เซียวจ้านพูดจริงหรือไม่ ?

และในเวลานี้ เจียงเฉินกระโดดออกมาก่อนชี้ไปที่เซียวจ้านและเริ่มตะโกน “คุณกำลังทำอะไรอยู่ ? ! ยังโทษศัพท์อยู่จริงด้วย ? คุณจะโทรหาใครได้ ? คุณแสร้งทำให้เห็นดูกัน ! ”

พูดจบ เจียงเฉินรีบวิ่งไปคว้าโทรศัพท์มือถือจากมือของเซียวจ้าน จากนั้นก็เขวี้ยงลงบนพื้นอย่างแรง และกระทืบซ้ำสองครั้ง จนโทรศัพท์แหลก !

เมื่อเห็นฉากนี้ เซียวจ้านก็ขมวดคิ้ว และกำหมัดแน่น !

ในสายตาของเขา เจียงเฉินเป็นคนที่ตายแล้วอย่างไม่ต้องสงสัย !

อย่างไรก็ตาม เจียงอวี่โหรวดึงแขนของเขา ส่ายหัวเล็กน้อย และใช้สายตาส่งสัญญาณให้เขาอย่าลงมือ

เจียงเฉินคลายความโกรธของเขา เยาะเย้ยสองครั้งและพูดว่า “คุณเจ๋งมากไม่ใช่เหรอ ! ตอนนี้ลองทำตัวเจ๋งดูสิ ! ยังโทรศัพท์อีกเหรอ ขยะเสียจริง！”

อู๋ควนเย่ตะคอกและหัวเราะสองครั้ง และพูดกับเจียงไท่ชาง “นายท่าน เซียวจ้านคนนี้ บางทีอาจถูกกระตุ้นด้วยอะไรบางอย่างใช่ไหม ? ”

สีหน้าของเจียงไท่ชางเย็นชา และเขากระแทกไม้เท้าลงกับพื้นและพูดอย่างหนัก “เซียวจ้าน ! คุณพอได้แล้ว ! นี่เป็นงานเลี้ยงของตระกูลเจียง คุณจะทำอะไรผิดไม่ได้ ! และออกไปให้พ้นหน้าฉันเดี๋ยวนี้ ! ”

เมื่อนายท่านเอ่ยปาก สมาชิกตระกูลเจียงที่เหลือก็เริ่มกล่าวโทษเซียวจ้าน และพูดด้วยความโกรธและพูดว่า

“ใช่ ไสหัวออกไป ! ”

“เจ้าหมาไร้ญาติ ! ออกไป ! พาลูกสาวตาบอดของแกคนนั้นออกไปด้วยกันเลย ! ”

“ถูกต้อง ! ช่างไร้ยางอายเสียจริง ! การยืนอยู่ที่นี่ช่างน่าขยะแขยงจริง ๆ ! ”

เมื่อเผชิญกับความโกรธของคนกลุ่มหนึ่ง เจียงอวี่โหรวถอยหลังไปหลายก้าวด้วยความกลัว คว้าแขนของเซียวจ้านและพยายามจะออกไป

เจียงเสวโป๋และสวีเฟิน นั่งอยู่ข้าง ๆ ด้วยสีหน้าลำบากใจ และตอนนี้พวกเขาก็ไม่กล้าขัดจังหวะ !

ในที่สุด เจียงเสวโป๋ก็ทุบโต๊ะยืนขึ้นด้วยความโกรธ ชี้ไปที่เจียงอวี่โหรวและตะโกนว่า “เจียงอวี่โหรว พาเขาออกไป ! ช่างน่าขายหน้าเสียจริง ! ”

เจียงอวี่โหรวพยักหน้าอย่างรีบร้อน และขอโทษสมาชิกตระกูลเจียง “ขอโทษนะคะ ขอโทษนะคะ เราจะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ ”

“เซียวจ้าน พวกเราไปกันเถอะ รีบไปกันเถอะ อย่าทำให้ปู่และคนอื่น ๆ โกรธเลย ฉันขอร้องคุณล่ะ ไว้พวกเราค่อยกลับมาคุยกัน ……”

เมื่อเผชิญกับสายตาและการแสดงออกที่วิตกกังวลและละอายใจของเจียงอวี่โหรว เซียวจ้านไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากหันหลังกลับ และออกจากห้องนั่งเล่นพร้อมกับเข่อเข่อที่ซ่อนตัวอยู่ข้างหลังเขาด้วยความตกใจ

หลังจากที่ทั้งสามออกไป เสียงตะโกนและสาปแช่งต่อพวกเขาในห้องนั่งเล่นก็ยังไม่หยุด

เจียงไท่ชางยิ้มออกมาและพูดว่า “เสี่ยวอู๋อ่า ฉันขอโทษจริง ๆ ปล่อยให้คุณดูเรื่องตลกแล้ว ”

อู๋ควนเย่หัวเราะเบา ๆ สองครั้งและพูดว่า “นายท่าน หมายความว่าไง เซียวจ้านตัวนี้เป็นหมาไร้ญาติ ทุกคนรู้ดี และไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใด ๆ กับตระกูลเจียง หากต้องพูดถึงมัน นั่นเป็นปัญหาของเจียงอวี่โหรว ที่ยืนยันว่าจะนำขยะนั้นกลับมา ”

“แล้วมันไม่ใช่เหรอ ! เศษขยะจรจัดไร้บ้าน ที่ตระกูลเจียงของเราใจดีพอที่จะให้เขากลับมากับเรา” เจียงเหวินฉีหัวเราะด้วยท่าทางไร้ยางอาย

กลุ่มคนเริ่มกินและดื่มอย่างสนุกสนาน มีชีวิตชีวามาก !

อู๋ควนเย่ยังใช้โอกาสนี้เพื่อถาม “นายท่าน เจียงอวี่โหรวได้รับสัญญาความร่วมมือกับลี่หมิน กรุ๊ป หรือไม่ ? ”

เจียงไท่ชางมีสีหน้าตื่นเต้นและพูดว่า “แน่นอน ว่าเอามาได้แล้ว เจียงอวี่โหรวไม่มีอะไรเลย และในที่สุดก็ยังต้องพึ่งพาตระกูลเจียง ”

“ดีมาก นายท่าน ฉันคิดแบบนี้ครับ อู๋ซื่อ กรุ๊ป ของเราได้รับความร่วมมือส่วนหนึ่งจากลี่หมิน กรุ๊ป ทำไมเราไม่รวมสองตระกูลของเรา เพื่อสร้างความร่วมมือและพัฒนาไปด้วยกันล่ะ ? ” อู๋ควนเย่กล่าวด้วยรอยยิ้ม

“นั่นเป็นสิ่งที่ดี ! อู๋ซื่อ กรุ๊ป และตระกูลเจียงจะร่วมมือกัน และพวกเขาจะสามารถแสดงความแข็งแกร่งในซูหางได้อย่างแน่นอน! ”เจียงไท่ชางตื่นเต้นเป็นอย่างมาก แค่พูดก็ตอบตงลงทันที

เจียงเหม่ยเหยียนที่อยู่ข้าง ๆ อู๋ควนเย่ ยังใช้โอกาสนี้เกี่ยวอู๋ควนเย่ด้วยเท้าหยกสีขาวของเธอที่อยู่ใต้โต๊ะ อู๋ควนเย่เข้าใจทันทีและพูดว่า “เป็นอย่างนี้ครับนายท่าน คุณก็รู้ว่า เจียงอวี่โหรวออกจากตระกูลเจียง ไม่เข้าใจอะไรเลย ทำอะไรก็ไม่เป็น คราวนี้เป็นความร่วมมือระหว่างตระกูลเจียงและลี่หมิน กรุ๊ป ทำไมไม่ปล่อยให้เหม่ยเหยียนจัดการคนเดียวละครับ ? ”

เจียงไท่ชางขมวดคิ้ว ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นยิ้มและพูดว่า “นั่นเป็นเรื่องปกติ เดิมทีฉันก็วางแผนที่จะให้เจียงเหม่ยเหยียนดูแลความร่วมมือนี้อยู่แล้ว”

“ฮ่าฮ่า ! นายท่าน ฉันขอดื่มให้คุณหนึ่งแก้ว ! ” อู๋ควนเย่ยิ้มแย้ม และเจียงเหม่ยเหยียน ก็มีความสุขเช่นกัน