พลมังกรเวทย์ประการ นิยาย บท 41

“ตึกๆๆ!”

ชั่วขณะนั้น ทหารรักษาการณ์ที่ถือปืนสี่นายพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว เล็งปากกระบอกปืนไปยังเซียวจ้าน

เหตุการณ์ฉากนี้ ทำเอาผู้คนตกใจกันไม่น้อย ล้วนถอยออกกันไปไกลๆ กลัวว่าจะติดร่างแหประสบเคราะห์ร้ายไปด้วย

หัวหน้าที่นำทีมมาคนหนึ่ง คือยศระดับสอง สวมชุดทหารสีเขียวเข้ม และใส่รองเท้าคอมแบตเดินมา จ้องเซียวจ้านด้วยสีหน้าเย็นชา รับบัตรเชิญสองใบจากในมืออู๋ควนเย่เข้ามาเปรียบเทียบดูอย่างละเอียดสักหน่อย

“กล้าปลอมแปลงบัตรเชิญของงานเลี้ยง คือโทษประหารชีวิต!” หัวหน้าจางคนนั้นตะโกนแบบโมโหออกมา

พอคนอื่นๆ ของตระกูลเจียงได้ยิน ต่างตกใจจนขาทั้งสองข้างอ่อนยวบ ในใจยิ่งเกลียดเซียวจ้านแทบแย่

“แย่แล้วๆ โทษประหารชีวิตเลย โอ้มายก็อด!”

“ต้องโทษเซียวจ้าน! ทำไมเขาถึงทำเรื่องแบบนี้ออกมาได้! พวกเราคงไม่ต้องตายกันจริงๆ หรอกมั้ง?”

“ใครก็ได้เข้ามาที! ก็พวกเขาสามคนนี้ ยังมีคนตรงนี้ที่ถือบัตรเชิญแบบนี้ไว้ ควบคุมตัวเอาไว้ทั้งหมด!” หัวหน้าจางคนนั้นตะโกนสั่งแบบเข้มงวด

“ตึกๆๆ!”

ชั่วขณะนั้น ทหารรักษาการณ์ที่ถือปืนสิบกว่านายวิ่งมาจากที่ไกลๆ ไม่นานก็ควบคุมคนของตระกูลเจียงที่ถือบัตรเชิญแบบนี้อยู่ในมือเอาไว้ทั้งหมดแล้ว

ทันใดนั้น เสียงอันคับแค้นใจดังลั่นไปทั่ว

“อ่า อย่ามาจับพวกเราสิ! พวกเราไม่อยากตายนะ!”

“นี่ไม่เกี่ยวกับพวกฉันเลย เป็นเขา เป็นเซียวจ้านคนนั้นปลอมแปลง! เป็นเขาเอามาให้พวกฉัน! พวกฉันไม่เข้าไปแล้วยังไม่พออีกเหรอ?”

“ใช่! พวกนายอย่าจับผิดคนเด็ดขาด! เซียวจ้าน ล้วนเป็นเพราะแก! แกไอ้คนวอนโดนฆ่า!”

เวลานี้ คนของตระกูลเจียงสิบกว่าคนจ้องเซียวจ้านด้วยสายตาเกลียดชังแล้วตะโกนด่าทอ ตอนนี้อยากฆ่าเขาจนใจแทบขาด

สวีเฟินก็โมโหจนสั่นเทาไปทั้งตัวเช่นกัน แต่ว่าถูกทหารรักษาการณ์ที่ถือปืนควบคุมตัวเอาไว้ สีหน้าเธอดูหวาดกลัวมาก ชี้หน้าเซียวจ้านแล้วตำหนิเสียงดังว่า “ล้วนเป็นเพราะแก! ไอ้คนดวงซวยอย่างแกนี้! ทำไมแกไม่ไปตายซะ!”

เจียงเฉินก็กลัวสุดขีดเหมือนกัน พูดอ้อนวอนว่า “หัวหน้าครับ นี่ไม่เกี่ยวข้องกับพวกเราจริงๆ! เป็นเขาที่ทำ! อยากจับก็ไปจับเขา! ไม่อย่างนั้นพวกเราก็ไม่เข้าไปแล้ว......ขอร้องพวกคุณนะ ปล่อยพวกเราไปเถอะ”

พูดอยู่ เจียงเฉินยังขาอ่อนทรุดตัวลงไปโดยตรง ร่ำไห้แบบน้ำตาน้ำมูกนองหน้าพลางร้องทุกข์

เหตุการณ์ที่เหมือนละครแบบนี้ ทำเอาคนมีชื่อเสียงชั้นนำของซูหางที่อยู่โดยรอบ ต่างหัวเราะเยาะกันขึ้นมา มองดูเรื่องน่าอับอายของคนตระกูลเจียงกันอยู่

บนหน้าท่านปู่เจียงไท่ชาง เต็มไปด้วยแววความอับอาย อยากหารูมุดเข้าไปซ่อนจนใจแทบขาด

ช่างขายขี้หน้าเหลือเกิน!

เป็นความอัปยศอดสูอันใหญ่หลวง!

เขามีชีวิตอยู่มาเจ็ดสิบกว่าปีแล้ว วันนี้เป็นครั้งหนึ่งที่ขายขี้หน้าที่สุดในประวัติศาสตร์ของเขาโดยแท้จริง

แต่ทว่า เซียวจ้านกลับพูดกับหัวหน้าจางคนนั้นแบบไม่รีบร้อน และไม่แสดงตัวต่ำต้อยหรือโอหังด้วย “เป็นของปลอมหรือเปล่า ผมแนะนำว่าดีที่สุดคุณถามผู้บังคับบัญชาของคุณดูสักหน่อย!”

เซียวจ้านโกรธเคืองแล้ว

เขายอมมาเข้าร่วมงานเลี้ยงงานนี้ ล้วนเป็นเพราะเห็นแก่หน้าของหานลี่หมิน

เขาเป็นถึงจอมพลเป่ยเหลียงผู้ยิ่งใหญ่

ต่อให้เป็นสี่ผู้อาวุโสแห่งหอมังกรเชิญเขา ก็ต้องมาเชิญด้วยตนเอง

หัวหน้าจางคนนั้นขมวดคิ้ว และกลัวเกิดเรื่องวุ่นวายที่ไม่จำเป็น จึงทำเสียงเชอะแบบเย็นชา “ดีมาก! ในเมื่อนายไม่ยอมรับ งั้นฉันจะทำให้นายตายแบบยินยอมจนได้เอง!”

พูดจบ หัวหน้าจางรีบต่อสายโทรศัพท์ดาวเทียมไปหาผู้บังคับบัญชาในสถานที่จัดงานเลี้ยงแล้ว

“อะไรนะครับ? ครับๆๆ! ผมทราบแล้วครับ!”

ไม่นาน สีหน้าของหัวหน้าจางก็เปลี่ยนไปถึงที่สุด จากนั้น เขาวางสายโทรศัพท์แบบนัยน์ตาตกใจกลัวเต็มที่ จ้องเซียวจ้านมาตลอด

อู๋ควนเย่ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มประจบสอพลอ พูดว่า “หัวหน้าครับ ท่านจะปล่อยเจ้าหมอนี่ไปง่ายๆ ไม่ได้นะครับ! คาดไม่ถึงเขากล้าปลอมแปลง จะต้องลงโทษให้หนักเลยครับ! ดีที่สุดจับพวกเขาเอาไว้! ตัดสินประหารชีวิต!!!”

ป้าบ!

หัวหน้าจางคนนั้นหมุนตัวมาแล้วก็ตบไปทีหนึ่ง ตบบนหน้าของอู๋ควนเย่ด้วยความโกรธเคือง ตวาดใส่ “พูดบ้าบอคอแตกอะไร! ของปลอมอะไร? ที่อยู่ในมือคุณเซียวคือบัตรเชิญพิเศษ! ยังจะสูงศักดิ์มากกว่าบัตรเชิญในมือนายอีก!!!”

ซี๊ดๆ!

หัวหน้าจางคนนั้นพูดด้วยเสียงหนาวเย็น “เข้ามากันสิ ยึดบัตรเชิญในมือพวกเขาเอาไว้ จากนั้น ไล่ออกไป!”

“นี่ๆๆ พวกนายทำแบบนี้ไม่ได้! นี่เป็นถึงบัตรเชิญพิเศษนะ!”

“เซียวจ้าน! แกทำอะไร? แกกลับมาเดี๋ยวนี้เลย!”

“หัวหน้าคะ นี่เป็นถึงบัตรเชิญพิเศษ ถ้าคุณไล่พวกเราออกไป ก็เท่ากับว่าไม่เคารพต่อผู้พันหาน! ฉันจะเข้าไป!” สวีเฟินไม่สนใจ ถือโอกาสช่วงที่คนไม่ทันสังเกตบุกเข้าไปโดยตรง

คนตระกูลเจียงคนอื่นๆ เห็นแบบนี้ ก็พุ่งเข้าไปเช่นกัน

หัวหน้าจางจำใจ เป็นความจริง บัตรเชิญใบนั้นเป็นบัตรเชิญพิเศษ เขายังไม่กล้าลงมือโหดร้ายจริงๆ ถ้าเกิดผิดใจผู้พันหานเข้า มันไม่คุ้มค่า

กลับเป็นอู๋ควนเย่ ซึ่งขณะนี้สีหน้าอึมครึม สุดท้ายถึงเข้าไปในสถานที่จัดงานแล้ว

งานเลี้ยงเริ่มต้นอย่างเป็นทางการ ทุกคนดื่มอวยพรพูดคุยกันไม่หยุด สนุกสนานกลมเกลียวกัน

และในเวลานี้เอง หานลี่หมินที่สวมเครื่องแบบทหาร ติดดาวบนบ่า เดินมาตรงหน้าผู้คนจากด้านหลังเวทีด้วยรูปร่างสูงตรงและลักษณะท่าทางหนักแน่น ยืนอยู่บนแท่นกล่าวปราศรัย

“นั่นผู้พันหาน!”

“ไม่เสียแรงเป็นผู้นำของกองทัพแห่งซูหาง ออร่าอันนี้ ช่างรุนแรงเหลือเกินจริงๆ!”

“ผู้พันหานอายุไม่ถึงสามปีเลยมั้ง ก็ได้เป็นผู้พันแล้ว อนาคตต้องเป็นนายพลแน่!”

คนดังของซูหางกลุ่มหนึ่งยกยอและดื่มฉลองกันไม่หยุด หานลี่หมินใช้มือทั้งสองกดๆ ลงกลางอากาศ เอามือไพล่หลัง กล่าวด้วยเสียงดังฟังชัด “ผมดีใจมาก ที่ทุกท่านสละเวลามาร่วมงานเลี้ยงที่ผมจัดขึ้นเป็นพิเศษ! ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ทุกท่านในที่อยู่ในงานนี้ ก็ต้องทำงานร่วมกันแล้ว อยู่ที่นี่ ผมขออวยพรให้ทุกท่าน อนาคตราบรื่น มั่งคั่งร่ำรวย! ไชโย!”

ทุกคนยกแก้วขึ้นมาพร้อมกัน ถือโอกาสสรรเสริญสักหน่อยด้วย

หานลี่หมินหัวเราะเล็กน้อย สายตาตกอยู่บนตัวเซียวจ้านที่อยู่เป็นเพื่อนเข่อเข่อกับเจียงอวี่โหรวตรงมุมหนึ่ง จากนั้นพูดเสียงดังว่า “คิดว่าทุกคนคงรู้กันหมดแล้ว คืนนี้ ในงานเลี้ยงนี้ยังมีแขกผู้มีเกียรติที่พิเศษมากคนหนึ่งด้วย!”

ฮือฮา!

ชั่วขณะนั้น คนทั้งงานต่างฮึกเหิม สายตาของทุกคน ล็อกบนเวทีอย่างบ้าคลั่ง ล้วนกำลังเงยหน้ารอคอยดูจอมพลที่อายุน้อยสุดในประวัติศาสตร์ของประเทศหลงผู้นั้น จอมพลเป่ยเหลียง!

“อย่างนั้น ต่อไปนี้ ขอให้พวกเราใช้เสียงปรบมือที่ดังกังวานที่สุด ต้อนรับจอมพลเป่ยเหลียง!” หานลี่หมินพูดอย่างกระตือรือร้น “โดยเฉพาะ ความจริงเขาก็อยู่ในฝูงชน เขาก็คือ......”