พลมังกรเวทย์ประการ นิยาย บท 9

“ท่านสาม เราไม่ไล่ตามพวกเขาหรือ?จะปล่อยให้พวกเขาหนีไปแบบนี้เหรอ?”ผู้ใต้บังคับบัญชาของจินเจิ้งซานถาม และการตอบสนองที่มาจากจินเจิ้งซานคือโดนตบ ตบจนเขาล้มลงกับพื้น!

“ไล่แม่มึงสิไล่!พวกขยะ!สู้พวกเขาสองคนก็ไม่ไหว!ไสหัวไปซะ!”

ในใจจินเจิ้งซานโกรธมาก มองไปที่ถนนที่ว่างเปล่าในระยะไกล และผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาที่ล้มลงบนพื้น เขาเจ็บใจมาก!

แม่ง!เจอคนจริงเข้าแล้วสิ?แต่ในซูหาง ใครกล้ามายั่วยุตระกูลจินหรือ? !

“เร็ว！ส่งผมกลับไป!เรื่องนี้ต้องบอกพี่ใหญ่!"จินเจิ้งซานก็คิดได้ในทันที เรื่องครั้งนี้ ต้องให้เจ้าบ้านออกหน้า!

จินไท่ยั่วยุคนที่ไม่ควรยั่วยุ!

คนพวกนั้น น่าจะเป็นคนจากกองทัพสงครามจากประเทศหลง!มิฉะนั้น คงเป็นไปไม่ได้ที่จะมีความแข็งแกร่งเช่นนี้!

...

ในวิลล่าหลั่งเยว่ เจียงอวี่โหรววิ่งลงจากรถจี๊ป และเดินโซเซเข้าไปในห้องนอน โดยทิ้งคราบเลือดเป็นทางยาวไว้ข้างหลังเธอ!

เมื่อเธอเห็นเข่อเข่อที่นอนอยู่บนเตียง และนอนหลับอย่างสงบ ในขณะนั้นตาของเธอก็แดงและน้ำตาก็ไหลออกมา เธอใช้มือปิดปากของเธอไว้

เธอเดินไปที่เตียงทีละก้าว ย่อตัวลงช้าๆ สัมผัสใบหน้าเล็กๆของเข่อเข่อที่อยู่บนเตียงด้วยท่าทีเอ็นดู ร้องไห้และพูดว่า"เข่อเข่อ แม่กลับมาแล้ว แม่เอง เข่อเข่อ... "

หมอเทวดาทั้งสามคนที่อยู่ด้านข้างตกใจเล็กน้อย เมื่อพวกเขาเห็นเจียงอวี่โหรวที่เลือดไหลไปทั่วร่างกายของเธอ!

นี่คือภรรยาของจอมพลใช่ไหม?

เธอทนกับอาการบาดเจ็บนี้มาจนถึงตอนนี้ได้อย่างไร? !

ผู้เป็นแม่ ย่อมเข้มแข็งเพื่อลูกได้หมดใช่ไหม?

“นายหญิง!นายหญิง!!!เร็ว รีบไปจัดห้องให้นายหญิงซะ!”

ทันใดนั้น หมอเทวดาหัวก็เห็นเจียงอวี่โหรวหมดสติอยู่หน้าเตียง แต่ถึงแม้เธอจะสลบไปแล้ว มือของเธอก็ยังกุมมือเล็กๆของเข่อเข่อไว้แน่น

ในไม่ช้า เจียงอวี่โหรวถูกจัดไปไว้ที่ห้องถัดไป และหมอเทวดาทั้งสามคนก็ทำการผ่าตัดบาดแผลของเจียงอวี่โหรว!

บนเตียง เมื่อไหล่ขวาของเจียงอวี่โหรวถูกเปิดออก บาดแผลกระสุนอันน่าสยดสยองทำให้หมอเทวดาทั้งสามคนตกตะลึง!พลังการทะลุทะลวงนี้ เธอที่เป็นเพียงผู้หญิงอ่อนแอยังคงทนมาได้จนถึงตอนนี้ได้อย่างไร!สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นคือ เธอเสียเลือดไปมากแล้ว แต่เธอยังสามารถอยู่รอดมาได้จนถึงตอนนี้!

"เข่อเข่อ เข่อเข่ออย่ากลัวเลย แม่ช่วยลูกได้แน่นอน แน่นอน..."เจียงอวี่โหรวซึ่งหมดสติระหว่างการผ่าตัดยังคงตะโกนชื่อเข่อเข่อ

"เซียว...เซียวจ้าน คุณต้อง...มีชีวิตกลับมาให้ได้นะ ฉันจะเสียคุณไปไม่ได้ เข่อเข่อก็สูญเสียพ่อไปไม่ได้..."

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หมอเทวดาทั้งสามก็รู้สึกสะเทือนใจมาก และน้ำตาก็ไหลออกมา แม้ว่าเธอกำลังจะตาย แต่เจียงอวี่โหรวก็ยังคงคิดถึงลูกสาวของเธอและเซียวจ้านที่ไม่ได้เจอกันนานถึงห้าปี

คืนนั้น ผ่านไปด้วยดี

ในวันต่อมา จู่ๆเจียงอวี่โหรวก็ลุกขึ้นจากเตียง ยกผ้าห่มขึ้นอย่างกระวนกระวาย และรีบลุกจากเตียง สวมชุดนอนสีชมพู เธอวิ่งออกไปด้วยเท้าเปล่าจนสุดทาง ตะโกนอย่างกระวนกระวาย"เข่อเข่อ!เข่อเข่อ!ลูกอยู่ไหน?!"

ในขณะนี้ หลงอู่ก็วิ่งมาและพูดว่า"พี่สะใภ้! พี่สะใภ้!ไม่ต้องกังวล เข่อเข่อสบายดี เธออยู่ข้างๆ"

เมื่อเจียงอวี่โหรวได้ยินเช่นนี้ เธอผลักหลงอู่ออก และรีบเข้าไปในของเข่อเข่อ ทันทีที่เธอเห็นเข่อเข่อ หินก้อนใหญ่ในใจของเธอก็ร่วงหล่น

จากนั้นเธอก็เดินเบาๆไปที่ข้างเตียง ดวงตาของเธอแดงก่ำ เธอเอนตัวไปพิงศีรษะเล็กๆของเข่อเข่อ และยังคงถูไถศีรษะของเธอ น้ำตาไหลลงมาจากหางตาของเธอ

"แม่... เข่อเข่อไม่เป็นไร เข่อเข่อเห็นพ่อแล้ว ... "ทันใดนั้นเสียงที่อ่อนแอก็ดังขึ้น เจียงอวี่โหรวไม่รู้ว่าจะเอามือที่ประหม่าไว้ที่ไหน และน้ำตาในดวงตาของเธอก็ไหลออกมา"เข่อเข่อ ลูกตื่นแล้วหรือ แม่ตกใจหมด แม่คิดว่าจะไม่ได้เจอลูกอีกแล้ว ฮือๆๆๆ..."

"แม่...แม่อย่าร้องนะ...แฮ่กๆ...เข่อเข่อไม่เป็นไร เข่อเข่อไม่เจ็บ..."เข่อเข่อที่ไร้เรี่ยวแรง บนใบหน้ามีเพียงเลือดเล็กน้อย เธอที่ยังเด็กมาก แต่เธอกลับยื่นมือเล็กๆของเธอออกมาเหมือนผู้ใหญ่ และคว้ามือของเจียงอวี่โหรวไว้ พูดคำที่บีบหัวใจเหล่านี้ออกมา

เธออายุเพียงสี่ขวบ แต่เธอมีความเป็นผู้ใหญ่ และความคิดโตกว่าผู้ใหญ่หลายคน

ในขณะนั้น เจียงอวี่โหรวรู้สึกว่าหัวใจของเธอกำลังจะแตกสลาย เธอยังคงพยักหน้าและเช็ดน้ำตา และพูดว่า"แม่ไม่ร้องไห้ เข่อเข่อเป็นเด็กดี เด็กดีของแม่ เป็นที่รักของแม่ เป็นความภาคภูมิใจของแม่"

“แม่... พ่ออยู่ไหนล่ะ?เข่อเข่อคิดถึงพ่อ... พ่ออยู่ไหนหรือ?พ่อคงไม่ทิ้งเข่อเข่อไปใช่ไหม...ฮือๆๆ”เข่อเข่อพูดอย่างอ่อนแรง ร้องไห้เบาๆ

เข่อเข่อตัวน้อยๆ ในใจคิดถึงเซียวจ้านมาโดยตลอด เธอไม่ได้เจอพ่อของเธอมา 5 ปีแล้ว และถูกหาว่าเป็นลูกนอกสมรส หลังจากได้พบกับพ่อของเธอ เข่อเข่อก็กลัวที่จะสูญเสียเขาไปมาก

“พ่อสบายดี อีกสักครู่พ่อก็จะกลับมาแล้ว เข่อเข่อเป็นเด็กดีนะ นอนพักผ่อนดีๆเดี๋ยวก็ได้เจอพ่อแล้ว”เจียงอวี่โหรวปลอบโยนเข่อเข่อ เธอไม่แน่ใจว่าเซียวจ้านยังมีชีวิตอยู่ไหม

แต่ในขณะนี้ หลงอู่ได้เดินเข้ามาและพูดว่า"พี่สะใภ้ ท่านต้องพักผ่อน และเข่อเข่อก็ต้องพักผ่อนด้วย"

เจียงอวี่โหรวออกจากห้องเข่อเข่ออย่างไม่เต็มใจ และในขณะที่เธอหันหลังกลับ เข่อเข่อก็ถามทันทีว่า"ลุง เป็นเพราะเข่อเข่อหรือเปล่าที่พ่อไม่กลับมา?ท่านช่วยเข่อเข่อหาพ่อได้ไหม?"

หลงอู่รู้สึกประทับใจ ผู้ชายตัวใหญ่ๆ น้ำตาคลอเบ้าในขณะนี้ และพูดว่า "เข่อเข่อ พ่อไม่เป็นไร เขาจะกลับมาแน่นอน!เข่อเข่อพักผ่อนก่อน เดี๋ยวตื่นมาก็จะได้เจอพ่อแล้ว"

"อืม!เข่อเข่อเชื่อฟัง...เข่อเข่อจะนอนแล้ว..."เข่อเข่อพึมพำด้วยเสียงแผ่ว แล้วผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว

เจียงอวี่โหรวเดินออกจากห้อง มองหลงอู่ด้วยความกังวลและถามว่า "เซียวจ้านอยู่ที่ไหน?ทำไมเขาไม่กลับมา?เขา ... "

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เจียงอวี่โหรวรู้สึกว่าเธอแทบจะทนไม่ได้อีกต่อไป มือซ้ายของเธอกำเสื้อผ้าที่หน้าอกแน่น

หลงอู่กล่าวว่า"พี่สะใภ้ ไม่ต้องกังวล พี่ใหญ่สบายดี ระหว่างทางมีธุระที่ไม่คาดคิด เดี๋ยวเขาก็จะกลับมาแล้ว"

"จริงเหรอ?"เจียงอวี่โหรวรีบถาม และถูกส่งเข้าไปในห้องนอน

เจียงอวี่โหรวก้มกราบให้เจียงเหม่ยเหยียนโดยตรง ทุกครั้งที่เธอก้มลง หน้าผากสีขาวของเธอจะสัมผัสกับกระเบื้องปูพื้นอย่างใกล้ชิด แต่หลังจากสามครั้ง หัวของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดงเลือด!

"พี่สาว ได้โปรด ให้ฉันเข้าไปเถอะ"เจียงอวี่โหรวยังคงขอร้อง

เจียงเหม่ยเหยียนมองลงไปที่เจียงอวี่โหรวซึ่งคุกเข่าต่อหน้าเธอ รู้สึกรำคาญมาก และพูดว่า"พอแล้ว ไอ้หมา!

ไอ้สารเลว!คิดไม่ถึงว่า ตอนนี้มึงจะต่ำทรามขนาดนี้!กูให้มึงกราบมึงก็กราบงั้นเหรอ?เหอะๆ ไอ้คนไร้ประโยชน์! "

หลังจากกราบไปสิบที เจียงอวี่โหรวก็เงยหน้าขึ้น หน้าผากที่สวยงามของเธอเต็มไปด้วยเลือดแล้ว ไหลลงมาตามคิ้วและแก้มของเธอ หยดลงบนแผ่นหินสีเทา!

"พี่สาว ฉันทำแบบนี้ได้หรือยัง?"เจียงอวี่โหรวรู้สึกว่าร่างกายของเธอกำลังจะหมดแรง เธอรู้สึกว่าเธอเป็นเหมือนเรือที่ล่องอยู่กลางทะเล อาจล้มลงได้ทุกเมื่อ แต่ความกังวลในใจของเธอ ทำให้เธอต้องคุกเข่าต่อไป

เธอต้องการช่วยเซียวจ้านกับเข่อเข่อ ไม่มีทางอื่นนอกจากตระกูลเจียง

ฮวาล่าๆๆ!

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่กำลังรอเจียงอวี่โหรวอยู่คือ ถังน้ำสกปรกที่เจียงเหม่ยเหยียนสั่งให้คนใช้ของเธอเทลงไป!ในขณะนั้น เจียงอวี่โหรวเปียกโชกไปทั้งตัว และบาดแผลที่ไหล่ของเธอก็ระคายเคืองเช่นกัน เจ็บปวดอย่างมาก!

ในทางกลับกัน เจียงเหม่ยเหยียนยืนมองอยู่ห่างๆ เอานิ้วแตะที่ปลายจมูกของเธอแล้วพูดด้วยรอยยิ้มชั่วร้ายว่า"นังสารเลวอย่างแก ยังอยากเจอคุณปู่เหรอ? ฝันไปเถอะ!"

"ยังคุกเข่าอยู่ที่นี่ทำไม!ไสหัวออกไปจากที่นี่ซะ!ตระกูลเจียงของเราไม่มีอีนางสารเลวอย่างแก!"เจียงเหม่ยเหยียนตะโกนเสียงดัง เธอยกมือขึ้นและกำลังจะตบหน้าเจียงอวี่โหรวที่กำลังพังยับเยิน!

เจียงอวี่โหรวล้มลง และความผิดหวังในใจของเธอกระตุ้นอารมณ์ของเธอ ทันใดนั้น เธอรู้สึกว่าหัวของเธอหนักมาก หนักมาก หนักมากมาก...

"เซียว...เซียวจ้าน ฉันเหนื่อยมาก... คุณอยู่ไหนเหรอ?เข่อเข่อ แม่ขอโทษด้วย แม่ไม่สามารถปกป้องลูก มันเป็นความผิดของแม่เอง..."เจียงอวี่โหรวพึมพำ การมองเห็นที่พร่ามัว คือมือที่กำลังจะตบเธอของเจียงเหม่ยเหยียน!

ในเวลานี้ รถจี๊ปก็หยุดกะทันหันในระยะไกล!เซียวจ้านเห็นเจียงเหม่ยเหยียน สั่งให้คนใช้เทน้ำสกปรกใส่เจียงอวี่โหรวผ่านกระจกรถ!

ทันใดนั้น เลือดของเขาก็พุ่งขึ้น!เจตนาฆ่าเต็มเบ้าตา!เขาผลักประตูรถ เหยียบรองเท้าบู๊ตของเขา และรีบออกไปในทันที!

ผู้หญิงของเซียวจ้าน ทำไมต้องทนต่อความอัปยศอดสูเช่นนี้ได้ไง! ! !

ใครกล้าทำลายปีกของเธอ เขาจะทำลายสวรรค์ทั้งหมดของตระกูลเจียงอย่างแน่นอน!

ผัวะ!

การตบของเจียงเหม่ยเหยียนหยุดลงกลางอากาศ และมือใหญ่เหมือนคีมเหล็กบีบข้อมือที่บอบบางของเธอแน่น! ! ! เจ็บ! เจ็บมาก!

"คุณกล้าแตะต้องเธอ!ทั้งตระกูลเจียงต้องคุกเข่าลงและร้องขอการให้อภัยจากเธอ!!!"

เสียงราวกับเทพสังหารดังก้องอยู่หน้าประตูหลักของตระกูลเจียง!