พลมังกรเวทย์ประการ นิยาย บท 9

“ท่านสาม เราไม่ไล่ตามพวกเขาหรือ?จะปล่อยให้พวกเขาหนีไปแบบนี้เหรอ?”ผู้ใต้บังคับบัญชาของจินเจิ้งซานถาม และการตอบสนองที่มาจากจินเจิ้งซานคือโดนตบ ตบจนเขาล้มลงกับพื้น!

“ไล่แม่มึงสิไล่!พวกขยะ!สู้พวกเขาสองคนก็ไม่ไหว!ไสหัวไปซะ!”

ในใจจินเจิ้งซานโกรธมาก มองไปที่ถนนที่ว่างเปล่าในระยะไกล และผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาที่ล้มลงบนพื้น เขาเจ็บใจมาก!

แม่ง!เจอคนจริงเข้าแล้วสิ?แต่ในซูหาง ใครกล้ามายั่วยุตระกูลจินหรือ? !

“เร็ว！ส่งผมกลับไป!เรื่องนี้ต้องบอกพี่ใหญ่!"จินเจิ้งซานก็คิดได้ในทันที เรื่องครั้งนี้ ต้องให้เจ้าบ้านออกหน้า!

จินไท่ยั่วยุคนที่ไม่ควรยั่วยุ!

คนพวกนั้น น่าจะเป็นคนจากกองทัพสงครามจากประเทศหลง!มิฉะนั้น คงเป็นไปไม่ได้ที่จะมีความแข็งแกร่งเช่นนี้!

...

ในวิลล่าหลั่งเยว่ เจียงอวี่โหรววิ่งลงจากรถจี๊ป และเดินโซเซเข้าไปในห้องนอน โดยทิ้งคราบเลือดเป็นทางยาวไว้ข้างหลังเธอ!

เมื่อเธอเห็นเข่อเข่อที่นอนอยู่บนเตียง และนอนหลับอย่างสงบ ในขณะนั้นตาของเธอก็แดงและน้ำตาก็ไหลออกมา เธอใช้มือปิดปากของเธอไว้

เธอเดินไปที่เตียงทีละก้าว ย่อตัวลงช้าๆ สัมผัสใบหน้าเล็กๆของเข่อเข่อที่อยู่บนเตียงด้วยท่าทีเอ็นดู ร้องไห้และพูดว่า"เข่อเข่อ แม่กลับมาแล้ว แม่เอง เข่อเข่อ... "

หมอเทวดาทั้งสามคนที่อยู่ด้านข้างตกใจเล็กน้อย เมื่อพวกเขาเห็นเจียงอวี่โหรวที่เลือดไหลไปทั่วร่างกายของเธอ!

นี่คือภรรยาของจอมพลใช่ไหม?

เธอทนกับอาการบาดเจ็บนี้มาจนถึงตอนนี้ได้อย่างไร? !

ผู้เป็นแม่ ย่อมเข้มแข็งเพื่อลูกได้หมดใช่ไหม?

“นายหญิง!นายหญิง!!!เร็ว รีบไปจัดห้องให้นายหญิงซะ!”

ทันใดนั้น หมอเทวดาหัวก็เห็นเจียงอวี่โหรวหมดสติอยู่หน้าเตียง แต่ถึงแม้เธอจะสลบไปแล้ว มือของเธอก็ยังกุมมือเล็กๆของเข่อเข่อไว้แน่น

ในไม่ช้า เจียงอวี่โหรวถูกจัดไปไว้ที่ห้องถัดไป และหมอเทวดาทั้งสามคนก็ทำการผ่าตัดบาดแผลของเจียงอวี่โหรว!

บนเตียง เมื่อไหล่ขวาของเจียงอวี่โหรวถูกเปิดออก บาดแผลกระสุนอันน่าสยดสยองทำให้หมอเทวดาทั้งสามคนตกตะลึง!พลังการทะลุทะลวงนี้ เธอที่เป็นเพียงผู้หญิงอ่อนแอยังคงทนมาได้จนถึงตอนนี้ได้อย่างไร!สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นคือ เธอเสียเลือดไปมากแล้ว แต่เธอยังสามารถอยู่รอดมาได้จนถึงตอนนี้!

"เข่อเข่อ เข่อเข่ออย่ากลัวเลย แม่ช่วยลูกได้แน่นอน แน่นอน..."เจียงอวี่โหรวซึ่งหมดสติระหว่างการผ่าตัดยังคงตะโกนชื่อเข่อเข่อ

"เซียว...เซียวจ้าน คุณต้อง...มีชีวิตกลับมาให้ได้นะ ฉันจะเสียคุณไปไม่ได้ เข่อเข่อก็สูญเสียพ่อไปไม่ได้..."

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หมอเทวดาทั้งสามก็รู้สึกสะเทือนใจมาก และน้ำตาก็ไหลออกมา แม้ว่าเธอกำลังจะตาย แต่เจียงอวี่โหรวก็ยังคงคิดถึงลูกสาวของเธอและเซียวจ้านที่ไม่ได้เจอกันนานถึงห้าปี

คืนนั้น ผ่านไปด้วยดี

ในวันต่อมา จู่ๆเจียงอวี่โหรวก็ลุกขึ้นจากเตียง ยกผ้าห่มขึ้นอย่างกระวนกระวาย และรีบลุกจากเตียง สวมชุดนอนสีชมพู เธอวิ่งออกไปด้วยเท้าเปล่าจนสุดทาง ตะโกนอย่างกระวนกระวาย"เข่อเข่อ!เข่อเข่อ!ลูกอยู่ไหน?!"

ในขณะนี้ หลงอู่ก็วิ่งมาและพูดว่า"พี่สะใภ้! พี่สะใภ้!ไม่ต้องกังวล เข่อเข่อสบายดี เธออยู่ข้างๆ"

เมื่อเจียงอวี่โหรวได้ยินเช่นนี้ เธอผลักหลงอู่ออก และรีบเข้าไปในของเข่อเข่อ ทันทีที่เธอเห็นเข่อเข่อ หินก้อนใหญ่ในใจของเธอก็ร่วงหล่น

จากนั้นเธอก็เดินเบาๆไปที่ข้างเตียง ดวงตาของเธอแดงก่ำ เธอเอนตัวไปพิงศีรษะเล็กๆของเข่อเข่อ และยังคงถูไถศีรษะของเธอ น้ำตาไหลลงมาจากหางตาของเธอ

"แม่... เข่อเข่อไม่เป็นไร เข่อเข่อเห็นพ่อแล้ว ... "ทันใดนั้นเสียงที่อ่อนแอก็ดังขึ้น เจียงอวี่โหรวไม่รู้ว่าจะเอามือที่ประหม่าไว้ที่ไหน และน้ำตาในดวงตาของเธอก็ไหลออกมา"เข่อเข่อ ลูกตื่นแล้วหรือ แม่ตกใจหมด แม่คิดว่าจะไม่ได้เจอลูกอีกแล้ว ฮือๆๆๆ..."

"แม่...แม่อย่าร้องนะ...แฮ่กๆ...เข่อเข่อไม่เป็นไร เข่อเข่อไม่เจ็บ..."เข่อเข่อที่ไร้เรี่ยวแรง บนใบหน้ามีเพียงเลือดเล็กน้อย เธอที่ยังเด็กมาก แต่เธอกลับยื่นมือเล็กๆของเธอออกมาเหมือนผู้ใหญ่ และคว้ามือของเจียงอวี่โหรวไว้ พูดคำที่บีบหัวใจเหล่านี้ออกมา

เธออายุเพียงสี่ขวบ แต่เธอมีความเป็นผู้ใหญ่ และความคิดโตกว่าผู้ใหญ่หลายคน

ในขณะนั้น เจียงอวี่โหรวรู้สึกว่าหัวใจของเธอกำลังจะแตกสลาย เธอยังคงพยักหน้าและเช็ดน้ำตา และพูดว่า"แม่ไม่ร้องไห้ เข่อเข่อเป็นเด็กดี เด็กดีของแม่ เป็นที่รักของแม่ เป็นความภาคภูมิใจของแม่"

“แม่... พ่ออยู่ไหนล่ะ?เข่อเข่อคิดถึงพ่อ... พ่ออยู่ไหนหรือ?พ่อคงไม่ทิ้งเข่อเข่อไปใช่ไหม...ฮือๆๆ”เข่อเข่อพูดอย่างอ่อนแรง ร้องไห้เบาๆ

เข่อเข่อตัวน้อยๆ ในใจคิดถึงเซียวจ้านมาโดยตลอด เธอไม่ได้เจอพ่อของเธอมา 5 ปีแล้ว และถูกหาว่าเป็นลูกนอกสมรส หลังจากได้พบกับพ่อของเธอ เข่อเข่อก็กลัวที่จะสูญเสียเขาไปมาก

“พ่อสบายดี อีกสักครู่พ่อก็จะกลับมาแล้ว เข่อเข่อเป็นเด็กดีนะ นอนพักผ่อนดีๆเดี๋ยวก็ได้เจอพ่อแล้ว”เจียงอวี่โหรวปลอบโยนเข่อเข่อ เธอไม่แน่ใจว่าเซียวจ้านยังมีชีวิตอยู่ไหม

แต่ในขณะนี้ หลงอู่ได้เดินเข้ามาและพูดว่า"พี่สะใภ้ ท่านต้องพักผ่อน และเข่อเข่อก็ต้องพักผ่อนด้วย"

เจียงอวี่โหรวออกจากห้องเข่อเข่ออย่างไม่เต็มใจ และในขณะที่เธอหันหลังกลับ เข่อเข่อก็ถามทันทีว่า"ลุง เป็นเพราะเข่อเข่อหรือเปล่าที่พ่อไม่กลับมา?ท่านช่วยเข่อเข่อหาพ่อได้ไหม?"

หลงอู่รู้สึกประทับใจ ผู้ชายตัวใหญ่ๆ น้ำตาคลอเบ้าในขณะนี้ และพูดว่า "เข่อเข่อ พ่อไม่เป็นไร เขาจะกลับมาแน่นอน!เข่อเข่อพักผ่อนก่อน เดี๋ยวตื่นมาก็จะได้เจอพ่อแล้ว"

"อืม!เข่อเข่อเชื่อฟัง...เข่อเข่อจะนอนแล้ว..."เข่อเข่อพึมพำด้วยเสียงแผ่ว แล้วผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว

เจียงอวี่โหรวเดินออกจากห้อง มองหลงอู่ด้วยความกังวลและถามว่า "เซียวจ้านอยู่ที่ไหน?ทำไมเขาไม่กลับมา?เขา ... "

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เจียงอวี่โหรวรู้สึกว่าเธอแทบจะทนไม่ได้อีกต่อไป มือซ้ายของเธอกำเสื้อผ้าที่หน้าอกแน่น

หลงอู่กล่าวว่า"พี่สะใภ้ ไม่ต้องกังวล พี่ใหญ่สบายดี ระหว่างทางมีธุระที่ไม่คาดคิด เดี๋ยวเขาก็จะกลับมาแล้ว"

"จริงเหรอ?"เจียงอวี่โหรวรีบถาม และถูกส่งเข้าไปในห้องนอน