ผมเกิดใหม่ เป็นหมอเทวดามือวิเศษ นิยาย บท 12

หลี่ฉิงซานเป็นแพทย์ที่ศึกษาทั้งแพทย์แผนจีนและแผนตะวันตกตั้งแต่สมัยหนุ่ม ๆ ปัจจุบันเขาไม่ได้แค่ดำรงตำแหน่งเป็นคณบดีของโรงพยาบาลในเครือเท่านั้น ทว่าเขายังเป็นถึงศาสตราจารย์ที่ได้รับการแต่งตั้งเป็นพิเศษของมหาวิทยาลัยแพทย์หัวเซี่ยอีกด้วย ความรู้ของเขามีความแตกฉานกว้างไกลกว่าผู้อื่นมากนัก บัดนี้เซียวอี้ได้ใช้ "เคล็ดวิชาเข็มจตุรงค์" ที่หายสาบสูญไปนับสหัสวรรษ หลี่ฉิงซานจึงรู้สึกตื่นเต้นมาก แต่เขายังมีข้อสงสัยบางประการ ดูเหมือนทุกอย่างจะบอกได้ชัดก็ต่อเมื่อหวางเหวินเหวินกลับมาเท่านั้น หลี่ฉิงซานรู้สึกกระวนกระวายมาก หัวใจของเขาเหมือนถูกข่วนยิบ ๆ

หยูซือม่านยืนอยู่ด้านข้าง ถึงเธอจะเห็นความตื่นเต้นปรีดาของคณบดีอาวุโส เธอก็ยังเฉยชาต่อเรื่องนี้ หยูซือม่านเล่าเรียนที่ต่างประเทศตั้งแต่ยังเด็ก และเชื่อมั่นในวิทยาการตะวันตกมาก เธอไม่เชื่อคำพูดของเซียวอี้แม้เพียงนิดเดียว

ชั่วขณะนั้นทั้งห้องเงียบกริบ ทุกคนกำลังรอให้หวางเหวินเหวินกลับมา

มีเพียงเซียวอี้ที่ดูผ่อนคลาย เขาขยับเก้าอี้และนั่งไขว่ห้างอย่างใจเย็น

“หึ หวางเหวินเหวินทนทรมานนานกว่า 2-3 เดือนแล้ว เลือดจะหยุดไหลง่ายถึงขนาดนั้นเชียวรึ?" หยูซือม่านจ้องเซียวอี้อย่างเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน และบ่นพึมพำในใจ

ในที่สุดฉินฟางก็พาหวางเหวินเหวินบุตรสาวของเธอกลับมาที่ห้องตรวจ

“คุณหมอคะ หายแล้วจริง ๆ ค่ะ เลือดหยุดไหลแล้ว คุณหมอเซียว คุณน่าทึ่งมากจริง ๆ” ทันทีที่เธอเปิดประตูเข้ามา ฉินฟางก็ร้องไห้อย่างตื่นเต้นดีใจ

"อะไรนะ?" สีหน้าของทุกคนพลันเปลี่ยนไปในพริบตา ยกเว้นเซียวอี้คนเดียว

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหยูซือม่าน เธอรีบดึงตัวหวางเหวินเหวินให้นอนบนเตียงคนไข้ และเริ่มตรวจดูอาการทันที

3 นาทีต่อมา หยูซือม่านรู้สึกทั้งสับสนและตกตะลึง

เหล่าฝูงชนรู้ผลลัพธ์ทันทีที่เห็นสีหน้าของเธอ

“โอ้พระเจ้า เลือดหยุดไหลจริง ๆ เหรอ?”

"ล้อเล่นมั้ง? เร็วขนาดนี้เชียว!"

"นี่แพทย์แผนจีนรักษาได้ผลจริง ๆ เรอะ?"

ฝูงชนแทบไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น ทุกคนต่างมองเซียวอี้เป็นตาเดียว แววตาของหลี่ฉิงซานร้อนแรงด้วยความตื่นเต้นยินดีราวกับเขาคิดจะแผดเผาเซียวอี้ให้ละลายซะเดี๋ยวนั้น

เซียวอี้แย้มยิ้มเล็กน้อย และกล่าวกับหยูซือม่านว่า "คุณหมอหยูครับ เป็นอย่างไรบ้าง? คุณยังอยากคุยเรื่องวิทยาศาสตร์กับผมอยู่มั้ยครับ?"

"คือว่า..." หยูซือม่านพูดไม่ออกเมื่อต้องเผชิญหน้ากับข้อเท็จจริงนี้ เธอคิดว่าเป็นเรื่องโง่เง่าเหลือเกินที่เธอดันประกาศเช่นนั้นต่อหน้าผู้ป่วยจำนวนมากมาย นัยน์ตากลมโตของหยูซือม่านรื้นน้ำตาอย่างควบคุมไม่ได้

“ฮ่า ๆ คุณหมอหยูครับ แพทย์แผนจีนคือมรดกล้ำค่าที่บรรพบุรุษของพวกเราสืบทอดกันมานับพันปี อย่าปฏิเสธมันง่าย ๆ สิครับ” หลังจากเซียวอี้พูดจบ เขาก็พาฉินกวงหมิงและคนอื่น ๆ เดินจากไป

"คุณหมอเซียว แป้ปนึงนะครับ" หลี่ฉิงซาน คณบดีอาวุโสรีบสาวเท้าไปหาเซียวอี้ในเพียงไม่กี่ก้าว เขาตื่นเต้นมากจนไม่รู้จะพูดอะไรอยู่ครู่หนึ่ง

"คุณอยากทราบเรื่องเคล็ดวิชาเข็มจตุรงค์เหรอครับ?" เซียวอี้ถามด้วยรอยยิ้ม

"ใช่ครับ" หลี่ฉิงซานพยักหน้าหงึก ๆ อย่างแรง การแสดงออกของเขาเอาจริงเอาจังเสมือนเขากลับไปเป็นนักศึกษาอีกครั้ง

ทันทีที่เสียงออกมา เซียวอี้และฉินกวงหมิงต่างตะลึงลาน

"คุณหมอหยูซือม่านเหรอครับ?" ฉินกวงหมิงอุทานด้วยความตกใจ

เซียวอี้ไม่คาดคิดมาก่อนว่าหยูซือม่านจะสวยบาดตาถึงเพียงนี้ เธอมักสวมหน้ากากปิดบังใบหน้าอยู่เสมอ แน่นอนว่าหากใบหน้าเธอไม่เย็นเยียบราวน้ำแข็ง ก็คงจะสวยกว่านี้มาก

"มีอะไรเหรอครับ? เป็นไปได้มั้ยว่าคุณหมอตามผมมา และอยากฝากตัวเป็นศิษย์ของผม" เซียวอี้จิบชาแล้วถามด้วยรอยยิ้มบาง

"เข้าใจพูดนะ!" หยูซือม่านขมวดคิ้วมุ่น เธอโน้มตัวตอบเซียวอี้อย่างไม่สบอารมณ์

คอเสื้อของเธอแหวกลึก และอยู่ในระดับสายตาของเซียวอี้พอดี เขาชำเลืองมองเล็กน้อย ริมฝีปากไม่เอ่ยสิ่งใด มีเพียงรอยยิ้มเรียบง่ายประดับใบหน้า

ที่จริงก็สมควรแล้วที่เธอจะโกรธเขา เพราะเขาทำให้เธอเสียหน้ามาก

หยูซือม่านไวต่อการจับจ้องของเซียวอี้ เธอรีบเอื้อมมือปิดสาบเสื้อทันที ร่างเหยียดตัวตรง มุมปากเธอกระตุกเล็กน้อย และพูดจาเย้ยหยัน "ฝันไปเถอะว่าฉันจะยอมเชื่อฟังคุณ"

"อ้อ? งั้นเป็นไปได้มั้ยครับว่าคุณหมออยากจะช่วยผมรักษาผู้ป่วย เหมือนที่ผมเคยช่วยคุณก่อนหน้านี้? น่าเสียดายจัง ที่นี่มีแต่คนแก่และผู้ป่วยวัยกลางคน โรคของพวกเขาคงให้หมอจากแผนกนรีเวชรักษาไม่ได้หรอกครับ" เซียวอี้พูดยิ้ม ๆ

หยูซือม่านโกรธเสียจนริมฝีปากกระตุก ทรวงอกอวบอิ่มสะท้อนขึ้นลงด้วยความโมโห เธอพยายามสูดลมหายใจลึกเพื่อระงับความโกรธของตน หยูซือม่านแสยะยิ้มชั่วร้ายและพูดว่า "ฟังนะ ฉันมีคนไข้คนหนึ่ง ตราบใดที่คุณรักษาเธอได้ ฉันจะยอมเชื่อฟังคุณทุกอย่าง และนับถือคุณเป็นอาจารย์ของฉัน"