ผมเกิดใหม่ เป็นหมอเทวดามือวิเศษ นิยาย บท 14

“ทำไมคุณต้องพูดเยิ่นเย้อให้มากมายครับ? กุญแจสำคัญคือการรักษาโรคนะครับ” เซียวอี้ปรายตามองชูว่าน และตอบอย่างใจเย็น

นับตั้งแต่ที่เดินเข้าประตูมาจวบจนบัดนี้ สายตาของเซียวอี้ไม่เคยละจากชูว่านเลย สตรีผู้นี้ทำให้เซียวอี้บังเกิดความรู้สึกประหลาดขึ้นมา ความรู้สึกน้ันพร่าเลือนไม่ชัดเจน ทว่ากลับเป็นสิ่งที่เซียวอี้ไม่เคยรู้สึกมาเนิ่นนานหลายร้อยปี

หลิวไป่ฮุ่ยรู้สึกประหลาดใจนิดหน่อย เมื่อชายหนุ่มเช่นเซียวอี้ยังคงสงบนิ่งภายใต้แรงกดดันหนักหน่วงของเขาได้ เขาดันแว่นกรอบแว่นของตนให้เข้าที่ สายตามองประเมินเซียวอี้ตั้งแต่หัวจรดเท้า จากนั้นจึงสบประมาทเหยียดหยามว่า "จากการวิเคราะห์ของผม คุณหยิ่งยโสเกินไป คุณมีความเชื่อมั่นในตัวเองไร้ขีดจำกัด หรืออาจเรียกได้ว่าเป็นข้อจำกัดเชิงบุคลิกภาพหลงตัวเอง หากคุณเต็มใจ ผมสามารถทำการบำบัดช่วยคุณได้นะครับ บางทีคุณอาจจะหายดีก็ได้”

"ฮ่า ๆ" เซียวอี้ระเบิดหัวเราะออกมา เขาพิจารณาหลิวไป่ฮุ่ยตั้งแต่หัวจรดเท้าเช่นกัน ก่อนจะเอ่ยเนิบ ๆ "จากการวิเคราะห์ของแพทย์ผู้เชี่ยวชาญ ใบหน้าของคุณซีดขาว เล็บคุณมีสีเขียว และศีรษะของคุณก็ล้านเลี่ยนเล็กน้อย คุณน่าจะเคยกระทำเรื่องน่าอับอายมามากเมื่อสมัยยังเด็ก ส่งผลให้พลังหยินในไตของคุณพร่อง หากคุณมีเวลาว่าง คุณสามารถแวะไปที่หอจี้ซื่อ ถนนเถาซานได้นะครับ ผมสามารถใช้เคล็ดวิชาเข็มจตุรงค์ช่วยคุณได้ คุณจะอ่อนแอปวกเปียกอย่างที่เป็นตอนนี้ไม่ได้นะ!”

"ฮ่า ๆ!" หยูซือม่านอดหัวเราะลั่นไม่ได้ แม้แต่ชูว่านก็ยังเผลอส่ายศีรษะ ใบหน้าอมยิ้ม

"คุณอย่าโอหังให้มากนัก!" หลิวไป่ฮุ่ยเผลอจับศีรษะตัวเองโดยไม่รู้ตัว ใบหน้าและใบหูของเขาแดงก่ำไปหมด เขาตอบโต้ด้วยความเกรี้ยวกราด "นอกจากผมแล้ว ไม่มีใครสามารถรักษาคุณชูได้อีก นับประสาอะไรกับคนเจ้าเล่ห์ปากเปราะอย่างคุณ"

"จริงเหรอคะ?" ชูว่านเอนร่างพิงโซฟา สายตาจับจ้องหลิวไป่ฮุ่ย จากนั้นจึงถามว่า "คุณหมอหลิวคะ คุณมีความคิดดี ๆ เกี่ยวกับโรคซึมเศร้าของฉันรึ?"

หลิวไป่ฮุ่ยฟื้นคืนสติในทันที เขาดันแว่นตากรอบทองที่พาดเหนือสันจมูกอย่างเคร่งขรึม แล้วถามกลับว่า "คุณชูมีอาการทางการแพทย์อย่างไรบ้างครับ?"

"อาการทางการแพทย์เหรอคะ?" ชูว่านยิ้มอย่างเศร้าสร้อย เธอมองเขา แล้วเล่าอย่างเหนื่อยใจว่า "มีเยอะค่ะ ทั้งซึมเศร้า ไม่อยากอาหาร และหงุดหงิดง่าย...ฉันเบื่อหน่ายทุกสิ่งทุกอย่าง และมีเรื่องนี้ด้วย!"

ชูว่านเหยียดแขนซ้ายออก ก่อนจะพับม้วนแขนเสื้อขึ้น

มันคือเรียวแขนที่ยากจะลืมเลือนและแสนน่าเวทนา มีรอยแผลเป็นหลายสิบแห่งกระจายทั่วทั้งแขน แต่ละแผลมีความตื้นลึกแตกต่างกันไป เมื่อรอยแผลเป็นเหล่านั้นปรากฏทั่วทั้งแขนขาวกระจ่างน่าทะนุถนอมแล้ว ต่างทำให้ผู้คนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจ ช่างน่าสงสารอะไรเช่นนี้

"เวลาที่ฉันรู้สึกไม่สบายใจมาก ๆ มีแค่การทำแบบนี้เท่านั้นที่จะทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่" ชูว่านถอนหายใจยาว

เซียวอี้เคยชินกับการพบเห็นสิ่งเหล่านี้แล้ว แต่เมื่อเขาเห็นรอยแผลเป็นบนแขนของชูว่าน เขากลับรู้สึกสั่นสะท้านในใจ นี่คือความเจ็บปวดทุกข์ทรมานประเภทใดกัน?

เซียวอี้หันไปมองหลิวไป่ฮุ่ยซึ่งนั่งอยู่ข้าง ๆ ชูว่าน แต่เขาพบว่าไม่มีร่องรอยประหลาดใจหรือความสงสารบนใบหน้าของหลิวไป่ฮุ่ยเลย มีเพียงความตื่นเต้นลิงโลดที่พยายามข่มกลั้นไว้แอบเล็ดลอดออกมาทางสีหน้า ทำให้เซียวอี้สับสนยิ่งนัก

“อะแฮ่ม ผมคิดว่าผมรักษาโรคนี้ได้ครับ!” หลิวไป่ฮุ่ยกระแอม และป่าวประกาศอย่างมั่นใจ

"อ้อ? คุณจะรักษาอย่างไรคะ?" ชูว่านปล่อยแขนเสื้อลง แล้วถามอย่างเฉื่อยชา

"ผมจะทำการบำบัดด้วยการพูดคุย ตราบใดที่คุณชูบอกเล่าปมในใจของคุณให้ผมฟัง ผมมีความมั่นใจอย่างยิ่งว่าจะสามารถรักษาโรคของคุณได้ครับ อย่างน้อยคุณก็จะสบายใจขึ้น" หลิวไป่ฮุ่ยอธิบายอย่างกระตือรือร้น

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ชูว่านเพียงแย้มยิ้มละไม เธอเอียงศีรษะ และถามกลับ "แล้วถ้าฉันไม่อยากบอกล่ะคะ?"

“อย่าบอกผมนะครับว่า…” หลิวไป่ฮุ่ยแทบไม่เชื่อหูตัวเอง เขาดันกรอบแว่นขึ้นแล้วรีบพูด "แล้วจะให้ผมรักษาให้หายได้อย่างไร? ไม่มีใครทำแบบนี้ได้หรอก! ผมไม่น่าแวะมาที่นี่เลย"

“ถ้าอย่างนั้น คุณหมอคะ ช่วยส่งแขกกลับด้วยค่ะ!” ชูว่านเอนร่างบนโซฟา หลับตาพริ้ม และไม่ยอมพูดสิ่งใดอีก

"คุณชูครับ ไม่ง่ายเลยที่คุณหมอหลิวจะแวะมาที่นี่ คุณจะ..." แพทย์ประจำตัวมีความอับอายมาก เขาเอ่ยอย่างขลาดเขลา

“ขอโทษด้วยนะคะ ฉันเล่าสาเหตุความเจ็บป่วยของตัวเองให้คนอื่นฟังไม่ได้จริง ๆ!” ชูว่านมองเซียวอี้แล้วถามหยั่งเชิง "คุณหมอเซียวคะ แล้วคุณจะเอาอย่างไร?"

เซียวอี้โบกมือ แล้วตอบด้วยวาจาเรียบง่าย "ไม่ต้องทำแบบนั้นหรอก ขอแค่ผมตรวจชีพจร แล้วร่างกายของคุณจะบอกเอง"

“โอ้? คุณเป็นหมอคนแรกเลยที่กล้าพูดแบบนั้น” ชูว่านพลันคลี่ยิ้ม

ขณะที่ชูว่านตอบ เธอก็ยื่นแขนออกมาวางหน้าเซียวอี้ กลิ่นหอมเย้ายวนลอยแตะจมูกเซียวอี้ กลิ่นหอมเช่นนี้ไม่ใช่สารเคมีแน่ นี่คือกลิ่นหอมกรุ่นกำจายจากเรือนกายตามธรรมชาติ

หัวใจของเซียวอี้พลันเต้นผิดจังหวะ ทว่าเขายังคงขยับสามนิ้วทาบลงบนข้อมือของชูว่าน เขาหลับตาลงช้า ๆ และเพียรสงบสติอารมณ์เพื่อสัมผัสถึงชีพจรของเธอ

“หึ เคยได้ยินมาก่อนเรอะว่าแพทย์แผนจีนสามารถรักษาโรคซึมเศร้าได้? แพทย์แผนจีนไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับโรคซึมเศร้าเอาซะเลย!” หลิวไป่ฮุ่ยดูหมิ่นทุกการกระทำของเซียวอี้