ผมเกิดใหม่ เป็นหมอเทวดามือวิเศษ นิยาย บท 17

"จ้าวเฉียนถิง ฉันเดินปลีกตัวไปแค่แป้ปเดียว ตอนนี้นายกำลังจะทำอะไร?" หญิงสาวผู้นั้นแผดเสียงดังลั่น

“เธอมาทำอะไรที่นี่? ฉันแค่ขอยืมไฟแช็คเฉย ๆ เธอจะแหกปากทำไม?” จ้าวเฉียนถิงตวาดอย่างไม่พอใจ

หญิงสาวผู้นั้นโกรธมากจนพูดไม่ออก เธอจึงหันไประบายความโกรธใส่ชูว่านแทน เธอหันหน้ามาตะคอกใส่ชูว่าน "นังจิ้งจอก..."

อย่างไรก็ตามก่อนที่เธอจะพูดจบ เธอกลับสังเกตเห็นเซียวอี้ที่ยืนอยู่หลังชูว่านซะก่อน หญิงสาวอ้าปากค้างด้วยความตระหนก มือชี้เซียวอี้แล้วร้องอุทานว่า "เซียวอี้ ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่?"

เวลานี้เซียวอี้ยังคงจดจำผู้หญิงแต่งหน้าหนาเตอะซึ่งอยู่ตรงหน้าเขาได้ดี เธอคือคนคุ้นเคยหรืออาจเรียกได้ว่าเป็นอดีตคนรู้ใจของเจ้าของร่างนี้ เธอคือจูหง แฟนเก่าของเซียวอี้นั่นเอง

“คุณรู้จักผู้หญิงคนนี้เหรอคะ?” ชูว่านหันหน้ามองเซียวอี้ และถามด้วยความสงสัย

"ดูเหมือนจะเป็นแฟนเก่าของผมครับ เธอเป็นคนนอกใจผม" เซียวอี้มองจูหงอย่างสงบ ก่อนตอบด้วยรอยยิ้ม ในใจคล้ายรับรู้ถึงความรู้สึกของเจ้าของร่างคนเก่า

"อ้อ?" ชูว่านคลี่ยิ้ม มือเขย่าบุหรี่เล็กน้อย เธอยกมือคล้องแขนเซียวอี้ สายตาเหยียดมองจูหงอย่างคนที่เหนือกว่า แล้วเอ่ยว่า "ตอนแรกฉันว่าจะตบหน้าสั่งสอนเธอซัก 2-3 ครั้ง ที่เธอพูดว่า 'นังจิ้งจอก' แต่เห็นแก่ที่เธอเป็นแฟนเก่าของเขา ฉันเลยตัดสินใจว่าจะไม่เอาเรื่อง ไสหัวไปจากที่นี่ซะ!"

หลังชูว่านเอ่ยจบ เธอก็ยืดตัวประทับริมฝีปากสีแดงสดบนแก้มของเซียวอี้ทันที

จูหงยืนอ้าปากค้างมองดูฉากเบื้องหน้า อกของเธอราวกับถูกทุบอย่างแรงด้วยค้อนยักษ์ เซียวอี้คือชายที่เธอสลัดทิ้งอย่างไม่ใยดี นึกไม่ถึงว่าผ่านไปแค่ไม่กี่วัน เขาก็คบหาหญิงสาวที่งดงามยวนใจถึงขนาดนี้แล้ว ยิ่งไปกว่านั้น ดูจากรถยนต์ฮัมเมอร์ที่จอดอยู่ข้างหลังพวกเขา เห็นได้ว่าหญิงสาวผู้นี้ร่ำรวยล้นฟ้าเหนือจินตนาการของเธออย่างแน่นอน

ความรู้สึกคับแค้นใจอย่างไม่มีที่สิ้นสุดพุ่งทะลักเข้าสู่หัวใจของจูหง ร่างของเธอสั่นสะท้านถึงสองครั้งสองครา และหวิดจะล้มลงกับพื้น

จ้าวเฉียนถิงซึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ ถลึงตามองเซียวอี้ท่ีถูกชูว่านคล้องแขนอย่างสนิทสนม เขาอิจฉาตาร้อนจนตาแทบลุกเป็นไฟ “บ้าเอ๊ย ทำไมไอ้เด็กเมื่อวานซืนคนนี้ถึงโชคดีเป็นบ้า?” ยามที่มองสาวงามแต่งตัวสวยงามน่ามอง จูหงดูแตกต่างจากเธอราวฟ้ากับเหว เธอดูเหมือนวัชพืชไร้ค่า จ้าวเฉียนถิงระงับความโกรธแค้นไม่ไหว จึงตะโกนอย่างป่าเถื่อนใส่จูหง "ทำไมยังไม่ไสหัวไปอีก? เธอหน้าไม่อายรึไง?"

จูหงสูญเสียสติสัมปชัญญะอย่างสิ้นเชิง เธอถูกจ้าวเฉียนถิงลากออกไปอย่างอับอายขายขี้หน้า

"ฮ่า ๆ!" เมื่อเห็นพวกเขาเดินจากไปไกลแล้ว ชูว่านก็ซบไหล่เซียวอี้ แล้วหัวเราะคิกคักอย่างสนุกสนาน "ดูท่าทางของยัยนั่นสิ ตลกจริง ๆ เลย ฮ่า ๆ ฉันไม่ได้มีความสุขแบบนี้มานานแล้ว"

"คุณชูว่าน ขอบคุณสำหรับความกรุณาของคุณในวันนี้นะครับ!" เซียวอี้เอ่ยขอบคุณชูว่านด้วยรอยยิ้มจริงใจ

ชูว่านยืดตัวตรง ก่อนโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ “ฉันแค่ไม่ชอบผู้หญิงคนนั้น”

“เซียวอี้!” ฉินเสี่ยวเยว่ยืนอยู่ข้างหน้าคนทั้งสอง สายตาจ้องมองชูว่านซึ่งยังคล้องแขนเซียวอี้อยู่ เธอดูไม่ค่อยสบายใจเท่าไร

“อา เสี่ยวเยว่ เธอเลิกเรียนแล้ว!” เซียวอี้ทักทายเธอด้วยรอยยิ้มสดใส

ชูว่านคลายมือจากแขนของเซียวอี้ ดวงตางามระยิบระยับของเธอมองฉินเสี่ยวเยว่ขึ้น ๆ ลง ๆ หลังจากนั้นเธอจึงยิ้มกว้าง และเอ่ยว่า "ช่างเป็นเด็กสาวที่สดใสน่ารักซะจริง!"

"เสี่ยวเยว่ เราไปกันเถอะ" เซียวอี้เดินไปยืนข้างเสี่ยวเยว่ เขาหันกลับมาโบกมือให้ชูว่าน แล้วพูดว่า "คุณชูว่าน ช่วยส่งคนมารับผมพรุ่งนี้หน่อยนะครับ"

"ได้เลย ลาก่อนนะ!" ชูว่านเดินขึ้นฮัมเมอร์ ทันทีที่เธอเหยียบคันเร่ง รถยนต์ฮัมเมอร์ก็คำรามเสียงดังและแล่นจากไปทันที

ฉินเสี่ยวเยว่ดูซึมเศร้าเหงาหงอย เธอเดินนำหน้าเซียวอี้เพียงลำพัง

“เสี่ยวเยว่ ทำไมเธอเดินเร็วจังเลย?” เซียวอี้จับสังเกตได้ จึงถามเธอ