ผมเกิดใหม่ เป็นหมอเทวดามือวิเศษ นิยาย บท 17

"จ้าวเฉียนถิง ฉันเดินปลีกตัวไปแค่แป้ปเดียว ตอนนี้นายกำลังจะทำอะไร?" หญิงสาวผู้นั้นแผดเสียงดังลั่น

“เธอมาทำอะไรที่นี่? ฉันแค่ขอยืมไฟแช็คเฉย ๆ เธอจะแหกปากทำไม?” จ้าวเฉียนถิงตวาดอย่างไม่พอใจ

หญิงสาวผู้นั้นโกรธมากจนพูดไม่ออก เธอจึงหันไประบายความโกรธใส่ชูว่านแทน เธอหันหน้ามาตะคอกใส่ชูว่าน "นังจิ้งจอก..."

อย่างไรก็ตามก่อนที่เธอจะพูดจบ เธอกลับสังเกตเห็นเซียวอี้ที่ยืนอยู่หลังชูว่านซะก่อน หญิงสาวอ้าปากค้างด้วยความตระหนก มือชี้เซียวอี้แล้วร้องอุทานว่า "เซียวอี้ ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่?"

เวลานี้เซียวอี้ยังคงจดจำผู้หญิงแต่งหน้าหนาเตอะซึ่งอยู่ตรงหน้าเขาได้ดี เธอคือคนคุ้นเคยหรืออาจเรียกได้ว่าเป็นอดีตคนรู้ใจของเจ้าของร่างนี้ เธอคือจูหง แฟนเก่าของเซียวอี้นั่นเอง

“คุณรู้จักผู้หญิงคนนี้เหรอคะ?” ชูว่านหันหน้ามองเซียวอี้ และถามด้วยความสงสัย

"ดูเหมือนจะเป็นแฟนเก่าของผมครับ เธอเป็นคนนอกใจผม" เซียวอี้มองจูหงอย่างสงบ ก่อนตอบด้วยรอยยิ้ม ในใจคล้ายรับรู้ถึงความรู้สึกของเจ้าของร่างคนเก่า

"อ้อ?" ชูว่านคลี่ยิ้ม มือเขย่าบุหรี่เล็กน้อย เธอยกมือคล้องแขนเซียวอี้ สายตาเหยียดมองจูหงอย่างคนที่เหนือกว่า แล้วเอ่ยว่า "ตอนแรกฉันว่าจะตบหน้าสั่งสอนเธอซัก 2-3 ครั้ง ที่เธอพูดว่า 'นังจิ้งจอก' แต่เห็นแก่ที่เธอเป็นแฟนเก่าของเขา ฉันเลยตัดสินใจว่าจะไม่เอาเรื่อง ไสหัวไปจากที่นี่ซะ!"

หลังชูว่านเอ่ยจบ เธอก็ยืดตัวประทับริมฝีปากสีแดงสดบนแก้มของเซียวอี้ทันที

จูหงยืนอ้าปากค้างมองดูฉากเบื้องหน้า อกของเธอราวกับถูกทุบอย่างแรงด้วยค้อนยักษ์ เซียวอี้คือชายที่เธอสลัดทิ้งอย่างไม่ใยดี นึกไม่ถึงว่าผ่านไปแค่ไม่กี่วัน เขาก็คบหาหญิงสาวที่งดงามยวนใจถึงขนาดนี้แล้ว ยิ่งไปกว่านั้น ดูจากรถยนต์ฮัมเมอร์ที่จอดอยู่ข้างหลังพวกเขา เห็นได้ว่าหญิงสาวผู้นี้ร่ำรวยล้นฟ้าเหนือจินตนาการของเธออย่างแน่นอน

ความรู้สึกคับแค้นใจอย่างไม่มีที่สิ้นสุดพุ่งทะลักเข้าสู่หัวใจของจูหง ร่างของเธอสั่นสะท้านถึงสองครั้งสองครา และหวิดจะล้มลงกับพื้น

จ้าวเฉียนถิงซึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ ถลึงตามองเซียวอี้ท่ีถูกชูว่านคล้องแขนอย่างสนิทสนม เขาอิจฉาตาร้อนจนตาแทบลุกเป็นไฟ “บ้าเอ๊ย ทำไมไอ้เด็กเมื่อวานซืนคนนี้ถึงโชคดีเป็นบ้า?” ยามที่มองสาวงามแต่งตัวสวยงามน่ามอง จูหงดูแตกต่างจากเธอราวฟ้ากับเหว เธอดูเหมือนวัชพืชไร้ค่า จ้าวเฉียนถิงระงับความโกรธแค้นไม่ไหว จึงตะโกนอย่างป่าเถื่อนใส่จูหง "ทำไมยังไม่ไสหัวไปอีก? เธอหน้าไม่อายรึไง?"

จูหงสูญเสียสติสัมปชัญญะอย่างสิ้นเชิง เธอถูกจ้าวเฉียนถิงลากออกไปอย่างอับอายขายขี้หน้า

"ฮ่า ๆ!" เมื่อเห็นพวกเขาเดินจากไปไกลแล้ว ชูว่านก็ซบไหล่เซียวอี้ แล้วหัวเราะคิกคักอย่างสนุกสนาน "ดูท่าทางของยัยนั่นสิ ตลกจริง ๆ เลย ฮ่า ๆ ฉันไม่ได้มีความสุขแบบนี้มานานแล้ว"

"คุณชูว่าน ขอบคุณสำหรับความกรุณาของคุณในวันนี้นะครับ!" เซียวอี้เอ่ยขอบคุณชูว่านด้วยรอยยิ้มจริงใจ

ชูว่านยืดตัวตรง ก่อนโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ “ฉันแค่ไม่ชอบผู้หญิงคนนั้น”

“เซียวอี้!” ฉินเสี่ยวเยว่ยืนอยู่ข้างหน้าคนทั้งสอง สายตาจ้องมองชูว่านซึ่งยังคล้องแขนเซียวอี้อยู่ เธอดูไม่ค่อยสบายใจเท่าไร

“อา เสี่ยวเยว่ เธอเลิกเรียนแล้ว!” เซียวอี้ทักทายเธอด้วยรอยยิ้มสดใส

ชูว่านคลายมือจากแขนของเซียวอี้ ดวงตางามระยิบระยับของเธอมองฉินเสี่ยวเยว่ขึ้น ๆ ลง ๆ หลังจากนั้นเธอจึงยิ้มกว้าง และเอ่ยว่า "ช่างเป็นเด็กสาวที่สดใสน่ารักซะจริง!"

"เสี่ยวเยว่ เราไปกันเถอะ" เซียวอี้เดินไปยืนข้างเสี่ยวเยว่ เขาหันกลับมาโบกมือให้ชูว่าน แล้วพูดว่า "คุณชูว่าน ช่วยส่งคนมารับผมพรุ่งนี้หน่อยนะครับ"

"ได้เลย ลาก่อนนะ!" ชูว่านเดินขึ้นฮัมเมอร์ ทันทีที่เธอเหยียบคันเร่ง รถยนต์ฮัมเมอร์ก็คำรามเสียงดังและแล่นจากไปทันที

ฉินเสี่ยวเยว่ดูซึมเศร้าเหงาหงอย เธอเดินนำหน้าเซียวอี้เพียงลำพัง

“เสี่ยวเยว่ ทำไมเธอเดินเร็วจังเลย?” เซียวอี้จับสังเกตได้ จึงถามเธอ

"ดี!" ใบหน้าของเสี่ยวเยว่พลันสว่างไสว เธอคล้องแขนเซียวอี้อย่างมีความสุข และเดินต่อไปข้างหน้าด้วยกัน

อย่างไรก็ตาม ไม่ไกลจากบริเวณนั้น พวกเขากลับบังเอิญพบจูหงและจ้าวเฉียนถิง

"หา! นี่นาย... นาย..." จูหงเห็นเสี่ยวเยว่กอดแขนเซียวอี้แน่น และเกือบจะทรุดล้ม จ้าวเฉียนถิงเองก็ซวนเซ ดวงตาเบิกถลนจนแทบร่วงลงพื้น ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยแรงอิจฉาริษยา

“เซียวอี้ เธอเป็นใครกัน?” เสี่ยวเยว่ถามเซียวอี้เสียงเบา

“แฟนเก่าที่เคยนอกใจฉัน!” เซียวอี้พูดด้วยรอยยิ้มบาง

“เธอคือผู้หญิงที่นอกใจคุณอย่างไร้ยางอายเรอะ?” เสี่ยวเยว่เอ่ยอย่างขุ่นเคืองใจ เธอกระซิบข้างหูเซียวอี้ว่า "เซียวอี้ รอเดี๋ยวนะ!"

เสี่ยวเยว่เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย เธอก้าวออกมาด้านหน้า 2-3 ก้าวโดยที่ยังกอดแขนเซียวอี้ไว้ และพูดเสียงดัง "ทำอะไรของเธอน่ะ? ทำไมต้องจ้องแฟนฉันด้วย? ไปให้พ้น!"

จากนั้นเธอจึงเดินจากไป แขนยังคงเกี่ยวคล้องเซียวอี้อย่างใกล้ชิด

จูหงรู้สึกว่าวันนี้เธอดวงซวยเหลือเกิน ครั้งแรกเป็นหญิงสาวโตเต็มวัยที่สวยหยาดเยิ้มและสง่างาม จากนั้นก็เป็นเด็กสาวจิ้มลิ้มวัยสะพรั่ง ทำไมพวกหล่อนแต่ละคนถึงคล้องแขนเซียวอี้ราวกับเขาเป็นไข่มุกล้ำค่านะ? นี่เธอคิดผิดจริง ๆ เหรอ? เมื่อย้อนนึกถึงช่วงเวลาที่เซียวอี้ดูแลทะนุถนอมเธอเป็นอย่างดี และพอเธอเงยหน้ามองจ้าวเฉียนถิงซึ่งทำตัวเหมือนแมงดาถ่อย จูหงพลันรู้สึกไม่เป็นธรรม น้ำตาไหลรินอาบแก้มทันที

“เฮ้ย นังแพศยา จะร้องไห้ทำไมวะ? เป็นอะไรไป? เสียใจรึไง? พูดกับเธอไปก็เปลืองน้ำลายเปล่า ผู้หญิงที่รายล้อมไอ้บ้านั่นดีกว่าเธอเป็นร้อยเท่า ลืมมันซะเถอะ!" จ้าวเฉียนถิงมีแต่ความอิจฉาริษยาลุกท่วมหัวใจ เขาจึงระบายความแค้นทั้งหมดใส่จูหง

วาจาแดกดันหยาบคายของจ้าวเฉียนถิงคือฟางเส้นสุดท้ายที่บีบคั้นให้จูหงทนไม่ไหว ในที่สุดจูหงก็ระเบิดร้องไห้และปิดหน้าวิ่งหนีไป