ผมเกิดใหม่ เป็นหมอเทวดามือวิเศษ นิยาย บท 18

ฉินเสี่ยวเยว่มองจูหงที่ทรุดล้ม ก่อนจะฉีกยิ้มอย่างภาคภูมิใจ

“ผู้หญิงคือสิ่งมีชีวิตที่น่าสะพรึงกลัวที่สุด!” เซียวอี้ส่ายศีรษะ พลางจงใจคลี่ยิ้มอย่างมีเลศนัย

"อะไรกัน? นี่ฉันพยายามช่วยพี่นะ!" เสี่ยวเยว่หยิกเซียวอี้อย่างขุ่นเคือง ขณะหัวเราะคิกคัก

ทั้งสองคนเดินกลับถนนเถาซาน ระหว่างทางต่างหยอกล้อหัวเราะกันอย่างร่าเริง

อย่างไรก็ตามก่อนที่ทั้งคู่จะถึงบ้าน สีหน้าของเสี่ยวเยว่พลันเปลี่ยนไป “รถยนต์ของฉู่เหวินเจี๋ยนี่นา!”

เซียวอี้หันไปมอง ก่อนจะมองเห็นรถยนต์ออดี้ เอ 8 แวววาวคันหนึ่งจอดอยู่หน้าประตูหอจี้ซื่อ

ทั้งสองคนรีบเร่งฝีเท้าเดินไปหอจี้ซื่อทันที

ทันทีที่เดินเข้าไปข้างในคลินิก เซียวอี้พบว่าฉินกวงหมิงกำลังเดินวนไปมาด้วยสีหน้าอมทุกข์ ส่วนฉู่เหวินเจี๋ยและชายอาวุโสในวัยราวห้าสิบผู้หนึ่งกำลังนั่งอยู่บนโซฟาด้วยสีหน้าบึ้งตึง

ทันทีที่เห็นเซียวอี้เดินเข้ามา ฉู่เหวินเจี๋ยพลันพุ่งตัวเข้าไปหาเซียวอี้อย่างเดือดดาล มือขวายังคงกวัดแกว่งไปมาอย่างน่าขัน ใบหน้าเขาแดงก่ำ ฉู่เหวินเจี๋ยกัดฟันตะโกนเสียงดัง "เซียวอี้ ไอ้สารเลว รักษามือให้ฉันเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นฉันจะทำให้นายต้องทุกข์ทรมานเป็นร้อยเป็นพันเท่า"

เซียอี้ขยับเก้าอี้และนั่งลง เขาเอ่ยอย่างเชื่องช้าว่า "ฉันเองก็อยากรู้ว่านายจะมาไม้ไหน"

“หึ ฉันรู้ว่านายไม่มีใบประกอบโรคศิลปะ นี่คือการรักษาแบบผิดกฎหมาย ฉันจะขอให้คนสั่งปิดคลินิกของนายเดี๋ยวนี้” ฉู่เหวินเจี๋ยตะโกนโดยไม่เว้นช่วงหายใจ

“อย่างไรฉันก็เป็นแค่พนักงานในร้านอยู่แล้ว ไปทำงานที่ไหนก็ไม่สำคัญหรอก” เซียวอี้บอกปัดอย่างไม่ใส่ใจ

“นาย นาย... ฉันขอเตือนนายเป็นครั้งสุดท้าย รักษามือให้ฉันเดี๋ยวนี้!” ฉู่เหวินเจี๋ยเหวี่ยงแขนของตนเองขึ้นลง และตะโกนด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง เขาเติบโตในครอบครัวที่ร่ำรวยมั่งคั่ง เคยต้องทนทรมานจากความเจ็บปวดเช่นนี้ที่ไหนกัน? แขนเขาห้อยต่องแต่งมานานเป็นวันแล้ว แถมยังบวมแดงด้วย

เซียวอี้นั่งไขว้ห้าง สองมือแบออก "โทษทีนะ ฉันช่วยนายไม่ได้หรอก พอดีฉันยังไม่มีใบประกอบโรคศิลปะ"

เซียวอี้ตอกกลับด้วยคำพูดของฉู่เหวินเจี๋ย

ฉู่เหวินเจี๋ยโมโหจนแทบหยุดหายใจ

“พ่อหนุ่ม อย่าโอหังให้มันมากนัก!” ในที่สุดชายชราผู้เงียบขรึมก็ลุกยืน เขาก้าวเข้าไปหาเซียวอี้ด้วยใบหน้าเคร่งขรึมทรงอำนาจ ก่อนเอ่ยวาจาเสียงเบา "ประเทศจีนไม่ได้เป็นอย่างที่นายคิด นายคิดว่าตัวเองมีความสามารถเล็กน้อยแล้วจะเที่ยวอาละวาดไปทั่วได้รึไง? ลำพังแค่ไม่มีใบประกอบโรคศิลปะ ก็เพียงพอแล้วที่จะปิดคลินิกของนาย!"

“ผมรู้เพียงว่าหมอที่ดีนั้นสามารถรักษาโรคได้ มีหมอที่ได้รับใบประกอบโรคศิลปะเป็นสิบ ๆ ล้านคน แต่จะมีสักกี่คนกันที่สามารถรักษาโรคและช่วยชีวิตผู้คนได้จริง ๆ” เซียวอี้ลุกยืนขึ้นบ้างเช่นกัน เขาประกาศกร้าวเสียงดัง

เมื่อได้ยินประโยคของเซียวอี้ ฉินกวงหมิงอดหน้าแดงเถือกไม่ได้

"แล้วนายเป็นหมอที่ดีที่สามารถรักษาโรคได้งั้นรึ?" ชายอาวุโสหรี่ตาลงเล็กน้อย ทั่วร่างแผ่รังสีเย็นยะเยือกออกมา