ผมเกิดใหม่ เป็นหมอเทวดามือวิเศษ นิยาย บท 19

“โอ๊ย...” ชายที่ถูกทุบตีร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด เขาโกรธเลือดขึ้นหน้าในทันใด "เกิดเรื่องอะไรขึ้นเนี่ย?"

ฉินกวงหมิงโยนไม้กวาดทิ้งอย่างลุกลี้ลุกลน แน่นอนว่าเขารู้จักชายผู้นี้ เซินเซี่ยงเฉียน เขาคือผู้อำนวยการแห่งกรมสุขภาพ อย่างไรก็ตาม ณ จุดนี้ ฉินกวงหมิงหมดสิ้นทุกความหวังแล้ว เขาถลึงตาใส่ผู้อำนวยการเซินซึ่งในอดีตตนเคยเห็นเป็นแขกผู้ทรงเกียรติมาตลอด

"คุณเซิน คุณเป็นอะไรรึเปล่า? ผู้ชายคนนั้นหยิ่งยโสเหลือเกิน!" ฉู่ป๋อไหวเอ่ยด้วยน้ำเสียงแปร่งประหลาด

เซินเซี่ยงเฉียนรีบก้มหัวคำนับ และพยักหน้าทันทีที่เห็นฉู่ป๋อไหว เขารีบเอ่ยประจบประแจง “คุณหมอฉู่ ผมรีบมาที่นี่ทันทีหลังคุยโทรศัพท์กับคุณ ไม่ต้องกังวลนะครับ การที่หมอไม่มีใบประกอบโรคศิลปะเป็นเรื่องใหญ่ กรมสุขภาพของเราจะไม่ยอมปล่อยเรื่องนี้ไปเด็ดขาด ขอบคุณคุณหมอฉู่มากเลยครับที่แจ้งพวกเราอย่างทันท่วงที”

หอไป่เซ่ามีชื่อเสียงมายาวนานถึงหนึ่งศตวรรษ แม้จะมีสาขาเพียงแห่งเดียวในเมืองไห่ แต่ที่นี่ก็หาใช่สถานที่ที่คนธรรมดาทั่วไปจะล่วงเกินได้ ฉู่ป๋อไหวและฉู่ป๋อหยางเป็นแพทย์ที่ให้การรักษาเจ้าหน้าที่ราชการระดับสูงหลายคน แม้จะเป็นผู้อำนวยการของกรมสุขภาพ เฉินเซี่ยงเฉียนก็ยังต้องก้มหัวให้พวกเขา

เซินเซี่ยงเฉียนหันไปจ้องฉินกวงหมิง สีหน้าเขาแปรเปลี่ยนในทันใด เขาขึ้นเสียงอย่างฉุนเฉียวว่า "ฉินกวงหมิง บอกฉันมาซิว่าเกิดอะไรขึ้น?"

ทว่าเซียวอี้กลับก้าวออกมายืนหน้าเซินเซี่ยงเฉียนแล้ว เขาถามอย่างนิ่งสงบว่า "คุณต้องการอะไรครับ?"

เซินเซี่ยงเฉียนโมโหจนรูจมูกเกือบบาน หลังได้ยินคำถามกวนประสาทเช่นนี้ “ฉันต้องการอะไรน่ะเหรอ? นายประมาทเลินเล่อเกินไป กล้าดียังไงถึงรักษาคนไข้โดยไม่มีใบประกอบโรคศิลปะ? สมองกลวงจริง ๆ เลย! นี่คืออาชญากรรม เข้าใจมั้ย? ข้อหานี้สามารถทำให้นายติดคุกนาน 3-5 ปีได้เลย! นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คลินิกแห่งนี้จะถูกปิด ทุกคนจะต้องถูกสอบสวน ฉินกวงหมิง นายยังจะกล้าใช้ไม้กวาดตีฉันอีกมั้ย? ฉันว่านายคงไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว!"

“ใครกันแน่ที่หยิ่งยโส?” เวลานี้จู่ ๆ กลับมีเสียงตำหนิรุนแรงดังขึ้น ชายสูงวัยเรือนผมเทาเดินเข้ามาในหอจี้ซื่ออย่างสง่าผ่าเผย

“หลี่ฉิงชาน?”

“คุณหมอหลี่?”

“คุณหมอหลี่?”

ทุกคนในหอจี้ซื่อ เว้นแต่เซียวอี้และฉินกวงหมิงต่างตกใจมาก

"อาจารย์หลี่! ทำไมอาจารย์ถึงมาอยู่ที่นี่ได้คะ?" เสี่ยวเยว่ร้องอุทานทันทีที่เห็นเขา

เขาคือหลี่ฉิงซาน คณบดีของโรงพยาบาลในเครือมหาวิทยาลัยแพทย์หัวเซี่ย และยังดำรงตำแหน่งเป็นศาสตราจารย์พิเศษของมหาวิทยาลัยแพทย์หัวเซี่ยด้วย

"ฮ่า ๆ เสี่ยวเยว่ อาจารย์มาหาผู้เชี่ยวชาญน่ะ!" หลี่ฉิงซานกล่าวกับเสี่ยวเยว่ด้วยรอยยิ้ม

"ผู้เชี่ยวชาญ? อาจารย์หลี่เป็นถึงบุคคลที่ได้รับความเคารพนับถืออย่างสูงจากคนทั้งเมืองไห่เลยนะคะ!" เสี่ยวเยว่ถามอย่างสับสน

"เสี่ยวเยว่ คุณหมอเซียวคือสมบัติแห่งชาติ หากอาจารย์มีโอกาสเรียนรู้จากเขา ถึงตายก็ไม่เสียใจ!" หลี่ฉิงซานประกาศกึกก้อง ขณะที่เดินเข้าไปหาเซียวอี้ มือทั้งสองของเขาประสานกันและก้มคำนับจรดพื้น

หลี่ฉิงซานชำเลืองมองฉู่ป๋อไหว ก่อนพ่นลมหายใจเย็นชา เขาหยิบแฟ้มเล็กสีแดงออกมาจากกระเป๋า และส่งมอบแฟ้มนั้นให้เซียวอี้ด้วยมือทั้งสอง เขากล่าวว่า "คุณหมอเซียว นี่คือใบรับประกอบโรคศิลปะของคุณ ได้โปรดรับไว้ด้วย!"

"อะไรนะ?" เมื่อเห็นแฟ้มนั้น สีหน้าของฉู่ป๋อไหวพลิกเปลี่ยนในบัดดล เขาชี้หลี่ฉิงซานและเอ่ยแย้งอย่างเดือดดาล "เป็นไปไม่ได้ เขาเพิ่งจบมหาวิทยาลัยนะ และไม่มีคุณสมบัติที่จะได้รับใบประกอบโรคศิลปะด้วย หลี่ฉิงซาน ถ้าคุณต้องการจะปกป้องเขา คุณก็ต้องเล่นตามกฎสิ"

ฉู่ป๋อไหวตระหนักดีว่าเป็นไปไม่ได้ที่เซียวอี้ผู้เพิ่งจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยจะครอบครองใบประกอบโรคศิลปะได้

หลี่ฉิงซานยิ้มอย่างผู้ที่อยู่เหนือกว่า เขาอธิบายว่า "ฉู่ป๋อไหว ผมจะเล่าอะไรให้ฟัง สมาคมแพทย์แผนจีนของเรามีอำนาจครอบคลุมในเรื่องนี้ ตราบใดที่ประธานและรองประธานของสมาคมทุกคนพยักหน้าอนุมัติ เราก็สามารถมอบใบประกอบโรคศิลปะให้แก่ใครก็ได้ ฉู่ป๋อไหว คุณยังเป็นสมาชิกของสมาคมแพทย์แผนจีนอยู่นี่ คงไม่ลืมข้อยกเว้นนี้ใช่มั้ย?”

“แน่นอน ผมทราบกฎข้อนี้ดี แต่คุณคิดว่าเซียวอี้มีความสามารถอะไร? เขาคู่ควรกับใบประกอบโรคศิลปะแล้วรึ?” ฉู่ป๋อไหวจ้องหลี่ฉิงซานอย่างไม่ลดราวาศอก

แม้แต่ฉู่เหวินเจี๋ยยังยังเขย่าแขนไปมา เขาส่งเสียงตะโกนว่า "ใช่แล้ว คุณมอบใบประกอบโรคศิลปะให้มันทำไม?"

หลี่ฉิงซานมองพวกเขาด้วยสายตาดูถูกดูแคลน เขาจับมือเซียวอี้ แล้วประกาศกร้าวเสียงดังว่า "เพราะว่าคุณหมอเซียวอี้คือผู้สืบทอดเคล็ดวิชาเข็มจตุรงค์!"

“เคล็ดวิชาเข็มจตุรงค์?” ฉู่ป๋อไหวตกตะลึง เสียงเขาสั่นระริก "เป็นไปไม่ได้! เคล็ดวิชาเข็มจตุรงค์สูญหายไปนับพันปีแล้ว!"