ผมเกิดใหม่ เป็นหมอเทวดามือวิเศษ นิยาย บท 20

"เพราะคุณหมอเซียวอี้คือสมบัติแห่งชาติ! เขาคือผู้สืบทอดเคล็ดวิชาเข็มจตุรงค์โดยชอบธรรม!" หลี่ฉิงซานมองเซียวอี้ด้วยแววตามุ่งมั่นร้อนแรง

ฉู่ป๋อไหวหน้าถอดสีในพริบตา ทว่าสุดท้ายใบหน้ากลับแปรเปลี่ยนเป็นเจ้าเล่ห์ “ถ้าเขาคือลูกหลานที่สืบทอดวิชาจริง ๆ ก็ไม่มีใครกล้าทักท้วงหรอก แต่เคล็ดวิชานี้ได้หายสาบสูญไปเป็นพันปีแล้ว ใครจะไปรู้ล่ะ? คุณหมอหลี่จะยืนยันเรื่องนี้โดยไม่ผ่านการตรวจสอบได้อย่างไร จริงมั้ยครับ?”

“หึ ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวคุณจะรู้เอง วันเพ็ญเดือนหน้าจะมีการประชุมประจำปีของสมาคมแพทย์แผนจีนของเรา แล้วคุณจะทราบเองว่ายังมีคลื่นลูกใหม่ที่แซงหน้าคุณเสมอ คุณจะได้ไม่ทำตัวเย่อหยิ่งเช่นนี้อีก” หลี่ฉิงซานตอกกลับอย่างไร้ปรานี

หลายปีที่ผ่านมา หอไป่เซ่าไม่เห็นหัวหลี่ฉิงซาน ผู้เป็นประธานสมาคมแพทย์แผนจีนเท่าไรนัก นี่จึงเป็นเหตุผลที่คุณหมอหลี่ไม่สบอารมณ์เป็นอย่างยิ่ง

"ฮึ่ม! ผมจะรอดู! เหวินเจี๋ย กลับ!" ฉู่ป๋อไหวถลึงตาใส่เซียวอี้อย่างมุ่งร้าย และลากฉู่เหวินเจี๋ยจากไป

“เดี๋ยวก่อนสิครับ คุณปู่ มือของผม...” ฉู่เหวินเจี๋ยงอแงด้วยใบหน้าเหยเก

"ผ่านไปพักนึงหลานจะค่อย ๆ ดีขึ้นเอง อดทนก่อน" ฉู่ป๋อไหวดุอย่างเย็นชา

“แต่มันเจ็บมากเลย มันบวมด้วย!” ดวงตาของฉู่เหวินเจี๋ยรื้นน้ำตา ทันใดนั้นเด็กหนุ่มพลันหมุนตัวหันหลัง และสะบัดมือฉู่ป๋อไหวทิ้ง เขากระโดดเหยง ๆ ทรุดร่างแทบเท้าเซียวอี้ มือจับขากางเกงเซียวอี้ไว้แน่น พลางส่งเสียงโหยหวนอย่างไม่คาดคิด "คุณหมอเซียว คุณหมอเซียว คุณเป็นหมอที่จิตใจดีมาก ได้โปรดคืนสภาพมือผมด้วย! เป็นผมเองที่ไม่รู้ความสามารถของคุณ คุณปล่อยผมไปเถอะ!"

"ฮึ่ม ไม้ผุแกะสลักไม่ได้จริง ๆ!” ยามฉู่ป๋อไหวเห็นฉู่เหวินเจี๋ยก้มหัวศิโรราบอย่างต่ำต้อย และกระดิกหางอ้อนวอนราวสุนัข ฉู่ป๋อไหวพลันขยี้เท้าด้วยความโมโหเดือดดาล

เซียวอี้ยกขาสลัดมือที่เกาะหนึบของฉู่เหวินเจี๋ยทิ้งโดยง่ายดาย พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ "กล้าดีอย่างไรถึงพูดจาหยาบคายใส่เสี่ยวเยว่!"

"หา?" ใบหน้าของฉู่เหวินเจี๋ยเริ่มซีดขาว เขากุลีกุจอคลานไปหาเสี่ยวเยว่ แล้วอ้อนวอนด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย "ฉินเสี่ยวเยว่ ฉันขอโทษ! ได้โปรดบอกคุณหมอเซียวให้คืนสภาพมือฉันที... โอ๊ย มันเจ็บจริง ๆ นะ..."

ฉู่เหวินเจี๋ยหลั่งน้ำตาแทบเท้าของเสี่ยวเยว่อย่างไร้ศักดิ์ศรี

“หึ นายไม่น่าทำตัวหยิ่งยโสตั้งแต่แรกเลย!” เสี่ยวเยว่กระทืบท้าด้วยความขยะแขยง พลางถอยหนีจากฉู่เหวินเจี๋ย ทว่าสุดท้ายเธอก็เดินไปหาเซียวอี้และพูดว่า "เซียวอี้ พี่ช่วยเขาเถอะ เขาจะได้กลับซักที"

เซียวอี้มองฉู่เหวินเจี๋ยซึ่งนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นอย่างเย็นชา และข่มขู่ "ฉันจะคืนสภาพมือให้ แต่ถ้าต่อไปนายกล้ายุ่งกับเสี่ยวเยว่อีก ฉันจะไม่ปล่อยไปง่าย ๆ!"

เมื่อฉู่เหวินเจี๋ยได้ยินเช่นนี้ เขาก็มีความสุขยิ่งนัก เขารีบคลานไปแทบเท้าของเซียวอี้ และส่ายหัวรัวเร็วประดุจกลองป๋องแป๋ง เขาละล่ำละลักพูดว่า "ไม่ ฉันจะไม่ตามตื๊อฉินเสี่ยวเยว่อีกแล้ว! ฉันไม่เจียมตัวเอง!"

“จำคำที่พูดให้ดี!” เซียวอี้เอ่ยอย่างเย็นชา ก่อนจะยื่นมือกระชากแขนของฉู่เหวินเจี๋ย และใช้นิ้วกดจุดฉื่อเจอ และจุดเทียนจิงของฉู่เหวินเจี๋ยอย่างรุนแรง

"อ๊าก!" ฉู่เหวินเจี๋ยร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด

อย่างไรก็ตาม เขากลับประหลาดใจเมื่อพบว่าในที่สุดแขนของตนก็หยุดกวัดแกว่งไปมาแล้ว