ผมเกิดใหม่ เป็นหมอเทวดามือวิเศษ นิยาย บท 23

ท่อเหล็กของเซียวอี้ชะงักค้างที่ศีรษะของต้าปี๋ เซียวอี้พยักหน้าสองครั้ง แล้วขู่ว่า "ฉันเคยเตือนแกแล้วว่าอย่าโผล่หัวมาที่นี่อีก..."

ก่อนที่เซียวอี้จะพูดจบ ต้าปี๋ก็ตัวสั่นงก ๆ ดวงตาเหลือกขาวและสลบคาที่ทันที

"หึ" เซียวอี้พ่นลมหายใจเย็นชา เขากระชากเปิดประตูคลินิก มือจับท่อเหล็กชี้หน้าพวกอันธพาล "ลากพวกที่อยู่บนพื้นออกไป อย่าโผล่หน้ามาให้ฉันเห็นอีก"

พวกอันธพาลค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนด้วยเนื้อตัวสั่นเทา พวกเขาหิ้วร่างสหายที่สลบไสลสามคน ก่อนค่อย ๆ ย่องเดินออกจากหอจี้ซื่ออย่างเป็นระเบียบราวกับกำลังย่ำบนพื้นน้ำแข็งบาง ๆ

"น่ากลัวจริง ๆ!"

"เดี๋ยวก่อน!" เซียวอี้ตะโกน

"เอ่อ..." ขาของเหล่าอันธพาลเริ่มเป็นตะคริวอีกครา

“ใครที่ฉี่รดกางเกงเมื่อกี้? ไปทำความสะอาดซะ พวกแกต้องชดใช้ค่าเสียหายให้ฉันด้วย” เซียวอี้ทาบมือเหนืออก แล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้มเหี้ยม

“ครับ ๆ ผมจะรีบจัดการให้ทันที” พวกหัวไวหลายคนกุลีกุจอกลับมาที่คลินิกทันที ต่างถอดเสื้อเช็ดคราบปัสสาวะอย่างขยันขันแข็ง และส่งมอบเงินทั้งหมดที่มีให้แก่ฉินกวงหมิง

จากนั้นทุกคนจึงยืนตัวตรงเรียงแถวหน้าเซียวอี้อย่างเชื่อฟัง

เหตุการณ์ที่นี่ได้กลายเป็นข่าวใหญ่ เหล่าเพื่อนบ้านในละแวกถนนสายนี้ต่างพากันมายืนมุงดู เมื่อเห็นพวกอันธพาลผู้หยิ่งผยองถูกลงโทษอย่างน่าอนาถ เหล่าพ่อค้าใจกล้าบางคนอดพึมพำไม่ได้ "ทำได้ดี คุณหมอเซียว"

เซียวอี้โบกมือให้ทุกคน ก่อนจะกลอกตาและประกาศเสียงกร้าว "ต่อจากนี้พวกแกไม่ได้รับอนุญาตให้เก็บค่าคุ้มครองบนถนนเถาซานอีก มิฉะนั้นพวกแกจะต้องมีสภาพแบบนี้"

เซียวอี้สะบัดมือขวาออก ท่อเหล็กในมือพุ่งปะทะรถมอเตอร์ไซค์ แทงทะลุถังน้ำมัน มอเตอร์ไซค์กลิ้งหลุน ๆ 2-3 ครั้งก่อนจะกระแทกต้นไม้อย่างรุนแรง ตัวรถสั่นกระตุกอย่างไร้สภาพ

เหล่าอันธพาลหน้าถอดสี ไม่ทันได้สตาร์ทรถ ก็ต่างวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนแล้ว

เหล่าฝูงชนที่ยืนมุงด้านนอกต่างตกใจอ้าปากค้าง ทุกคนกรูกันเข้าไปหาเซียวอี้

"คุณหมอเซียว พวกมันจะมาเก็บค่าคุ้มครองที่ถนนเถาซานอีกมั้ย?" ทุกคนถามด้วยความประหม่าระแวง

“ไม่หรอกครับ ถ้าพวกมันรักตัวกลัวตาย” เซียวอี้ตอบด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

"พระเจ้า ฉันถูกไอ้คนถ่อยพวกนี้รีดไถมานานเป็นสิบปี ในที่สุดวันนี้ฉันก็เห็นความหวังซักที"

"ขอบคุณนะครับ คุณหมอเซียว"

ด้วยจิตใจอันซาบซึ้งและขอบคุณของทุกคน เซียวอี้รู้สึกถึงพลังบุญบริสุทธิ์ไหลทะลักเข้าสู่ทะเลปราณของเขามากมาย เขาพลันตื่นรู้และในหัวมีเสียงระเบิด"ตูม" ดังกึกก้อง

ศีรษะของเซียวอี้ร้อนเร่า สภาพแวดล้อมกลายเป็นปลอดโปร่งขึ้นทันตา เขาหลับตาลงช้า ๆ ทั้งต้นหญ้า ไม้ และทุกอย่างคล้ายอยู่ในห้วงคิดของเขา เซียวอี้ทราบว่านี่เป็นเพราะเขาเข้าถึงพลังหยั่งรู้ศักดิ์สิทธิ์แล้ว เขาไม่จำเป็นต้องเห็นหรือได้ยิน ก็ยังรับรู้ทุกอย่างรอบตัวได้อย่างชัดเจน นี่คือพลังอันแข็งแกร่งของการหยั่งรู้ศักดิ์สิทธิ์ นับจากนี้ไปเขาก็สามารถกลั่นเม็ดโอสถได้แล้ว

เซียวอี้รู้สึกปิติยินดีอย่างยิ่ง

“ทำดีมาก คุณหมอเซียว พวกเราต้องให้บทเรียนพวกมันซักหน่อย”

"คุณหมอเซียวเชี่ยวชาญทั้งด้านการแพทย์และศิลปะการต่อสู้ หาได้ยากยิ่ง"

ทุกคนต่างพูดคุยกันอย่างตื่นเต้นระทึกใจ และรีบเดินกลับเข้ามาข้างในคลินิกครั้ง

ฉินกวงหมิงยังคงขยับเขยื้อนตัวไม่ได้ เขาอ้าปากค้างมองดูกองเงิน โทรศัพท์มือถือ และสร้อยทองที่อยู่ตรงหน้าด้วยความตื่นตกใจ

"ฉินกวงหมิง พวกอันธพาลไปกันหมดแล้ว" เหล่าเพื่อนบ้านเก่าแก่หลายคนพยายามตะโกนเรียกสติฉินกวงหมิงกลับมา

ฉินกวงหมิงตัวสั่นเทาก่อนจะฟื้นคืนสติในที่สุด ทันทีที่ขยับตัว เขารู้สึกว่าเป้าของตัวเองเปียกชื้น ตอนนั้นที่ท่อเหล็กกำลังจะฟาดหัวเซียวอี้ ฉินกวงหมิงหวาดกลัวจนปัสสาวะราด

เมื่อหันมองเซียวอี้ผู้มีรอยยิ้มระบายทั่วใบหน้า ฉินกวงหมิงรู้สึกราวกับนี่คือโลกอีกใบ เขาเม้มปากแน่นและแทบจะหลั่งน้ำตาออกมาเดี๋ยวนั้น

"ฉินกวงหมิง นายนี่โชคดีจริง ๆ เลย นายหาผู้ชายดี ๆ แบบนี้มาจากที่ไหน?"

“จริงด้วย ถ้าฉันมีลูกสาวนะ ฉันจะให้ลูกแต่งงานกับเขา”

ทุกคนพากันรายล้อมฉินกวงหมิง และกระซิบกระซาบไม่หยุด

"หุบปาก อยากลองดีเรอะ!" ฉินกวงหมิงโบกมือไล่ฝูงชน จากนั้นจึงเอามือปิดบั้นท้าย แล้วย่องกลับไปเปลี่ยนกางเกงที่ห้องของตัวเอง

"คุณหมอเซียว พวกเราอยากเชิญคุณไปทานมื้อค่ำที่บ้านของเราซักวัน พวกเราทุกข์ทรมานจากแก๊งนี้มานานแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ความทุกข์ทรมานก็คงดำเนินต่อไม่จบไม่สิ้น" ทุกคนต่างยืนล้อมเซียวอี้ และพูดอย่างตื่นเต้น

เซียวอี้เพียงโบกมือ แล้วเอ่ยอย่างถ่อมตัว "พวกเราเป็นเพื่อนบ้านกัน นี่เป็นเรื่องที่ผมสมควรทำครับ"

ในที่สุดทุกคนก็แยกย้ายจากไปด้วยความขอบคุณและยินดี

เซียวอี้กลับไปรักษาคนไข้ที่รออยู่ในคลินิกทีละคน ไม่นานคนขับรถของชูว่านก็ปรากฏตัวที่หน้าประตูหอจี้ซื่อ

“ยัยตัวแสบ…ถ้าไม่ใช่เพราะร่างบริสุทธิ์เหมาะสมสำหรับการบำเพ็ญตนในลำดับขั้นนี้ เมื่อครู่ฉันคงอดใจไม่ไหวแล้ว” เซียวอี้อุทานในใจ

ผ่านไปพักหนึ่ง ชูว่านปรากฏตัวต่อหน้าเซียวอี้ในชุดกระโปรงสีแดงยาวกรมพื้น ทุกย่างก้าวของเธอเปี่ยมด้วยความสูงส่งสง่างาม

แววตาของเซียวอี้ลุกเป็นไฟ เขาทอดสายตามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างเปิดเผย

"สวยมั้ย?" ชูว่านยิ้ม เธอนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับเซียวอี้

“สวย แต่ไม่สวยเท่าก่อนหน้านี้!” เซียวอี้เลิกคิ้วเอ่ยด้วยรอยยิ้มกวนอารมณ์

"ฮ่า ๆ" นัยน์ตาของชูว่านเฉียบคมลื่นไหลราวผ้าไหม เธอจุดบุหรี่ สูดเข้าปอด แล้วจึงค่อย ๆ พ่นควันออกมา ริมฝีปากอวบอิ่มเอ่ยว่า "เข้าเรื่องกันเถอะ เมื่อวานที่คุณบอกว่าอยากไปตลอดมืด ฉันได้ข้อมูลมาแล้ว คืนนี้จะมีตลาดมืด"

"โอ้?" ดวงตาของเซียวอี้ทอประกาย

ชูว่านยืนขึ้น เธอหยิบบัตรบนโต๊ะยื่นให้เซียวอี้

เซียวอี้รับมาด้วยความงุนงง เขาถามว่า "นี่คืออะไรครับ?"

"บัตรเครดิต" ชูว่านเขย่าเถ้าบุหรี่ แล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม "ฉันจะจ่ายให้คุณเอง"

หัวใจของเซียวอี้เต้นไม่เป็นจังหวะ เขาทราบดีว่าสมุนไพรนั้นมีราคาแพงมาก ชูว่านไปตลาดมืดเป็นประจำ ดังนั้นเธอจึงต้องทราบเรื่องนี้อยู่แล้ว

เซียวอี้ไม่ปฏิเสธแต่อย่างใด เขาเลือกรับน้ำใจของชูว่าน และเก็บบัตรเครดิตใส่กระเป๋า เขาหัวเราะและพูดเบา ๆ ว่า  "รู้สึกดีจัง เหมือนมีคนเลี้ยงดูผมเลย"

นัยน์ตาของชูว่านเฉียบคมประดุจผ้าไหมเรียบลื่น เธอลุกยืน และนวยนาดมายืนข้างเซียวอี้ เธอกรีดกรายนิ้วขาวผ่องเชยคางของเซียวอี้ขึ้น ริมฝีปากเอ่ยอย่างนุ่มนวล "งั้นฉันจะเลี้ยงดูคุณเอง"

"เยี่ยม!" เซียวอี้จับนิ้วชูว่านไว้ เขาเอ่ยด้วยรอยยิ้มกว้าง มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย

“ฮ่า ๆ คุณเป็นผู้ชายตัวเล็กที่ไม่เหมือนใครจริง ๆ” ชูว่านลูบไล้ใบหน้าของเซียวอี้ด้วยมือเรียวเล็กของเธอ มีรอยยิ้มพาดผ่านแววตาแสนทรงเสน่ห์

"เล็กเหรอครับ?" ฉับพลันเซียวอี้ยื่นแขนกระชากร่างบางของชูว่านนั่งลงบนตัก ความร้อนรุ่มอึดอัดถ่ายทอดสู่ร่างของชูว่านทันที

"อ๊า..." ชูว่านร้องดังลั่น ใบหน้าของเธอแดงก่ำในชั่วพริบตา เธอเผยอริมฝีปากเล็กน้อย และกระโดดหนีจากตักอย่างรวดเร็วประหนึ่งถูกไฟร้อนลวก

เซียวอี้หัวเราะชอบใจ เขาลุกขึ้นยืนอย่างกะทันหันและเอ่ยว่า "ผมกลับก่อนนะครับ คืนนี้ช่วยไปรับผมด้วย!"