ผมเกิดใหม่ เป็นหมอเทวดามือวิเศษ นิยาย บท 34

ทันทีที่เขานึกถึงเรื่องสองคนนี้ออก ความโกรธแค้นพลันพวยพุ่งออกมาในส่วนลึกของจิตใจเซียวอี้ เซียวอี้ทราบว่านี่คือความทรงจำฝังใจบาดลึกที่สุดในชีวิตของเจ้าของร่างคนก่อน หากเขายังปล่อยให้ความรู้สึกนี้ค้างคาอยู่ในใจ คงไม่ส่งผลดีต่อการฝึกตนในอนาคตแน่นอน

"ไม่ช้าก็เร็ว ฉันจะต้องสะสางปัญหาเรื่องตระกูลเซียวให้จงได้ เพื่อชำระจิตใจให้บริสุทธิ์และมุ่งสู่เส้นทางแห่งเต๋า" ใบหน้าเซียวอี้เย็นชา เขาตัดสินใจแน่วแน่แล้ว

"อิงรั่ว กระเป๋าฉันอยู่ที่ไหน?" จู่ ๆ น้ำเสียงแสนเอาแต่ใจก็ดังขึ้นจากที่ประตู

"รีบไปก่อนเถอะ!" อิงรั่วโบกมือส่งสัญญาให้เซียวอี้อย่างร้อนรน ก่อนจะวิ่งฉิวไปที่ประตู

เซียวอี้หันหน้าไปดู เขาเห็นร่างบุรุษ 2 คน และหญิงสาวผู้หนึ่งก้าวผ่านประตูเข้ามาพร้อม ๆ กัน

เซียวอี้รู้จักทั้ง 3 คนนี้จริง ๆ ด้วย หญิงสาวที่เอ่ยวาจาเมื่อครู่คือเซียวน่าผู้หยิ่งยโส ยามนี้เธอสวมชุดราตรีสีแดงแสบตา ที่ศีรษะมัดผมด้วยโบว์สีเหลือง ทั้งใบหน้ายังแต่งจนหนาเตอะ เมื่อสายตาเธอจ้องมองอิงรั่วที่กำลังวิ่งเข้าไปหา ใบหน้าเธอพลันเต็มไปด้วยความกระวนกระวายและขยะแขยง

บุรุษทางซ้ายของเธอคือเซียวเผิงโปผู้มีศักดิ์เป็นพี่ชายของเธอ เขาสวมสูททรงตรง และเสื้อเชิ้ตสีขาวดุจหิมะ กลัดด้วยกระดุมเพชร เขาดูสะอาดสะอ้านมาก และคงรอยยิ้มอันเป็นเอกลักษณ์บนใบหน้าเสมอ เขาดูฉลาดมีพิษสงมากทีเดียว

ส่วนทางด้านขวาของเซียวน่าคือคุณชายเจี๋ยผู้เซียวอี้เคยพบที่ตลาดมืดเมื่อวันก่อน เจี๋ยรู่หลงสวมชุดสูทสีเขียวเข้ม และรองเท้าหนังจระเข้สีเขียวเข้ม แลดูน่าขันเป็นเท่าตัว เขาสวมหมวกสีเดียวกันอีกด้วย เมื่อประกอบกับแววตาชั่วร้ายของเขาแล้ว เจี๋ยรู่หลงดูแปลกพิลึกยิ่งนัก

“แกจะวิ่งมาทำไม? นังเด็กเหลือขอ" เซียวน่ากระชากกระเป๋ามาจากมืออิงรั่ว ริมฝีปากด่าทออย่างรุนแรง

เหมือนที่ผ่านมา อิงรั่วก้มหน้าไม่พูดสิ่งใด

“เฮ้อ ที่รัก ทำไมคุณต้องเสียเวลาต่อล้อต่อเถียงกับเด็กพรรค์นี้ด้วยครับ?” เจี๋ยรู่หลงที่ยืนข้างเธอวาดแขนโอบไหล่เซียวน่า พลางเอ่ยเอาใจอย่างสนิทสนม

"หึ ฉันรู้นะว่าคุณทำตัวกับมันอย่างไร ฉันจะบอกอะไรคุณให้ เจี๋ยรู่หลง ถึงแม้คุณจะเป็นหัวขโมย แต่ก็ช่วยขโมยของดี ๆ หน่อย อย่าลดตัวไปเกลือกกลั้วกับคนชั้นต่ำพวกนี้ น่าสมเพชจริง ๆ" เซียวน่าสะบัดแขนเจี๋ยรู่หลงทิ้ง และกระชากเสียงอย่างหึงหวง

เซียวอี้ไม่คาดคิดว่าเซียวน่าและเจี๋ยรู่หลงจะมีความสัมพันธ์ต่อกันเช่นนี้ โลกกลม ๆ ใบนี้ช่างยุ่งเหยิงโดยแท้ เจ้าของร่างคนก่อนคงไม่เคยมีโอกาสรับรู้ถึงเรื่องราวพวกเขา อย่างไรก็ตามเจี๋ยรู่หลงและเซียวน่าดูเข้ากันได้ดี เรียกได้ว่าเป็น "คู่สร้างคู่สม" อย่างเหมาะเจาะ

"ที่รัก คุณพูดเรื่องอะไรกัน? ผมจะไปถูกใจเด็กนี่ได้อย่างไร?" เจี๋ยรู่หลงชำเลืองมองอิงรั่วผู้บอบบาง พลางพูดกลั้วหัวเราะ

“ชิ แล้วเมื่อกี้คุณพูดอะไรกับมันที่ระเบียง? คิดว่าฉันไม่รู้เหรอ?” เซียวน่าเลิกคิ้วสูง ไม่เปิดช่องให้เจี๋ยรู่หลงแม้แต่น้อย เธอหันขวับมองอิงรั่วอย่างกินเลือดกินเนื้อ ก่อนจะยกมือบีบปากอิงรั่วอยากโหดเหี้ยม “นังแพศยา แกกล้าดียังไงมายั่วยวนผู้ชายของฉัน?”

อิงรั่วยกมือปิดหน้า ดวงตากลมโตโศกสลดของเธอมีน้ำตาคลอเบ้า ริมฝีปากของเธอขยับสั่นระริกสองครั้ง ทว่าสุดท้ายกลับไม่มีวาจาใดเล็ดลอดออกมา เธอมักถูกปฏิบัติเช่นนี้นับครั้งไม่ถ้วนตั้งแต่ยังเด็ก

ใบหน้าเจี๋ยรู่หลงกระตุก แต่เขาก็ไม่ยอมเคลื่อนไหว เขาไม่จำเป็นต้องทำให้เซียวน่าเสียอารมณ์เพื่อสาวน้อยน่ารักจิ้มลิ้มเพียงคนเดียว

เซียวเผิงโปซึ่งอยู่ด้านข้างคอยเฝ้ามองเหตุการณ์ทั้งหมดด้วยรอยยิ้มเย็นบนใบหน้า เขาไม่เอ่ยอะไรสักคำ

เซียวน่ายิ่งทวีความจองหองโหดร้ายกว่าเดิม เธอกรีดปลายเล็บสีแดงสดของเธอลงบนจมูกอิงรั่ว ขณะเอ่ยเน้นทีละคำ "นังแพศยา หัดเจียมตัวเสียบ้าง เป็นแค่เด็กโสโครกที่ตระกูลเซียวเลี้ยงไว้ โชคดีแค่ไหนแล้วที่แกได้มารับใช้ฉันและมีโอกาสเห็นสังคมชั้นสูง ไม่ยอมหัดส่องกระจกชะโงกดูเงาเลย น้ำหน้าอย่างแก ถ้ากล้าหือกับฉันอีก ฉันจะฉีกแกเป็นชิ้น ๆ!”

เซียวน่าเงื้อมือขึ้นสูง พลางข่มขู่อย่างรุนแรง

“กล้าดีอย่างไรถึงรังแกเธออีก?” เซียวอี้เอ่ยกึกก้องด้วยเสียงเย็นเยียบ เขาเดินมายืนเคียงข้างอิงรั่ว

เวลานี้อิงรั่วลืมความลำบากของตนจนสิ้น เธอพยายามขยิบตาส่งสัญญาณให้เซียวอี้อย่างกระวนกระวายใจ เพื่อไม่ให้เขาต้องเดือดร้อน

เซียวอี้ไม่สนใจเธอแต่อย่างใด เขาเอื้อมมือดึงร่างเธอมาไว้ด้านหลังตน และเผชิญหน้ากับคนทั้งสามที่ยืนอยู่เบื้องหน้า

"แกนี่เอง?" เซียวน่าขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นเซียวอี้ ใบหน้าของเธอฉายแววแปลกประหลาดอยู่หลายครั้ง ท้ายที่สุดจึงเอ่ยประชดประชัน "แกยังมีชีวิตอยู่เรอะ?"

“แกเองก็ยังไม่ตายเหมือนกันนี่” เซียวอี้เอ่ยอย่างเย็นชา

"แก..." เซียวน่าตกตะลึง เธอไม่คิดว่าเซียวอี้ผู้ถูกเธอรังแกมาช้านานจะกล้าต่อปากต่อคำกับเธอเช่นนี้

เมื่อเห็นเซียวอี้ เจี๋ยรู่หลงผู้ยืนอยู่ข้าง ๆ พลันกัดฟันกรอดด้วยความชิงชัง ดวงตาสีน้ำตาลแกมเหลืองของเขาตวัดใส่ ทว่าใบหน้ากลับประดับรอยยิ้มจอมปลอม "อ๋อ นี่มันคุณชายเซียวไม่ใช่เหรอ?"

คำว่า "คุณชายเซียว" นั้นก้องกังวานเป็นพิเศษ

"ให้ตายเถอะ เจี๋ยลู่หลง คุณบ้ารึไง? เขาเป็นแค่ไอ้ลูกสำส่อนที่ป้าฉันคลอดออกมาหลังเมายับเท่านั้นเอง" แววตาเซียวน่าส่องประกาย ขณะเย้ยหยัน ดูเหมือนเมื่อมีโอกาสได้รังแกเซียวอี้อีก เซียวน่าจะเบิกบานใจมากเหลือเกิน

"เพี๊ยะ!" ทว่าก่อนที่เธอจะพูดจบประโยค ทุกคนกลับเห็นเพียงภาพเคลื่อนไหวชั่ววูบ ใบหน้าเซียวน่าถูกฟาดอย่างแรง