ผมเกิดใหม่ เป็นหมอเทวดามือวิเศษ นิยาย บท 36

ก่อนที่เซียวอี้จะทันพูดอะไร หญิงสาวจำนวนหนึ่งกลับเริ่มด่าทอโจมตีเซียวน่าอย่างรุนแรงเสียแล้ว พวกเธอกลุ้มรุมทั้งผลักทั้งดันร่างเซียวน่าออกไป

เครื่องสำอางแต่งแต้มบนใบหน้าของเซียวน่าเลอะเทอะเปรอะเปื้อนจนหมด ชุดราตรีของเธอยุ่งเหยิงยับย่นไม่เป็นท่า ทว่าเธอไม่ยินยอมจากไปง่าย ๆ ถึงจะถูกฝูงชนแน่นขนัดยืนขวาง เธอก็พยายามชะเง้อเขย่งเท้ามองเซียวอี้

สายตาเซียวอี้กวาดมองทุกคน และหยุดที่บริเวณประตูในที่สุด เขาตะโกนว่า "อิงรั่ว มานี่สิ!"

อิงรั่วผู้ยืนรออยู่หน้าประตูตัวสั่นงก ๆ เธอไม่คิดว่าเซียวอี้จะเรียกชื่อของเธอ อิงรั่วบิดชายกระโปรงตัวเองแน่น ไม่กล้าขยับตัว

“น้องอิงรั่ว มานี่เถอะ!” ชูว่านโบกมือเรียกอิงรั่วอย่างสนิทสนม

อิงรั่วค่อยรวบรวมความกล้าเดินเข้าไปหาเซียวอี้ทีละน้อยด้วยใบหน้าก้มงุด

"อิงรั่ว นี่คือครีมผิวหยกขวดสุดท้าย ฉันมอบให้เธอ!" เซียวอี้คว้ามืออิงรั่ว จากนั้นจึงวางขวดแก้วโดดเด่นสะดุดตาลงในอุ้งมือ และงอนิ้วเธอประคองขวด

"นี่..." อิงรั่วไม่อยากเชื่อเลยว่านี่คือความจริง เซียวอี้ สหายวัยเด็กของเธอผู้ทนทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัสมาตั้งแต่เล็ก บัดนี้กลับเป็นถึงนักวิจัยผู้คิดค้นผลิตภัณฑ์บำรุงความงาม และเขายังมอบครีมผิวหยกซึ่งมีมูลค่าอย่างน้อยสามล้านหยวนให้แก่เธออีกด้วย เหตุการณ์นี้ทำให้อิงรั่วตื่นตะลึงจนลำคอตีบตัน กระบอกตาของเธอร้อนผ่าว หยาดน้ำตาไหลรินอาบนวลแก้ม

เมื่อหญิงสาวที่อยู่รอบ ๆ เห็นปฏิกิริยาของอิงรั่วในยามนี้แล้ว เสียงจอแจอื้ออึงพลันเงียบลงอย่างหาได้ยาก ไม่มีใครมีเจตนาจะแย่งชิงครีมผิวหยกจากเด็กสาวผู้นี้ เมื่อครู่หญิงสาวผอมแห้งตรงหน้าถูกเซียวน่ารังแกมากขนาดไหน? ทุกคนย่อมรู้ดี พอตอนนี้อิงรั่วเป็นผู้ที่ได้รับครีม ไม่เพียงแค่ทุกคนจะไม่รู้สึกอิจฉา แต่ยังรู้สึกโล่งใจมากอีกด้วย ทุกคนหันมองเซียวน่าด้วยสายตาไม่เป็นมิตรอย่างพร้อมเพรียงกัน

ใบหน้าเซียวน่ามีเครื่องสำอางเลอะเทอะเปรอะเปื้อน เธอรู้สึกอับอายและโกรธแค้นยิ่ง สายตาจ้องเซียวอี้และอิงรั่วอย่างอาฆาตแค้น ก่อนจะขยี้เท้าเดินปั้นปึ่งออกจากประตูข้างไปด้วยความกระฟัดกระเฟียด

"อิงรั่ว ทำไมเธอไม่ลองทาครีมดู?" เซียวอี้เอ่ยกับอิงรั่วด้วยรอยยิ้มอบอุ่น

อิงรั่วเงยหน้าสบตาเซียวอี้

เซียวอี้พยักหน้าให้เธอ

ชูว่านรับขวดครีมผิวหยกจากอิงรั่ว เธอใช้ช้อนเงินคันเล็กตักครีมออกมาเล็กน้อย และบรรจงทาครีมทั่วใบหน้าของอิงรั่ว โดยเน้นทาบริเวณแก้มและสันจมูกเป็นพิเศษ

สิบกว่านาทีผ่านไป ทุกคนในห้องโถงต่างตกตะลึง เมื่อเห็นว่ารอยกระมากมายบนใบหน้าอิงรั่วหายไปอย่างไร้ร่องรอย ใบหน้าเล็กจิ้มลิ้มของเธอดูนุ่มนวลอ่อนโยนยิ่งกว่าไข่ปอก ประดุจลูกพีชน้ำผึ้งที่เปล่งประกายฉ่ำวาวเป็นสีกุหลาบแดงเรื่อ

"โอ้พระเจ้า มันวิเศษมาก!" เหล่าสาว ๆ ต่างร้องอุทานด้วยความอัศจรรย์ใจ แววตาพวกเธอเริ่มมีไฟลุกโชนอีกครา ทุกคนต่างถามเซียวอี้ว่า "คุณเซียว พวกเราจะซื้อครีมนี้ได้อีกเมื่อไรคะ? ฉันขอซื้อ!"

"ผมจะขอชูว่านให้แจ้งทุกคนอีกทีนะครับ" เซียวอี้ยังมีครีมผิวหยกหลงเหลืออยู่ในมือ แต่เขารู้ว่าสินค้าหายากเช่นนี้ควรเก็บไว้ก่อน

"คุณเซียว เร็วหน่อยนะคะ อย่าปล่อยให้พวกเราต้องรอนาน!"

"ใช่แล้ว คุณเซียว ราคาสูงไม่ใช่ปัญหา"

"ฮึ้ย คุณเซียวคะ ฉันจ่ายให้ได้มากกว่านี้อีก!" หญิงสาวทุกคนต่างตื่นเต้นปรีดายิ่งนัก ทรวงอกและสะโพกกลมกลึงของสาว ๆ รุมล้อมเซียวอี้กันยกใหญ่

“เฮ้อ อย่างไรเขาก็ไม่มีครีมเหลือแล้ว เชิญทุกคนเต้นรำกันต่อเถอะค่ะ!” ชูว่านโบกมือ เสียงเพลงไพเราะรื่นหูเริ่มบรรเลงอีกครั้งทันใด

หนุ่ม ๆ ที่ไม่มีโอกาสพูดแทรกเมื่อครู่สบโอกาสทองในที่สุด บุรุษหลายคนเดินเข้าไปใกล้ชูว่าน ทุกคนต่างผายมือเชื้อเชิญ "คุณชูว่าน ให้เกียรติเต้นรำกับผมได้มั้ยครับ?"

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเซียวเผิงโป เขารอคอยช่วงเวลานี้มานานแสนนาน นับตั้งแต่วินาทีที่เขาเห็นชูว่านเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี เซียวเผิงโปก็ละสายตาจากเธอไม่ได้อีก ไม่ว่าจะเป็นรูปลักษณ์หน้าตา พรสวรรค์ หรือแม้กระทั่งภูมิหลังครอบครัวอันยิ่งใหญ่ของชูว่าน ทุกอย่างล้วนเข้าตาเซียวเผิงโป แม้น้องสาวของเขาจะพ่ายแพ้ยับเยินจนวิ่งหนีเตลิดไปแล้ว ทว่าเซียวเผิงโปไม่มีเวลาจะไปดูน้องสาวตอนนี้

เซียวเผิงโปค้อมตัว มือทาบเหนืออกอย่างสง่างาม เขาแย้มยิ้มรอคอยคำอนุญาตจากชูว่าน ดูเป็นสุภาพบุรุษอย่างไร้ที่ติ

“ขอโทษทุกคนด้วยนะคะ คืนนี้ฉันคงเต้นรำกับพวกคุณไม่ได้” ชูว่านยิ้ม ก่อนจะตอบช้า ๆ จากนั้นเธอจึงยื่นมือไปให้เซียวอี้ ชูว่านหรี่ตาเล็กน้อยอย่างซุกซน ใบหน้าคลี่ยิ้มอ่อนหวาน "ได้มั้ยคะ?"

เซียวอี้ขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่ว่าจะเป็นชาติก่อนหรือชาตินี้ เขาไม่เคยรำมาก่อน ตอนนี้เขาจึงประหม่าอยู่นิดหน่อย

เมื่อได้ยินคำขอของชูว่าน เซียวเผิงโปผู้ยืนอยู่ข้าง ๆ พลันมุมปากกระตุก ความชิงชังและความริษยาลึกล้ำบาดลำคอจนแสบร้อน

แต่เขารู้จักเซียวอี้ดี ไอ้สวะยากจนที่ไม่มีข้าวยาไส้จะเต้นรำเป็นได้อย่างไรกัน? เขากลอกตาขึ้นฟ้า และไม่นึกเคืองการตัดสินใจของชูว่านอีก เซียวเผิงโปยืดหลังตรง สายตามองเซียวอี้ด้วยรอยยิ้มบาง ก่อนจะถามขึ้นว่า "คุณชูว่านครับ คุณล้อเล่นแล้ว เซียวอี้จะเต้นรำเป็นได้อย่างไร? คุณอยากทำให้เขาขายหน้าเหรอครับ?"

เจี๋ยรู่หลงฉวยโอกาสนี้กล่าวเสริมอย่างรวดเร็ว "เป็นไปได้อย่างไร? คุณเซียวเป็นถึงดาวรุ่งของเมืองไห่เชียวนะ เขาจะเต้นรำไม่เป็นได้อย่างไรกัน? นี่ไม่ใช่สถานที่ที่เหมาะสมสำหรับคุณเซียวรึ?"

ชายหนุ่มทั้งสองเข้ากันดีเป็นปี่เป็นขลุ่ย พวกเขางัดทักษะการแสดงออกมาใช้เพื่อทำให้เซียวอี้ขายขี้หน้า

เซียวอี้ยังคงนิ่งเฉยราวกับว่าเขาไม่ได้ยินวาจาที่ทั้งสองเหน็บแนม นับตั้งแต่วินาทีที่ชูว่านชวนเขาเต้นรำ เขาก็หันมองเหล่าชายหญิงที่กำลังเต้นรำกลางห้องโถงด้วยความตั้งใจ

“เซียวอี้?” ชูว่านส่งเสียงเบา ๆ “ไปนั่งตรงนั้นกันเถอะนะ?”

เซียวอี้กลับโต้แย้งโดยไม่มีใครคาดคิด เขาหมุนตัวสัมผัสเอวบางของชูว่าน ศีรษะโน้มใกล้และสบสายตา เซียวอี้เอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า "วันนี้เป็นวันที่ดีทั้งที งานเลี้ยงก็ตกแต่งได้สวยงามมาก คงน่าเสียดาย ถ้าผมไม่ได้เต้นรำกับคุณว่ามั้ย?"

ชูว่านดีใจมากเมื่อได้ยินเช่นนั้น เมื่อครู่ตอนที่เห็นสีหน้าของเซียวอี้ เธอรู้สึกกระดากใจมากและคิดว่าเซียวอี้คงเต้นรำไม่เป็น  ชูว่านโคลงศีรษะเล็กน้อย หางตาชำเลืองมองเซียวเผิงโปและเจี๋ยรู่หลงอย่างหยามเหยียด