ผมเกิดใหม่ เป็นหมอเทวดามือวิเศษ นิยาย บท 38

ดวงตาสุกสกาวดุจดาราของชูว่านหรี่ลงเล็กน้อย มุมปากวาดโค้งเป็นรอยยิ้ม เธอเยื้องกรายเข้ามาหาเซียวอี้อย่างสง่างามชวนมอง และทรุดนั่งข้าง ๆ เซียวอี้ หญิงสาวเหยียดนิ้วเรียวดึงแก้วไวน์ของเซียวอี้เข้าใกล้ ก่อนจะจิบไวน์อึกใหญ่โดยที่มือยังสัมผัสมือของเซียวอี้อยู่ หยดไวน์แดงฉ่ำวาวเปื้อนริมฝีปากสีแดงสด ชูว่านมองเซียวอี้ด้วยหางตา ขณะลิ้นเล็กแดงเลียคราบไวน์เหนือริมฝีปากอย่างยั่วเย้า

การเลียริมฝีปากครั้งนี้เปรียบเสมือนการราดน้ำมันร้อนเร่าใส่ฟืนแห้ง เกิดเป็นเปลวเพลิงแผดเผาหัวใจของเซียวอี้!

“ยั่วยวนเก่งจริงนะ!” เซียวอี้ส่ายศีรษะ พลางเอ่ยด้วยรอยยิ้มลุ่มลึก

"อะไรกันคะ? ดื่มที่นี่อีกสักหน่อยสิ? ฉันจะดื่มเป็นเพื่อนคุณเอง" นัยน์ตาชูว่านลุกวาบ เธอคลี่ยิ้มชั่วร้าย ขณะที่รินไวน์เพิ่ม

ทั้งสองคนชนแก้วเบา ๆ เซียวอี้ยิ้มแย้ม ก่อนกล่าวว่า "คืนนี้ผมต้องขอบคุณคุณมาก! ไม่คิดมาก่อนว่าคุณจะเป็นสุดยอดอัจฉริยะในแวดวงธุรกิจ!"

“ถึงฉันจะฝีมือดีแค่ไหน คุณเองก็มีดีใช่ย่อย คืนนี้คุณพอใจกับกระแสตอบรับของครีมผิวหยกมั้ยคะ?” ชูว่านเขย่าแก้วไวน์ พลางถามด้วยรอยยิ้ม

"พอใจมาก!" เซียวอี้พยักหน้าหงึก

ชูว่านยิ้มและยกแก้วไวน์ขึ้นดื่ม เธอหรี่ตา แล้วขยับริมฝีปากติดชิดใบหูของเซียวอี้ ริมฝีปากอ่อนนุ่มสัมผัสติ่งหูเซียวอี้ ชูว่านเป่าลมหายใจรดอย่างนุ่มนวลแผ่วเบาประดุจกล้วยไม้ เธอกระซิบเสียงแผ่วว่า "แล้วคุณจะตอบแทนฉันอย่างไร?"

"อะไรก็ได้ที่คุณต้องการ!" เซียวอี้ตอบยิ้ม ๆ

"ฮ่า ๆ!" ชูว่านหัวเราะคิก เธอก้มศีรษะลงเล็กน้อย นิ้วเรียวกรีดกรายเหนือแผงอกของเซียวอี้เป็นวงกลม เธอเอ่ยกลั้วหัวเราะว่า "แล้วถ้าฉันขอคุณแต่งงาน คุณจะตอบตกลงมั้ย?"

"ผมยินดี!" เซียวอี้จับนิ้วของชูว่านไว้ และเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

ใบหน้าชูว่านกลายเป็นสีแดงปลั่ง แต่เธอแกล้งทำเป็นหน้ามุ่ย และประชดว่า "ฉันนึกว่าคุณจะแตกต่างเสียอีก ที่ไหนได้ตอนนี้คุณไม่เห็นจะแตกต่างจากผู้ชายคนอื่นเลย!"

เซียวอี้ยิ้ม ก่อนจะพูดว่า "มีโฉมงามอยู่ตรงหน้าทั้งคน ถ้าผมไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย ก็คงตายด้านยิ่งกว่าก้อนหินอีกว่ามั้ย?"

ชูว่านหัวเราะคิกคัก ก่อนจะลุกขึ้นยืน เธอเดินนวยนาดไปที่ข้างเตียง แล้วค่อย ๆ ทิ้งตัวนอนบนเตียงนุ่ม เรียวขาขวาขยับออกเล็กน้อย ภายใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโตมีกลิ่นอายแห่งวสันตฤดูยั่วเย้าน่าลุ่มหลง กางเกงชั้นในตัวจิ๋วสีม่วงปรากฏให้เห็นรำไร ชูว่านทอดมองเซียวอี้ พลางกระซิบเสียงแผ่วว่า "เรานวดกันดีมั้ยคะ?"

เซียวอี้ลุกยืน สายตาไล่มองเรือนร่างทรงเสน่ห์ของชูว่าน เขายิ้มและพูดว่า "กำลังรออยู่พอดี!"

เซียวอี้ยื่นฝ่ามือสัมผัสฝ่าเท้าอ่อนนุ่มของชูว่าน อาจเป็นเพราะชูว่านเพิ่งดื่มไวน์เข้าไป ผิวพรรณของเธอจึงขาวกระจ่างอมชมพูให้สัมผัสนุ่มนิ่ม กลิ่นหอมกรุ่นจากเรือนร่างทำให้มัวเมากว่าที่เคย และยามที่เธอส่งเสียงกระซิบด้วยเสียงแหบพร่าก็น่าหลงใหลยิ่ง

“นี่เป็นการนวดครั้งสุดท้ายรึเปล่าคะ?” ชูว่านปรือตาถาม สายตาจ้องมองเซียวอี้

"พอนวดครั้งนี้เสร็จแล้ว อาการซึมเศร้าของคุณจะหายดีเป็นปลิดทิ้ง" เซียวอี้ตอบโดยไม่หยุดการเคลื่อนไหวของฝ่ามือ

“แต่ฉันไม่อยากให้เป็นครั้งสุดท้ายเลย ทำอย่างไรดีคะ?” ชูว่านถามด้วยแววตแวววาว เธอยกแขนสยายเรือนผมดำเงางามทิ้งตัวดุจน้ำตก

“คุณอยากให้ผมแต่งงานกับคุณเหรอ? งั้นก็แล้วแต่คุณเลย!” เซียวอี้ทาบฝ่ามือเหนือต้นขาของชูว่าน ขณะเอ่ยด้วยรอยยิ้ม ฝ่ามือนวดเฟ้นเรือนร่างของเธอต่อไป

ชูว่านเอ่ยด้วยแววตาเปล่งประกาย "อย่าลืมว่าฉันเป็นคนเลี้ยงดูคุณนะ แน่นอนว่าเรื่องนี้ขึ้นอยู่กับฉัน!"

จากนั้นเธอจึงหัวเราะ และพลิกตัวหนี แผ่นหลังบอบบางปรากฏสู่สาตาเซียวอี้ เสื้อเชิ้ตสีขาวรัดรึงเรือนร่างอวบอิ่มทุกสัดส่วน

"นางมารตัวน้อย!" เซียวอี้สูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะเอื้อมมือสัมผัสร่างชูว่าน และลงมือนวดต่อ

คราวนี้ชูว่านหลับตาพริ้ม ไม่ได้หยอกเย้าเซียวอี้ต่ออีก ทว่าแววพร่าเลือนดื่มด่ำในนัยน์ตาของเธอกลับทำให้ผู้เห็นใบหูแดงก่ำ และหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

เมื่อเห็นเหงื่อผุดพรายบนหน้าผากเซียวอี้ ชูว่านจึงลุกขึ้นนั่งด้วยรอยยิ้มละไม และยกมือขวาออกเช็ดเหงื่อให้เซียวอี้ด้วยแขนเสื้อ จากนั้นจึงยกแขนคล้องคอเซียวอี้ ริมฝีปากแดงสีแดงสดเผยอออกเล็กน้อย "ร้อนมากมั้ยคะ?"

ด้วยคอเสื้อที่แบะกว้าง เซียวอี้สามารถมองเห็นความน่าตื่นตาตื่นใจมากมายภายใต้เสื้อเชิ้ตนั้น ส่งผลให้เขาหัวใจเต้นรัวเร็ว

ยามจ้องมองใบหน้าที่ทำให้ผู้คนหลงใหลคลั่งไคล้ของชูว่านอย่างลึกซึ้ง เซียวอี้พลันโน้มตัวจุมพิตริมฝีปากเธออย่างดูดดื่ม ทว่าไม่นานก็ผละห่าง

"อา!" ชูว่านครางเสียงแผ่ว ใบหน้างามแดงซ่าน หัวใจพลันเต้นไม่เป็นส่ำ เธอค่อย ๆ หลับตาพริ้ม

ทว่าหลังจากรอคอยอยู่นาน เธอก็ตระหนักว่าเซียวอี้ไม่ยอมทำสิ่งอื่นต่อ ชูว่านปรือตาขึ้นอย่างงุนงง เพียงเพื่อจะพบว่าเซียวอี้กำลังหลับตาแน่น เขาฝืนปรับลมหายใจอย่างหนักหน่วง ไม่กี่วินาทีถัดมา เซียวอี้ก็ปล่อยมือจากเรือนร่างงดงามดุจหยกล้ำค่าของชูว่าน และลุกออกจากเตียง

เรือนร่างชูว่านแข็งทื่อด้วยความตกใจและไม่เชื่อ

"ผมขอตัวก่อนนะ!" เซียวอี้ทอดมองดูชูว่านด้วยแววตาลึกซึ้ง จากนั้นจึงหมุนตัวเดินออกจากประตูไป

ชูว่านมองประตูที่ปิดลง ในใจรู้สึกผิดหวังเหลือเกิน เห็นได้ชัดว่าเขาตกหลุมรักเธอ แต่ในเสี้ยววินาทีสุดท้ายเขาสามารถควบคุมตัวเองไม่ให้เกินเลยได้อย่างไรกัน? ชูว่านรู้สึกว่าตัวเองเคยพบพานผู้คนมามาก แต่ยามนี้เธอไม่เข้าใจเลยว่าเซียวอี้กำลังกังวลเรื่องใดอยู่ เมื่อหลับตานึกถึงภาพเขาและเธอเมื่อครู่ ชูว่านก็รู้สึกทั้งอับอายและโกรธเกรี้ยว

เซียวอี้รีบวิ่งผลุนผลันออกมาจากประตูคฤหาสน์ ไม่แม้กระทั่งจะโบกรถแท็กซี่ เขาเดินทอดน่องช้า ๆ ไปตามถนนเลียบชายฝั่ง ลมทะเลเย็นสบายโชยพัดผ่าน เขาต้องใช้ความพยายามอย่างหนักในการขับไล่ไฟราคะออกจากร่างของตน

"ถึงฉันจะดื่มเหล้าได้ตอนฝึกตน แต่ฉันมีอะไรกับเธอไม่ได้!" เซียวอี้ถอนหายใจยืดยาวอย่างโล่งอก ยามต้องเผชิญกับความงามพิลาสของชูว่าน การยับยั้งชั่งใจเช่นนี้ทรมานมากจริง ๆ

อย่างไรก็ตามหลังเดินเล่นได้ระยะนึง การหยั่งรู้ศักดิ์สิทธิ์ของเซียวอี้ก็เห็นภาพรถยนต์คันหนึ่งกำลังเคลื่อนตรงมาทางเขาอย่างเงียบเชียบ มันคือรถยนต์บีเอ็มดับเบิลยู พีคที่ไม่ได้เปิดไฟหน้า และกำลังขับมุ่งตรงมาที่เขา

"หืม?" เซียวอี้ส่งเสียงออกมาเบา ๆ ในหัวมีความคิดบางอย่างผุดขึ้นทันที ทว่าฝีเท้าของเขายังคงสม่ำเสมอไม่เปลี่ยนแปลง เซียวอี้เดินทอดน่องต่อช้า ๆ

ครู่หนึ่งรถยนต์ก็หยุดจอดข้างหน้าเซียวอี้ มีเสียงปิดประตูดังปัง ตามด้วยชายสามคนที่ลงมาจากรถ และยืนขวางหน้าเซียวอี้เอาไว้

หัวโจกไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากเจี๋ยรู่หลง ชายที่ถูกเซียวน่าสวมหมวกเขียวในงานเลี้ยงนั่นเอง!

ตอนนี้หมวกสีเขียวเข้มของเขาหายไปแล้ว แต่เขายังสวมรองเท้าหนังสีเขียวดังเดิม ดวงตาสีน้ำตาลแกมเหลืองมองเซียวอี้อย่างโหดเหี้ยม รอยยิ้มชั่วช้าปรากฏขึ้นเหนือมุมปาก เจี๋ยรู่หลงเอ่ยด้วยรอยยิ้มน่าขนลุก "คุณเซียว ช้าก่อน!"

เซียวอี้หยุดชะงักและเม้มริมฝีปากแน่น เขายิ้มแย้ม พลางถามว่า "คุณชายเจี๋ย คุณดูอารมณ์ดีจังนะครับ ดึกดื่นป่านนี้ทำไมไม่รีบกลับบ้าน? ไม่กลัวโดนสวมเขาอีกเหรอ?"

มุมปากเจี๋ยรู่หลงกระตุกอย่างแรง เขาส่งเสียงคำรามอย่างโกรธแค้น ทว่ากลับเปลี่ยนท่าทีเอ่ยวาจาเฉยชาอย่างรวดเร็ว "อ๋อ! แกคิดว่าฉันไม่สนใจใยดีนังเซียวน่าอย่างนั้นเรอะ? ถ้าไม่ใช่เพราะตระกูลเซียวมอบเงินให้ฉัน ฉันก็รักนังนั่นไม่ลงหรอก แต่นังแพศยากลับสวมเขาให้ฉันต่อหน้าต่อตาทุกคน ไม่ช้าก็เร็วตระกูลเซียวของแกจะต้องชดใช้ให้ฉัน! วันนี้ฉันต้องทำตามคำสั่งของญาติผู้พี่แกให้มาสั่งสอนแกเสียหน่อย แล้วก็มีเรื่องหนี้ด้วย"

"โอ้? หนี้แบบไหนเหรอครับ?" เซียวอี้ถามอย่างเหยียดหยาม

“ไม่ต้องทำไขสือ แกคืนเงินค่าสมุนไพรสามล้านให้ฉันเสียดี ๆ คืนนี้แกเพิ่งได้เงินมาสามล้านหยวนนี่นา ไอ้สวะโง่เง่าเอ๊ย แกต้องคืนเงินฉัน แล้วโดนอัดจนน่วมเป็นค่าดอกเบี้ย” เจียรู่หลงตะคอกและฉีกรอยยิ้มมืดมน

"หึ!" เซียวอี้แค่นเสียง

“อะไรนะ? แกไม่อยากคืนเงินและไม่อยากโดนอัดงั้นเหรอ! ไม่ต้องห่วง ฉันจะช่วยแกตัดสินใจเอง” เจี๋ยรู่หลงไม่โกรธแม้แต่น้อย เขาหรี่ตาและโบกมือส่งสัญญาณคนทางด้านหลังทันที เขาตะโกนเสียงดังว่า "พี่ชาย ฝากด้วยนะ คุณเซียวเจ้านายของคุณสั่งว่าอัดมันให้น่วมเลย"

บุรุษร่างกำยำในชุดดำที่ยืนข้างหลังเจี๋ยรู่หลงตอบสนองต่อคำสั่งทันที ทั้งคู่ก้าวออกมาหาเซียวอี้อย่างคุกตาม

เซียวอี้จำสองคนนี้ได้ พวกเขาคือผู้คุ้มกันฝีมือดีที่ถูกว่าจ้างโดยตระกูลเซียว เดิมทีทั้งคู่เคยเป็นทหารผ่านศึกมาก่อน และเก่งกาจด้านศิลปะการต่อสู้มาก นอกจากนี้ยังฝีมือดีกว่าเหล่าอันธพาลแก๊งหลงหูอยู่หลายขุม นี่คือตัวปัญหาอย่างแท้จริง

ทว่าหลังสวมใส่เครื่องแบบชุดดำแล้ว พวกเขาก็ตกเป็นทาสโดยสมบูรณ์ ในอดีตทั้งคู่เคยทำร้ายเซียวอี้มานับครั้งไม่ถ้วน เมื่อพวกเขาเห็นเซียวอี้ ก็พลันฉีกยิ้มอย่างดูแคลน "หมาที่ตระกูลเซียวเลี้ยงเอาไว้ไม่เชื่องเสียแล้ว ถึงกับกล้าแว้งกัดเจ้านาย คงไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้วสินะ เซียวอี้ อย่าโทษที่พวกเราโหดร้ายเลย"

เซียวอี้ไม่สนใจต่อล้อต่อเถียงกับหมาเฝ้าบ้านอย่างพวกเขา เซียวอี้เพียงกอดอกยืนจ้องทั้งคู่ด้วยแววตาน่าขนลุก

ความนิ่งเงียบไม่ตอบโต้เช่นนี้ทำให้ทั้งคู่ประหลาดใจมาก พวกเขาต่างมองหน้ากัน และตะโกนอย่างเย็นชาว่า "ลงมือ!"

ชายทั้งสองเงื้อกำปั้นพุ่งตัวเข้าใส่เซียวอี้

ท่าทีของเซียวอี้ไม่แปรเปลี่ยน ทันใดนั้นเขาก็ออกกระบวนท่าวายุโค่นหลิวพุ่งตัวรับมือการโจมตีของคนทั้งสองในชั่วพริบตาทันที ยามที่ร่างเซียวอี้พุ่งผ่าน เขาก็ยกมือขวาฟาดกระแทกใบหน้าผู้คุ้มกันทั้งสองอย่างแรง

ผู้คุ้มกันทั้งคู่รู้สึกแค่ว่าการมองเห็นของตนเองพร่าเลือน และเซียวอี้ก็หายตัวไป แต่แรงตบบนใบหน้านั้นหนักหนาสาหัสยิ่ง ใบหน้าทั้งแสบร้อน และฟันกรามก็โยกคลอน ส่วนเซียวอี้นั้นยืนอยู่ข้างหลังพวกเขาอย่างสุขุมสง่างาม

“ไอ้เวรนี่มันกล้าตบพวกเรา ไอ้สวะเอ๊ย!” ผู้คุ้มกันทั้งสองคนมีเลือดกบปาก ทั้งคู่ตะโกนลั่นอย่างโกรธแค้น แล้วกระโจนเข้าใส่เซียวอี้อีกครั้ง ทว่าฉากแปลกประหลาดกลับบังเกิดขึ้นอีกครั้ง ร่างของเซียวอี้เคลื่อนไหวในพริบตา และโผล่มาที่ใต้ตาของพวกเขา ใบหน้าทั้งคู่ถูกฟาดอย่างรุนแรงอีกสองครั้ง ครั้งนี้ฟันหลุกกระเด็นออกมาทันที พวกเขาถูกเซียวอี้จัดการจนหมอบราบคาบ

ขณะนี้ทั้งคู่ไม่กล้าตะโกนด่าทอเซียวอี้อีกต่อไป หัวใจของผู้คุมกันดิ่งวูบ หน้าผากมีเหงื่อไหลท่วม ด้วยทักษะอันเก่งกาจของพวกเขา พวกเขาถือเป็นทหารที่สมบูรณ์แบบของกองทัพ ทั้งคู่จึงคิดว่าเซียวอี้ก็เป็นแค่ลูกเจี๊ยบในกำมือ ทว่าหลังโดนโจมตีอย่างรุนแรงถึงสองครั้ง พวกเขาไม่มีปัญญาจะแตะตัวถากเซียวอี้ด้วยซ้ำ ใบหน้าโดนตบตั้ง 4 ครั้ง มิหนำซ้ำยังฟันร่วงอีกด้วย