ผมเกิดใหม่ เป็นหมอเทวดามือวิเศษ นิยาย บท 40

เซียวอี้หัวเราะลั่น ในใจเขาคิดว่า "ลูกไม้ตื้น ๆ ของเธอจะทำร้ายฉันได้อย่างไรกัน?"

“เธอฝึกต่อเถอะ ฉันจะช่วยดูเองว่าเธอพัฒนาขึ้นมั้ย ไม่ต้องห่วงนะ เธอฆ่าฉันไม่ได้หรอก” เซียวอี้พูดยิ้ม ๆ

"จริงเหรอ?" เสี่ยวเยว่ยกนิ้วขึ้น ขณะถามอย่างระมัดระวัง

“ได้สิ อย่างมากฉันก็สลบแค่แป้ปเดียว” เซียวอี้พยักหน้า และเอ่ยด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

"งั้นลุยล่ะนะ!" เสี่ยวเยว่สูดหายใจเข้าลึก ๆ ในใจทบทวนสาระสำคัญที่เซียวอี้สอนอย่างรอบคอบ จากนั้นจึงยกปลายนิ้วของตนกดจุดอวี้เจิ่นของเซียวอี้

เซียวอี้รับรู้ถึงขุมกำลังมหาศาลกำลังโจมตีเขาอย่างแรง ด้วยตบะและลมหายใจอันแกร่งกล้า เขาจึงสลายการโจมตีได้อย่างง่ายดาย ทว่าเขาก็แอบประหลาดใจเช่นกัน เสี่ยวเยว่หัวไวมากจริง ๆ เรียนเท่านี้เธอก็สามารถฝึกปรือทักษะ และความแข็งแกร่งของตัวเองได้อย่างสมบูรณ์แบบ หากเป็นผู้อื่นโดนกดจุดคงสลบไปแล้ว

เพื่อสร้างขวัญกำลังใจแก่เธอ เซียวอี้จึงแกล้งนิ่งค้าง ก่อนล้มลงทันที เขาหลับตาแสร้งทำเป็นสลบ

"อา!" เสี่ยวเยว่กรีดร้องเสียงดัง เมื่อเห็นเซียวอี้ล้มลง เธอรีบวิ่งเข้าไปหาเขา และตะโกนอย่างร้อนใจ "พี่เซียว พี่เป็นอะไรไป?"

เซียวอี้ไม่เอ่ยอะไร และแสร้งหลับต่อ วิธีการนี้เท่านั้นที่จะเพิ่มพูนให้กำลังใจเสี่ยวเยว่ได้

เสี่ยวเยว่ปลุกเซียวอี้ไม่สำเร็จ เธอยกมืออังจมูกเขา เมื่อรับรู้ว่าเซียวอี้ยังมีลมหายใจอยู่ เธอจึงโล่งใจ

“เขาสลบเพราะฉันกดจุดเหรอ?” เสี่ยวเยว่มองนิ้วตัวเองด้วยความฉงน และพึมพำกับตัวเองว่า "พระเจ้า ฉันทำได้แล้วเหรอเนี่ย?"

เสี่ยวเยว่ค่อย ๆ เปลี่ยนจากความสับสนเป็นความตื่นเต้นดีใจ เธอชูสองนิ้ว และอุทานเสียงเบาอย่างตื่นเต้น

เซียวอี้แอบเหลือบมองเสี่ยวเยว่ และหัวเราะอยู่ในใจ ทว่าภายนอกยังแสร้งทำเป็นสลบต่อ

"วิชาของพี่เซียวไม่ใช่ของเล่น ฉันฝึกได้ไวจริง ๆ ด้วย" เสี่ยวเยว่มองเซียวอี้อย่างมีความสุข

อย่างไรก็ตามขณะที่มองดูเซียวอี้ผู้กำลัง "สลบอยู่" เสี่ยวเยว่ก็ค่อย ๆ ลืมเลือนความตื่นเต้นจากการเรียนศิลปะการต่อสู้จนสิ้น นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นใบหน้ายามหลับใหลของเซียวอี้อย่างใกล้ชิด

“พี่เซียวหล่อจัง” นัยน์ตาเสี่ยวเยว่ค่อย ๆ พร่ามัว ดวงตาเธอไล่มองตั้งแต่คิ้วหนา สันจมูกโด่งของเซียวอี้ และท้ายที่สุดสายตาของเธอหยุดที่ริมฝีปากบางของเซียวอี้

ริมฝีปากของเซียวอี้ไม่บางจนเกินไป แต่กลับดูเฉียบคมได้รูป แสดงให้เห็นถึงความมุ่งมั่นมุมานะ

"ริมฝีปากเซ็กซี่จัง นี่คือเสน่ห์ของบุรุษเหรอ?" ทันทีที่ประโยคนี้ปรากฏขึ้นในใจเธอ หัวใจของเสี่ยวเยว่พลันเต้นแรงอย่างห้ามไม่ได้ เธอมักได้ยินเพื่อน ๆ ผู้หญิงในชั้นเรียนคุยกันเรื่องจูบแฟนหนุ่มอย่างขวยเขิน ทุกครั้งที่ได้ยินบทสนทนาเหล่านั้น เธอรู้สึกคันยุบยิบในใจ เธอไม่รู้จริง ๆ ว่าเมื่อริมฝีปากของคนสองคนสัมผัสกันจะให้ความรู้สึกเช่นไร

ยามก้มมองริมฝีปากเซียวอี้ที่อยู่ตรงหน้า เสี่ยวเยว่อยากแอบจุมพิตเขา แต่พอความคิดผุดขึ้นในหัว ใบหน้าเธอก็แดงซ่าน เธอก้มมองริมฝีปากของเขาอีก 2-3 ครั้ง ความคิดเดิมวนเวียนไม่จางหายดุจคำสาป

เธอกัดริมฝีปากอย่างกระวนกระวายใจ เสมือนตัวเองกำลังทำเรื่องไม่ดี เสี่ยวเยว่หอบหายใจเล็กน้อย หัวใจเต้นรัวกระหน่ำ เธอค่อย ๆ โน้มใบหน้าลง

เซียวอี้สามารถมองเห็นจากการหยั่งรู้ศักดิ์สิทธิ์ เขาจะไม่เห็นการกระทำของเซียวเยว่ได้อย่างไรกัน? ยามนี้เขาตื่นตระหนกมาก แต่เขาไม่กล้าลืมตาขึ้นมา หากเขาตื่นขึ้นและหยุดเสี่ยวเยว่ไว้ เธอจะไม่เขินอายจนมุดดินหนีรึ? ทันทีที่ความคิดผุดขึ้นในหัว ริมฝีปากเย็นเยียบของเสี่ยวเยว่ก็ประทับลงบนริมฝีปากเซียวอี้ช้า ๆ

หัวใจเซียวอี้สั่นสะท้าน เขาไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง ร่างกายเขาแข็งเกร็งทันที ร่างแกร่งถูกกระตุ้นด้วยจุมพิตนี้ เซียวอี้ถูกปลุกเร้าจนตื่นตัว ทว่าเขาไม่กล้าตัวขยับส่งเดช

เสี่ยวเยว่ที่ประหม่ายิ่งกว่าเซียวอี้ไม่รับรู้ถึงความผิดปกติของเขาเลย ความรู้สึกนุ่มนิ่มภายในริมฝีปากของเธอทำให้เสี่ยวเยว่ตัวชา นอกจากนี้เซียวอี้ยังมีลมหายใจแข็งแกร่งอย่างบุรุษเพศ พอเขาสำลักลมหายใจ ลมร้อนจึงปะทะจมูกของเสี่ยวเยว่โดยไม่ทันตั้งตัว ทำให้เสี่ยวเยว่สะท้านเฮือก

เซียวอี้ไม่รู้จะทำอย่างไรดี เขาได้แต่คิดกับตัวเองว่า "นี่คือกับดักชัด ๆ"

"นี่สินะคือความรู้สึกตอนจูบ! ไม่น่าล่ะเพื่อน ๆ ถึงมีความสุขมาก" เสี่ยวเยว่หลับตาพริ้ม พลางกระซิบกับตัวเอง ในที่สุดเธอจึงผละออกจากริมฝีปากเซียวอี้อย่างอิดออด เสี่ยวเยว่เอื้อมมือแตะริมฝีปากจิ้มลิ้มของตัวเอง ใบหน้าเรียวเล็กของเธองดงามเปล่งปลั่งราวกับแสงอาทิตย์อัสดง เธอคลายมือที่กำแน่นตลอดเวลาออก ฝ่ามือชุ่มชื้นไปด้วยเหงื่อ

“โอ๊ย รู้สึกอายจัง!” หลังเผลอทำตามใจนึก เสี่ยวเยว่รู้สึกอับอายมากที่ตัวเองยับยั้งชั่งใจไม่อยู่ หลังสงบสติอยู่นาน เธอจึงกล้าหันหน้ากลับไปมองเซียวอี้อีกครั้ง

เซียวอี้ใช้วิชาจากคัมภีร์ต้นตำรับยามหาเวทย์เพื่อดับเปลวไฟอันร้อนรุ่มที่คุกรุ่นในร่างของตน เมื่อเห็นเด็กสาวค่อย ๆ กลับมาเป็นปกติแล้ว เขาจึงกล้าฟื้นขึ้นมาในที่สุด

เซียวอี้หยัดตัวขึ้นนั่ง เขาแสร้งหัวเราะร่วน แล้วกล่าวว่า "โอ้โห พี่เผลอหลับไปงั้นเหรอ? เสี่ยวเยว่ เธอหัวไวจริง ๆ แค่กระบวนท่าเดียวก็โค่นล้มคู่ต่อสู้ได้แล้ว"

เมื่อเสี่ยวเยว่เห็นเซียวอี้ฟื้นขึ้นมา เธอก็ประหม่าจนหน้าแดงเรื่ออีกครั้ง แต่เมื่อเห็นสีหน้าสงบนิ่งของเซียวอี้ เธอจึงค่อย ๆ สงบลงดังเดิม แต่เหตุใดเซียวอี้จึงเอาแต่จ้องริมฝีปากเธอกันนะ ไม่นะ เขาคงไม่รู้เรื่องหรอกใช่มั้ย? ไม่น่าเป็นไปได้? เขาไม่ได้สลบไปหรอกเรอะ?

หัวใจเสี่ยวเยว่พัวพันยุ่งเหยิงไปหมด อะไรที่เซียวอี้พูดล้วนไม่เข้าหูเธอแม้แต่นิดเดียว

ครั้นเซียวอี้เห็นท่าทีเขินอายไร้เดียงสาของสาวน้อย ไฟที่เพิ่งดับมอดก็แทบจะลุกโชนขึ้นอีกครา เขารีบลุกยืน และพูดตัดบท "เอาล่ะ เสี่ยวเยว่ เธอทำสำเร็จแล้ว ไปนอนเถอะ"

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมเกิดใหม่ เป็นหมอเทวดามือวิเศษ