ผมเกิดใหม่ เป็นหมอเทวดามือวิเศษ นิยาย บท 41

หยูซือม่านโกรธมาก เมื่อได้ยินวาจาของผู้อำนวยการเฉียน เธอก็กระชากหน้ากากทิ้ง ทรวงอกสะท้อนขึ้นลงอย่างเดือดดาล เธอตอกกลับว่า "เฉียนปิน นี่เรียกว่าการช่วยชีวิตและรักษาคนงั้นเหรอ? เรามีโอกาสช่วยถึงสองชีวิต แต่คุณกลับเลือกไม่ช่วยทั้งคู่เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา? โทษทีเถอะ ฉันเองก็เป็นหมอนะ ฉันทำไม่ได้หรอก! มีสองชีวิตนอนหายใจรวยรินอยู่บนเตียงผ่าตัด ถ้าคนบนเตียงเป็นภรรยาและลูกคุณ คุณจะยอมแพ้มั้ย?”

"เธอ..." เฉียนปินไม่คิดว่าหยูซือม่านจะกล้าตำหนิเขาต่อหน้านางพยาบาลตั้งหลายคน หากเป็นผู้อื่น เฉียนปินคงอาละวาดไปแล้ว ทว่านี่คือหยูซือม่าน หญิงสาวที่เขาแอบรักมานาน เฉียนปินจึงต้องระงับอารมณ์ ก่อนอ่ยเสียงต่ำว่า "ซือม่าน เธอเพิ่งกลับมาประเทศจีน เธอไม่รู้หรอกว่าความสัมพันธ์ของหมอและผู้ป่วยที่นี่มันเปราะบางแค่ไหน เธอควรรู้ไว้ว่าเธออาจต้องพัวพันกับคดีซับซ้อนยุ่งยากไปตลอดชีวิตด้วยเรื่องนี้..."

"หยุดพูดเถอะ ถ้ามีอะไรผิดพลาด ฉันจะรับผิดชอบเองทั้งหมด! อย่างไรฉันก็เป็นหมอที่ดูแลผู้ป่วยคนนี้" หยูซือม่านเชิดหน้าเอ่ยอย่างเย็นชา

“คุณหมอหยู คิดทบทวนดี ๆ!” สีหน้าเฉียนปินเย็นเยียบ เขาข่มขู่เสียงต่ำ

"ฉันคิดดีแล้ว หมอเซียว คุณเริ่มได้เลย!" หยูซือม่านกล่าวเสียงเรียบ

เซียวอี้มองหยูซือม่านด้วยความชื่นชมโดยไม่เอ่ยสิ่งใด เขายกสามนิ้วทาบข้อมือหญิงตั้งครรภ์

ชีพจรอ่อนแรงที่ส่งผ่านจากปลายนิ้วทำให้เซียวอี้ขมวดคิ้วอย่างเคร่งเครียด ทั้งลมปราณและเลือดของหญิงตั้งครรภ์ผู้นี้อ่อนแอเหลือเกิน ยิ่งกว่านั้นตามที่หยูซือม่านบอกเล่า เธอมีอาการหัวใจวายเฉียบพลัน และก่อนหน้านี้เธอก็พยายามคลอดลูกอย่างยากลำบากถึง 2 ชั่วโมง ผู้ป่วยกำลังยืนอยู่บนเส้นแบ่งระหว่างความเป็นและความตาย เธอเหลือเแค่ลมหายใจเฮือกสุดท้ายแล้ว

"คุณหมอ ช่วยลูกฉันด้วย..." จู่ ๆ หญิงมีครรภ์พลันลืมตาขึ้น หน้าผากของเธอชุ่มโชกด้วยเหงื่อเย็น เธอฝืนเอ่ยอย่างอ่อนแรง แม้ความตายจะคืบคลานเข้ามาทุกขณะ ทว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดในใจเธอคือบุตรในอุทรของตนเอง บุพการีใดในโลกหล้าล้วนแต่เหมือนกัน!

ทันทีที่เธอพูดจบ พยาบาลหลายคนก็ขอบตาแดงเรื่อ

“ไม่ต้องกังวลครับ ทั้งคุณและลูกจะไม่เป็นอะไรทั้งนั้น” เซียวอี้เอ่ยเสียงทุ้ม

“หึ ใคร ๆ ก็พูดได้ ผมล่ะอยากเห็นจริง ๆ ว่าความหวังสุดท้ายอย่างคุณจะใช้ลูกไม้อะไร!” เฉียนปินคำราม

เซียวอี้ไม่วอกแวก เขาลงมือแทงเข็มเงินอย่างคล่องแคล่วชำนาญลงบนจุดสำคัญหลายแห่งที่หัวใจของผู้ป่วย ยามที่เซียวอี้พลิกบิดปลายเข็มเบา ๆ เคล็ดวิชาเข็มจตุรงค์ก็สำแดงอานุภาพ

เวลานี้มีความเป็นไปได้ว่าหัวใจของผู้ป่วยตั้งครรภ์จะหยุดเต้นได้ทุกเมื่อ การรักษาอัตราการเต้นของหัวใจจึงเป็นเรื่องที่สำคัญยิ่งยวด

"ชิ!" เฉียนปินจ้องเข็มเงิน ก่อนจะแค่นเสียงออกมาอย่างไม่ยอมรับ

ผ่านไปครู่ใหญ่ เสียงอัตราการเต้นของหัวใจจากหน้าจอข้างเตียงผ่าตัดจึงก็เริ่มชัดเจนสม่ำเสมอขึ้น

"หา? อัตราการเต้นของหัวใจผู้ป่วยตั้งครรภ์คงที่แล้ว!" พยาบาลที่ตรวจอัตราการเต้นหัวใจร้องอุทานด้วยความประหลาดใจ

"ว้าว นี่คือการฝังเข็มเหรอ? ทำไมถึงสุดยอดจัง?" พยาบาลหลายคนจับจ้องเข็มสีเงินบนแขนผู้ป่วยด้วยความอัศจรรย์ใจ ทุกคนต่างอุทานออกมา

หยูซือม่านถอนใจเงียบ ๆ อย่างโล่งอก

ในทางกลับกันเฉียนปินกลับตกใจมาก เขาดันกรอบแว่น และจ้องจอแสดงอัตราการเต้นหัวใจอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง

“คุณหมอหยู ช่วยหาคนเตรียมซุปโสมไว้ชามนึงด้วยครับ เราจะใช้มันในภายหลัง” เซียวอี้แจ้งโดยไม่หันกลับมามอง

“ได้ ฉันจะรีบจัดการให้” หยูซือม่านชี้ไปที่พยาบาลคนหนึ่งด้วยความตื่นเต้น เธอรีบวิ่งออกไปจากห้องคลอดทันที

เซียวอี้ตั้งใจกดหน้าท้องของหญิงตั้งครรภ์อย่างต่อเนื่อง ด้วยการหยั่งรู้ศักดิ์สิทธิ์ เซียวอี้สังเกตสภาวะของทารกในครรภ์อย่างละเอียด เป็นไปตามที่หยูซือม่านกล่าวไว้ สายสะดือพันรอบคอทารกถึง 3 รอบ ขณะนี้หัวใจของทารกในครรภ์เกินที่จะควบคุม ชีวิตน้อย ๆ อาจตกอยู่ในอันตรายได้ทุกเมื่อ

เซียวอี้ไม่ตื่นตระหนกแต่อย่างใด เขาใช้ฝ่ามือออกแรงผลักเบา ๆ ควบคู่กับการใช้หัตถ์เจ้าแม่กวนอิม ยามที่ส่งแรงออกไป เขาค่อย ๆ ผลักร่างทารกในครรภ์ให้หมุนพลิกตามแรงของฝ่ามือ

ทุกคนสามารถเห็นการเปลี่ยนแปลงของทารกในครรภ์ได้อย่างชัดเจน ทุกรอบที่ทารกค่อย ๆ หมุนตัว เสียงอัตราการเต้นของหัวใจทารกในครรภ์ก็ค่อย ๆ สม่ำเสมอขึ้นเรื่อย ๆ

ผ่านไปครู่หนึ่ง พยาบาลก็ตะโกนออกมาอีกครั้งด้วยความตื่นใจ "อัตราการเต้นหัวใจของทารกกลับมาเป็นปกติแล้ว!"

ใบหน้าหยูซือม่านค่อย ๆ แสดงความตื่นตะลึงและไม่อยากเชื่อออกมา

หยูซือม่านเคยอ่านบันทึกในตำราโบราณว่ามีวิธีการพลิกตัวทารกเพื่อคลายสายรกที่พันรอบคอ แต่เธอไม่เคยเห็นใครใช้วิธีการนี้มาก่อน เนื่องจากเทคโนโลยีทางการแพทย์ล้ำหน้าไปมาก หญิงสาวมากมายในยุคปัจจุบันจึงไม่เคยประสบภาวะแทรกซ้อนเหมือนในอดีต ดังนั้นวิธีการดั้งเดิมเพื่อแก้ไขสภาวะผิดปกติจึงค่อย ๆ สูญหายไป

พอหยูซือม่านเห็นเซียวอี้ใช้วิธีการดังกล่าวในตอนนี้ เธอจะไม่ตื่นตกใจได้อย่างไรกัน? แต่เธอไม่เข้าใจ เซียวอี้ไม่เงยหน้าดูภาพอัลตร้าซาวด์เลย เขารู้ทิศทางของสายรกที่พันคอได้อย่างไรกัน?

ทางด้านเฉียนปินนั้น เมื่อเห็นเซียวอี้ซึ่งยังหนุ่มแน่นสามารถจัดการปัญหานี้ได้ด้วยมือเปล่าของตน เฉียนปินก็ตกใจราวเห็นผี โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นแววตาเจิดจ้าระยิบระยับของหยูซือม่าน คิ้วของเฉียนปินก็ค่อย ๆ ห่อเหี่ยวลง

เมื่อคลายสายรกที่พันรอบคอเด็กในครรภ์ออกจนหมดแล้ว เซียวอี้จึงหยิบเข็มเงินอีกเล่มขึ้นมา และปักลงบนจุดสำคัญหลายแห่งบนเส้นลมปราณเญิ่นของหญิงตั้งครรภ์ ปลายเข็มสั่นสะเทือนเล็กน้อย ริ้วสีแดงค่อยๆ ปรากฏขึ้นไล่จากด้านบนลงไปยังหน้าท้องส่วนล่าง

"หา? เห็นเส้นสีแดง ๆ ด้วย!"

“เขาทำคลอดด้วยการฝังเข็มเหรอ? เพิ่งเคยเห็นกับตาเป็นครั้งแรก!”

"แต่ว่าอัตราการเต้นของหัวใจทั้งแม่และเด็กคงที่มาก มันได้ผลจริง ๆ!"

"นั่นสิ ไม่แปลกใจที่คุณหมอหยูบอกว่าคุณหมอเซียวคือความหวังสุดท้ายของเธอ!"

เมื่อเหล่าพยาบาลเห็นว่าผู้ป่วยและทารกในครรภ์ที่อยู่ในสภาพร่อแร่ก่อนหน้านี้กลับค่อย ๆ ฟื้นคืนอัตราการเต้นของหัวใจเป็นปกติ ทุกคนต่างตื่นเต้นกันมาก แววตาที่พวกเขาจ้องเซียวอี้เต็มไปด้วยความเทิดทูนบูชา!

"คุณเซียว ซุปโสมพร้อมแล้วค่ะ" พยาบาลคนหนึ่งรีบกลับมาพร้อมชามซุปโสม

"ช่วยป้อนเธอด้วยครับ" คำสั่งของเซียวอี้เรียบง่ายชัดเจน

เหล่าพยาบาลไม่กล้าชักช้า พวกเธอรีบทำตามคำสั่งของเซียวอี้ทันที พวกเธอประคองหญิงตั้งครรภ์ให้ลุกขึ้น และป้อนซุปโสมให้เธอดื่ม

เซียวอี้ทำการฝังเข็มเป็นครั้งที่สาม ทว่าครั้งนี้เขาเล็งไปที่เส้นลมปราณม้ามของหญิงตั้งครรภ์

ริ้วสีแดงปรากฏขึ้นที่บริเวณเส้นลมปราณม้ามอย่างน่าประหลาดใจ หญิงตั้งครรภ์ที่ใกล้สิ้นใจอยู่รอมร่อกลับมีเรี่ยวแรงขึ้นมาทันที ด้วยการกดคลึงของเซียวอี้ เธอค่อย ๆ ปรับลมหายใจแต่ละครั้ง และออกแรงเบ่งคลอดทารกอย่างสุดกำลัง

"สู้ ๆ คุณทำได้!" พยาบาลเผลอบีบมือแน่น พวกเธอส่งเสียงเชียร์หญิงมีครรภ์บนเตียงด้วยความฮึกเหิมตื่นเต้น

หยูซือม่านจับมือหญิงมีครรภ์ ดวงตามีน้ำตาคลอเบ้า

ท่ามกลางความตึงเครียดและความคาดหวังของทุกคน ในที่สุดเสียงร้องไห้จ้าของเด็กทารกที่อ่อนแอก็ดังก้องทั่วห้องคลอด

"เฮ้อ!" มีเสียงเอะอะดังจากห้องคลอด พยาบาลคนหนึ่งถึงกับกอดเซียวอี้ด้วยความตื่นเต้น

บิดาของเด็กที่นั่งรออยู่หน้าห้องคลอดตัวสั่นเทิ้มไปหมด เขาค่อย ๆ ลุกยืน

แต่ยามนี้เซียวอี้ยังไม่รีบร้อนเฉลิมฉลองแต่อย่างใด เขาอุ้มร่างเด็กทารกใบหน้าสีม่วงคล้ำวางลงบนเปลคลอด เข็มสีเงินเจาะผ่านปอดของทารก เซียวอี้รีบดึงเข็มออกอย่างรวดเร็ว

เมื่อเข็มเงินถูกดึงออก น้ำลายเมือกขุ่นหลายอึกก็ไหลออกมาจากริมฝีปากสีม่วงคล้ำของทารก

เซียวอี้อุ้มทารกด้วยมือทั้งสอง แล้วส่งเด็กทารกให้หยูซือม่าน เขาเอ่ยด้วยรอยยิ้มเจิดจ้า "เด็กคนนี้อุดอู้อยู่ในครรภ์มานาน เขาต้องสำรอกออกมาก่อน มิฉะนั้นจะเกิดภาวะเป็นพิษ"

"หมอเซียว วันนี้ฉันนับถือคุณสุดหัวใจเลย!" หยูซือม่านอุ้มทารกน้อยแนบอก เธอดูตื่นเต้นมาก เธอเคยช่วยทำคลอดทารกมานับครั้งไม่ถ้วน ทว่าไม่เคยมีครั้งไหนที่ทำให้หยูซือม่านตื่นเต้นได้เท่าวันนี้ ทั้งมารดาและบุตรชายซึ่งถูกเฉียนปินทอดทิ้งให้ตาย กลับปลอดภัยอย่างน่าอัศจรรย์ด้วยฝีมือของเซียวอี้

เมื่อก่อนหยูซือม่านเคยเคลือบแคลงความสามารถของเซียวอี้ แต่ตอนนี้เธอมั่นใจเต็มร้อยแล้ว

เซียวอี้ส่งเสียงหัวเราะเบา ๆ เขาหันกลับมาดึงเข็มเงินออกจากร่างกายผู้ป่วย และเอ่ยกับหยูซือม่าน  "ผมใช้เข็มเงินกระตุ้นให้ซุปโสมออกฤทธิ์ในร่างกายเธอ ตอนนี้เธอพ้นขีดอันตรายแล้วครับ แต่หากเธอต้องการรักษาโรคหัวใจ ช่วยแจ้งเธอให้ไปพบผมที่หอจี้ซื่อด้วย”

"ได้!" หยูซือม่านพยักหน้าอย่างหนักแน่น

"โชคดีจังที่วันนี้ผมไม่ทำตัวขายหน้า ขอตัวก่อนนะครับ" เซียวอี้ล้างมือ ก่อนเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

“คืนนี้ฉันอยากเลี้ยงมื้อค่ำเพื่อเป็นการขอบคุณ คุณสะดวกมั้ยคะ?” หยูซือม่านชวนอย่างตรงไปตรงมา

เซียวอี้ชำเลืองมองเฉียนปิน เมื่อเห็นใบหน้าโกรธเกรี้ยวของเฉียนปิน เซียวอี้ก็ตอบด้วยรอยยิ้มว่า "สาวสวยชวนทั้งที ผมจะปฏิเสธได้อย่างไร?"

"เอ่อ คุณหมอหยู พวกเราต้องรีบแล้วค่ะ!" เหล่าพยาบาลล้วนตกใจกันถ้วนทั่ว

"เริ่มได้เลยค่ะ!" หยูซือม่านอารมณ์ดีมาก เธอหัวเราะอย่างร่าเริงกับนางพยาบาล ขณะช่วยเย็บแผลให้ผู้ป่วย และดูแลทารกตัวน้อย

เซียวอี้หันหลังเดินออกจากห้องคลอด

บิดาของทารกน้อยดูประหม่าลนลานยิ่ง เขาจับแขนเซียวอี้แน่น ขณะถามว่า "คุณหมอ เป็นอย่างไรบ้างครับ?"

“เป็นเด็กผู้ชายครับ ทั้งคู่ปลอดภัย!” เซียวอี้กล่าวด้วยรอยยิ้มอบอุ่น

“อา คุณหมอ คุณคือปฏิหาริย์ตัวจริง ขอบคุณที่ช่วยชีวิตครอบครัวผมครับ!” ชายผู้นั้นตะโกน ขณะคุกเข่าโขกหัวอย่างแรง

เป็นไปตามที่คาดการณ์ไว้ ระลอกคลื่นแห่งบุญบารมีโถมเข้าสู่ทะเลปราณของเซียวอี้ ท้องทะเลปราณสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง เกิดสัญญาณแห่งความคืบหน้าขึ้นรำไร

“เอาล่ะ ลุกขึ้นเถอะ ดูแลภรรยาและลูกของคุณให้ดีนะครับ!” เซียวอี้ประคองชายคนนั้นให้ลุกยืน และเดินจากไป

เมื่อกลับมาถึงหอจี้ซื่อ ก็เป็นเวลามื้อเย็นแล้ว เสี่ยวเยว่โทรมาบอกว่ากิจกรรมที่มหาวิทยาลัยจะเลิกดึก เธอจะค้างที่บ้านเพื่อน และไม่กลับมาในคืนนี้

เมื่อคิดว่าเรื่องเช่นนี้คือเรื่องธรรมดาในรั้วมหาวิยาลัย เซียวอี้จึงกำชับให้เธอดูแลความปลอดภัยของตัวเองให้ดีแล้วจึงอนุญาต

ผ่านไปครู่ใหญ่หยูซือม่านก็โทรมาว่า "หมอเซียว เจอกันตอน 6 โมงเย็นที่ภัตตาคารกรีนพาวิลเลียนนะคะ ตอนนี้ฉันมีธุระต้องจัดการ เลยแวะไปรับคุณไม่ได้ คุณไปเองนะคะ"

เซียวอี้ยิ้ม ก่อนจะเอ่ยปากรับคำ แม้หยูซือม่านจะไม่ใช่เด็กวัยรุ่น แต่เธอชอบทำตัวบุ่มบ่ามใจร้อนอยู่เสมอ วันนี้หยูซือม่านก็ดิ้นรนทุกวิถีทางเพื่อปกป้องชีวิตคนไข้ ถึงเธอจะอายุน้อยกว่าคนไข้ก็ตาม จุดนี้ทำให้เซียวอี้เคารพนับถือเธอมาก เทียบกับพวกหมอที่เอาแต่สนใจผลประโยชน์ หยูซือม่านมีจิตใจดีงามกว่านัก

เมื่อสตาร์ทรถบีเอ็มดับเบิลยู 750 ของเจี๋ยรู่หลงแล้ว เซียวอี้จึงขับรถไปตามเส้นทาง และมาถึงภัตตาคารกรีนพาวิลเลียนที่หยูซือม่านนัดเอาไว้อย่างรวดเร็ว

หลังจอดรถเรียบร้อย เซียวอี้ก็ก้าวขาข้าไปในภัตตาคารอาหารตะวันตกที่มีโด่งดังที่สุดในเมืองนี้

ทันทีที่เดินผ่านประตู ก็สัมผัสถึงกลิ่นอายหรูหราได้ ภายในภัตตาคารงดงามสว่างไสว และสะอาดสบายตา เสียงดนตรีจากกู่ฉินบรรเลงอย่างรื่นรมย์ แค่เพียงบรรยากาศก็เหนือชั้นแล้ว

บริการต้อนรับพาเซียวอี้ไปที่โต๊ะหมายเลข 68 ซึ่งหยูซือม่านจองเอาไว้ด้วยกิริยาอันนอบน้อม

ตอนนี้เป็นเวลา 6 โมงเย็นแล้ว แต่หยูซือม่านก็ยังมาไม่ถึง เซียวอี้เคยได้ยินว่าผู้หญิงมักชอบมาสายเวลาที่นัดเดท เขาไม่ได้จริงจังกับมันเท่าไร เซียวอี้ดื่มน้ำมะนาวที่บริกรเสิร์ฟให้ และนั่งรอหยูซือม่านอย่างสุขุม

อย่างไรก็ตามหลังนั่งรอได้พักหนึ่ง เซียวอี้ก็เหลือบเห็นคนรู้จักจากที่หางตา