ผมเป็นเขย(ผู้ไม่ธรรมดา) นิยาย บท 26

ห้องโถงใหญ่ทั้งคฤหาสน์ไม่มีเสียงพูดคุยแม้แต่คนเดียว ได้ยินเพียงเสียงเหล็กทองคำกระทบกันส่งมาเป็นทอดๆ เท่านั้น ซึ่งดังก้องอยู่ในหู และสภาพการณ์อันตรายที่เกิดขึ้นซ้ำๆ ส่งผลให้หัวใจของผู้ที่อยู่ตรงนั้นกระวนกระวายขึ้นมาทันที!

“โครม！！”

เสียงเหล็กทองคำอันหนักหน่วงดังสลับไปมาส่งเสียงดังอย่างหาที่เปรียบมิได้ ฮั่วจงเหยียนร้องครวญครางด้วยความทรมาน คาดไม่ถึงว่ากระบองเงินในมือกลับจับไว้ไม่ได้ จนตกลงไปบนพื้น

“ตุ้ม!!!”

ภาพเหตุการณ์เดิมเกิดซ้ำอีกครั้ง ฉินเฟยทำลายกรอบป้องกันกระบองเงินของเขาภายในดาบเดียว จากนั้นก็เตะฮั่วจงเหยียนกระเด็นออกด้วยฝ่าเท้าเดียวอีกครั้ง

ถ้ากล่าวว่าก่อนหน้านั้นฉินเฟยสำเร็จได้ด้วยการซุ่มโจมตี เช่นนั้นตอนนี้ ถือว่าเป็นการต่อยที่ได้ชื่อว่า ดวลแชมล์เปียนให้ล้มลงอย่างเปิดเผยและเป็นธรรม

อะไรนะ?

ฉินเฟย......ฉินเฟยชนะอย่างนั้นเหรอ?

บัดซบ อั๊วฝันไปหรือเปล่า?

ทันใดนั้นทั่วทั้งห้องโถงในคฤหาสน์ใหญ่ก็เงียบกริบ!

ารออกแรงฝ่าเท้าของฉินเฟยรุนแรงอย่างยิ่ง หลังจากฮั่วจงเหยียนถูกเตะจนปลิว ก็ยังกลิ้งอยู่บนพื้นอยู่หลายตลบ จนกระทั่งกระแทกชนเข้ากับด้านหนึ่งของบรรไดเวียนจึงได้หยุดลง แต่ทว่าหลังของเขาถูกกระแทกอย่างรุนแรงจนแทบหายใจไม่ออก สีหน้าก็แดงระรื่ออย่างหาที่เปรียบไม่ได้

โดยง่ามระหว่างหัวแม่มือและนิ้วชี้ห้อยลงมาอย่างไร้เรี่ยวแรง เลือดแดงฉานก็ไหลออกมา และเนื่องจากการปะทะกันอย่างรุนแรง ง่ามระหว่างหัวแม่มือและนิ้วชี้ของเขาถูกฉีกขาดอย่างโหดเหี้ยมจนมีเลือดไหลออกมา!

“ฉันแพ้แล้ว วันนี้ฉันอยู่สภาพไม่พร้อม ไม่สู้แล้ว ไม่สู้แล้ว......” ซึ่งการประลองพละกำลังจะต้องกลั้นหายใจ และนี่ก็เป็นสาเหตุที่ทำให้หน้าของฮั่วเหยียนจงหน้าแดงก่ำขึ้นมา ในเวลานี้สีหน้าของเขาห่อเหี่ยวไม่มีแรง แต่กลับกลัวที่จะเสียหน้าจึงอ้างเหตุผลนี้ขึ้นมาบัดซบเอ้ย! นี่มันเป็นสัตว์เลี้ยงหรือไง? ทำไมแรงเยอะขนาดนี้?

“ทำไม? เมื่อกี้ตอนที่ถูกเนื้อต้องตัวเมียฉัน ทำไมนายไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้บ้าง? ตอนนี้นายจะมาบอกว่าไม่สู้ ก็ไม่สู้เหรอ? นายคิดว่านี่เป็นการต่อสู้บนสังเวียงมวยอย่างนั้นเหรอ หา? ฉินเฟยตอบกลับอย่างเย็นชา และเดินไปตรงหน้าฮั่วจงเหยียนทีละก้าวๆ

ในเวลานี้ สีหน้าของฉินเฟยช่างเย็นชายิ่งนัก

ดวงตาของฉินเฟยหรี่ขึ้นเล็กน้อย จากนั้นเตะฝ่าเท้าลงบนท้องของฮั่วจงเหยียนอย่างเต็มแรง ทันใดนั้นเขาที่ต้องเจ็บอีกครั้งร้อง‘โอ้ย’ในลำคอ และร่างก็ห่อเป็นเกลียวจนกลายเป็นรูปกุ้ง

ไม่รอให้ฮั่วจงเหยียนได้ขยับเขยื้อน มือของเขาก็พลางถูกฉินเฟยเหยียบไว้อย่างแรง

ฉินเฟยเห็นชัดเจนว่า เป็นมือข้างนี้ที่โอบอยู่บนเอวของเจียงเยว่ถง!

เอวของเมียตัวเอง เขายังไม่เคยได้โอบกอดเลยด้วยซ้ำ!

“ได้ยินว่านายจะกำจัดฉันอย่างนั้นเหรอ?” สีหน้าของฉินเฟยเคร่งขรึมจนน่ากลัว และในเวลานี้เขาไม่มีจิตความสงสารมากขนาดนั้น และไม่ได้รู้สึกว่าวิธีที่ตนทำมากเกินกว่าเหตุ

เพราะการต่อสู้ครั้งนี้คนที่ชนะคือเขา แล้วหากผู้ชนะคือฮั่วจงเหยียน เช่นนั้นคนที่ถูกเหยียบย่ำอยู่ก็คือตัวเขาเอง

“ฉินเฟย......ไม่เอานะ!” เจียงเยว่ถงร้องเรียกอย่างรีบร้อน ถ้าหากฉินเฟยทำลายมือของฮั่วเหยีนยจง อย่างนั้นต้องติดคุกแน่ๆ

ยิ่งกว่านั้น เมื่อเข้าไปที่สถานีตำรวจ ผลการตัดสินจะเป็นอย่างไรนั้น ก็ขึ้นอยู่กับอำนาจของตระกูล และหากตระกูลฮั่วออกโรงเอง ฉินเฟยก็จะตกที่นั่งลำบาก!

“ฉินเฟย อย่าทำแบบนี้” คุณย่าเจียงที่ไม่ได้พูดมาตลอดเวลาก็อดไม่ได้ที่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แฝงด้วยการร้องขอ

ตอนนี้เรียกได้ว่าตระกูลเจียงได้ล่วงเกินฮั่วเหยียนจงไปแล้ว แล้วถ้าฉินเฟยกำจัดฮั่วจงเหยียนที่นี่จริง เช่นนั้นจะเป็นการล่วงเกินของจริง และเป็นแบบไม่มีพื้นที่ให้ได้กลับตัวกลับใจอย่างไรอย่างนั้น

เธอไม่มีความสุขที่ฉินเฟยต่อสู้กับฮั่วจงเหยียนจนชนะแม้แต่น้อย แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความวิตกกังวล และในใจของเธอวางแผนไว้แล้วว่า จะให้ฉินเฟยหย่ากับเจียงเยว่ถงโดยเร็วที่สุด จากนั้นไล่ฉินเฟยออกไป ด้วยวิธีนี้อาจสามารถลดความโกรธอย่างรุนแรงของฮั่วจงเหยียนหรือตระกูลฮั่วได้ส่วนหนึ่ง

“ฉินเฟย ไอ้คนไร้ค่า นี่นายคิดจะกบฏแล้วหรือไง? นายอยากตายก็อย่าลากพวกเราไปด้วย นายชนะแล้ว ก็รีบปล่อยพี่ฮั่วเดี๋ยวนี้!” เมื่อเจียงเฉิงเย่เห็นสีหน้าเคร่งเครียดของฉินเฟย ท่าทางดูเหมือนว่าจะกำจัดเขาจริงๆ ตกใจเป็นอย่างมาก จึงกล่าวขึ้นด้วยความรีบร้อน

เขาเป็นคนเชิญฮั่วจงเหยียนมาเอง ถ้าเกิดเรื่องขึ้นตระกูลเจียงจริง ไม่ต้องบอกว่าตระกูลเจียงจะมีปัญหาใหญ่ ตัวเอาเองก็อย่าหวังว่าจะรอด

ฉินเฟยไม่ได้สนใจคำพูดของคุณย่าเจียง และสำหรับคำพูดของเจียงเฉิงเย่เขายิ่งไม่ใส่ใจแม้แต่น้อย เพราะเพียง‘พี่ฮั่ว’คำเดียว ทำให้เขาต้องรีบหันไปมองเจียงเฉิงเย่อย่างแรง

ฮั๋วจงเหยียนมาปรากฏตัวที่นี่อย่างกระทันหัน ซึ่งหนีไม่พ้นเจียงเฉิงเย่อย่างแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้นคนสารเลวอย่างเจียงเฉิงเย่ก็ไม่ชอบตนอยู่แล้ว และเมื่อวานก็พึ่งถูกตนตบไปหนึ่งฝ่ามือ ด้วยความแค้นที่ติดอยู่ในใจ จึงต้องการแนะนำเมียของตนให้กับฮั่วจงเหยียน ต้องเป็นแบบนี้แน่นอน!

เมื่อรู้สึกถึงสายตาของฉินเฟย เจียงเฉิงเย่ตกใจจนถอยหลังไปก้าวหนึ่ง และหุบปากไม่กล้าพูดอีก

ตอนนี่ทุกคนในตระกูลเจียงพึ่งได้สติขึ้นมา พวกเขาพลางนึกฐานะของฮั่วจงเหยียนขึ้นมา ทันใดนั้นมองไปที่ฉินเฟยด้วยสีหน้าตื่นตระหนก มองดูเท้าที่เหยียบอยู่บนมือของฮั่วจงเหยียน กลัวว่าถ้าเขาออกแรง ฮั่วจงเหยียนก็จะถูกกำจัดเสียอย่างนั้น

ถ้ามือถูกทำลาย ฮั่วจงเหยียนก็หมดสิ้นอนาคต และก็จะเกิดเรื่องใหญ่กับตระกูลเจียง!

แต่พวกเขาก็กลัวว่าจะไปยั่วโทสะฉินเฟย ในเวลานี้ก็ไม่กล้าพูดแม้แต่น้อย เพียงมองไปที่เขาด้วยสีหน้าที่ตื่นตระหนกกลัว

ฉินเฟยไม่ได้รู้จักฮั่วจงเหยียนด้วยซ้ำ และวางแผนที่กำจัดเขาจริงๆ แต่พอเขาได้ยินคำพูดของเจียงเยว่ถง

เขาเหงนหน้าขึ้นมองยังเจียงเยว่ถง ซึ่งเจียงเยว่ถงในเวลานี้ มีใบหน้าที่งดงามบริสุทธิ์เปียกชุ่มด้วยน้ำฝน เธอร่ำไห้และใส่ศีรษะวิ่งพุ่งมาที่ตัวเอง ไม่ให้เขาทำแบบนี้

“หนุ่มน้อย ถ้าหากนายกล้ากำจัดฉัน? ตระกูลเจียงของพวกนายจบเห่แน่?” เมื่อเห็นฉินเฟยลังเล ฮั่วจงเหยียนก็ลำพองใจขึ้นมาอีกครั้ง: “นายไม่รู้หรือว่าฉันเป็นใคร? ถ้ารู้จักก็รีบปล่อยฉันได้แล้ว และคุกเข่าลงขอโทษฉัน จากนั้นก็มอบเมียนายมา!”

“นาย!พูดว่า!อะไร!นะ?!” คิ้วของฉินเฟยกระตุกขึ้นทันที ในดวงตาเต็มไปด้วยความอาฆาต

“ไม่ อย่านะ!” ใครบางคนตะโกนขึ้นมาหนึ่งเสียง

สีหน้าของเจียงเฉิงเย่ก็เปลี่ยนไปเช่นกัน แทบอยากจะพุ่งเข้าไปตบกระบานสมองฝ่อของฮั่วจงเหยียนให้หลุดเสียเดี๋ยวนั้น เวลาแบบนี้แล้วจะยังไปยุแย่ฉินเฟยอีก นี่มันไม่ใช่รนหาที่ตายหรอกเหรอ? ช่างโง่เขลาจริงๆ!

“คลิก คลิก......” เวลานี้ฉินเฟยเกิดโทสะขึ้นแล้วจริงๆ นิ้วหัวแม่มือที่จับดาบเสวี่ยอิ่นอยู่ กระตุกขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้

มองดูดาบที่ทำท่าจะออกจากฝัก!

“ทำ......ทำไม?” นายคิดจะฆ่าฉันเหรอ?” ฮั่วจงเหยียนก็ตกใจเหมือนกัน ในใจเกิดรู้สึกเสียใจที่ไม่ควรไปกระตุ้นความโทสะของเขา แต่ก็ไม่อยากเสียหน้าเพื่อกล่าวคำขอโทษออกมา

แต่เสียงของเขาสั่นเล็กน้อย เห็นได้ชัดเจนว่าขี้ขลาดแล้ว

“โครม!” นิ้วหัวแม่มือที่สั่นเทาของฉินเฟยในที่สุดก็ปาดขึ้นอย่างแรง จนดาบเสวี่ยอิ่นออกจากฝักทันที

“หา!” ไม่ว่าใครเสียงใครที่อยู่บริเวณนั้นอุทานขึ้นด้วยความตกใจ

ฮั่วจงเหยียนเองร้องเสียงแหลมด้วยความหวาดกลัวเช่นกัน มองเห็นเพียงเงาดำที่กระพริบตรงหน้าชั่ววูบเท่านั้น ตกใจจนเขาหลับตาลง

แต่แล้วนั้นฮั่วจงเหยียนกลับไม่ได้รู้สึกถึงความเจ็บปวดบนฝ่ามือของตัวเอง พอลืมตาดู ตกใจจนเกือบฉี่ราดรดกางเกง และดาบดาบเสวี่ยอิ่นฟันลงลงบนพื้นข้างๆตนขอของเขา