ผมเป็นเขย(ผู้ไม่ธรรมดา) นิยาย บท 13

โรงแรมเทียนเซียง เป็นโรงแรมที่มีชื่อเสียงอย่างมากในเมืองซงไห่

เจ็ดแปดปีก่อน ที่นี่เคยเป็นโรงน้ำชา ชื่อว่าโรงน้ำชาเทียนเซียง คนใหญ่คนโตคุยธุรกิจล้วนแล้วมาที่นี่ มีชื่อเสียงอย่างมาก ต่อมาถูกคนใหญ่คนโตจางฉองหย่วนซื้อ เปลี่ยนเป็นโรงแรม

เพราะว่าเถ้าแก่จางฉองหย่วนเป็นคนใหญ่คนโตที่เดินทั้งสายมืดและสายขาว ไม่มีใครกล้าหาเรื่องที่นี่เลยด้วยซ้ำ ภายในห้องส่วนตัวของโรงแรมก็ไม่มีใครกล้าใส่เครื่องดักฟัง กล้องแอบถ่ายและอื่นๆ ความปลอดภัยสูงมาก ดังนั้นคนมากมายล้วนแล้วยินดีที่จะมาคุยธุรกิจและกินดื่มที่นี่

แน่นอน ค่าใช้จ่ายของที่นี่ก็ไม่ได้สูงเหมือนทั่วไป เริ่มต้นที่สองพันต่อคน

ภายในห้องส่วนตัวของโรงแรม มีเสียงหัวเราะของหญิงสาวดังออกมาเป็นครั้งคราว ถ้าหากมีใครเห็นสาวสวยสองคนในห้องส่วนตัว จะต้องตะลึงอย่างมากแน่นอน ก็คือเสิ่นหลิงเอ๋อร์และยังมีอาสาวคนเล็กเสิ่นเจียเหวินของเธอ

หลายวันมานี้เสิ่นหลิงเอ๋อร์ก็ตั้งใจอย่างมาก ทุกวันล้วนแล้วฝึกฝนอยู่ที่บริษัทจนดึกอย่างมาก หลังจากที่ฉินเฟยกลับไปที่บริษัทเจอเสิ่นเจียเหวิน ทั้งสามคนนัดออกมากินข้าวที่นี่

ตาต่อตา ฟันต่อฟัน ของหลายวันก่อน ตอนนี้ทั้งสามคนกลายเป็นเพื่อนกันแล้ว เสิ่นหลิงเอ๋อร์อยู่ต่อหน้าฉินเฟยก็ไม่ได้ทำตัวฮึกเหิมและทำตัวเหนือกว่าเหมือนก่อนหน้านี้ กระทั่งภายในใจรู้สึกขอบคุณฉินเฟยและไม่มีการถือสา

ไม่อยู่บริษัท ก็ไม่มีความสัมพันธ์ของการแบ่งแยกระดับชนชั้น เพราะว่าฉินเฟยและเสิ่นหลิงเอ๋อร์เป็นเพื่อนร่วมชั้น กระทั่งเขายังเรียกเสิ่นเจียเหวินว่าอาสาวคนเล็ก เรียกจนใบหน้าไข่ของเสิ่นเจียเหวินแดงเล็กน้อย แถมยังบ่นฉินเฟยว่าเรียกเธอแก่ไปแล้ว!

สิ้นสุดเสียงของเสิ่นเจียเหวิน ทั้งสามคนหัวเราะเสียงดัง

ไม่พูดไม่ได้ เสิ่นเจียเหวินสวยเกินไปแล้วจริงๆ ไม่มีความอ่อนเยาว์ในวัยเด็กของเสิ่นหลิงเอ๋อร์แล้ว มีเพียงความเป็นผู้หญิงที่เป็นผู้ใหญ่มากขึ้น ราวกับลูกท้อที่สุกเต็มที่แล้ว

แม้ว่าทั้งสามคนจะคุยอย่างมีความสุข แต่ฉินเฟยเอาแต่คิดถึงเจียงเยว่ถงเป็นครั้งคราว นึกถึงใบหน้าของเสิ่นหัวตอนที่ไล่ตัวเองออกจากบ้าน ภายในใจเต็มไปด้วยความขมขื่น

ฉินเฟยออกจากห้องส่วนตัวไปที่ห้องน้ำ

“เอ๋ ฉินเฟยไม่ใช่เหรอ? คนไร้ค่าอย่างนายทำไมถึงมาสถานที่แบบนี้?” เพิ่งออกจากห้องส่วนตัว จู่ๆก็มีเสียงแสบหูที่คุ้นเคยดังขึ้น

คนที่พูด ก็คือโจวลู่ คืนนี้บริษัทของเธอมีงานเลี้ยงอาหารค่ำ กลับคิดไม่ถึงเลยว่าในสถานที่ระดับไฮเอนด์แบบนี้ จะเจอฉินเฟยคนไร้ค่าคนนี้

ระหว่างที่พูด โจวลู่อดไม่ได้ที่จะมองซ้ายมองขวาหลายที คิดว่าฉินเฟยกำลังท่านอาหารเย็นกับเพื่อนคนรวยอะไรอยู่บ้าง ไม่อย่างนั้นอาศัยรูปร่างที่ยากจนของเขาแบบนี้ จะสามารถมาสถานที่ระดับไฮเอนด์แบบนี้ได้อย่างไร

“เธอไม่พูดไม่มีใครคิดว่าเธอเป็นใบ้!” ฉินเฟยขมวดคิ้วและพูด วันนี้เขาอารมณ์ไม่ดีอย่างมาก ไม่อยากสนใจผู้หญิงปากร้ายคนนี้

“เอ๋ ปีกแข็งแล้วเหรอ คนไร้ค่าคนหนึ่งกล้าพูดแบบนี้กับฉัน” โจวลู่หัวเราะเยาะหนึ่งที ราวกับว่าจู่ๆก็นึกขึ้นได้ : “อ้อ ฉันรู้แล้ว นายถูกภรรยาของนายไล่ออกจากบ้านแน่เลยใช่ไหม? ในที่สุดก็จะหย่ากันแล้ว? ฮ่าฮ่า ดีมากเลย!”

ฉินเฟยเดินไปทางห้องน้ำ ทำเหมือนกับว่าไม่ได้ยิน

“ฉินเฟย เห็นแก่หลายปีที่ผ่านมานายเอาน้ำล้างเท้ามาให้ฉัน เอาแบบนี้ฉันจะบอกเรื่องหนึ่งกับนาย หลังจากที่นายถูกไล่ออกมา แม่ยายของนายเชิญโจวเซี่ยงเฉียนไปที่บ้านของนายทันที ตอนนี้เกรงว่าทั้งสองคน......”

ก้าวเดินของฉินเฟยหยุดทันที หันหัวกลับมาอย่างรวดเร็ว จ้องมองใบหน้าที่เย่อหยิ่งและได้ใจของโจวลู่

ฉินเฟยดูเหมือนว่าจะพูดออกมาทีละคำ : “เธอพูดอะไรนะ?”

“ฉันพูดอะไรนายฟังไม่รู้เรื่องเหรอ? คนไร้ค่าก็คือคนไร้ค่า ล้วนแล้วถึงเวลาแบบนี้แล้วยังไม่รู้เรื่องอีก? โจวเซี่ยงเฉียนไปที่บ้านของนายแล้ว ถ้าหากเดาไม่ผิด เดาว่าคืนนี้เขาน่าจะค้างคืนที่นั่น......” ใบหน้าของฉินเฟยเยือกเย็นจนทำให้คนตกใจ โจวลู่กลับไม่กลัวแม้แต่นิดเดียว หัวเราะอย่างเย็นชาต่อเนื่อง ใบหน้าเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย

ภายในใจของฉินเฟย บีบแน่นขึ้นมาทันที! ในหัวมีแต่คำพูดเหล่านั้นก้องอยู่ โจวเซี่ยงเฉียนถูกเสิ่นหัวเชื้อเชิญไปที่บ้านแล้ว นอกจากนี้คืนนี้จะค้างคืนที่บ้าน.....

เขารู้สึกเจ็บหน้าอกอย่างมาก เจ็บจนหายใจไม่ออกเล็กน้อย ราวกับว่ามีคนเอาผ้าขนหนูมาบิดเอาไว้แน่นๆ

แต่สิ่งที่บิดออกมาจากผ้าขนหนูเป็นน้ำ และเขา สิ่งที่ไหลออกมากลับเป็นเลือด!

เขาหุนหันพลันแล่นหลายครั้ง อยากพุ่งกลับไปที่บ้าน แต่พอนึกย้อนหลัง กลับไปบ้านแล้วมีประโยชน์อะไร?

เขาเดินโซเซหลายก้าว ล้วนไม่รู้ว่ากลับถึงห้องส่วนตัวยังไง.....

เสิ่นเจียเหวินมองเห็นความคิดในใจของฉินเฟยตั้งนานแล้ว ใจลอย หยุดไม่ให้เสิ่นหลิงเอ๋อร์ถามออกมา กล่าวทักทายแล้วพาเธอกล่าวอำลาจากไป

ฉินเฟยนั่งอยู่ในห้องส่วนตัวที่เงียบเชียบ โทรศัพท์ในกระเป๋าดังขึ้นอย่างกะทันหัน ‘กริ๊ง’ ดังหนึ่งที

ฉินเฟยตื่นตระหนก ยังคิดว่าเจียงเยว่ถงส่งข้อความมาให้แล้ว รีบหยิบออกมาดู กลับเป็นเสิ่นเจียเหวินส่งมา

“น้อยอย่างมากที่ฉันจะนอนก่อนเที่ยงคืน ถ้าหากคุณยินดี ฉันสามารถเป็นผู้ฟังคนนี้ได้ ที่บ้านมีแค่ฉันคนเดียว และมีเหล้า”

ฉินเฟยส่งไปหนึ่งประโยค ‘ขอบคุณ’ จากนั้นเก็บมือถือ เงยหน้าขึ้น ใบหน้าดูสับสนเล็กน้อย

เขาเป็นลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านมาสามปี อาศัยอยู่ที่บ้านของเจียงเยว่ถงตลอด ตอนนี้เขาถูกไล่ออกมา ชั่วขณะหนึ่งไม่มีที่ให้ไป

เดินออกจากห้องส่วนตัวด้วยความสับสน ไปชำระเงินที่แผนกต้อนรับ ฉินเฟยค่อยรู้ว่าเสิ่นเจียเหวินชำระเงินไปแล้ว