ผมเป็นเขย(ผู้ไม่ธรรมดา) นิยาย บท 22

“โทรหาไอ้คนไม่ได้เรื่องทำไม ฉันจะโทรหาพ่อเธอ พวกเขาไม่สนใจ พ่อเธอต้องจัดการให้แน่นอน ใช่ๆ และมีโจวเซี่ยงเฉียนด้วย เขาชอบเธอตลอด”   

เสิ่นหัวหยีบโทรศัพท์ออกมาอย่างตื่นตระหนก เวลาเดียวกันมองไปคนในครอบครัวรอบๆ แม้แต่คุณย่าก็ก้มหน้าลงด้วยความละอายใจ  

แต่เพื่ออนาคตของตระกูลเจียง ด้วยเป็นหัวตระกูล เธอต้องมีการเลือก            

หลังจากได้ยินคำพูดของเจียงเยว่ถง คนในตระกูลก็กระซิบกันเสียงเบาๆ บางคนพูดจาดูถูกเหยียดหยาม 

พวกเขาคิดเหมือนกันกับเสิ่นหัว ให้ไอ้ฉินเฟยไม่ได้เรื่องมา จะช่วยอะไรได้  

บางคนปากแสบ กระซิบกันเสียเบาเบาๆ ว่า “ถึงไอ้คนไม่ได้เรื่องมา ก็ได้แค่ยืนข้างๆ เฉยๆ มองดูฮั่วจงเหยียนรังแกเมียมัน!” 

“ฮ่าๆๆ” ฮั่วจงเหยียน อดไม่ได้ส่งเสียงหัวเราะเหลือบมองไปที่เสิ่นหัวเอ่ยว่า “ให้พวกเขามากันหมดเลย ฉันจะคอยดูใครจะแย่งกับฉัน เจียงเยว่ถงเป็นผู้หญิงของฉัน”  

“คุณหุบปาก ฉันไม่แต่งงานกับคุณแน่นอน นอกจากฉันตายแล้ว” เจียงเยว่ถง พูดด้วยเสียงเย็นชา ใบหน้าแดงไปหมด รับความดูถูกของเขาไม่ได้ 

“สวยจังเลย เมียอนาคตของฉัน ถึงเธอจะโกรธ แต่ก็ทำให้ฉันชอบมากๆ เธอต้องเป็นผู้หญิงของฉันฮั่วจงเหยียน” ความดัชนีของเจียงเยว่ถงไม่ได้ทำให้ฮั่วจงเหยียนเก็บตัว กลับทำให้กระตุ้นความสนใจของเขา 

พูดคำพวกนี้จบ เข้าไปกอดเจียงเยว่ถงไว้ 

เจียงเยว่ถงสะบัดมือเขาออกด้วยสัญชาตญาณ แต่รอบนี้เขาใช้แรงจริงๆ เจียงเยว่ถงส่งเสียงแบบเจ็บๆ ต่อสู้เขาไม่ได้  ข้อมือถูกเขาจับไว้อย่างแน่น  

คราวนี้ คนในตระกูลเจียง เปลี่ยนสีหน้ากันทุกคน 

คุณย่าเจียง หน้าเขียวไปหมด ตระกูลเจียงสืบทอดมาหลายชั่วอายุ มีความสนใจในเรื่องศีลธรรมตระกูลมาก สิ่งที่ฮั่วจงเหยียนทำ เท่ากับไปตบหน้าของตระกูลเจียง ใจจริงคุณย่าเจียงถือว่าอนุญาตการแต่งงานของวจงเหยียนกับเจียงเยว่ถงแล้ว  ยังไงการแต่งงานครั้งนี้ถือว่าไม่เป็นเรื่องร้าย รอทั้งสองฝ่าย เลือกวันดีๆ ให้วจงเหยียนมารับเจียงเยว่ถงก็ได้แล้ว 

แต่ไอ้ฮั่วจงเหยียน ช่างกล้าหาญนัก ที่ไม่สนใจเรื่องจรรยาบรรณ มาแตกต้องตัวเจียงเยว่ถง ต่อหน้าต่อตาคนอื่น  

—— 

ถนนกว่างเฟิง เป็นถนนขายอาหารมีชื่อเสียงในเมืองชงไห่ ฉินเฟยเพื่อทำยาเชื่อมสวรรค์  ยังไม่ได้กินข้าวทั้งวัน ขี่จักรยานผ่านตรงนี้ หยุดไปซื้อของกิน  

แต่เมื่อเขากำลังจะปั่นจักรยานไปหาเซียววี่ ที่ถนนโบ๋เหวิน ไม่คิดโดนไอ้คนบ้าตัดหน้าขวางทางไว้ 

คนหลีกทางเป็นชายชรา ตัวสกปรก ไม่ค่อยยสูง ผมหงอกครึ่งดำครึ่ง แต่ตาคู่หนึ่งดูสว่างมาก มองจ้องเข้าไปที่หน้าฉินเฟยทางซ้ายทางขวา เหมือนจะมองให้มีดอกไม้ออกมา 

“เถ้าแก่ มองอะไร ยังไม่ได้กินข้าวหรือ นี้ให้” ฉินเฟยรีบไป ให้แพนเค้กไข่ปูที่กินเหลือให้กับชายชรา 

“ไปๆ มึงคิดว่ากูเป็นคนขอทานรึ” นึกไม่ถึง ชายชราคนนี้รังเกียจมาก ส่ายมือเปิดแพนเค้กไข่ปู แต่สายตาก็ยังจ้องที่กางเกงของฉินเฟย 

ชายชราหัวเราะ และเห็นฟันเหลืองๆของเขา ยังไปดมกลิ่นของตัวฉินเฟย “วัยรุ่น อันนี้ขายไหม”  

เห็นชายชรา ที่มีแสงสีเขียว และจ้องมองลงไปที่ช่วงล่างของร่างกายตัวเอง ฉินเฟยตกใจไปนิด และด่าเขาด้วยความโกรธ "ไอ้เฒ่าแก่ ไม่คิดยังเป็นคนโรคจิต ไม่มีอะไรอย่ามาขวางทาง กูไม่เอาผู้ชายเว้ย” 

“ไอ้เด็กเหี้ย คิดอะไรกับกู กูหมายถึงของในกระเป๋า ขายไหม” ชายชราใส่หัว พูดแบบโกรธมากมาย  

“ของในกระเป๋ารึ” ฉินเฟยอึ้งไป เอามือไปจับ เปลี่ยนสีหน้าไปนิดนึง 

เอามือออกจากกระเป๋า เปิดมือ ไว้ นั่นก็คือยาเชื่อมสวรรค์ !  

ฉินเฟย ใช้เวลาทั้งวัน ทำมาได้สองเม็ด กินเข้าไปหนึ่งเม็ด ไม่มีผลห่าอะไรเลย คิดไว้ว่า อีกเม็ดใส่ไว้ในกระเป๋า เดี๋ยวจะทิ้งไป  

“มึงรู้ได้ยังไง กระเป๋าของกู มีของอันนี้” ฉินเฟย ถามด้วยน้ำเสียงแปลกใจ 

“ดมก็รู้สิ” ชายชราหัวเราะแบบชัยชนะ 

ฉินเฟยมองไปที่ชายชราด้วยสายตาแปลกๆ ในใจสงสัยว่า ชายชรานี้เป็นคนรึ จมูกเก่งกว่าหมาในสถานีตำรวจอีก 

“มึงขายไหม เท่าไร? หรือจะแลกด้วยเงื่อนไขอื่นๆ ก็ได้” ชายชรารีบพูด ในสายตามีแสงเขียวออกมา มองจ้องทียาเชื่อมสวรรค์ ที่อยู่ในมือของฉินเฟย   

“ไม่ขาย!” ฉินเฟยส่ายหัว แต่ก็ดึงข้อมือของชายชราไว้ เอาไปเม็ดนึงไว้ในมือเขา “ นี่ให้ฟรี อย่าขวางทาง กูมีธุระ” 

ไอ้ยาตัวนี้ยังไงก็ไม่มีผลอะไรเลย ฉินเฟยว่าจะทิ้งไป ในหัวสมองเขามีแต่ดาบชิ้นนั้น ไม่ได้คิดอะไรมาก  

ชายชรา เห็นฉินเฟยขึ้นจักรยานจะหนี เลยมาจับ บอส ข้างหลังไว้ ว่า ไอ้เด็กบ้า หยุดเดี๋ยวนี้  

“กูไม่เอาของฟรี ว่ามา มึงจะแลกอะไร”