ผมเป็นเขย(ผู้ไม่ธรรมดา) นิยาย บท 23

เซียววี่ยิ้ม “ เจาะเลือกนิ้ว ใช้เลือดหัวใจเชื่อมกับจิตดาบ แต่จิตดาบจะยอมรับคุณหรือไม่ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะ แต่ตามที่ประวัติศาสตร์ลือว่ามาแบบนี้”  

เขาว่ากันว่า สิบนิ้วมือเชื่อมไปถึงหัวใจ เลือดไหลออกมาจากนิ้วมือก็เป็นเลือดหัวใจ  

ฉินเฟยหันหัว มองไปที่ดาบที่เต็มสนิม 

เขาเองก็ไม่รู้ ช่างหลายวันที่ผ่านนี้ ตัวเองเหมือนจะผีเข้า มีความสนใจในดาบนี้กับหนังสือโบราณมาก แต่สมัยนี้เป็นสมัยใหม่แล้ว ไม่ใช่สมัยโบราณ ยิ่งไม่ใช่นิยายศิลปะการต่อสู้  

ตอนนี้ ฉินเฟยนึถึงชายชราบ้าๆ โบๆ ที่เจอที่กลางทาง ที่เรียกตัวเองว่าผู้สูงอายุสำนักเอ๋อเหมย ถ้าเป็นแต่ก่อน เขาจะไม่สนใจ ไม่มีทางเชื่อ แต่ชายชราคนนี้อายุหกเจ็ดสิบแล้ว ใช้อาคมสองรอบก็ทำชนะตัวเองได้ 

แล้วก็ใช้เวลานิดหนึ่งเองก็ดมกลิ่นยาที่ผลิตออกมาได้ หลายๆ อย่างทำให้เขาต้องเชื่อใจ! 

ถึงแม้ตระกูลฉินจะไม่มีแล้วอีกต่อไป แต่ก็ไม่เคยลืมการฝึกอบรมมา  การสืบทอดบรรพบุรุษของตระกูลฉินไม่ใช่ศักดินา ข้อแรกคือไม่ใช่เพื่อตระกูล ไม่ใช่หาเงินหาทอง แต่เป็นต้องเป็นคนยังไง ข้อที่สองก็คือ ร่างกาย  

อยากทำมาหาเงิน อยากปกป้องคนที่สนใจ ร่างกายต้องแข็งแรงมากพอ  

ตอนนี้ดาบเสวียอีนก็อยู่แค่ปลายจมูก เหมือนจะเป็นความคิดของสวรรค์ 

ถึงขั้นนี้แล้ว ฉินเฟยไม่สามารถยอมแพ้แ 

อีกอย่าง เมียสวยขนาดนี้ เขาต้องคุ้มครองเจียงเยว่ถง ไม่ให้ใครมารังแกทั้งนั้น!  

คิดถึงที่นี้ ฉินเฟยจับดาบเสวียอีนที่วางบนโต๊ะทีเดียวเลย  

“ซือๆๆๆๆ”   

ทันใดนั้น เหมือนจะมีอะไร ทำให้คนเหมือนจะโดนแช่แข็ง และส่งความเย็นไปถึงกระดูก ที่สามารถทำให้กระดูกแช่แข็งได้ ไปทั่วร่างกาย 

แสนเจ็บปวดเกือบทำให้ฉินเฟยเปล่อยมือโดยสัญชาตญาณ แต่เขาจับไว้อย่างเดียวตาย

เร็วๆนี้ หลังจากที่ความเย็นอย่างรุนแรง ฉินเฟยรู้สึกมีไฟร้อนๆ อย่างรุนแรง ราวกับว่าเขาถูกทิ้งไปยังในหม้อต้มไฟ ทั้งตัวจะถูกเผาเป็นเถ้าถ่าน! 

ผิวนิ้วมือขาด ! เลือดไหลออกมา ไหลไปที่ดาบที่เต็มสนิม ส่งเสียง “ซือๆ “ ออกมา เลือดได้ระเหยออกไป  

มีคำที่ว่า มีชีวิตอยู่ สู้ตายไม่ได้ แต่ไม่ค่อยมีคนได้เสียสัมผัส  

ฉินเฟย ได้สัมผัสแล้ การกัดกร่อนแบบน้ำแข็งกับไฟ เหมือนจะทำให้ร่างกาย และทุกๆ เซลล์ฉีกขาดไปให้หมด  

ตายยังดีกว่ามีชีวิตอยู่!    

“เหอะๆ” มุมปากมีเลือดไหลออกมานิด นั่นคือเขากัดลิ้นตัวเอง มีเสียงแบบไม่ไหวออกมาจากปาก 

เซียววี่ที่อยู่ข้างๆ ได้เอามือเล็กๆ ของตัวเองปิดปากตัวเองไว้ตั้งนานแล้ว เนื่องจากหลายๆ ยุคที่บ้านศึกษาของโบราณ ฉะนั้น เธอรับได้อยู่แล้วเรื่องบางเรื่องที่ดูปราณ เธอรู้ว่าจะไม่ง่ายที่จะให้จิตดาบรับฉินเฟย แต่ก็นึกไม่ได้ จะน่ากลัวมากมายขนาดนี้! 

ฉินเฟยกัดฟันไว้ ดวงตาราวกับจะแตก เขาร้สีกวิญญาณของตัวเอง โดนแช่เป็นแข็ง!และโดนเผาไหม้เป็นถ่าน!   

วิญญาณเขาก็สั่นไปตาม !  

สั่นไปหมด! 

“กูไม่ยอมแพ้เว้ย!” 

“ไม่ยอมแพ้แน่นอน!” ฉินเฟยร้องในใจ ใช้ความสติที่เหลือนิดๆ หน่อยๆ สุดท้าย จับดาบที่อยู่ในมือไว้ ยังไงก็ไม่ยอมปล่อย  

“ฮง” เมื่อฉินเฟยกำลังจะเจ็บเป็นลม เขาเบลอๆ ได้ยินสียงเบาๆ เสียงที่มีอะไรแตก 

เหมือนจะเป็นอะไรในร่างกายตัวเองแตก รู้สึกมีลมอ่อนๆ ไหลไปตามทุกๆ เส้น กระดูกทุกๆ ชิ้นในร่างกาย เหมือนจะมีพลังที่ใช้ไม่หมดเต็มร่างกาย! 

เขาเปิดตาอย่างใช้แรง และในขณะเดียวกันก็มีสนิมเป็นสนิมในมือของเขา และสนิมหายไปเลยในทีเดียว  

ในขณะเดียวกัน การแช่แข็งที่สุดกับการเผาไหม้ที่รุนแรงก็หายไปเหมือนน้ำ ที่มีแต่มือที่เลือดไหลของเขา และเหงื่อออกจากหน้าผากของเขา บอกเขาว่า ทุกสิ่ง ที่ผ่านมาไม่ได้เป็นความฝัน  

“ประสบการณ์ความสำเร็จแล้วหรอ”