ผมเป็นเขย(ผู้ไม่ธรรมดา) นิยาย บท 55

ตอนที่ซุนเย่าเหวินได้ยินชื่อ ‘เสิ่นเสวี่ยเหมย’จากปากของฉินเฟย นัยน์ตาก็ยิ่งตกใจมากขึ้น

แถมยังมีความระแวดระวังอันตรายอย่างเห็นได้ชัด！

ฉินเฟยยิ้มแล้ว พูดต่ออีกว่า : “ถ้าหากพูดขึ้นมาแล้ว นั่นก็เป็นเรื่องเมื่อสามสิบปีก่อนแล้ว”

เห็นเหมือนว่าฉินเฟยจะจมอยู่ในการะลึกความทรงจำบางอย่าง นัยน์ตาของซุนเย่าเหวินก็เปลี่ยนเป็นแปลกใจมากยิ่งขึ้น

เมื่อสามสิบปีก่อน？เหมือนว่าฉินเฟยยังไม่เกิดเลยนะ？งั้นเขาระลึกความทรงจำบ้าอะไร？

ฉินเฟยช่วยพูดระลึกความจำให้ซุนเย่าเหวินต่อ : “ปีนั้น เสิ่นเสวี่ยเหมยสอนหนังสือชั้นประถมในหมู่บ้าน เมื่อสามสิบปีก่อน นั่นก็เป็นปัญญาชนที่ไปยังชนบท เสิ่นเสวี่ยเหมยพักอาศัยอยู่คนเดียว ค่อนข้างมีความกล้า นิสัยแข็งแกร่งมาก ปีนั้นคุณหนีไปอยู่ที่นั่น ไม่มีเงินติดตัวซักหยวนเดียว เธอเป็นคนช่วยเหลือคุณ และรับคุณไว้อย่าใจกล้า แถมยังหาตำแหน่งราชการที่โรงเรียนให้คุณด้วย”

“ครึ่งปีต่อมา พวกคุณก็คบหาดูใจกันแล้ว ถูกไหม？”

“แต่ว่าคุณทรยศเธอแล้ว ทรยศความรู้สึกของพวกคุณ คุณแอบหนีไปแล้ว และหลังจากสร้างครอบครัวให้ร่ำรวยขึ้นในซงไห่ คุณก็ไม่เคยไปหาเธอ คุณรู้สึกละอายใจ！” คำพูดที่ฉินเฟยพูดออกมาค่อนข้างที่จะไม่รื่นหูแล้ว

ซุนเย่าเหวินมองฉินเฟยด้วยแววตาที่ซับซ้อนแวบหนึ่ง เงียบขรึมแล้ว

ในปีนั้นซุนเย่าเหวินอายุแค่24ปี ผ่านมาสามสิบกว่าปีแล้ว เขาถึงขั้นกับเกือบจะลืมลักษณะของเสิ่นเสวี่ยเหมยแล้ว

แต่ชื่อของเธอ นิสัยที่แข็งแกร่งของเธอ ซุนเย่าเหวินไม่เคยลืมเลือน ไม่มีทางลืมไปทั้งชีวิต

พูดขึ้นมาแล้วนั่นเป็นเรื่องในปี1990 แล้ว ก็อยู่ในช่วงที่ประเทศกำลังพัฒนาอย่างรวดเร็ว ขอเพียงแค่คนที่กล้าบุกกล้าสู้ ไม่จำเป็นจะต้องมีประวัติการศึกษาอะไรเลยด้วยซ้ำ หาเงินก้อนโตได้อย่างง่ายดาย สร้างบริษัทกลายเป็นเถ้าแก่ รวยชั่วข้ามคืนก็ไม่ใช่เรื่องที่ฝันไป！

ซุนเย่าเหวินก็เป็นคนที่กล้าบุกกล้าสู้เช่นนี้ หลังจากที่เขารู้ว่าเถ้าแก่ท่านนั้นที่ตัวเองได้ล่วงเกินหายสาบสูญไปจากโลกนี้แล้ว เขาก็ไม่ยินยอมที่จะอยู่บ้านพักบนภูเขาเล็กๆเช่นนี้อีก

เขาไม่อยากอยู่เฉยๆไม่ทำอะไร ใช้ชีวิตที่น่าเบื่อแบบนี้

เพราะงั้นเขาแอบออกไปแล้ว ไม่ได้กลับมาอีก ในขณะเดียวกันก็ทำให้เขาและพี่ชายซุนเย่าฉวนสร้างกิจการที่ซงไห่แล้ว หลังจากที่พวกเขาได้เงินมาบางส่วน ก็ได้สร้างบริษัทแล้ว ก็เรียกได้ว่ามีประสบความสำเร็จชื่อเสียง

หลังจากพี่ชายเสียชีวิตอย่างกะทันหัน เขาสืบทอดความปรารถนาของพี่ชายต่อ จะต้องพัฒนาลู่เจี้ยน กรุ๊ปให้ยิ่งใหญ่

ความพยายามของเขาไม่เสียเปล่า เขาประสบความสำเร็จแล้วจริงๆ！

หลังจากนั้น เขาก็แต่งงานกับภรรยาที่สวยคนหนึ่ง ก็ไม่เคยคิดที่จะไปหาเสิ่นเสวี่ยเหมยอีก

เสิ่นเสวี่ยเหมยเป็นแค่คุณครูสอนเด็กประถม ไม่ได้มีจุดมุ่งหมายที่ยิ่งใหญ่อะไร เมื่อเทียบกับภรรยาในตอนนั้นของเขาสวยสู้ไม่ได้แน่นอน อีกอย่างภรรยาของเขาไม่เพียงแค่สวย แถมยังเป็นลูกสาวของข้าราชการ

เขาคิดว่าที่ตัวออกไปจากหมู่บ้านภูเขานั่นไม่ผิด เพียงแค่ค่อนข้างรู้สึกติดค้างกับเสิ่นเสวี่ยเหมยอยู่ในใจเสมอ

คนเราล้วนแต่มีความเห็นแก่ตัว เขาไม่สามารถไปหาเสิ่นเสวี่ยเหมย เพื่อทำลายชีวิตที่ดีงามในตอนนั้นของเขาอีก

แต่ว่าในเวลานั้น เกิดปัญหาขึ้นกับร่างกายของเขาแล้ว！

นี่ก็เป็นสาเหตุที่เขาหย่าร้างกับภรรยาคนก่อนหน้านี้ แต่วันนี้กลับมาคิดดูแล้ว เขาถึงได้รู้ว่า ตัวเองผิดไปแล้ว

ถ้าหากเป็นอย่างที่ฉินเฟยพูด เขารู้สึกละอายต่อเสิ่นเสวี่ยเหมย เขาไม่มีหาไปหาเธอ

แต่ว่า ผิดแล้วก็คือผิด มันผิดพลาดไปแล้ว ต่อให้ไปหาเธอแล้วจะมีความหมายอะไร？

“นายเคยตรวจสอบฉัน？”ซุนเย่าเหวินเงยหน้ามองฉินเฟย สีหน้าจริงจังมากยิ่งขึ้น

ฉินเฟยรู้เยอะเกินไปแล้ว ตอนนี้เขาค่อนข้างสงสัยเป้าหมายที่ฉินเฟยช่วยเหลือตัวเองแล้ว

เพียงแค่แสดงความเป็นมิตรกับตัวเองง่ายๆแค่นี้？

“ผมเคยพูดแล้ว ที่ผมพูดเรื่องเหล่านี้กับคุณแค่อยากจะแสดงความเป็นมิตรกับคุณ ส่วนตัวตนของผม คุณถามเยว่ถงหรือว่าพ่อตาของผมได้ ส่วนพูดไม่พูดก็เป็นเรื่องของคุณแล้ว แต่ ผมไม่ได้คิดร้ายต่อคุณจริงๆ ”ฉินเฟยผายมือ ใบหน้าจริงใจ

“อีกอย่าง สิ่งเหล่านี้ไม่ได้สำคัญเลย” ฉินเฟยยิ้มแล้ว : “สิ่งที่สำคัญคือ ใช่ว่าคุณจะไม่มีทายาท เสิ่นเสวี่ยเหมยได้เว้นทางหนีทีไล่ไว้ให้คุณแล้ว”

“หืม？”ซุนเย่าเหวินเงยหน้าขึ้นมองทันที

“คุณไม่รู้เลยด้วยซ้ำ ตอนที่คุณแอบจากไป เสิ่นเสวี่ยเหมยตั้งครรภ์แล้ว คุณน่าจะรู้นิสัยของเธอดีกว่าใครนะ เธอน่าจะรู้ได้ตั้งนานแล้วว่าคุณไม่เต็มใจที่จะอยู่บ้านพักบนภูเขาขนาดเล็กนี้ไปตลอดชีวิต คุณอยากจะออกไป ตอนนั้นเธออาจจะยังมีความหวังเล็กน้อยที่คุณจะกลับไปหาเธอได้ บางทีอาจจะไม่ได้สนใจที่คนอื่นซุบซิบนินทาเธอ เธอไม่ได้ทำแท้งเอาเด็กออก คลอดออมาแล้ว เป็นลูกสาว ชื่อว่าเสิ่นหรูจวิน”

“คำนวณตามเวลา วันนี้เสิ่นหรูจวินอายุสามสิบเอ็ดปีแล้ว คาดว่าแต่งงานมีลูกแล้ว เพราะงั้น ตอนนี้ไม่เพียงแค่คุณจะมีทายาท เกรงว่ายังมีหลานอีกด้วย”

“ฉันรู้ ฉันรู้ว่าควรทำยังไง……”ซุนเย่าเหวินพยักหน้าอย่างเต็มแรง ยื่นมือออกไปถูใบหน้าอย่างเต็มแรง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นกลับว่าถูกเขาตัดสายอย่างรวดเร็ว

ซุนเย่าเหวินเดินกลับมาสองสามก้าว หายใจหนักหน่วงกว่าก่อนหน้านี้หน่อยแล้ว คนทั้งคนอยู่ในสภาวะที่ย้อนแย้งกันอย่างมาก เหลือเชื่อและก็ตื่นเต้นมากอีก ถึงขั้นเป็นกังวล กลัวว่าจะเหมือนตัวเองในเมื่อก่อน สิ่งที่เรียกว่าดีงาม เป็นเรื่องที่จอมปลอมทั้งนั้น！

“จริงสิ นายพูดกับฉันไม่ต้องเคารพเช่นนี้ ต่อไปนายก็คือน้องชายของฉัน！” ซุนเย่าเหวินรีบเดินเข้ามาสองก้าว หันหน้ามองฉินเฟย พูดด้วยสีหน้าท่าทางที่เคร่งขรึม

“คุณเป็นเพื่อนกับพ่อตาของผม ผมและเยว่ถงเป็นคนรุ่นหลังของคุณ”ฉินเฟยยิ้มเล็กน้อย ในใจค่อนข้างตื่นเต้น และก็ไม่ปิดบัง: “ลุงซุนพูดประโยคนี้ออกมา ผมก็พึงพอใจแล้ว”

“ต่อไป เรื่องของคุณก็คือเรื่องของผม！”ซุนเย่าเหวินมองไปยังฉินเฟยอย่างลึกซึ้งแวบหนึ่งแล้ว

ไม่ว่าฉินเฟยจะมีเป้าหมายอะไร แต่ของขวัญที่ฉินเฟยมอบให้ในวันนี้ สำหรับซุนเย่าเหวินแล้ว ยิ่งใหญ่กว่าท้องฟ้า

นี่ไม่เพียงกอบกู้ครึ่งชีวิตที่เหลือของเขาแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นถึงขั้นที่ว่าช่วยชีวิตทั้งตระกูลซุนไว้ด้วย ถึงยังไงตอนนี้ตัวเองก็มีอาย 54ปีแล้ว กำลังวังชาก็ไม่เยอะเหมือนเมื่อก่อน คาดว่าต่อไปโจวฉ่ายเวยร่วมหัวกับโจวต้าเฉียงวางแผนฆ่าตัวเองก็มีความเป็นไปได้

บุญคุณนี้มีมากแค่ไหน ในใจของซุนเย่าเหวินรู้ดีอย่างมาก

ฉินเฟยยิ้มพร้อมทั้งพยักหน้า อดที่จะถอนหายใจไม่ได้ คิดไม่ถึงว่าข้อมูลที่หน่วยข่าวกรองของตระกูลฉินในปีนั้นได้รับมาโดยบังเอิญ วันนี้ช่วยตัวเองได้เยอะขนาดนี้แล้ว

“จริงสิ เสี่ยวเหมย หลายปีที่ผ่านมานี้ เธอไม่แต่งงานเหรอ？”ซุนเย่าเหวินที่ตื่นเต้นรีบทำให้ตัวเองสงบลงทันที พูดถามอย่างตื่นเต้น

“ไม่นะ คุณน่าจะรู้ว่าตอนนั้นมันยุคสมัยไหน เธอคลอดลูกโดยไม่ได้แต่งงาน แถมยังไม่พูดว่าผู้ชายเป็นใครด้วย เพราะเหตุนี้จึงไม่ได้สอนหนังสือแล้ว ”

“จริงๆแล้ว จากชื่อของลูกสาวคุณก็มองเห็นอะไรบางอย่างได้ ‘หรูจวิน (นางบำเรอ)’ตอนนั้นเธอน่าจะตั้งหน้าตั้งตารอคอยหวังว่าคุณจะกลับไปหาเธอได้ แต่คุณไม่ได้กลับไปหาเธอเลย และก็ไม่ให้ฐานะใดๆกับเธอ”

ซุนเย่าเหวินพยักหน้า ใบหน้าเต็มไปด้วยความเสียใจที่ตัดสินทำลงไป

“เธอไม่มีฐานะและชื่อเสียง คลอดลูกออกมาโดยที่ยังไม่ได้แต่งงาน ไม่มีงานทำแล้ว แค่คิดคุณก็รู้ได้แล้วว่า ตอนนั้นเธอลำบากมากแค่ไหน ผู้หญิงคนหนึ่งเลี้ยงดูลูกอย่างยากลำบากเพียงลำพัง มีหลายครั้งที่ตัวเองจะต้องทำงานถึงสามสี่งาน！”น้ำเสียงของฉินเฟยค่อนข้างโมโห : “และนี่เป็นเพียงแค่ความเหนื่อยล้าทางกาย ส่วนที่แบกรับไว้ทางจิตใจทั้งหมด ไม่มีใครเข้าอกเข้าใจ！เบื้องหลังของเธอถูกคนเยาะเย้ยและประณามกว่าเท่าไหร่ บางทีคนในครอบครัวก็อาจจะไม่ยอมรับเธอ！”

ซุนเย่าเหวินก้มหน้าลงอย่างมาก มือสั่นเทา จุดบุหรี่อีกมวนหนึ่งแล้ว

“ส่วนลูก เหอะๆ เด็กคนหนึ่งที่ไม่มีพ่อ บางทีอาจจะเป็นเพราะความพิเศษของเสิ่นเสวี่ยเหมยแม่ของเธอ เธอก็ถูกรังแกที่โรงเรียนไม่น้อยเลยนะ”น้ำเสียงของฉินเฟยค่อยๆเยือกเย็น: “คุณติดค้างพวกเขามากเกินไปแล้ว！”