ผมเป็นเขย(ผู้ไม่ธรรมดา) นิยาย บท 66

“เธออย่าได้มาทำเป็นลอยหน้าลอยตาอยู่ได้! ผู้หญิงประเภทนี้อย่างเอฉันเจอมาเยอะแล้ว มักจะคิดว่าตนเองมีตำแหน่งการงานที่ดีในบริษัท แล้วก็จะนึกว่าตัวเองล้ำเลิศโดดเด่นเป็นที่สุด เธอเชื่อไหมว่าฉันแค่โทรศัพท์สายเดียว ก็สามารถทำให้เธอสูญสิ้นหน้าที่การงานได้? ”

เสิ่นเจียเหวินได้รับฟังจนสีหน้าเย็นชาไปหมด เธอเองก็รู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนดีอะไร แต่กลับคิดไม่ถึงว่าจะเลวทรามหน้าด้านแบบนี้ เธอจึงมีสีหน้าท่าทางเย็นชาลงอย่างสิ้นเชิง

อย่าได้มองว่าโดยปกติเธอนั้นจะตลกเฮฮา ร่าเริงขบขัน แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะมีนิสัยอารมณ์ที่จะถูกคนอื่นรังแกได้โดยง่าย โดยเธอได้พูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า: “แล้วแต่คุณก็แล้วกัน! ”

ขณะที่พูด ก็หันหลังแล้วเดินจากไปเลย

“แม่งสิ ไอ้ผู้หญิงเลว เธออย่าได้มาทำเป็นหยิ่งอวดดีไปหน่อยเลย! หลิวโป๋ฮุ่ยดุด่าขึ้น แล้วก็ลากแขนของเธอเอาไว้อีกครั้ง”

“คุณปล่อยฉันนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งตำรวจเดี๋ยวนี้ อา----” เสิ่นเจียเหวินสะบัดมือออกอย่างเย็นชา แต่เป็นเพราะอีกฝ่ายหนึ่งฉุดรั้งตัวเอาไว้ จึงทำให้ข้อเท้าพลิก และร้องครวญขึ้น

“ไอ้ผู้หญิงสารเลว เธอจะแจ้งตำรวจใช่ไหม? ฮ่าฮ่า งั้นเธอก็แจ้งตำรวจเลยสิ รองผู้กำกับสถานีตำรวจคือพี่เขยของฉันเอง เธอดูแล้วกันว่าเขาจะจัดการเรื่องนี้อย่างไร? ” หลิวโป๋ฮุ่ยยิ้มอย่างเย็นชา พร้อมกับจับที่ข้อมือของเสิ่นเจียเหวินไว้แน่น

เสิ่นเจียเหวินขมวดคิ้วขึ้นอย่างเจ็บปวด บริเวณข้อมือมีอาการเจ็บปวดขึ้นอย่างรุนแรง และเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะที่หลงระเริงของหลิวโป๋ฮุ่ยนั้น ก็เกิดความโมโหและเสียใจขึ้น

ตรงตามที่หลิวโป๋ฮุ่ยกล่าวไว้อย่างนั้นว่า เธอก็แค่เป็นเพียงรองประธานของบริษัทแห่งหนึ่งเท่านั้น ดูเหมือนว่าจะมีตำแหน่งการงานที่สูง เงินเดือนก็ไม่น้อย แต่เมื่อเปรียบเทียบกับตระกูลใหญ่แล้ว ก็ยังคงห่างไกลกันลิบลับ

และนี่ ก็ไม่ใช่เพียงแค่ความแตกต่างของสถานะเท่านั้น ไม่ว่าจะเป็นตระกูลใดในเมืองซงไห่ เขาต่างก็มีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องที่มั่นคงลึกซึ้งทั้งหมด ส่วนพนักงานปกทองอย่างเธอนี้ อะไรก็ไม่ใช่ทั้งนั้น!

“ปล่อยมือหล่อนเดี๋ยวนี้! ” ในขณะนั้นเอง ก็มีเสียงของชายคนหนึ่งที่คุ้นเคยดังขึ้น

เสิ่นเจียเหวินก็พลันเงยหน้าขึ้นมอง ก็พบเห็นฉินเฟยที่กำลังแบกสิ่งของสีดำมิดชิ้นหนึ่ง เดินตรงมาหาเธอเองอย่างรวดเร็ว

เสิ่นเจียเหวินร่างกายสั่นเทา เขินอายไม่กล้าที่จะมองตรงไป

“นายเป็นใคร? ” หลิวโป๋ฮุ่ยเห็นฉินเฟยวิ่งตรงเข้ามา โดยที่ไม่มีความหวาดวิตกแม้แต่น้อย จึงเหลือบตามองไป ด้วยท่าทางที่หยิ่งทะนง โดยที่ยังไม่ได้ปล่อยข้อมือของเสิ่นเจียเหวิน

“ฉัน......ฉันคือเพื่อนร่วมงานของเสิ่นเจียเหวิน ขอให้นายทำตัวสุภาพสักหน่อย ปล่อยหล่อนเดี๋ยวนี้ !” ฉินเฟยมองไปที่หลิวโป๋ฮุ่ยพร้อมกับพูดขึ้น

เดิมทีเขาคิดว่าเสิ่นเจียเหวินกำลังมีนัดกับอีกฝ่ายหนึ่ง จึงอาศัยช่วงจังหวะที่จะรีบจากไป แต่กลับคิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายหนึ่งนั้นจะเกิดการทะเลาะกันขึ้นมา แม้ว่าทั้งสองฝ่ายจะห่างกันไกลพอสมควร แต่ที่นี่ตอนกลางคืนไม่มีลมพัด และความสามารถในการรับฟังของฉินเฟยนั้นในช่วงนี้ก็เหมือนจะพัฒนาขึ้นบ้าง

แม้ว่าฉินเฟยจะไม่รับรู้ถึงเหตุผลที่แท้จริง แต่ก็พอฟังออกได้บ้างว่า เสิ่นเจียเหวินกำลังถูกรังแก และเขาเองก็จะทำเป็นไม่สนใจไม่ได้

หากว่าทำเป็นไม่เห็นแล้วเดินจากไป เขาคงจะทำใจลำบาก

“เพื่อนร่วมงาน เหอะเหอะ เรื่องนี้ฉันขอเตือนนายเอาไว้ก่อนเลยว่า อย่าได้เข้ามายุ่งเกี่ยว ไม่อย่างนั้นฉันเองก็จะจัดการกับนายไปพร้อมกันเลย นี่เป็นเรื่องส่วนตัวระหว่างฉันกับเสิ่นเจียเหวิน เชื่อไหมว่าเพียงแค่ฉันโทรศัพท์ ก็สามารถทำให้ว่านเซียง กรุ๊ปล้มละลายลงได้? นายคิดว่าตัวเองเป็นใคร? ไสหัวไปซะ! ” หลิวโป๋ฮุ่ยยิ้มเยาะอย่างเหยียดหยาม หลงระเริงอย่างที่สุด

“แค่นายโทรศัพท์ก็สามารถทำให้ฉันต้องไสหัวไป? “ ฉินเฟยได้ยินแล้วก็แทบจะหัวเราะออกมา: ”ถ้างั้นนายก็ลองโทรศัพท์ดูสิ? ”

“นายชื่ออะไร? ”

“นายไม่ต้องสนใจว่าผมชื่ออะไร ปล่อยหล่อนเดี๋ยวนี้! ” ฉินเฟยพูดขึ้นอย่างเย็นชาเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายหนึ่งยังคงจับที่ข้อมือของเสิ่นเจียเหวินอย่างแน่น

“หากฉันไม่ปล่อยมือล่ะ? หลิวโป๋ฮุ่ยสีหน้าเย็นชา และเงยหน้ามองไปที่ฉินเฟย ด้วยท่าทางที่ดูถูกเหยียมหยาม”

ฉินเฟยยิ้มเล็กน้อย แล้วก็ยื่นมือออกมา ตีไปที่บริเวณข้อมือของเสิ่นเจียเหวินที่หลิวโป๋ฮุ่ยจับอยู่ หลิวโป๋ฮุ่ยเจ็บปวดจนมือสั่นเทา แล้วฉินเฟยก็รองรับข้อมือของเสิ่นเจียเหวิน และดึงตัวเธอเข้ามาที่ด้านหลังของตนเองทันที

เสิ่นเจียเหวินเดินโซซัดโซเซ และขมวดคิ้วขึ้นอย่างหนัก แต่ก็ยังคงมายืนอยู่ด้านหลังของฉินเฟยอย่างเชื่อฟัง และจิตใจเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง

“คนผู้นี้คือคุณชายสามของตระกูลหลิว อย่าได้ล่วงเกินเด็ดขาด” เสิ่นเจียเหวินพูดเตือนขึ้นขณะที่อยู่ด้านหลังของฉินเฟย

ฉินเฟยมารับตำแหน่งเป็นประธานกรรมการบริหารว่านเซียง มูวีอย่างที่ไม่มีใครรับทราบมาก่อน ทางเสิ่นเจียเหวินจึงมองว่า ฉินเฟยคงจะไม่มีอิทธิพลอำนาจอะไรในซงไห่สักเท่าไร เขาก็แค่เป็นที่ชื่นชอบประทับใจของประธานจาง (จางจงเยว่) ก็เท่านั้น โดยปกติเสื้อผ้าการแต่งกายของฉินเฟยก็ธรรมดามาก อีกทั้งรับตำแหน่งประธานกรรมการบริหารมาเป็นเวลานานแล้ว ก็ยังคงขี่รถจักรยานยนต์ไฟฟ้ามาทำงานอยู่ตลอด

และในช่วงเวลานี้ ฉินเฟยเองก็ยังคงปกปิดสถานะของตนเองเป็นความลับอยู่ เกรงว่าคงจะกลัวคนอื่นดูถูก และผลลัพธ์ที่ตามมาจากการดูถูกนั้นก็คือ เขาไม่มีเบื้องหลังที่ลึกซึ้งอะไร ยากที่จะปกครองคน!

แม้ว่าจะเป็นผู้ทรงอิทธิพลยิ่งใหญ่มาจากที่ไหนก็ยากที่จะล้มผู้ยิ่งใหญ่ในพื้นที่ได้ เพราะว่าว่านเซียง มูวีนั้นเพิ่งจะโยกย้ายมาตั้งที่ซงไห่ ถึงแม้จะมีชื่อเสียงไม่น้อย แต่เมื่อเผชิญหน้ากับอิทธิพลอำนาจของตระกูลในพื้นที่เมืองซงไห่แล้ว ก็ยังคงเทียบเท่าไม่ได้

“รู้ว่าฉันเป็นคุณชายสามของตระกูลหลิวก็ดีแล้ว! ” แม้ว่าเสียงของเสิ่นเจียเหวินจะเบา แต่ทางหลิวโป๋ฮุ่ยก็ยังได้ยิน ทำให้สีหน้าท่าทางยิ่งจะหลงระเริงมากขึ้นไปอีก

เขามองไปยังฉินเฟยด้วยสีหน้าท่าทางที่เหยียดหยาม: “หากคิดที่จะเป็นสุภาพบุรุษช่วยเหลือสาวสวยล่ะก็ต้องพิจารณาความสามารถของตนเองเสียก่อนด้วย ฉันให้เวลานายเพียงสามวินาที ไสหัวไปให้พ้นจากสายตาของฉัน เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ฉันก็จะไม่ถือสา หากไม่อย่างนั้น นายจะต้องตายลงอย่างแน่นอน! ”

เสิ่นเจียเหวินที่อยู่ด้านหลังร่างกายสั่นเทา

พูดตามจริงว่า เรื่องน่าอับอายที่เกิดขึ้นนี้ เธอเองก็ไม่อยากที่จะให้ฉินเฟยพบเห็น และยิ่งไม่อยากให้ฉินเฟยเข้ามายุ่งเกี่ยวด้วย เพราะหลิวโป๋ฮุ่ยคนนี้ชั่วช้าเลวทราม แต่ดันมีตระกูลที่ยิ่งใหญ่และแข็งแกร่งอย่างมาก