ภพนี้ตราบภิรมย์รัก นิยาย บท 106

รูม่านตาของเฉินเซียงหดตัว จี้หยกชิ้นนี้เคยห้อยอยู่บนตัวของหลี่จิ่นซู ตอนนี้มันมาอยู่ในมือของหลินเมิ่งหวันได้อย่างไร!

เป็นไปได้หรือไม่ว่าหลี่จิ่นซูเป็นคนมอบของแทนตัวให้หลินเมิ่งหวัน!

หลินเมิ่งหวันกล่าวว่า “ของสิ่งนี้ข้าขโมยมาจากหลี่จิ่นซู เจ้าหาวิธีเอามันไปไว้ที่ตัวของหนานมู่ชิงเสีย ถ้านำของที่ช่วยระบุตัวตนของหนานมู่ชิงมาได้ด้วยก็ยิ่งดี”

เฉินเซียงมองหลินเมิ่งหวันอย่างประหลาดใจ “เจ้านาย ท่านหมายถึง?!”

หลินเมิ่งหวันหัวเราะเยาะ “ในเมื่อหนานมู่ชิงเป็นห่วงเรื่องของจวนหลี่ ข้าก็ควรจะหาเหตุผลมาให้นางมิใช่หรือ นางทำตัวสูงส่งทั้งวันเช่นนั้นและคิดว่าข้าไม่คู่ควรกับจิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ย ดังนั้นข้าจะทำให้นางเก็บของที่ข้าไม่ต้องการขึ้นมา”

หลินเมิ่งหวันว่าแล้วจึงโยนจี้หยกใส่มือของเฉินเซียง จากนั้นจึงเดินตรงไปที่อวี้ฮัวหยวนทันที

ภายในอวี้ฮัวหยวนยังคงเต็มไปด้วยการร้องรำ หลินเมิ่งหวันล่าช้าไปเล็กน้อยเพราะการปรากฏตัวของหลี่จิ่นซู แต่ถึงกระนั้นตอนที่นางมาถึงอวี้ฮัวหยวน ฉู่โม่หยวนก็ยังไม่กลับมา

หลินเมิ่งหวันถอนหายใจเบาๆ อย่างโล่งอก ถ้าฉู่โม่หยวนมาถึงเร็วกว่านาง นางคงต้องปวดหัวอีกว่าจะอธิบายเรื่องนี้อย่างไร

แต่หลังจากที่เฝ้าดูอย่างเงียบๆ หลินเมิ่งหวันก็พบว่าไม่ใช่แค่ฉู่โม่หยวนที่ยังไม่กลับมา หลี่จิ่นซูก็ยังไม่กลับมาเช่นกัน

เมื่อครู่นี้นางทำให้หลี่จิ่นซูบาดเจ็บ คิดว่าคงไม่สะดวกที่หลี่จิ่นซูจะมาปรากฏตัวตอนนี้

เมื่อหลินเมิ่งหวันปรากฏตัว สายตาของทุกคนก็มุ่งความสนใจไปที่นางทันที

หลินเมิ่งหวันก้าวไปข้างหน้าด้วยสายตาที่มั่นคง นางเข้าไปยืนตรงหน้าโต๊ะของฮองเฮาและถวายความเคารพ จากนั้นจึงเอ่ยเสียงดังว่า “ฮองเฮาทรงวางพระทัยได้เพคะ พระอาการของฮ่องเต้มิได้มีสิ่งใดร้ายแรง หม่อมฉันกับหมอหลวงฉีได้ช่วยกันวินิจฉัยพระอาการของฝ่าบาทและสั่งโอสถไว้แล้ว ภายในไม่กี่วัน ฝ่าบาทก็จะหายจากอาการประชวร ส่วนพิษของดอกฉีหลัวนั้น หมอหลวงฉีก็ตรวจสอบอย่างระมัดระวังแล้วเช่นกัน จะไม่ปล่อยให้ใครต้องรับเคราะห์อีกแน่นอนเพคะ”

“เดิมทีฝ่าบาททรงรับสั่งให้จิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ยและหม่อมฉันกลับมาพร้อมกัน แต่ฝ่าบาททรงเรียกให้จิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ยกลับไปเข้าเฝ้า หม่อมฉันจึงกลับมาเองเพคะ”

ฮองเฮาพยักหน้า จากนั้นจึงตรัสว่า “เมื่อครู่นี้ข้าสั่งให้คนมาตรวจสอบกาสุราของเจ้าแล้ว และสุรานั่นก็มีบางอย่างผิดปกติจริงๆ และข้าก็ตรวจสอบจนพบแล้วว่าเป็นหลี่กุ้ยเฟยที่จัดการให้ใครบางคนมาใช้อุบาย สับเปลี่ยนสุราและอาหารทั้งหมดของเจ้า ยังโชคดีที่เจ้าไหวตัวทันและไม่ได้แตะต้องอาหาร เวลานี้ข้าสั่งให้คนมาเปลี่ยนที่นั่งใหม่ให้เจ้าแล้ว ต่อไปเจ้าก็วางใจได้”

“ขอบพระทัยเป็นล้นพ้นเพคะฮองเฮา” หลินเมิ่งหวันถวายคำนับอีกครั้งทั้งที่นึกสงสัยบางอย่างอยู่ในใจ

นางไม่เคยมีความอาฆาตกับหลี่กุ้ยเฟย เหตุใดหลี่กุ้ยเฟยจะต้องทำอะไรบางอย่างกับอาหารของนางด้วย

ฮองเฮาทรงตรัสเรื่องนี้ต่อหน้าทุกคน ไม่ว่าจะเป็นเพราะอยากแจ้งความจริงหรือตั้งใจจะปราบปรามหลี่กุ้ยเฟย หลินเมิ่งหวันก็ไม่มีทางรู้ได้เลย

ฮองเฮาทอดพระเนตรหลินเมิ่งหวันและพยักหน้าด้วยความพอพระทัย จากนั้นจึงส่งให้หลินเมิ่งหวันเข้าไปนั่ง

แม้ว่าก่อนหน้านี้พระนางจะมีความประทับใจที่ไม่ดีต่อหลินเมิ่งหวัน แต่จากที่เห็นตอนนี้ หลินเมิ่งหวันก็ไม่ได้ไร้ประโยชน์เลยเสียทีเดียว หนำซ้ำยังฉลาดและใจกว้างอีกด้วย

หรือว่าบางที พระองค์ควรจะเชื่อสายตาของฮ่องเต้กับฉู่โม่หยวน?

ฮองเฮาระงับความคิดไว้เพียงเท่านั้น พระพักตร์ของพระองค์สงบ แต่ถึงกระนั้นก็อดให้ความสนใจกับหลินเมิ่งหวันไม่ได้ขณะที่อยู่ในงานเลี้ยง

และก็เป็นเพราะฮองเฮาตั้งพระทัยว่าจะสังเกตหลินเมิ่งหวัน ดังนั้นสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้จึงไม่อาจทำให้ฮองเฮาทรงยกเลิกงานเลี้ยงบุปผาในครั้งนี้ นอกจากนี้อีกชั่วประเดี๋ยวเดียว ฮ่องเต้ก็เสด็จกลับมา ยิ่งไปกว่านั้นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นยังทำให้ทุกคนไม่อาจสนุกได้อย่างเต็มที่ พระองค์จึงตรัสให้ทุกคนอยู่รับประทานอาหารเย็นในวัง

ทุกคนรีบลุกขึ้นเพื่อขอบพระทัยในความกรุณา หลินเป้ยเหยาถอนหายใจอย่างโล่งอก มีประกายแห่งความสุขที่ฉาบฉายขึ้นมาในแววตาอย่างยากจะปิดบัง

อย่างไรก็ตาม หลินเมิ่งหวันรู้ดีว่าที่ฮ่องเต้ทรงรับสั่งให้ทุกคนอยู่กินข้าวเย็น ทั้งยังให้อยู่ชื่นชมดอกไม้ร่วมกัน พระองค์เพียงแค่อยากจะบอกทุกคน ว่าถึงแม้พระองค์จะได้รับพิษ แต่พระวรกายของพระองค์ก็ยังแข็งแรงและไม่มีปัญหาใดๆ

ไม่อย่างนั้นกับแค่งานเลี้ยงชมบุปผา เหตุใดฮ่องเต้จึงต้องประทับอยู่ที่นี่ตลอดเวลาด้วย

ทุกคนฉลาดพอที่จะไม่ถามเรื่องที่ฮ่องเต้ถูกพิษขึ้นมาอีก นอกจากนี้ยังไม่มีใครใส่ใจเรื่องอาการของฮ่องเต้โดยไม่ดูตาม้าตาเรือ สีหน้าที่เผยออกมาล้วนเต็มไปด้วยความพอใจและซาบซึ้งในพระมหากรุณาธิคุณ และภายในอวี้ฮัวหยวนก็มีชีวิตชีวามาก

แต่ไม่ว่าดอกไม้นานาชนิดในอวี้ฮัวหยวนจะงดงามมากเพียงใด เมื่อมองไปนานๆ ก็ทำให้เบื่อได้เหมือนกัน