ภพนี้ตราบภิรมย์รัก นิยาย บท 36

หลินเมิ่งหวันรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

ตอนนี้ก็มืดแล้ว ท่านย่าให้นางไปทำอะไรกัน

หลินเมิ่งหวันกังวลว่าจะมีเรื่องเร่งด่วน ดังนั้นจึงไม่มีแม้แต่เวลาจะดื่มรังนก จึงขอให้เฝ่ยชุ่ยและเจินจูมาช่วยแต่งหน้าแต่งตัว คลุมชุดคลุมเพื่อไป สวนสน

ก่อนเข้าประตู หลินเมิ่งหวันเห็นว่าในสวนสนมีแสงจากโคมไฟสว่างใส

หลินเมิ่งหวันยิ่งประหลาดใจมากขึ้นเรื่อยๆ อดไม่ได้ที่จะเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น

แต่ทันทีที่นางเข้ามาในห้อง หลินเมิ่งหวันก็พบว่าป้าสะใภ้ใหญ่จางซื่อ และป้าสะใภ้รองสวีซื่อ รวมถึงหลินอวิ้นอี๋และหลินซิงโหรวอยู่ในห้องด้วย

ความอบอุ่นจากโคมไฟแผ่ซ่านไปบนใบหน้าของคนเหล่านี้ หลินเมิ่งหวันพิจารณาดูอย่างเงียบๆ แต่นางกลับไม่เห็นความไม่พอใจใดๆ

มาคิดดูแล้วคืนนี้มาที่นี่ ก็ไม่น่าจะมีเรื่องเลวร้ายอันใด

เมื่อหลินซิงโหรวเห็นหลินเมิ่งหวันเข้า ก็จ้องนางเขม็งแววตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง แสดงสีหน้าเช่นเดียวกันกับสวีซื่อทุกประการ

ไม่ได้รับคำตอบใดจากจางซื่อ ทว่าหลินอวิ้นอี๋กลับยิ้มอย่างเป็นมิตรให้กับหลินเมิ่งหวัน

หลินเมิ่งหวันพยักหน้ายิ้มให้หลินอวิ้นอี๋ แล้วก็ทำความเคารพต่อทุกคน

หลินฮูหยินใหญ่กวักมือให้หลินเมิ่งหวันเข้ามาใกล้ๆนาง

หลินฮูหยินใหญ่เงยหน้าขึ้นมองจางซื่อ “เอาล่ะ ทุกคนก็พร้อมหน้ากันแล้ว สะใภ้ใหญ่พูดเถิด”

“เจ้าค่ะ” จางซื่อโค้งตัวแสดงความเคารพหลินฮูหยินใหญ่ หันศีรษะมองทุกคนและกล่าวว่า “ข้าเรียกทุกคนมาคืนนี้ เพราะเย็นนี้ได้รับคำเชิญจากแม่นางอู๋”

“แม่นางอู๋จะจัดงานแข่งขันโปโลในอีกสามวัน เชิญคุณหนูทุกคนในจวนของเราเข้าร่วม”

ทันทีที่นางพูดจบ สวีซื่อก็เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ “งานแข่งขันโปโลของแม่นางอู๋งั้นหรือ เช่นนั้นย่อมเป็นธรรมดาที่ต้องไปนะสิ!”

แม่นางอู๋เป็นบุตรสาวเพียงคนเดียวของหย่งยี่โหว แต่ไหนแต่ไรก็ชอบเรื่องรื่นเริง

นางชอบช่วยผูกด้ายแดงให้คู่รัก ดังนั้นจึงมักจัดงานจำพวกงานชมดอกไม้บ้างหรืองานแข่งขันโปโล และเชิญคุณหนูคุณชายจากสกุลใหญ่ไปเข้าร่วมด้วย

ระหว่างงานรื่นเริงคนหนุ่มสาว ก็จะสนิทสนมกัน

และที่งานเลี้ยงของแม่นางอู๋ก็เกิดบุพเพสันนิวาสมาหลายต่อหลายครั้ง ดังนั้นผู้คนในเมืองหลวงจึงให้ความสำคัญกับเรื่องนี้อย่างยิ่ง

บัดนี้หลินซิงโหรวบุตรสาวของสวีซื่อก็ควรแต่งงานแล้ว เช่นนั้นนางจึงยินดีที่จะเข้าร่วมงาม

เพียงแต่ จางซื่อกล่าวอย่างเย็นชาว่า “การได้รับเชิญให้เข้าร่วมงานแข่งขันโปโลของแม่นางอู๋ย่อมถือว่าเป็นเรื่องดี แต่ตอนนี้ข่าวลือภายนอกไม่สู้ดีนัก”

ขณะที่นางพูด เหลือบไปหลินเมิ่งหวันแววตาเต็มไปด้วยความรังเกียจ

สวีซื่อตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ฉับพลันคิดถึงเรื่องที่หลินเมิ่งหวันไปหอจุ้ยหง สีหน้าก็ซีดลง

สวีซื่อตอบด้วยความคับแค้นใจ “จริงดั่งว่าปลาเน่าตัวเดียวเหม็นทั้งข้องจริงๆ ถ้าเป็นแต่ก่อนบุตรสาวที่จวนหลินได้รับเชิญไปเข้าร่วมงานแข่งขันโปโล แน่นอนว่าย่อมไปได้อย่างสบายใจ แต่ในสถานการณ์เช่นนี้หากบุตรสาวจวนหลินจะไป ก็เกรงว่าจะถูกคนถุยน้ำลายจนตาย”

“ถูกต้อง!” หลินซิงโหรว จ้องไปที่หลินเมิ่งหวันด้วยความโกรธ

หลินฮูหยินใหญ่สีหน้าไม่พอใจ ตบโต๊ะอย่างแรงหนึ่งที

ทั้งสองปิดปากเงียบลงในทันที แต่หลินเมิ่งหวันกลับยิ้มอย่างงดงาม ยกมือของหลินฮูหยินใหญ่และตบเบา ๆ

“ท่านย่า ปาลงไปเช่นนี้ไม่เจ็บหรือเจ้าคะ มือท่านย่าเจ็บ ใจข้าก็รู้สึกแย่นะเจ้าคะ”

หลินเมิ่งหวันยิ้มอย่างน่ารักและเป่าไปยังมือของ หลินฮูหยินใหญ่ราวกับว่าช่วยบรรเทาความเจ็บปวดของนาง

เมื่อเห็นเช่นนี้ หลินซิงโหรว กลอกตาอย่างฉับพลันและพูดอย่างโกรธเคือง “เจ้าก็รู้วิธีประจบท่านย่า”

“ท่านย่า ท่านปกป้องนางไม่ได้อีกแล้ว นางไร้ยางอายเช่นนี้ จะทำให้จวนหลินขายหน้าได้”