ภพนี้ตราบภิรมย์รัก นิยาย บท 54

หลินเมิ่งหวันสั่งให้เฝ่ยชุ่ยนำใบเสร็จค่าเสื้อผ้าและเครื่องประดับที่ซื้อให้หลินจื่อยวนเมื่อวานนี้ไปส่งให้หลินซิงโหรว

นอกจากนี้หลินเมิ่งหวันยังหวังดีให้เวลาหลินซิงโหรวหนึ่งคืนเพื่อนำเงินมาให้

แต่เมื่อหลินซิงโหรวเห็นใบเสร็จ ใบหน้าของนางก็เขียวคล้ำ ปาถ้วยชาลงบนพื้นด้วยความโกรธ

หลินเมิ่งหวันไม่ได้สนใจว่าหลินซิงโหรวจะมีปฏิกิริยาอย่างไร ถึงอย่างไรนางก็เดาได้อยู่แล้วว่าหลินซิงโหรวจะต้องไม่พอใจ

ดังนั้นหลินเมิ่งหวันจึงสั่งให้คนคอยจับตาดูสถานการณ์ทางด้านของหลินจื่อยวน เพื่อไม่ให้หลินจื่อยวนต้องถูกเอาเปรียบ จากนั้นจึงกลับไปอาบน้ำพักผ่อนอย่างสงบ

หลินเมิ่งหวันนอนหลับสบายตลอดคืน วันรุ่งขึ้นนางจึงแต่งตัวและเข้าไปทำความเคารพหลินฮูหยินใหญ่

ยามเช้าตรู่มีคนรับใช้หลายคนมาทำความสะอาดที่เรือนและคอยรดน้ำต้นไม้

สวีซื่อยืนอยู่ตรงระเบียงทางเดิน แสร้งทำเป็นชื่นชมดอกไม้ แต่ความจริงกลับคอยมองที่ประตูตลอดและเดินไปมาอย่างกังวลใจ

เมื่อเห็นหลินเมิ่งหวันเดินเข้ามา ดวงตาของสวีซื่อก็เป็นประกายและรีบเข้าไปทักทายทันที

“เมิ่งหวันมาแล้วหรือ หลับสบายดีหรือไม่ เมื่อวานตอนอยู่ที่งานแข่งขันโปโลเจ้าทำงานหนักมาก ไม่เหนื่อยหรือ”

ใบหน้าของสวีซื่อเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่นเป็นกันเอง หลินเมิ่งหวันฟังแล้วเกือบจะขนลุก

หลินเมิ่งหวันคิดวนไปและพอจะคาดเดาความคิดของสวีซื่อได้บ้างแล้ว

นางรู้ว่าวันนี้หลินซิงโหรวไม่มา คิดว่าหลินซิงโหรวคงกลัวที่จะต้องพบหน้านาง

นอกจากนี้หลินเมิ่งหวันยังรู้ด้วยว่าเมื่อคืนหลินซิงโหรวก่อเรื่องอยู่นาน คิดว่าเรื่องที่นางมาเรียกเก็บเงินกับหลินซิงโหรว สวีซื่อก็น่าจะรู้ด้วย

เมื่อเห็นใบหน้าของสวีซื่อที่กำลังแย้มยิ้มราวกับแมวนางกวัก หลินเมิ่งหวันจึงเอ่ยยิ้มๆ ว่า “ขอบคุณเจ้าค่ะที่ป้าสะใภ้รองเป็นห่วง ข้าหลับสบายดี เมื่อวานไม่ได้เหนื่อยเลย”

สวีซื่อพยักหน้าหงึกหงักและเอ่ยเบาๆ ว่า “ไม่เหนื่อยก็ดีแล้ว เมิ่งหวันเอ๋ย ป้าสะใภ้รองมีเรื่องบางอย่างอยากจะ...”

“ป้าสะใภ้รอง ข้าขอตัวไปทักทายท่านย่าก่อนนะเจ้าคะ”

หลินเมิ่งหวันกล่าวด้วยรอยยิ้มและก้าวยาวๆ เข้าไปข้างใน

สวีซื่อกระทืบเท้าอย่างร้อนใจและทำได้เพียงตามเข้าไปทันที

นางกังวลมากจริงๆ ว่าหลินเมิ่งหวันจะพูดถึงเรื่องที่หลินซิงโหรวแย่งชุดของหลินจื่อยวนออกมาต่อหน้าหลินฮูหยินใหญ่

แค่วันก่อนที่นางไม่ได้ซื้อเสื้อผ้าให้หลินจื่อยวน หลินฮูหยินใหญ่ก็ไม่พอใจมากๆ แล้ว

ถ้าหลินฮูหยินใหญ่รู้อีกว่าหลินซิงโหรวแย่งเสื้อผ้ากับเครื่องประดับที่หลินเมิ่งหวันซื้อให้หลินจื่อยวน หลินฮูหยินใหญ่จะต้องโกรธแน่ๆ และนางก็จะถูกตราหน้าว่าเป็นคนที่ปฏิบัติต่อลูกของอนุภรรยาอย่างโหดร้าย

โชคดีที่ทุกเช้าหลินเมิ่งหวันจะแค่พูดคุยหยอกล้อกับหลินฮูหยินใหญ่ นอกจากนี้ยังเล่าเรื่องที่เซียงอ๋องซื่อจื่อได้รับบาดเจ็บเมื่อวาน ทำให้หลินฮูหยินใหญ่สบายใจ

นอกจากนี้หลินเมิ่งหวันยังถามหลินฮูหยินใหญ่ว่าตอนเด็กๆ นางรู้จักกับฉีเยี่ยนหรือไม่ ไม่ได้พูดถึงเรื่องที่หลินซิงโหรวแย่งชุดของหลินจื่อยวนเลย

“ตอนเด็กๆ เจ้าเคยพบกับเซียงอ๋องซื่อจื่อจริงๆ นั่นละ เซียงอ๋องซื่อจื่ออาศัยอยู่ในเมืองหลวงหลายปี แต่ตอนนั้นเจ้ายังเด็กมาก ไม่แปลกที่จะจำไม่ได้”

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ ใบหน้าของหลินฮูหยินใหญ่ก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม แม้แต่ริ้วรอยก็จางหายไปเล็กน้อย “ตอนเด็กๆ เจ้าชอบเล่นกับเซียงอ๋องซื่อจื่อ เซียงอ๋องซื่อจื่อยังบอกด้วยว่าพอโตขึ้น เขาจะ...”